Αχάριστος; Άλλο κακό να μην μας βρει…

Αυτό που θυμάμαι, πάντα, από την μαμά μου να λέει, είναι ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή, κακία από τον αχάριστο άνθρωπο.  Και φυσικά δεν το πε μόνο η μαμά μου, το χουν πει ιστορικοί, ψυχολόγοι, φλιτζανούδες, ελληνικές ταινίες, μαμάδες στα φόρουμ, γιαγιάδες στα λεωφορεία, καμένες συζητήσεις στα κομμωτήρια.

Πέρα από την πλάκα, αν και μιλάω σοβαρά, κρύβεται μεγάλη πίκρα και στεναχώρια, ψυχικός πόνος και σοκ, όταν δίνεις την ψυχή σου σε κάποιον και όχι μόνο στην τσαλαπατά αλλά παραπονιέται ότι δεν του έδωσες τα πάντα. Όταν δίνεις τον χρόνο σου και δεν εκτιμήθηκε, όταν προσφέρεις και σου την λένε κιόλας.  

Φυσικά ποτέ δεν κάνεις κάτι για να πάρεις αντάλλαγμα, ούτε για να ακούσεις χίλια μπράβο ή ευχαριστώ. Κάνεις γιατί νιώθεις. Κάνεις γιατί θέλεις. Γιατί είσαι άνθρωπος και μάλιστα το να προσφέρεις και να βοηθάς σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, υπέροχα και ζεσταίνει την καρδιά σου.

Και περνάμε τώρα στον κατηγορούμενο. Ξέρεις  ποιος είναι αυτός ο αχάριστος? Αυτός, που του στάθηκες, τον βοήθησες, έγινες το δεκανίκι του για να πατήσει, να περπατήσει, να κάνει το μεγάλο του βήμα, που ξενύχτησες στο πλευρό του, που μοιράστηκες τα βάσανα του, τις έννοιες του, που τον στήριξες  α) συναισθηματικά και του τόνωσες το εγώ του, β) οικονομικά και του έραψες την τρύπια του τσέπη, γ) σεξουαλικά και του καθόσουν όταν ήταν στις μαύρες του. Που του έδωσες αξία, ενώ ήταν ασήμαντος και ανάξιος, και ένιωσε κάποιος.  Αλλά το κυριότερο που ποτέ δεν κατάλαβε ότι το να ισοπεδώσει έναν άνθρωπο, να τον ξεζουμίσει, να μην εκτιμήσει τίποτα δεν μπαλώνεται με συγνώμες που δεν ειπώθηκαν. Γιατί πιο πολύ, τσακίζει η λάθος συμπεριφορά, η κοτρώνα που σου έρχεται κατακούτελα και λες «ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΩΡΑ ΡΕ #$%&*»

Βέβαια, το λάθος δεν είναι μόνο του κατηγορούμενου, κύριε Πρόεδρε…. Φταίει και η πεντάμορφη, που ενώ είδε το τέρας, δεν έφυγε και πίστευε ότι με λίγα μυστικά ομορφιάς, χαμάμ και πεντικιούρ, θα γινόταν πρίγκιπας. Άρε Disney, πόσο κόσμο έχεις κάψει.  Μετά είναι και η καψούρα… όταν έχεις δαγκώσει την λαμαρίνα κάνεις τα στραβά μάτια και πιστεύεις ότι θα σώσεις το «χαμένο κορμί με φωνάζουν και αλήτη» μέχρι που σκουριάζει η λαμαρίνα και τρέχεις για αντιτετανικό.

Πόσο εύκολα όμως, όταν δεν σε έχουν άλλο ανάγκη ή δεν μπορούν πια να σε πείσουν να βοηθήσεις σε πετάνε ή σε πατάνε. Πόσο εύκολα ξεχνάνε τι έκανες και πόσα. Πόσο εύκολα και απλά, πάνε στο επόμενο τους «θύμα-λεμονόκουπα» και σε κατηγορούν για να ανέβει το εγώ τους και να ενισχύσουν την ταμπέλα του θύματος. Να μπορούν να αρμέξουν πάλι κάποιον άλλον για να ζήσουν οι ίδιοι. 

Υπάρχουν οι αχάριστοι που είναι γκρινιάρηδες και παραπονιούνται για όλα, είναι μονίμως άτυχοι και δεν τους παρουσιάζονται σωστές ευκαιρίες γιατί οι γονείς τους που ήταν από τα Δρυμίγκλαβα δεν τους σπούδασαν και δεν τους δώσανε τα σωστά εφόδια,  που πάντα κάποιος τους αδίκησε, τους εκμεταλλεύτηκε, δεν φέρθηκε σωστά και ώριμα γύρω από το άτομό τους (γιατί φυσικά είναι  Παρτάκιδες), που τους φταίει το σπίτι τους, η γυναίκα τους που είναι κοντή/ψηλή/άσχημη/όμορφη/με φράντζα ή χωρίς, που τους λατρεύει και κουράζονται/κερατώνει και δεν το ανέχονται/δεν  είναι κοντά συναισθηματικά απλά συνυπάρχουν για τα παιδιά και δεν κάνουν σεξ φυσικά…. (αυτά συνήθως τα λένε στα θύματα υποψήφιες γκόμενες για να τους πιστέψουν και να τους κάτσουν).

Αλλά υπάρχουν και οι μουλωχτοί που δεν παραπονιούνται για τίποτα αλλά ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι και συνήθως ασκούν λεκτική βία, μιλάνε άσχημα και απότομα και συμπεριφέρονται εκτός ορίων. Με φόβο λοιπόν και χειριστικότητα και πιθανόν ψεύτικες υποσχέσεις,  συνήθως αποσπούν οικονομική βοήθεια, εξαναγκαστική από τον άλλον.

Η λύση λοιπόν είναι απομάκρυνση, απουσία ενώ ήσασταν πάντα παρόντες ή παρούσες, ρίχνετε μαύρη πέτρα και σώζετε το τομάρι σας. Ούτε παζαρεύετε, ούτε διαπραγματεύεστε. Αγνοείτε ακόμα και την ύπαρξή τους. Αδιαφορείτε για τα θέλω τους και τις ανάγκες τους. Βάζετε προτεραιότητα τον εαυτό σας. Θέτετε όρια και συνεχίζετε χωρίς φόβο και πάθος. Και πάντα συγχωρούμε αλλά δεν ξεχνάμε.

Δεν αλλάζει ο αχάριστος. Γιατί αν δεν σε εκτιμάει, δεν σου αξίζει.  Καλό είναι να είσαι και να συναναστρέφεσαι με τους ανθρώπους που εκτιμούν ότι προσφέρεις, που γαληνεύουν την καρδιά σου και σε κάνουν χαρούμενο και καλύτερο άνθρωπο.

Και να θυμάστε να αφήνουμε ότι μας βαραίνει για να μπορεί η καρδιά μας να πετά

Mary Kat
Blog: the-power-of-letting-go.webnode.gr