Απλά και καθημερινά

Ξεκινάει μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Ξυπνάς το πρωί και ξυπνάς και το παιδί για να ετοιμαστείτε ο ένας για την δουλειά και ο άλλος για τον παιδικό. Και μέσα στην τρελή φούρια σου να ετοιμαστείτε να κάνεις παράλληλα και ένα ψιλοσυμμάζεμα στον κακό χαμό που συνήθως επικρατεί από πιάτα , παιχνίδια, ρούχα.

Έρχεται το σχολικό και από πίσω εσύ φεύγεις για την δουλειά κοιτώντας συνεχώς το ρολόι μη αργήσεις γιατί οι καιροί είναι χαλεποί και οποιαδήποτε αργοπορία μπορεί να αποβεί μοιραία, τουτέστιν απόλυση, που εξαρτάται από το πώς κοιμήθηκε το αφεντικό το βράδυ.

Και μέσα σε αυτό το ωραίο κλίμα -είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα – πρέπει παράλληλα να σκέφτεσαι τι θα φάτε το μεσημέρι αν δεν έχεις μαγειρέψει από την προηγούμενη, τι έχεις να πάρεις από το σούπερ μάρκετ -τα απολύτως απαραίτητα -γιατί δεν σε παίρνει και ο χρόνος και πρέπει να φτάσεις στην ώρα σου στο σπίτι για να παραλάβεις τον μικρό.

Αφού σου έχει βγει η γλώσσα από το τρέξιμο και έχεις ρίξει καμιά δεκαριά χριστοπαναγίες στο δρόμο , κάτι ο άλλος που οδηγεί κάνει «βαρκάδα» , κάτι έχει παρκάρει ο άλλος στην μέση του δρόμου, φτάνεις σώα στο σπίτι και αρχίζει εκεί η άλλη εκπομπή. Διάλογος με γονείς γιατί έχω το μέγιστο κακό να μένω με τους γονείς μου.

-Άργησες, γιατί άργησες;

-10 λεπτά άργησα.

-Ε, καλά τώρα ήρθε και ο μικρός και δεν θέλει να βγάλει τα παπούτσια του.

-Δεν πειράζει θα τα βγάλει σε λίγο.

-Τι θα φάτε; Εμείς φάγαμε (αν έκανες τον κόπο να μαγειρέψεις από την προηγούμενη μπορεί να το έφαγαν και να σε αφήσουν νηστικιά ή να σου προτείνουν διάφορα να κάνεις να φας).

Αφού τελειώσουν οι κωμικοτραγικοί αυτοί διάλογοι και τα νεύρα σου έχουν σπάσει κάθεσαι μόνη με τον μικρό να φας, και να παίξετε , να παίξετε , να παίξετε. Και αφού παίρνεις μια πρώτη ανάσα – λέμε τώρα – έχεις να σκεφτεί για το αυριανό φαγητό. Εκεί κάνεις κανονική γυμναστική. Με το ένα χέρι έχεις το μαχαίρι και κόβεις ,  με το άλλο κρατάς κάποιο παιχνίδι που μπορεί να σου πέσει μέσα στην κατσαρόλα αν δεν το προσέξεις από την βιασύνη σου , σου έρχεται κάποια μπάλα και κάνεις παράλληλα και τον ποδοσφαιριστή και πρέπει να χορεύεις κιόλας όταν ακούσουμε κάποιο τραγούδι στην τηλεόραση ή να απαντάς στον μικρό για τον λαγό, την κουκουβάγια, το φίδι και δεν ξέρω τι άλλο θα βλέπει εκείνη την στιγμή και τί φοβερές απορίες θα του γεννηθούν.

Και αφού κατάφερες και έγινες Νάντια Κομανέτσι με σώα την σωματική σου ακεραιότητα εμφανίζονται πάλι στο προσκήνιο οι αγαπημένοι γονείς σου με τις συμβουλές τους για το τι θα έπρεπε να μαγειρέψεις, πώς να το μαγειρέψεις, πώς να παίξεις με το παιδί, πώς να το κάνεις μπάνιο , πώς να το κάνεις να υπακούει –ένα πράγμα σαν τα σκυλιά δηλαδή που τα εκπαιδεύεις να κάθονται. Και αφού τελειώσει όλο αυτό φτάνουμε και στο αγαπημένο μας θέμα που δεν είναι άλλο από το ότι είμαι χήρα και πάνω από όλα είμαι μάνα και δεν μπορώ να κάνω ότι θέλω και διάφορα τέτοια.

Και αφού τελειώσει αυτό το θέατρο του παραλόγου, ψάχνεις να βρεις εσύ το πεντάλεπτο του ταϊμ άουτ για να μην ξεσπάσεις τα νεύρα σου στο παιδί όταν για πολλοστή φορά θα σε ρωτήσει το ίδιο πράγμα , όταν θα θέλει να παίξετε λίγο ακόμα. Και όπως λένε και οι ψυχολόγοι πρέπει να είμαστε ήρεμοι γιατί όσο πιο ήρεμοι είμαστε εμείς είναι και τα παιδιά μας. Χαχαχα. Για ελάτε να το κάνετε και μετά ας μιλήσουμε για τις θεωρίες περί ζεν.

Και αφού είσαι μεταξύ νεύρων σπασμένων, τσιρίδων και χαπιών έρχεται και η ώρα του ύπνου. Και πώς να κοιμηθεί τώρα εκείνο το έρμο το παιδί που το μόνο που ζητάει είναι ηρεμία που δεν την έχεις και αντί για κάποιο αρκουδάκι θέλει αγκαλιά την μαμά του για να κοιμηθεί;

Και έρχεται το Σάββατο και πάλι τρέχεις να προλάβεις να κάνεις τα ψώνια της εβδομάδας φυσικά πάντα με τον παιδί ,να γυρίσεις να μαγειρέψεις γιατί προσπαθείς να έχεις και ένα στάνταρ πρόγραμμα για το παιδί , να συμμαζέψεις , να καθαρίσεις. Και μέσα σε όλο αυτό τους γονείς σου να τρέχουν συνεχώς πίσω από σένα για το ένα και το άλλο.

Και βέβαια αν κάνεις το λάθος και ζητήσεις να σου κρατήσουν το παιδί για κάποιες ώρες για να βγεις μόνη σου για να ξελαμπικάρεις εκεί  θα ακούσεις το κλασσικό μα δεν μπορούμε μεγάλοι άνθρωποι είμαστε και τι θα γίνει αν κλάψει και τι θα γίνει αν γίνει σεισμός, κατακλυσμός και άλλες φυσικές καταστροφές. Και αν σου κάνουν την χάρη πρέπει τώρα να δώσεις αναφορά που θα πας , τι ώρα θα έρθεις, με ποιους θα πας, τι θα πιεις κλπ. Και φυσικά τα νεύρα χτυπάνε κόκκινο γίνονται εκρήξεις ηφαιστειακές μέσα στο κεφάλι σου και εγκαταλείπεις το “όνειρο” για μια βόλτα σαν άνθρωπος γιατί και το παιδί έχει αγριέψει και δεν θέλει πλέον να κάτσει με τους παππούδες.

Μην περιμένετε να σας πω και για την Κυριακή γιατί εκεί τα πράγματα είναι λίγο πιο άγρια που είσαι όλη μέρα κλεισμένη στο σπίτι .

Έτσι ωραία και απλά περνάω ως μονογονέας που μένω με τους γονείς μου ψάχνοντας να βρω λύσεις στα απλά και καθημερινά. Με τις υγείες μου.