Η «νάρκωση» του διαζυγίου

Έχοντας δουλέψει με ανθρώπους που περνάνε τη φάση του διαζυγίου ή αναρρώνουν από αυτό, διαπιστώνω μεγάλες συναισθηματικές διαφορές μεταξύ του συζύγου που αφήνει τον γάμο για να είναι με κάποιον άλλον ή επειδή ελπίζει ότι θα είναι στο μέλλον με κάποιον άλλον, και εκείνου που εγκαταλείπεται.

Το διαζύγιο για πολλούς ανθρώπους είναι σαν την εγχείριση, σαν μια κατάργηση των κανόνων σε πολλά επίπεδα. Ό,τι μέχρι πρότινος ήταν καθημερινότητα, δεν υπάρχει πια. Οι άνθρωποι νιώθουν αδύναμοι και τις πρώτες μέρες, δεν μπορούν να φάνε και να κοιμηθούν. Το αρχικό συναίσθημα του ατόμου που χωρίζει είναι η στασιμότητα, σαν να πλέει έξω στο χώρο μόνο του, έχοντας χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια του.

Το είδος και η ένταση των συναισθημάτων είναι διαφορετικά για κάθε άτομο. Εκείνος που αφήνει τον γάμο, βιώνει τα συναισθήματα λιγότερο έντονα από εκείνον που αφήνεται κι αυτό είναι και αναμενόμενο. Εκείνος που αποφασίζει να χωρίσει για να είναι με κάποιον άλλον, αναισθητοποιείται από την ερωτική τρέλλα που νιώθει για τον καινούριο σύντροφο, κάνοντας έτσι το διαζύγιο πιο εύκολο και υποφερτό. «Σιγά το πράγμα, κάθε μέρα παίρνει ο κόσμος διαζύγιο» μπορεί να πεί. «Τα παιδιά μου θέλουν να με δούν ευτυχισμένο/η. Θα καταλάβουν σωστά;» (Μμμ…μπορεί και όχι).

Το άτομο αυτό που ζητάει διαζύγιο θα αποπειραθεί να δικαιολογήσει την απόφασή του βρίσκοντας λάθη στον άλλον και βλέποντας μόνο τα μειονεκτήματα στον/στη σύζυγό του. Αυτή η στάση αυτόματα θα μπερδέψει τον άλλον σύζυγο ο οποίος θα νιώσει ότι πλέον δεν κάνει τίποτα σωστό . Ό,τι κάποτε ήταν νορμάλ, έχει γίνει πλέον ναρκοπέδιο.

Στο μυαλό του, το άτομο που αφήνει τον γάμο του, θα συγκρίνει τον/τη –επί 10,20 ή 30 χρόνια σύζυγό του, με το νέο αντικείμενο του πόθου του/της, που εν τω μεταξύ είναι περιτυλιγμένο με ροζ κορδέλα. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ο/η σύζυγος που εγκαταλείπεται να φτάσει τον/τη νέο/α σύντροφο στη τελειότητα και στη συμβατότητα.  Αυτή η ψευδαίσθηση φυσικά και θα εξασθενήσει με τον καιρό, αλλά προς το παρόν, η ρομαντική σύνδεση και η φαντασία, απαλύνει την ανησυχία και το φόβο της προσαρμογής στο διαζύγιο.

Ο σύζυγος που εγκαταλείπεται, βιώνει μια πιο βαθιά και έντονη «εγχείριση» και χωρίς καμία συναισθηματική «νάρκωση», οπότε ο πόνος είναι πιο έντονος και στιγνός. Αυτό το άτομο δεν καταλαβαίνει τη συμπεριφορά του άλλου συζύγου σχετικά με το πώς γίνεται να διαλυθεί μια τόσο σημαντική σχέση που περιλαμβάνει και παιδιά.  Το εγώ του δέχεται ανεπανόρθωτο πλήγμα και μπορεί να του πάρει μήνες ή και χρόνια να επουλώσει το συναισθηματικό του τραύμα και να σταθεί ξανά στα πόδια του.

Τα συναισθηματικά ξεσπάσματα που βιώνει ο/η σύζυγος που εγκαταλείπεται, ακολουθούν ανά εβδομάδα ή μήνα, τα εξής στάδια:
• Ο/Η σύζυγος με αφήνει
• Η αίσθηση της πραγματικότητας δεν υπάρχει πια. Νιώθω ράκος.
• Μου λέει ότι εγώ φταίω για το διαζύγιο
• Μου λέει ότι δεν με αγάπησε και δεν με αγαπάει όπως θα έπρεπε
• Έχω την αίσθηση ότι ο/η σύζυγος, έχει άλλον/η.
• Τελικά το επιβεβαίωσα, με έχει αντικαταστήσει.
• Μου είπε ότι το τρίτο πρόσωπο δεν έχει καμία σχέση με το διαζύγιό μας και ότι τα πρόβλημα μεταξύ μας προϋπήρχε. Φυσικά δεν τον πιστεύω.
• Τώρα αυτός/η ο/η εισβολέας, γνωρίζει τα πεθερικά μου και κάποιους φίλους μας.
• Και ύστερα τα παιδιά μου!

Για τον σύζυγο που εγκαταλείπεται, κάθε ένα από τα παραπάνω είναι και ένα βήμα προς τα πίσω ενώ για τον σύζυγο που εγκαταλείπει, είναι μια φυσιολογική πρόοδος που εξελίσσεται βασανιστικά αργά. Ο σύζυγος που εγκαταλείπεται νιώθει ότι αντιμετωπίζει το ένα σοκ πίσω από το άλλο. Καθώς προσαρμόζεται στη τωρινή κατάσταση, μία νέα πρόκληση προστίθεται στη παραπάνω λίστα.

Το άτομο που αφήνει τον γάμο του, θεωρείται αδύναμο και συναισθηματικά ανώριμο.  Είναι επίσης πολύ πιθανό, η κατάσταση αυτή να μην είναι ενδεικτική του χαρακτήρα του αλλά προσωρινή, οπότε να είναι και θέμα χρόνου, το άτομο που αποφασίζει το διαζύγιο, να επιστρέψει στους συνήθεις τρόπους λειτουργίας και συμπεριφοράς του. Όσο μεγαλύτερος ο γάμος, τόσο περισσότερο χρόνο θα χρειαστεί για να επανέλθει στον παλιό καλό εαυτό του.

Εν τω μεταξύ ο/η σύζυγος που εγκαταλείπεται, σταδιακά αντιλαμβάνεται ότι:
Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να κάνω για να γυρίσουν τα πράγματα εκεί που ήταν
Το πιο σημαντικό τώρα είναι να εστιάσω στη δική μου ζωή και στα παιδιά μου
Θα φροντίσω τον εαυτό μου και θα προσπαθήσω γίνω ευτυχισμένος/η
Το μόνο που μπορώ είναι να γίνω όσο το δυνατόν καλύτερη/ος μαμά/μπαμπάς ανεξάρτητα από το τι κάνει και τι δεν κάνει ο άλλος.
Θα ψάξω να βρω ακριβώς τι θα με έκανε πραγματικά χαρούμενο/η ώστε να το διεκδικήσω.

Κι όπως λέμε και στις συνεδρίες που κάνουμε, δεν πειράζει να κοιτάζεις πίσω αρκεί να μην “καρφώνεις” με το βλέμμα!

Micki McWade
Ψυχοθεραπεύτρια-σύμβουλος διαζυγίου
Πηγή: Huffingtonpost.com