Τι ΔΕΝ λένε οι στατιστικές για τις μαμάδες μονογονείς

Τις περισσότερες στατιστικές και μελέτες που αφορούν τις μαμάδες μονογονείς, δεν είναι να τις διαβάζει κανείς χωρίς να σφίγγεται η καρδιά του. Αριθμοί που θέλουν τις μόνες μαμάδες να ζούν στο όριο της φτώχιας, που είναι πολύ πιθανό να μετανιώσουν για την επιλογή τους (αν το επέλεξαν) ή να μετανιώσουν γενικώς, άνθρωποι που έχουν να παλέψουν με εκατοντάδες ανοιχτά μέτωπα συγκριτικά με όσες μαμάδες έχουν ένα σύντροφο δίπλα τους, έστω και τυπικά.

Αυτές οι στατιστικές δεν είναι οι μόνες, αντιθέτως εμφανίζονται κάθε φορά που κάποιος αποφασίζει να κάνει άλλη μια μελέτη για τον αγώνα που δίνει κάθε μόνη μαμά ξεχωριστά. Και συνήθως οι έρευνες αυτές, δεν λένε τίποτα άλλο, παρά μόνο το πόσο ακραίες είναι οι προκλήσεις για μια μητέρα μονογονέα αλλά και το πόσο περιορισμένα ποσοστά επιτυχίας έχουν οι γυναίκες αυτές, να πετύχουν στο ρόλο τους. Οι έρευνες αυτές όμως σας λένε τη μισή ιστορία.

Είμαι μητέρα μονογονέας από επιλογή και γνωρίζω αρκετές που το επέλεξαν. Οι περισσότερες είμαστε περίπου 30 ετών, μορφωμένες και επαγγελματικά επιτυχημένες ή τέλος πάντων έχουμε μία αξιοπρεπή δουλειά, δηλαδή καμία σχέση με τις έρευνες και τις στατιστικές. Και φυσικά καμία από εμάς δεν έχει μετανιώσει. Τα παιδιά είναι η ζωή μας, και ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί. Κι αυτό που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι οι στατιστικές αυτές, αναφέρονται στις μητέρες που έγιναν μονογονείς χωρίς να το επιλέξουν, είτε επειδή τους προέκυψε μια εγκυμοσύνη και ο σύντροφός τους, τις άφησε είτε επειδή στην αρχή το παιδί τους είχε δύο γονείς και στη πορεία έμεινε με ένα λόγω θανάτου ή διαζυγίου. Τα νούμερα αναφέρονται περισσότερο στη φτώχια και στην έλλειψη επιλογών, παρά σε όλες τις πλευρές της μονογονεϊκής ζωής μίας μητέρας. Κανονικά, κάθε έρευνα θα πρέπει να παρουσιάζει δύο ειδών στατιστικές για δύο διαφορετικές ομάδες μαμάδων μονογονέων, εκείνες δηλαδή που το επέλεξαν και εκείνες που τους προέκυψε χωρίς να το διαλέξουν. Και υπάρχουν πολλές ιστορίες που αποδεικνύουν ακριβώς αυτό.

Η Τάνια, στέλεχος μεγάλης  νομικής εταιρίας υιοθέτησε ένα κοριτσάκι από την Ουγκάντα όταν η ίδια ήταν 32 ετών και ένιωσε έτοιμη να γίνει μητέρα, χωρίς όμως να έχει σχέση με κάποιον. «Αν χρειαζόταν, θα το έκανα ξανά από την αρχή» λέει και εξηγεί ότι οι στατιστικές δεν αντιπροσωπεύουν τη δική της περίπτωση καθώς η ίδια εκτός του ότι επέλεξε να γίνει μητέρα, έχει έναν αξιοπρεπή μισθό και εννοείται ότι δεν έχει μετανιώσει καθόλου.

Η Ρεβέκκα είναι 42 ετών, αντιπρόεδρος σε μεγάλη πολυεθνική εταιρία και μαμά μίας μπέμπας 21 μηνών. Είχε μία μακροχρόνια σχέση και ενώ πίστευε ότι είχε βρεί τον έρωτα της ζωής της με τον οποίο θα έκανε οικογένεια, εκείνος έφυγε. Κι έτσι κοντά στα 40 της χρόνια, η Ρεβέκκα αποφάσισε να κυνηγήσει τη μητρότητα έστω και σε αυτή την ηλικία, από το να μην την κυνηγήσει καθόλου. Η κόρη της γεννήθηκε πρόωρη λόγω προεκλαμψίας και εξαιτίας αυτού, η μικρή της κόρη αντιμετωπίζει προβλήματα με την ανάπτυξή της, πράγμα που σημαίνει ότι η Ρεβέκκα, πληρώνει και ειδική μπέιμπι σίτερ για τη φροντίδα της κόρης της. Ωστόσο, η μεγαλύτερη πρόκληση στη περίπτωσή της, είναι τα προβλήματα υγείας του παιδιού αλλά τονίζει ότι το ίδιο θα ίσχυε ακόμη και αν δεν ήταν μονογονέας. Καμιά φορά, όταν αναφέρεται στη ζωή της πρίν το παιδί, πιάνει τον εαυτό της να λέει «Όταν ήμουν ελεύθερη» γιατί στο μυαλό της, δεν είναι πια εργένισσα αλλά μέλος μίας μονογονεϊκής οικογένειας!

Η Ελίνα, είναι 33 ετών, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων, έχει ένα κοριτσάκι 11 μηνών, την Εβελίνα, και από τότε που θυμάται τον εαυτό της ήθελε να γίνει μητέρα. Είχε κάποιες μακροχρόνιες σχέσεις στη ζωή της που δεν οδήγησαν πουθενά κι έτσι αποφάσισε να κάνει παιδί μόνη της. Η μεγάλη της ανησυχία είναι το γεγονός ότι εκείνη είναι αυτή που φέρνει τα χρήματα στο σπίτι αλλά από την άλλη, λέει ότι έχει ανακαλύψει τη δύναμη την υπομονή και την αγάπη που ποτέ δεν ήξερε ότι είχε. ¨Βλέπω φίλες μου, παντρεμένες ή διαζευγμένες μαμάδες, να διαφωνούν με τους άντρες τους για το μεγάλωμα του παιδιού ή για τη διατροφή και τουλάχιστον σε αυτά τα δύο κομμάτια, αισθάνομαι τυχερή» λέει. Η Ελίνα ακολουθεί τον τρόπο διαπαιδαγώγησης που εκείνη έχει επιλέξει για τη κόρη της χωρίς τσακωμούς και χαρακτηρισμούς κι αυτό, στο μυαλό της, είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα που δικαιώνει την επιλογή της.

Γι’ αυτές τις γυναίκες και για πολλές σαν τις παραπάνω, η μονογονεική οικογένεια ήταν επιλογή. Ήξεραν εξαρχής σε τι διαδικασία έμπαιναν πρίν ακόμη κυνηγήσουν τη μητρότητα και ίσως αυτός είναι και ο παράγοντας που τις διαχωρίζει από τις μητέρες μονογονείς που παρουσιάζουν οι μελέτες και οι στατιστικές.

Στη δική μου περίπτωση, η ιδέα της μητρότητας ως μονογονέας, μπήκε στη ζωή μου όταν έχασα τη γονιμότητά μου σε μικρή ηλικία. Ήταν μια σοκαριστική είδηση που με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο έτοιμη ήμουν να γίνω μητέρα υπό αυτές τις συνθήκες. Τις πρώτες μέρες που έφερα το μωρό στο σπίτι, σκεφτόμουν «Μα καλά, πότε βλέπονται τα ζευγάρια; Εδώ εγώ και έχω ελάχιστο χρόνο για μένα και το παιδί» διότι με τόσο φορτωμένο πρόγραμμα, δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα χωρούσε ένα ακόμη άτομο στη ζωή μου. Κι έτσι έκανα τη κόρη μου, αποκλειστική μου προτεραιότητα. Αν θα ήθελα να βρώ έναν σύντροφο να αγαπήσω και να εμπιστευθώ; Φυσικά. Θα ήθελα η κορη μου να ζήσει σε ένα σταθερό διγονεϊκό περιβάλλον αλλά ακόμη κι αν αυτό δεν συμβεί, μπορώ να της εγγυηθώ ότι θα είναι χαρούμενη ασφαλής και ότι θα της δώσω όλη την αγάπη του κόσμου. Ότι θα είμαστε καλά και οι δυο μας και ότι δεν θα γίνουμε ποτέ οι στατιστικές που καμία σχέση δεν έχουν με εμάς.

Γιατί επέλεξα, να είμαι κάθε μέρα αφοσιωμένη στο μεγάλωμα του παιδιού μου. Και γιατί είμαι τυχερή που μπόρεσα να το επιλέξω σε μια φάση τη ζωής μου που είχα ευκαιρίες και χρήματα και επιλογές. Διότι οι στατιστικές επικεντρώνονται στη φτώχια και στην έλλειψη επιλογών και όχι στην ανατροφή των παιδιών μας.

Πηγή: Babble.com