Τα παιδιά σε «αναγκάζουν» να ξεπεράσεις το πένθος;

Τι συμβαίνει όταν το παιδί σε βλέπει να πενθείς ή ακόμη και να καταρρέεις; Πώς μεγαλώνεις ένα παιδί υπό αυτές τις συνθήκες και πώς απαντάς στις ερωτήσεις του; Πώς του εξηγείς τις αδυναμίες σου τη στιγμή που προσπαθείς να το φροντίζεις, να είσαι ένα δυνατό πρότυπο για εκείνο, και να μην ξεχνάς τις υποχρεώσεις του σπιτιού;

Το σκέφτομαι πολύ τώρα τελευταία, ειδικά όταν οι άνθρωποι με ρωτάνε πως είμαι μετά τον θάνατο του άντρα μου. Ποτέ δεν ξέρω τι να πω και δεν μιλάω γι’ αυτό. Αλλά νιώθω την ανάγκη να γράψω γι’ αυτό, να περιγράψω πως νιώθει κανείς τον πόνο του θανάτου όταν είναι γονιός.

Το πένθος, μου υπενθύμισε κατά κάποιο τρόπο το γεγονός ότι είμαι μητέρα, ότι δηλαδή δεν μου επιτρέπεται να παραιτηθώ, να ενδώσω στον πόνο ή να βουλιάξω. Ότι δεν μου επιτρέπεται να καταρρεύσω. Δεν μπορώ να μείνω για πολύ ώρα μέσα στο σπίτι. Δεν μπορώ να δω κανέναν και το μόνο που θέλω είναι να είμαι με τη κόρη μου και να κάνουμε πράγματα μαζί. Μου πρότεινε να πάμε σούπερ μάρκετ γιατί το ψυγείο είχε μόνο νερό και πήγαμε. Την έντυσα, την έβαλα στο αυτοκίνητο και σε όλη τη διαδρομή έκλαιγα κρυφά πίσω από τα γυαλιά μου.

-Μαμά, κλαίς γιατί έχεις πένθος;
-Ναι αγάπη μου.
-Τι σημαίνει πένθος;
-Σημαίνει ότι είμαι πραγματικά λυπημένη και ότι δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ. Ότι κλαίω πολύ για τον μπαμπά σου και ότι μου λείπει πάρα πολύ. Είναι φυσιολογικό αυτό που αισθάνομαι, δεν έχει να κάνει με εσένα ούτε είμαι θυμωμένη μαζί σου. Απλά είμαι λυπημένη.
-Πόσο καιρό θα έχεις πένθος;
-Ένα κομμάτι μου θα πενθεί για πάντα. Αλλά όσο περνάει ο καιρός, θα γίνομαι όλο και καλύτερα, θα γελάμε και θα διασκεδάζουμε πάλι, θα σε τρελλαίνω και θα με τρελλαίνεις όπως πρίν.
-Έχω κι εγώ πένθος;
-Ναι. Όλοι το νιώθουμε αλλά το χειριζόμαστε διαφορετικά.
-Θέλω μια καινούρια κούκλα.

Δεν μπορώ να πω όχι πια σε τίποτα.Βάζω τη κούκλα στο καρότσι του σούπερ μάρκετ. Και αυτή τη σοκολάτα. Και αυτό το μπλόκ ζωγραφικής. Δεν μπορώ να πω όχι γιατί δεν θέλω να είμαι κοντά στο παρελθόν που όταν η μικρή, μου ζητούσε κάτι, συνήθως έλεγα όχι. Δεν ήθελα να είμαι κοντά στην αλήθεια. Δεν μπορούσα να χειριστώ την αλήθεια. Όλες μου οι αντιστάσεις πολεμούσαν την αλήθεια. Δεν μπορώ να πω όχι στις απαιτήσεις της κόρης μου, όχι επειδή πίστευα ότι η καινούρια κούκλα θα την έκανε να νιώσει καλύτερα αλλά επειδή αισθανόμουν πως αν αντιστεκόμουν και αν έμπαινα στη διαδικασία να αρνηθώ και ίσως να τσακωθώ για να της εξηγήσω γιατί δεν μπορούμε να τα αγοράζουμε όλα, θα κατέρρεα περισσότερο. Δεν είχα δύναμη να παλέψω για τίποτα εκείνη τη στιγμή.

-Μαμά πρέπει να μου πείς όχι
-Τι;
-Πρέπει να μου πείς όχι. Δεν θα μου πείς όχι;
-Τι εννοείς;
-Παλιά, πρίν πεθάνει ο μπαμπάς, ήσουν η μαμά που έλεγε όχι σε όλα. Τώρα λες συνέχεια «Ναι» και «Εντάξει» και «Πάρ’ το αφού το θες». Και όταν καταλάβεις πόσα πράγματα πήραμε θα στενοχωρηθείς.
-Καλά. Λοιπόν τη κούκλα δεν θα την πάρεις είναι ακριβή.
-Μμμμ καλά. Θα βγάλω λεφτά και θα την πάρω μόνη μου. Πάω να τη βάλω πίσω.
-Ναι να τη βάλεις πίσω. Πώς το σκέφτηκες αυτό;
-Μαμά, ένα παιδί πρέπει να σκέφτεται σαν μαμά όταν η μαμά έχει πένθος. Να κρατήσω το μπλόκ ζωγραφικής; Ε, μαμά, σε παρακαλώ;

Και η ζωή άρχισε να βρίσκει πάλι τους δικούς μας ρυθμούς. Αυτούς πρίν το πένθος. Διότι το μεγάλωμα του παιδιού σου, βγάζει από μέσα σου το αίσθημα επιβίωσης όχι μόνο της δικής σου, αλλά κυρίως της δικής του και ουσιαστικά, σε «σπρώχνει» να συνεχίσεις. Αν όχι όπως ήσουν πρίν, σίγουρα όπως θα είσαι μετά. Και δεν έχεις άλλη επιλογή από το να προχωρήσεις και να συνεχίσεις να ζείς. Για το παιδί σου!

Πηγή: Psychologytoday.com