Πώς είναι να είσαι χήρα

Τετάρτη πρωί χτυπάει το ξυπνητήρι. Κρατάς τα μάτια σου κλειστά, δεν κουνιέσαι διότι ως εκ θαύματος έχεις ξυπνήσει στη παλιά σου ζωή.

Η ζέστη του κρεβατιού, ο άντρας σου που ροχαλίζει δίπλα σου. Τα παιδιά έχουν ξυπνήσει νωρίτερα από εσάς, και σας κοιτάζουν από τη χαραμάδα. Το μυαλό σου κινείται αργά όσο πηγαίνεις πίσω στο χρόνο. Ο άνθρωπος που ήταν δίπλα σου δεν υπάρχει πια κι εσύ πρέπει να είσαι στη δουλειά στις 08.30 γιατί η ζωή συνεχίζεται χωρίς να συνηθίζεται.

Πας τα παιδιά στο παιδικό σταθμό και επιστρέφεις στο σπίτι για να ετοιμαστείς και να πας στη δουλειά. Ξαφνικά είσαι 29 χρονών και οι περισσότεροι φίλοι σου είναι ελεύθεροι. Ο γάμος δεν σε ενδιέφερε ποτέ αλλά όταν γνωριστήκατε, ερωτευτήκατε σχεδόν αμέσως και αποφασίσατε να το κάνετε πιο επίσημο. Ο γάμος, δεν άλλαξε τη σχέση σας μέχρι που ο άντρας σου πέθανε, το μόνο άτομο που αγαπούσες βαθιά και αληθινά πέθανε, κι αυτό σήμερα, κάνει τον κόσμο εντελώς διαφορετικό στα μάτια σου. Οι άνθρωποι γύρω σου αρχίζουν να ανησυχούν για το μέλλον σου.

Η κυρία Ρίτα που είναι 70 χρονών και μένει στο διπλανό διαμέρισμα, θέλει να σταθείς ξανά στα πόδια σου. «Πρέπει να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου. Μία νέα χήρα πολύ σύντομα γίνεται μια γριά χήρα» σου λέει. Κι ύστερα είναι και η τάξη που διδάσκεις και που ενώ κάποτε έμπαινες και βαρυγκομώντας, σήμερα είναι η καθημερινή σου εκδρομή. Μπαίνεις στο κτίριο με τον καφέ στο χέρι και πρίν ανοίξεις τη πόρτα, οι μαθητές σου σε κατακλύζουν με ένα σωρό δικαιολογίες που δεν έκαναν τις εργασίες τους κι έτσι ξεχνιέσαι. Ο κόσμος τους σε απορροφά και ξεχνιέσαι. Αλλά εκείνοι δεν έχουν ξεχάσει τον ένα μήνα που έλειψες με άδεια όταν ο σύζυγός σου έφυγε από τη ζωή.

«Έχω ένα θείο που είναι ελεύθερος και πολύ όμορφος» λέει η Τζένη. «Ο μπαμπάς μου έχει ένα φίλο πολύ καλό παιδί» λέει ο Πέτρος. «Κυρία πότε θα ξαναπαντρευτείτε;» σε ρωτάει η Αγγελική. Θέλεις να απαντήσεις «Ποτέ» ή ένα «Είμαι κουρασμένη δεν μπορώ να σκεφτώ» αλλά σε προλαβαίνει ο Χάρης «Δεν πειράζει κυρία, μπορεί να σας πάρει καιρό» σου λέει και σε χτυπάει φιλικά στη πλάτη.

Κι ύστερα φαντάζεσαι τον εαυτό σου να γυρνάει μέσα στα χρόνια και στις χώρες, μόνη σου. Το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, παύει να είναι στέρεο. Οι πιθανότητες αναρίθμητες αλλά τίποτα δεν φαίνεται να σου κερδίζει το ενδιαφέρον.

Τις ελάχιστες στιγμές που επιστρέφεις πίσω στον πλανήτη γή, σοκάρεσαι όταν βλέπεις άντρες παντού. Στο σταθμό του μετρό. Στο μήτινγκ του σχολείου. Φυσικά τους προσέχεις αλλά πάνε 10 χρόνια από τότε που έχεις να φιλήσεις, να αγκαλιάσεις και να αγγίξεις κάποιον άλλον εκτός από τον άντρα σου. Ποτέ δεν σκέφτηκες ότι θα χωρούσες σε ένα μόνο κουτί, αλλά ερωτεύτηκες και συμφιλιώθηκες με τη μονογαμία μέχρι που σας χώρισε ο θάνατος.

Εντελώς ξαφνικά ο μπαμπάς ενός μαθητή σου, σου ζητάει να βγείτε. Το στομάχι σου φτάνει στα γόνατα όπως όταν ήσουν 14. Σε δευτερόλεπτα , εκεί που φοβόσουν ότι κανείς δεν θα σου ζητήσει να βγείτε, φοβάσαι τους ανθρώπους που θα το κάνουν.

Και είσαι πάλι “ελεύθερη”. Οι φίλοι σου παντρεύονται ο ένας μετά τον άλλον, ύστερα από χρόνια εργένικης ζωής, τότε που εσύ ήσουν η παντρεμένη της παρέας και σήμερα είσαι η χήρα του εαυτού σου. Όταν ο άντρας σου αρρώστησε, άρχισες να φοβάσαι περισσότερο και σήμερα μπαίνεις σε αεροπλάνο και σκέφτεσαι τι θα γίνουν τα παιδιά σου αν πάθεις κάτι εσύ, ο ένας και μοναδικός γονιός.

Όταν ο άντρας σου πέθανε, ξάπλωσες δίπλα του στο κρεβάτι του νοσοκομείου βάζοντας το κεφάλι του στην αγκαλιά σου μέχρι να έρθουν οι νοσοκόμοι να τον πάρουν και σήμερα, κάθε Σαββατόβραδο πηγαίνεις από πάρτι σε πάρτι και ξενυχτάς και πίνεις χωρίς να είσαι εσύ. Αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο και δέχεσαι να βγείς με έναν φίλο του αδερφού σου «Πώς είμαι με αυτή τη μπλούζα;» ρωτάς τον αδερφό σου περιμένοντας έναν ξένο να περάσει να σε πάρει όπως τότε που ήσουν μικρή και περνούσε εκείνος.

Χτυπάει το κουδούνι και διασχίζεις το διάδρομο με τις φωτογραφίες του άντρα σου να χαμογελά ή να σε έχει αγκαλιά. Ανοίγεις τη πόρτα και βγαίνεις με έναν άγνωστο. Πηγαίνετε για φαγητό και σε ρωτάει για τον γάμο σου είτε γιατί πραγματικά ενδιαφέρεται είτε επειδή πρέπει να πεί κάτι. «Δεν φοβάμαι» σου λέει για να σε καθησυχάσει αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι δεν έχει ιδέα πως είναι η θλίψη, πώς είναι η απώλεια του ανθρώπου που αγαπάς κι έχεις και δυο παιδιά μαζί του να σας ενώνουν για μια ζωή.

Μετά το φαγητό, κατεβαίνεις μόνη σου στο λιμάνι, εκεί που κάποτε πηγαίνατε βόλτα με τον άντρα σου. Κάθεσαι και κοιτάς τη θάλασσα μήπως θυμηθείς το σκοπό σου σε αυτή τη ζωή, ως μητέρα, ως άνθρωπος, ως φίλη. Το άτομο δίπλα σου, οποιοδήποτε άτομο δίπλα σου, από εδώ και πέρα, δεν θα σε μάθει ποτέ εντελώς και δεν θα νιώσει ποτέ όλο αυτό που σου συνέβη. Και με τον καιρό συνειδητοποιείς ότι το ίδιο περνάνε όλοι οι άνθρωποι στη θέση σου και ότι δεν μπορεί παρά να βγάζει κάπου καλά όλο αυτό κι αν όχι, πρέπει να το κάνεις να σε βγάζει. Γιατί πάνω από όλα είσαι μαμά και πρέπει να είσαι καλά…για τα παιδιά!

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/

Θέλετε να μας μιλήσετε; Κι εμείς!
Στείλτε μας email στο info@singleparent.gr ή βρείτε μας στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική. Τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.