Πένθος: Μη διώχνεις τους ανθρώπους από κοντά σου

Όσοι έχετε χάσει πρόσφατα ή πιο παλιά τον/τη σύζυγό σας, είμαι σίγουρη ότι και μόνο η σκέψη να βγείτε από το σπίτι, σας προκαλεί πονοκέφαλο. Ίσως όμως ήρθε η ώρα να βάλετε τον κόσμο στον κόσμο σας!

Ξέρω πως όταν χάνεις τον άνθρωπό σου, το μόνο που θέλεις είναι να εξαφανιστείς από το πλήθος και κάθε προσπάθεια για κοινωνικοποίηση, φαντάζει κουραστική, σχεδόν εξαντλητική. Λίγες μέρες μετά το θάνατο του άντρα μου, μία συνάδελφος και πολύ καλή φίλη, με κάλεσε να μιλήσω σε ένα συνέδριο. Φυσικά αρνήθηκα, ούτε διανοούμουν ακόμη δεν έφυγε ο άντρας μου από τη ζωή, εγώ να πηγαίνω να μιλάω σε συνέδρια σαν να μην τρέχει τίποτα. Αγαπώ τη δουλειά μου αλλά αυτό ήταν άσχετο με τη χρονική στιγμή που μου ζητήθηκε.

Της απάντησα ότι δεν μπορούσα να έρθω και εκείνη με καλό τρόπο, προσπάθησε να με πείσει να πάω στο συνέδριο, αν όχι σαν ομιλήτρια τουλάχιστον να παρευρεθώ, αλλά αρνήθηκα ξανά. Και δεν ήταν η μόνη. Κι άλλοι άνθρωποι προσπάθησαν κατά καιρούς να με πείσουν να βγώ. Ώσπου η συνάδελφος εκείνη με ξαναπήρε για τον ίδιο λόγο και επάνω στη κουβέντα, μου είπε «Κορίνα, είμαστε τόσοι άνθρωποι που δεν μπορέσαμε να έρθουμε στη κηδεία, τουλάχιστον άσε μας να σε δούμε και να σε αγκαλιάσουμε!».

Τότε συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι που νοιάζονταν για μένα ήταν και εκείνοι μέρος του πένθους μου και είχαν και εκείνοι την ανάγκη να μου συμπαρασταθούν και να μου δείξουν την αγάπη τους. Πράγματι πήγα στο συνέδριο και από τότε άρχισα δειλά δειλά να δέχομαι όλο και περισσότερες προσκλήσεις. Όχι τίποτα κραυγαλέο, ήσυχα πράγματα. Σινεμά με φίλες, φαγητό με συναδέλφους, συγκεντρώσεις σε σπίτια. Άφησα τους ανθρώπους να μπούν στη ζωή μου και να με στηρίξουν διότι δεν είχα χάσει μόνο εγώ τον άντρα μου, είχαν χάσει και εκείνοι τον φίλο ή τον συγγενή τους.

Είναι σημαντικό να δώσετε στους ανθρώπους την ευκαιρία να σας στηρίξουν σε αυτό το οδυνηρό σας ταξίδι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να υποστείτε έξαλλα πάρτι ή γυναικείες βραδιές στα μπουζούκια. Και ένας καφές με μια φίλη μπορεί να λειτουργήσει υπέρ σας, έστω και για μια ώρα.

Πολλοί άνθρωποι παραπονιούνται ότι οι άλλοι δεν είναι εκεί για εκείνους στις δύσκολες στιγμές αλλά μήπως η αλήθεια είναι διαφορετική; Μήπως απλά δεν τους επιτρέπετε να είναι εκεί για εσάς; Ειλικρινά, πόσες προσκλήσεις για φαγητό, ψώνια ή καφέ, έχετε απορρίψει με τη λογική ότι «δεν έχω τίποτα, καλά είμαι». Όταν κάποιος προθυμοποιείται να φέρει φαγητό ή να σας κρατήσει τα παιδιά για να πάτε μια βόλτα, έχετε πεί «Ναι»;

Αναγνωρίζω και συμφωνώ ότι έχετε κάθε δικαίωμα να κλειστείτε στον εαυτό σας και να θρηνήσετε όπως και όσο εσείς επιθυμείτε. Ωστόσο, έχετε ανάγκη την υποστήριξη των ανθρώπων που σας αγαπούν οι οποίοι θέλουν να σας δούν να αναρρώνετε και να γίνουν μέρος αυτής της ανάρρωσης. Μην διώχνετε αυτούς τους ανθρώπους από κοντά σας.

Εξαιρώντας τους ανθρώπους, που σας λένε «Πάρε με αν χρειαστείς κάτι» και φεύγουν (διότι γνωρίζουμε ότι το λένε απλά για να το πούν χωρίς να το εννοούν) είναι σημαντικό να έχετε τα αγαπημένα σας πρόσωπα κοντά σας. Μπορεί να λέτε ή να σκέφτεστε ότι δεν χρειάζεστε βοήθεια ή ότι δεν έχετε όρεξη για τη παρέα κανενός  αλλά με τον καιρό θα δείτε κι εσείς πως χωρίς τη βοήθεια των αγαπημένων σας προσώπων, το ταξίδι προς την ανάρρωση του πένθους θα είναι πιο οδυνηρό. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει, να πιέσετε τον εαυτό σας να κάνει πράγματα για να προχωρήσει. Καμιά φορά μια σπρωξιά μπορεί να κάνει τη διαφορά!

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/