Πόσο μας εκθέτει το διαδίκτυο, στο διαζύγιο;

Μερικοί φίλοι μου είπαν πως με όλα αυτά τα γεγονότα στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό (το διαζύγιο, τα δικαστήρια κλπ.) ίσως θα έπρεπε να φτιάξω ένα blog και να εκφράζω τα συναισθήματά μου αντί να ξεσπάω στον πρώην μου και οι καυγάδες μας, να έχουν αντίκτυπο στο γιό μας. Θέλοντας να είμαι μια καλή πρώην σύζυγος και μία ακόμη καλύτερη μαμά που μεγαλώνει το παιδί της με ηρεμία, άνοιξα κι εγώ το δικό μου blog και λίγο καιρό αργότερα, ένα πολύ γνωστό site, ζήτησε να συνεργαστούμε. Φυσικά και δέχτηκα με χαρά.

Ήθελα να είμαι ειλικρινής. Να γράψω για όλα αυτά που πέρασα, που ένιωσα, που σκέφτηκα θέλοντας παράλληλα να προστατέψω τον εαυτό μου. Και έκανα το λάθος να γράψω ότι τις προάλλες έδωσα 250 ευρώ για ρούχα, όση δηλαδή είναι η διατροφή που δίνει ο πρώην μου για το παιδί μας (εννοείται ότι τα χρήματα που έδωσα δεν ήταν από τη διατροφή, ήταν από το μισθό μου). Αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό σε έναν πρώην που σε παίρνει τηλέφωνο μαινόμενος και ύστερα σου στέλνει και εξώδικο (!) ότι θέλει συνεπιμέλεια και πιο συχνή επικοινωνία με το παιδί. Κάτι σαν το «θέλω να παίρνω ό,τι πληρώνω» και το «ό,τι» στο μυαλό του, είναι το παιδί, το αποτέλεσμα του αντιτίμου. Και ομολογώ ότι η κίνησή του αυτή, με ξάφνιασε. Ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα.

Στη πραγματικότητα ο πρώην άντρας μου, δεν ενδιαφερόταν σταλιά, να βλέπει το παιδί περισσότερο, αφού και ο ίδιος στο παρελθόν, μου είχε πεί ότι ακόμη και το «κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο», του ήταν κουραστικό. Δεν ενδιαφερόταν να δεθεί περισσότερο μαζί του, αφού όποτε τον έπαιρνε, το παιδί περνούσε πολλές ώρες στη μαμά του πρώην άντρα μου διότι εκείνος έλειπε είτε για δουλειά είτε για βόλτα. Ο πρώην άντρας μου, αντέδρασε έτσι απλούστατα διότι ήθελε τα χρήματά του να «πιάσουν τόπο». Εμετικό κι όμως αληθινό.

Και με αφορμή αυτό το περιστατικό, ο δικηγόρος μου με συμβούλεψε να είμαι πιο εγκρατής σε όσα μοιράζομαι στο facebook και να μην ποστάρω τίποτα για τις σχέσεις μου, το φίλο μου, τη διατροφή ή το παιδί. Ακούγεται εξωφρενικό να περνάς κάθε σου λέξη από κόσκινο μήπως παρεξηγηθεί ή ερμηνευθεί αλλιώς, μόνο και μόνο επειδή πήρες διαζύγιο και ο πρώην σου είναι στραβός, αλλά δυστυχώς έτσι πάει και ειδικά όταν υπάρχει και ένα παιδί, πρέπει να φιλτράρεις και τη παραμικρή λεπτομέρεια. Δεν έχει σημασία αν ο άλλος έχει λεφτά ή αν ο ίδιος ήταν που επέλεξε το διαζύγιο. Σημασία έχει ότι μπορεί ένα αθώο στάτους σου, να τον κάνει τούρμπο και να ζητάει τα δάνεια της Αγγλίας μαζί και ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Ναι είναι άδικο να ζείς μια ζωή με το πιστόλι στο κεφάλι ή με τον «φόβο» του τύπου «μη γράψω αυτό για να μην πεί-σκεφτεί-υποθέσει, το άλλο» αλλά το διαζύγιο είναι σαν ναρκοπέδιο. Αλλού πατάς κι αλλού σκοτώνεσαι!

Χωρίς λοιπόν να έχω όλα τα παραπάνω στο μυαλό μου, άνοιξα ένα λογαριασμό στο twitter προκειμένου να προωθώ τις αναρτήσεις μου. Μόνο που τον λογαριασμό τον άνοιξα, δηλώνοντας το προσωπικό μου email. Τι το κακό με αυτό; Το κακό είναι ότι βάσει αυτού του email, με αναζήτησε ο κολλητός φίλος του πρώην άντρα μου και με έκανε follow.  Κι ενώ τον μπλόκαρα, ανησυχώ…

Τι θα γίνει αν έχω ξεχάσει κάτι, κάποια ρύθμιση απορρήτου για παράδειγμα; Τι θα γίνει αν κάποιος άλλος φίλος του ή γνωστός, με κάνει follow και παρακολουθεί μες από τη κλειδαρότρυπα; Τι θα γίνει αν γράψω μια άσχετη ανάρτηση και εκείνος την ερμηνεύσει όπως του έρθει  και με σέρνει επ’ άπειρο στα δικαστήρια; Θέλω τόσο πολύ να σας πω μια ιστορία. Να σας μιλήσω για έναν έρωτα που γεννήθηκε, ένα χρόνο δυστυχίας και ένα μικρό αγόρι που βρέθηκε στη μέση. Αλλά δεν μπορώ. Γιατί…μας βλέπουν!

Έχοντας λοιπόν πονηρευτεί από τον δικηγόρο μου, παρατήρησα συμπεριφορές ανθρώπων που προφανώς, δεν έχουν ακόμη πονηρευτεί από τον δικό τους. Μπαίνεις για παράδειγμα σε μια κλειστή ομάδα στο facebook και βλέπεις κάποιον με το πλήρες ονοματεπώνυμό του και τη φωτογραφία του, να σκυλοβρίζει τη γυναίκα του. Ή βλέπεις κάποια με το πλήρες ονοματεπώνυμο και τη φωτογραφία της αγκαλιά με το παιδί της, να μοιράζεται όλες τις λεπτομέρειες του διαζυγίου της με τη «λογική» ότι είναι κλειστή ομάδα και δεν βλέπουν οι απ’ έξω. Οκ δεν βλέπουν οι απ’ έξω. Οι από μέσα όμως; Πού ξέρεις από τα 3.000 και τα 6.000 μέλη, ποιος μπορεί να είναι γνωστός ή καλοθελητής;  Πού ξέρεις πόσο κακός ή κουτσομπόλης μπορεί να είναι κάποιος, σε σημείο να μεταφέρει πληροφορίες τις οποίες αργότερα ο/η πρώην σύζυγος, θα μπορεί να χρησιμοποιήσει εναντίον σου; Αξίζει να ρισκάρεις να σέρνεσαι στα δικαστήρια, εξαιτίας της ανάγκης σου για επικοινωνία και υποστήριξη;

Σε καταλαβαίνω, θέλεις κάπου να τα πείς, να σε νιώσουν, να σε καταλάβουν και δεν σου λέω να μην το κάνεις. Όμως κάν’ το προσεκτικά. Όχι με το πλήρες ονοματεπώνυμό σου ή τη φωτογραφία σου. Όχι με ζουμερές λεπτομέρειες που μπορεί να έχουν αντίκτυπο στη ζωή σου. Οι κλειστές ομάδες είναι σαν τα κλειστά γήπεδα. Σε βλέπει να παίζεις μπάλα συγκεκριμένος αριθμός θεατών, μόνο που εσύ, δεν μπορείς να τους δείς…

Πηγή: http://divorcedmoms.com