fbpx

Οι καλικάντζαροι της μονογονεϊκής ζωής

| 1 Ιανουαρίου 2014
ADVERTISEMENT

Σύμφωνα με την παράδοση οι καλικάντζαροι πριονίζουν το δέντρο της γής όλο το χρόνο και από τις 25 Δεκεμβρίου μέχρι και τις 6 Γενάρη κάθε έτους, ανεβαίνουν στη γή για να πειράξουν τους ανθρώπους και να τους ανακατέψουν τα σπίτια. Σε αντίθεση με τους κανονικούς καλικάντζαρους, οι καλικάντζαροι της μονογονεϊκής ζωής, πριονίζουν την αυτοπεποίθηση και τη καθημερινότητά σου και δεν περιμένουν να έρθουν τα Χριστούγεννα για να σου ανακατέψουν το σπίτι και τη ζωή, διότι το κάνουν μια χαρά όλο τον χρόνο. Οι καλικάντζαροι της μονογονεϊκής ζωής έχουν κι άλλα ονόματα όπως «φίλοι» «γονείς» «συγγενείς» «πρώην» «ανασφάλεια» «προκαταλήψεις» «κουτσομπόλες της γειτονιάς» ή απλά «νεύρα από τη κούραση».

Τα νεύρα από τη κούραση βέβαια μπορείς να τα παλέψεις. Και τους κουτσομπόληδες μαζί με τον απεριόριστο χρόνο αηδίας του καθενός, τα έχεις συνηθίσει μήνες ή χρόνια τώρα. Αυτό που δεν παλεύεται είναι το μεγάλο ΑΝ που έχουμε όλοι μέσα μας, αυτό που λέγεται «ΑΝασφάλεια». Είναι ο καλικάντζαρος που τρυπώνει μέσα σου πιο ύπουλα από όλους και σε γεμίζει με χιλιάδες φόβους, αν και μήπως. Βάλε δίπλα και τη τηλεόραση που όλη μέρα σκούζει ότι πεθαίνουμε, δεν θέλεις και πολύ. Αν με απολύσουν, τι θα γίνει το παιδί. Αν δεν χώριζα, θα είχα να πληρώσω το σχολείο της μικρής. Αν τα παιδιά δεν ήταν μικρά θα χώριζα. Αν ο άντρας μου δεν πέθαινε, δεν θα φοβόμουν μη χάσω τη δουλειά μου. Αν δεν χώριζα με τη γυναίκα μου, θα έβλεπα το παιδί κάθε μέρα. Αν είχα καρούλια θα ήμουν τρόλει. Και μετά αρχίζουν τα μήπως και μετά τα μήπως αρχίζουν τα σιγουράκια «Δεν θα ξανακάνω σχέση», «Δεν θα με θέλει κανείς», «Να δείς που θα με απολύσουν», «Είμαι αποτυχημένος/η» «Όταν μεγαλώσει το παιδί, θα μου ρίξει ευθύνες που χώρισα με τη μητέρα του» κ.ο.κ. Λες κι όταν παντρευτήκαμε, πέσαμε τόσο μέσα, που θα πέσουμε και τώρα…


ADVERTISEMENT

Οι αμέσως επόμενοι καλλικάντζαροι που σε τρώνε, λέγονται «δικοί σου άνθρωποι» ή αλλιώς «γονείς» και «φίλοι». Είναι τα άτομα του ύψους ή του βάθους, αυτοί που είτε θα σε στηρίξουν ή θα σου δώσουν μια κλωτσιά να πας παρακάτω. Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλά είθισται το δεύτερο, ναι ναι ακόμη και από γονείς. Κάποτε ήσουν καλό παιδί όταν δεν έτρωγες σοκολάτες, όταν δεν πείραζες τα παιχνίδια των άλλων, όταν διάβαζες τα μαθήματά σου, όταν δεν έβγαινες με τον Αντωνάκη τον γιό της από πάνω που΄χε πατέρα στη φυλακή και η μάνα σου φοβόταν μην τον παντρευτείς και τι θα πεί ο κόσμος. Σήμερα είσαι καλό παιδί όσο δεν χωρίζεις, δεν δίνεις ούτε ευρώ διατροφή στη πρώην σύζυγο, δεν επιλέγεις να κρατήσεις ένα παιδί μόνος σου και δεν ξανακάνεις σχέση μετά τον θάνατο του άντρα σου οπότε και το κλειδώνεις (μη με ρωτήσεις ποιό, θα γίνω σόκιν) για πάντα, αιωνία του η μνήμη. Αλλά αν δεν τα κάνεις όλα αυτά-που δεν πρόκειται να τα κάνεις- δεν είσαι καλό παιδί, για να μην σου πω ότι δεν είσαι καν παιδί τους. Κι έτσι για «αντίποινα» δεν σε βοηθάνε, δεν σου μιλάνε, δεν ακούς καλή κουβέντα και σου τη λενε κιόλας ότι φταις ενώ από δίπλα σιγοντάρουν και διάφοροι άκυροι «Έλα μωρέ, γονείς σου είναι!». Ε, κι εγώ παιδί τους είμαι αλλά δεν βλέπω να το υπολογίζουν και πολύ…κι αυτό είναι που σε πονάει περισσότερο απ΄όλα, ειδικά τώρα που έγινες κι εσύ γονιός.

Πάμε τώρα στους «φίλους». Εδώ πρώτα γελάμε και μετά πριονίζουμε. Είναι αυτοί που σε κάθε γιορτή, λύπη και χαρά, έπαιρναν τηλέφωνο, έρχονταν σπίτι σου, βγαίνατε, έπαιζαν τα παιδιά σας, έδειχναν να ενδιαφέρονται για το αν είσαι χάλια ή καλά. Όμως από τότε που άλλαξε η ζωή σου, κάτι έγινε κι άλλαξε κι η δική τους. Ξαφνικά έγινε πολυάσχολη, δεν έχουν χρόνο να σε δούν άσχετα αν κάνουν 67 check in στο facebook δηλώνοντας το παρόν από μπαράκι σε μπαράκι, σιγά σιγά αραιώνουν και τα τηλέφωνα και το αποκορύφωμα φυσικά είναι όταν κάποιοι από αυτούς σε βλέπουν στο δρόμο και σου πετάνε το εκτός εαυτού “Χαθήκαμε βρε” ή κάνουν πως δεν σε ξέρουν. Έτσι πάνε αυτά στην Ελλαδίτσα. Αν είσαι παντρεμένος, σου μιλάω, σ’ αγαπάω, πίνουμε κι ένα ποτήρι κρασί. Αν χώρισες, συγγνώμη κύριε ποιος είστε;

Εσύ βέβαια ξέρεις ποιος είσαι και όταν το΄χασες, δεν δίστασες να το διεκδικήσεις. Αλίμονο σε εκείνους που δεν ξέρουν ποιοι είναι και χωρίς προσωπικότητα, πάνε όπου πάει το μπούγιο. Τέτοιους φίλους και γονείς δεν τους χρειάζεσαι και λυπάμαι που το λέω, αλλά βλέπω καθημερινά πολλές τέτοιες περιπτώσεις που οι λεγόμενοι «δεσμοί αίματος» στη πορεία αποδεικνύονται «δεσμοί ψέμματος». Αν χρειάζεσαι στήριξη και βοήθεια, αρκεί να γυρίσεις το κεφάλι σου αλλού. Να κοιτάξεις εκείνη τη γειτόνισσα που φέρνει φρούτα στα παιδιά. Να κοιτάξεις τον καινούριο σου σύντροφο που χωρίς να σε ξέρει, πέρασε απ’ το σπίτι σου και σου έφτιαξε σούπα όταν αρρώστησες. Να κοιτάξεις κάποιον που γνωρίζεις μόνο από το facebook κι όμως σου έστειλε μια κούτα ρούχα που δεν χρειαζόταν. Καλικάντζαροι υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα. Το θέμα είναι να μην αρνείσαι να δείς ότι δίπλα στα δαιμόνια, υπάρχουν και νεράιδες!


ADVERTISEMENT

Κυριακή Χαριτάκη

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ