Η οικογένεια που έκρυψα από τη γυναίκα μου

Ερωτεύτηκα την Ελίζα και αποκτήσαμε ένα παιδί. Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα: Ήμουν ήδη παντρεμένος με τρία παιδιά…

Παντρεύτηκα επειδή βαρέθηκα να είμαι εργένης. Επίσης εκείνο τον καιρό είχα χάσει την αδερφή μου και ο 6χρονος γιός της χρειαζόταν ένα μέρος για να ξεφεύγει μια στο τόσο από τους παππούδες. Ο άλλος μου αδερφός είχε πολλά παιδιά και έμενε σε άλλη πόλη. Αποφάσισα να παντρευτώ το κορίτσι με το οποίο έβγαινα. Δεν ήταν καλύτερη ή χειρότερη από άλλες κοπέλες, δεν ήταν το σούπερ ουάου, ήταν απλά όπως στις μουσικές καρέκλες. Όταν η μουσική σταμάτησε, πήγα κι έκατσα στη πρώτη διαθέσιμη. Νοιαζόμουν για εκείνη ήταν καλός άνθρωπος, αλλά δεν ήμουν ερωτευμένος.

Η γυναίκα μου ήταν πολύ δημιουργικός άνθρωπος, η τέλεια οικοδέσποινα. Είχαμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα, μας άρεσαν τα ταξίδια  και ακούγαμε την ίδια μουσική. Αλλά τρία παιδιά και 20 χρόνια μετά δεν είχαμε τίποτα κοινό και τίποτα να πούμε. Είχαμε χρόνια να κάνουμε σεξ και δεν μας έλειπε. Οι λόγοι που αποξενωθήκαμε κλασσικοί. Εγώ δούλευα απίστευτα ωράρια και δεν υπήρχε καμία επικοινωνία μεταξύ μας. Τίποτα πρωτότυπο σε αυτό ώσπου γνώρισα την Ελίζα και ερωτεύτηκα σαν τρελός. Η γυναίκα αυτή έμεινε έγκυος στο παιδί μου και εγώ το έκρυψα από τη γυναίκα μου.

Είχα δύο οικογένειες, δύο πραγματικότητες. Είχα τρία παιδιά στην εφηβεία και την ευθύνη να τους δώσω τα καλύτερα εφόδια για τη ζωή, να τα βοηθάω με τις εργασίες τους και να τα συμβουλεύω για το Πανεπιστήμιο που θα πήγαιναν σύντομα και από την άλλη η Ελίζα έπαιρνε ένα πολύ άγριο διαζύγιο με τον άντρα της με τον οποίο είχε ήδη δύο παιδιά και τώρα ένα τρίτο από εμένα. Τα λεφτά δεν ήταν πρόβλημα, ούτε ο ελεύθερος χρόνος γιατί η δουλειά μου ήταν τέτοια, που ταξίδευα συχνά. Αλλά η συνείδησή μου, με κρατούσε άγρυπνο πολλά βράδια. Με τη γυναίκα μου είχαμε κάνει μια σιωπηρή συμφωνία πως όταν τα παιδιά θα έφευγαν, θα χωρίζαμε ήσυχα και ωραία. Είχαμε χωριστούς τραπεζικούς λογαριασμούς, κάναμε διακοπές χωριστά και μέσα σε όλα αυτά, είχα και μια γυναίκα με την οποία ονειρευόμουν να γεράσω και που σύντομα θα γεννούσε το παιδί μας.

Το συζήτησα με τον πνευματικό μου ο οποίος με συμβούλεψε να μην το πω στη γυναίκα μου αλλά όταν τα παιδιά μεγαλώσουν να βρώ τον τρόπο και τη στιγμή να τους το πώ. «Θα θυμώσουν» μου είπε «αλλά είναι προτιμότερο από το να φύγεις από τη μια στιγμή στην άλλη, επειδή το έμαθε η γυναίκα σου». Αυτό ήταν το λιγότερο. Το ζήτημα ήταν ότι έζησα σχεδόν τη μισή μου ζωή χωρίς να έχω ερωτευτεί αληθινά και τώρα ήμουν ευτυχισμένος σε ένα ψέμα.

Την Ελίζα τη γνώρισα σε ένα ταξίδι με τη δουλειά. Ήταν γύρω στα 35 και από τη πρώτη στιγμή ήρθαμε κοντά. Είπαμε πολλά για εμάς και δεν είχα γνωρίσει τόσο όμορφη και καλή γυναίκα. Τόσο έξυπνο και δοτικό άνθρωπο. Επειδή η Ελίζα έμενε σε άλλη πόλη, σύντομα ξεκινήσαμε να βρισκόμαστε σε ταξίδια. Μια δυο φορές που είχα πάει και την είχα δει στη πόλη που έμενε, διαπίστωσα ότι ήταν και πολύ καλή μητέρα αλλά…στην αρχή ενός σκληρού διαζυγίου με έναν άντρα που της έκανε τη ζωή δύσκολη και δεν της το έδινε.

Κι όμως εκείνη μπορούσε και μου έδινε όλη της την αγάπη και το ενδιαφέρον που δεν θυμάμαι να είχα εισπράξει ποτέ από τη γυναίκα μου. Η Ελίζα ήταν ό,τι έψαχνα ή μάλλον…ό,τι δεν έψαξα ποτέ να βρω. Στα μάτια μου ήταν θεά.

Σταδιακά δεν μπορούσαμε να ζούμε ο ένας χωρίς τον άλλον. Τότε η Ελίζα άρχισε να μιλάει για τρίτο παιδί στη ζωή της κι ότι αυτό ήθελε να είναι από μένα. Ότι αγαπούσε πολύ τα παιδιά κι ότι είχε φοβόταν πώς μέχρι να ξαναπαντρευτεί θα ήταν πολύ μεγάλη για τρίτο παιδί. Κι επειδή αγαπούσα πολύ τα παιδιά, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα δικό μας. 5 μήνες μετά, η Ελίζα έμεινε έγκυος κι εμείς πετούσαμε από χαρά. Οι γονείς της το ήξεραν ότι είμαστε μαζί και ότι ήμουν παντρεμένος, αλλά δεν αντέδρασαν άσχημα. Έβλεπαν την κόρη τους ευτυχισμένη.

Ζούσα δύο παράλληλες ζωές. Η μία ζωή βασίζονταν στη δουλειά μου και στο να δείξω στα παιδιά μου τον κόσμο. Η άλλη ήταν γεμάτη έρωτα και όνειρα. Κάποια στιγμή στο μέλλον σε 5 ή 6 χρόνια θα ήμασταν μαζί. Μόλις μεγάλωναν λίγο τα άλλα δύο παιδιά μου και γίνονταν πιο ανεξάρτητα θα περνούσα περισσότερο χρόνο μαζί της και με το παιδί μας και αν εν τω μεταξύ γνώριζε κάποιον άλλον θα έκανα στην άκρη. Τη λάτρευα και ήθελα να είναι ευτυχισμένη έστω και αν αυτό κόστιζε σε εμένα.

Για λίγο καιρό η συμφωνία μας, δούλεψε μια χαρά. Στο σπίτι ήμουν πιο ήρεμος και πιο ευδιάθετος και εν τω μεταξύ γεννήθηκε και ο γιός μας. Κάλυπτα όλα τα έξοδα τα δικά της και του παιδιού και στη πορεία η Ελίζα πήρε το διαζύγιο και η ζωή της έγινε πιο σταθερή. Δεν απαιτούσε τον χρόνο μου ούτε εγώ τον δικό της. Ήμασταν και οι δύο πολύ χαρούμενοι και ανυπομονούσαμε να περάσουν λίγα χρόνια για να είμαστε και επίσημα μαζί.

Κι ύστερα… ύστερα ήρθε η πραγματικότητα. Ένα χρόνο μετά τη γέννηση του γιού μας, η Ελίζα άλλαξε. Άρχισε να απαιτεί περισσότερο χρόνο. Δύο αγόρια και ένα μωρό την είχαν εξουθενώσει και είχε δίκιο. Την ίδια στιγμή όμως η οικονομική κρίση με γονάτισε. Πολλοί πελάτες με είχαν αφήσει απλήρωτο και εκείνοι που καθυστερούσαν να με πληρώσουν με έκαναν να καθυστερώ να πληρώσω κι εγώ τους λογαριασμούς μου και να στέλνω χρήματα στην Ελίζα. Δούλευα 16 ώρες την ημέρα και δεν γινόταν να δουλέψω παραπάνω, δεν έβγαινε. Η Ελίζα αυτό το ερμήνευσε αλλιώς. Ότι την αντιμετώπιζα σαν φτηνιάρα ερωμένη. Όταν της είπα ότι μπορεί να προχωρήσει τη ζωή της με κάποιον άλλον το πήρε σαν προσβολή ενώ εγώ της το είπα για να μπορεί και εκείνη να φτιάξει τη ζωή της αφού μαζί μου εκείνη τη στιγμή δεν γινόταν. Ήλπιζα σε μία στήριξη τη στιγμή που η δουλειά μου τιναζόταν στον αέρα αλλά αντί για αυτό άκουγα παράπονα. Όλα μου τα όνειρα πέταξαν από το παράθυρο. Μαζί και τα λεφτά.

Από την άλλη είχε και τους φίλους της που γκρίνιαζαν. Που της έλεγαν  ότι αν την αγαπούσα θα άφηνα την οικογένειά μου και θα την παντρευόμουν. Ήμουν άπιστος και δεν άξιζα να με εμπιστεύεται. Έτσι αν δεν πλήρωνα στην ώρα μου, έπρεπε να την αποζημιώσω αλλιώς. Να εγκαταλείψω την οικογένεια μου για να είμαστε μαζί στη δική μας οικογένεια. Να σπάσουμε τη συμφωνία που είχαμε κάνει και για μένα σήμαινε πολλά και να πληγώσω τα παιδιά μου πρίν την ώρα τους.

Η θεά έγινε θνητή. Οι ανάγκες και οι προσδοκίες της σκέπαζαν κάθε άλλο πρόβλημα. Σήμερα είμαστε φίλοι. Η Ελίζα έκανε άλλη σχέση με κάποιον που δεν ξεχνάει να της θυμίζει πόσο αναξιόπιστος και μ@κας είμαι. Βλέπω τον γιο μας και τον στηρίζω. Οι γιοί μου έχουν γνωρίσει τον μικρότερο αδερφό τους όπως πολλοί φίλοι και συγγενείς. Έχω δύο οικογένειες, δύο γυναίκες και κανένα συναισθηματικό δέσιμο με κανέναν.

Όμως έχω αναμνήσεις από δύο υπέροχα χρόνια. Έζησα το όνειρο σε ένα μέρος που φτιάξαμε οι δυο μας με τους δικούς μας κανόνες. Η Ελίζα λέει ότι διέλυσα τα όνειρά της. Η ελευθερία που έλεγε ότι της έδινε η σχέση μας έγινε μοναξιά και ανάγκη να έχει δίπλα της έναν άνθρωπο να μοιράζεται την καθημερινότητα. Και τώρα καταλαβαίνω πώς πεθαίνει ο έρωτας: Τον σκοτώνει η πραγματικότητα!

Περιμένουμε και τη δική σας εμπειρία με email, στο info@singleparent.gr
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική.