Γιατί φοβόμαστε τη δέσμευση και πώς επιλέγουμε σύντροφο;

Μου λες επανειλημμένα: «Δεν βρίσκω τον κατάλληλο άνδρα για σχέση.. Αυτός που είναι γεμάτος «μυστήριο» δεν με θέλει. Κι εκείνος, που με θέλει, παρα είναι «καλός», συνέχεια μου δείχνει πόσο σημαντική του είμαι, και με ξενερώνει…».

Έχεις ποτέ σκεφτεί πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτό που έχεις μάθει, και λες ότι θέλεις και σ’ εκείνο που όντως ζητάς;

Σου είναι τόσο δύσκολο να δεις πόσο πολύ φοβάσαι το ενδεχόμενο να μπεις σε μια γεμάτη φροντίδα, ικανοποιητική σχέση με έναν άνδρα που προτιμάς να «ερωτεύεσαι» μόνο εκείνους που ποτέ δεν θα σου την πρόσφεραν.

Μόνο αυτούς που φοβούνται την δέσμευσή τουλάχιστον όσο την φοβάσαι κι εσύ.

Το μόνο που ψάχνεις είναι ένα προσχηματικό άλλοθι για να μην συνειδητοποιήσεις τους φόβους σου, να μην αναλάβεις τις ευθύνες σου για τις –έστω ανεπίγνωστες- επιλογές σου.

Το κόστος που βέβαια καλείσαι να πληρώσεις γι αυτό, είναι η σισύφεια επαναληπτικότητα της αυτό-ματαίωσης, την οποία βέβαια πρόθυμα φορτώνεις στους «ακατάλληλους» συντρόφους.

Είναι η καταθλιπτική βίωση της καθημερινότητας σου, η φοβική προσέγγιση της ζωής και των άλλων, ο πόνος για την ελπίδα και την ζωή που χάνεται, ενώ εσύ απουσιάζεις απ’ την αλήθεια σου, φτιάχνοντας αυτοεκπληρούμενα σενάρια…

Μήπως, αντί να παιδεύεις και να παιδεύεσαι, να δεις τι πραγματικά σου συμβαίνει και πως θα βγεις απ’ αυτό το «τούνελ»;…

Όσο νεώτεροι στην ηλικία είμαστε, επιλέγουμε ανάμεσα στους υποψήφιους συντρόφους μας, εκείνον ή εκείνη που συγκεντρώνει τα αντίστοιχα με τα δικά μας ψυχικά «στραπατσαρίσματα», παρόμοιες πληγές & καθηλώσεις.

Όσο λιγότερη επίγνωση έχουμε των δικών μας τραυματικών εμπειριών, τόσο με μεγαλύτερη συνέπεια τείνουμε να τις προβάλλουμε, αλλά και να τις αναγνωρίζουμε, στους άλλους, ως σημάδια ταιριάσματος, ως πόλους διαπροσωπικής ελκυστικότητας.

Σε αυτό το αυτογνωστικό επίπεδο, συχνά διαλέγουμε τους άλλους που θα μας δυσκολέψουν, που ίσως μας «βοηθήσουν» να έρθουμε σε επαφή με τις πρώιμες τραυματικές μας εμπειρίες, ασυνείδητα ζητώντας, μέσα από την επανάληψή τους στο πλαίσιο της σχέσης, την αναγνώρισή & την ίασή τους.

Σ’ αυτό το στάδιο, οι άνθρωποι έχοντας συνήθως αδύναμα αυτογνωστικά εργαλεία κι αντανακλαστικά, καθώς και σθεναρές αμυντικέςαντιστάσεις, επαναλαμβάνουν συχνά τα ίδια λάθη, που φέρνουν βέβαια στην επιφάνεια παλιές αιμορροούσες πληγές, χωρίς όμως να μπορούν επαρκώς να τις θεραπεύσουν.

Στον βαθμό που, με την βοήθεια της ψυχοθεραπείας, αποκτούμε σταδιακά πρόσβαση στις παιδικές κι εφηβικές πηγές των ενδοπροσωπικών και σχεσιακών μας συγκρούσεων, τα τραύματα μετακινούνται από τον χώρο της «σκιάς» στην επίγνωση της συνειδητότητας.

Αφού το αίτημα των επιλογών μας δεν είναι πια η επίγνωση των σκοτεινών και τραυματικών μας εμπειριών, μέσα από τις συντροφικές μας σχέσεις αρχίζουμε να επιλέγουμε την ενδυνάμωση των λειτουργικών μας ιδιοτήτων, και την ενσωμάτωσή τους στο σύνολο της ενήλικης προσωπικότητας.

Στο πρόσωπο του/ της συντρόφου μας αρχίζει να “καθρεφτίζεται” σταδιακά ο επιθυμητός, ο επιδιωκόμενος εαυτός μας, παίρνοντας την σκυτάλη από τον αντίστοιχο ελλειμματικό και τραυματισμένο.

Όσο, αντίστοιχα με την παραπάνω πρόοδο, εμείς ειρηνεύουμε εσωτερικά, η ωριμότερη επιλογή του συντρόφου μας γίνεται πια με κίνητρο περισσότερο την, χωρίς απειλητικά εμπόδια και δυσκολίες, δημιουργική συμπόρευσή μας στον δρόμο της κοινής προσπάθειας για αυτογνωσία, αυτοπραγμάτωση, σκοπεύοντας στην τελική συνάντηση μας με τον ιδεατό εαυτό…

Γρηγόρης Βασιλειάδης  , M.Sc. Ph.D.
Διδάκτωρ Ψυχολογίας Α.Π.Θ.
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής
Μέλος του Σ.Ε.Ψ. (Σύλλογος Ελλήνων Ψυχολόγων) και της E.F.T.A. (European Family Therapy Association)
Κινητό: 6977.86.64.61
E-mail: info@aftognosia.gr
Web: www.aftognosia.gr
Facebook: https://www.facebook.com/gbasileiades1