fbpx

Εσάς, τί σας θυμίζει η λέξη «Χήρα»;

| 5 Νοεμβρίου 2013
ADVERTISEMENT

Όταν κάποιος αναφέρει τη λέξη «Χήρος» ή «Χήρα», ποια είναι η πρώτη εικόνα που σας έρχεται στο μυαλό; Όταν κάποιος αναφέρεται στη χήρα, είθισται αυτή η εικόνα να είναι μιας μαυροφορεμένης μεσήλικης ή μεγαλύτερης σε ηλικία, γυναίκας. Το ίδιο ισχύει και για τους χήρους, η εικόνα των οποίων έχει ταυτιστεί με άντρες μεγαλύτερης ηλικίας που ψάχνουν νέα σύζυγο, 20 λεπτά μετά τη κηδεία της προηγούμενης συζύγου.

Παρά τα στερεότυπα που επικρατούν και που μέχρι ενός σημείου, έχουν βάση, η πραγματικότητα είναι ότι η εικόνα του χήρου ή της χήρας έχει διευρυνθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια. Πώς το ξέρω; Επειδή έχω ακούσει αμέτρητες φορές τις φράσεις ή τα σχόλια που ακολουθούν:
-Είσαι πολύ νέος/α για να είσαι χήρος/α
-Ωχ, πώς γίνεται και είσαι χήρος/α;
-Είσαι χήρος/α; Αλήθεια; Δεν σου φαίνεται! (ναι δεν έχω το φέρετρο στο κούτελο, σόρρυ).


ADVERTISEMENT

Σχόλια όπως τα παραπάνω, και ακόμη περισσότερα, με έκαναν να αναρωτηθώ: Πώς φαίνεται σήμερα στα μάτια του κόσμου, ένας άνθρωπος που χήρεψε;

Σε μία συνεχόμενη προσπάθεια να κάνω τον κόσμο να «σπάσει» τα κλισέ και να δεί τους ανθρώπους που χήρεψαν, στις πραγματικές τους διαστάσεις, επιτρέψατέ μου να μοιραστώ μαζί σας μερικές αλήθειες από ιδία πείρα:

Δεν έχουμε την εικόνα του/της χήρου/χήρας, που ο κόσμος φιλοδοξεί για εμάς.
Οι χήροι δεν είναι ίδιοι μεταξύ τους.
Η χηρεία δεν βιώνεται το ίδιο από όλους.
Επομένως, η περίοδος ανάρρωσης αλλά και το πόσο χρόνο χρειάζεται κάθε άνθρωπος για να αναρρώσει, διαφέρουν.
Η χηρεία δεν έχει όριο ηλικίας είτε προς τα κάτω είτε προς τα πάνω.
Η χηρεία δεν είναι διάκριση.
Ναι, οι σύντροφοί μας, χάθηκαν ξαφνικά.
Ναι, οι σύντροφοί μας χάθηκαν μετά από μία μακροχρόνια ασθένεια ή ατύχημα.
Δεν ζούν όλοι οι χήροι στη ζώνη του λυκόφωτος, με τους συντρόφους που έχασαν.
Προερχόμαστε από πολλά ηλικιακά γκρούπ, από όλα τα φύλα και από όλες τις αφετηρίες.
Είμαστε άνθρωποι του ίδιου ή του αντίθετου φύλου με τους συντρόφους μας που χάθηκαν.
Είμαστε άνθρωποι που όσοι είχαμε μακροχρόνια σχέση με τον/την θανών/θανούσα και
Δεν ψάχνουμε απεγνωσμένα κάποιον ή κάποια να γεμίσει το κενό. Το κενό δεν γεμίζει ποτέ έτσι κι αλλιώς.
Είχαμε μακροχρόνια σχέση με τους ανθρώπους μας που χάθηκαν και που ο κόσμος αποδοκιμάζει επειδή δεν ήμασταν παντρεμένοι με τη λογική ότι το πένθος στη περίπτωσή μας, ξεπερνιέται πιο εύκολα αφού «δεν είμαστε αληθινό ζευγάρι!».
Έχουμε μεγάλα παιδιά.
Έχουμε μικρά παιδιά.
Έχουμε χάσει τον άνθρωπό μας ενώ ήμασταν έγκυες στο παιδί του.
Δεν έχουμε προλάβει να κάνουμε παιδί με τον άνθρωπό μας που έφυγε.


ADVERTISEMENT

Έχουμε βγεί σε σύνταξη.
Είμαστε εργαζόμενοι και παρά το πένθος μας, πρέπει να επιστρέψουμε στη δουλειά.
Επιστρέφουμε στη δουλειά, δύο φορές πιο αβέβαιοι για τη θέση μας στην αγορά εργασίας.
Αντιμετωπίζουμε μια ζωή που δεν είμαστε σίγουροι πια πώς πρέπει να ζήσουμε.
Δεν έχουμε κάποιον να μιλήσουμε γιατί κανείς δεν φαίνεται να μας καταλαβαίνει.
Έχουμε ερωτήσεις για αυτή τη νέα ζωή που δεν διαλέξαμε. Ερωτήσεις που θέλουμε να κάνουμε απεγνωσμένα αλλά φοβόμαστε για το τι θα πούν ή θα σκεφτούν οι άλλοι.
Φοράμε μαύρα επειδή είναι ταιριάζουν με όλα και όχι απαραίτητα, σαν ένδειξη πένθους.
Συνεχίζουμε να γιορτάζουμε όταν καταφέρνουμε κάτι, ακούμε μια ευχάριστη είδηση ή μας συμβαίνει κάτι καλό.
Ευχόμαστε να μας είχες τηλεφωνήσει να μας ρωτήσεις τι κάνουμε.
Ευχόμαστε να είχες αναφέρει το όνομα του ανθρώπου μας, που χάθηκε.
Κλαίμε όταν κανείς δεν μας βλέπει.
Γελάμε επειδή μας κάνει να νιώθουμε καλά έστω και για λίγο, χωρίς να σημαίνει πως έχουμε ξεχάσει ποιόν και τι χάσαμε.
Κάνουμε μικρά καθημερινά βήματα προκειμένου να προχωρήσουμε σε μια ζωή που δεν ήταν επιλογή μας, για αυτό μερικές φορές μένουμε πίσω.
Θέλουμε να ζήσουμε ξανά από την αρχή, αλλά δεν ξέρουμε αν και πώς γίνεται αυτό.
Πολλοί άνθρωποι από όσους εμπιστευόταν ο σύντροφός μας τους οποίους θεωρούσε πηγή υποστήριξης για εμάς και τα παιδιά μας, πλέον μας αποδοκιμάζουν έντονα μετά το θάνατό του ή έχουν εξαφανιστεί.
Μας αγαπούν και μας στηρίζουν υπέροχοι άνθρωποι που χωρίς αυτούς θα ήμασταν χαμένοι.
Δεν θέλουμε να μας κοιτάτε παράξενα.
Δεν θέλουμε να μας αντιμετωπίζετε σαν να κουβαλάμε μία μεταδοτική ασθένεια που λέγεται «Θάνατος».
Δεν θέλουμε οίκτο ή ελεημοσύνη.
Θέλουμε απλή βοήθεια χωρίς κριτική.
Θέλουμε μάθηση, όχι κήρυγμα.
Θέλουμε στήριξη χωρίς όρους ή αρνητικές απόψεις.
Θέλουμε ανθρώπους που να μας καταλαβαίνουν πολύ και να ρωτάνε λίγα, όχι το αντίστροφο!
Γιατί είμαστε ακόμη εδώ και έχουμε ακόμη αξία.

Πώς γίνεται ένα στερεότυπο να εξασθενήσει και να ξεπεραστεί;  Μια τέτοια προσπάθεια μπορεί να ξεκινήσει από εκείνους που έχουν στο περιβάλλον τους, ανθρώπους που χήρεψαν. Εκείνους που είναι σε θέση να υποστηρίξουν και να παρηγορήσουν. Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που θα συναντήσετε έναν χήρο ή μία χήρα, μην κάνετε σχόλια για το πώς φαίνονται ή αν μοιάζουν με τον μέσο χήρο σήμερα ούτε να τους θυμίζετε πόσο τυχεροί πρέπει να αισθάνονται για τα χρόνια που πέρασαν αγαπημένοι με τον άνθρωπό τους. Δεν χρειάζεται α πείτε κάτι. Απλά πάρτε τους από το χέρι, κοιτάξτε τους στα μάτια και πείτε τους πόσο λυπάστε και πόσο δεν μπορείτε να φανταστείτε τον πόνο τους. Πιστέψτε μας, αυτό θα βοηθήσει περισσότερο από ό,τι φαντάζεστε!

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ