Διαζύγιο όπως ταμπέλα

«Δεν είναι αξιαγάπητη;» είπα για μία καινούρια συνάδελφο που ήρθε στο γραφείο «Ναι αλλά ξέρεις… η μαμά της είναι διαζευγμένη» ήρθε η απάντηση. Αυτές ήταν οι πρώτες «ξώφαλτσες» συστάσεις που έλαβα από τη γραμματέα της εταιρίας, ετών 30 και ακολούθησαν κι άλλες. Πού μένει η νέα συνάδελφος, τι κάνει, ποια είναι. Το ότι η μαμά της είχε χωρίσει, ήταν βέβαια η πληροφορία-κλειδί που την «καθόριζε» στους άλλους, τουλάχιστον όσο δεν ήταν παρούσα στις συζητήσεις και τα κουτσομπολιά. Και τότε σκέφτηκα πως ίσως μια μέρα, οι άνθρωποι να συστήσουν με αυτό τον τρόπο και τη δική μου κόρη…

Όταν επέλεξα να κάνω αίτηση διαζυγίου, ήξερα ότι θα περνούσα από ένα κυκεώνα γεγονότων και συναισθημάτων, και ήμουν έτοιμη να τον αντιμετωπίσω. Αυτό που δεν ήμουν έτοιμη να συνειδητοποιήσω ήταν το κοινωνικό «στίγμα» του διαζυγίου που δυσκολεύει την επιβίωση και την  αυτοπεποίθησή σου.

Μια κοινωνία που ανησυχεί…πολύ!

Μπορεί κανείς να πει πως η κοινωνία ανησυχεί για τη διαζευγμένη γυναίκα, όπως ακριβώς ανησυχεί και για μία γυναίκα που πίνει ή καπνίζει και χαλάει την υγεία της. Το μόνο πράγμα βέβαια για το οποίο η κοινωνία δεν δίνει δεκάρα, είναι για την ψυχική υγεία των ανθρώπων.  Ίσως γι΄ αυτό υπάρχει γύρω μας τόσος παραλογισμός, αποδεκτός από όλους.

Ποιος θα σε υποστηρίξει;

Η οικονομική πρόκληση για μία διαζευγμένη γυναίκα με παιδί, είναι κάτι που ανησυχεί πολλούς ανθρώπους, σε μέρη όπου ο γάμος θεωρείται μια μορφή νόμιμης πορνείας, με τα λεφτά του συζύγου να θεωρούνται ο μοναδικός απλός και εύκολος τρόπος να επιβιώσει μια γυναίκα. Σε μέρη όπου οι άντρες θεωρούνται προστάτες-ακόμη κι αν σε βιάζουν καθημερινά και με τον νόμο. Σε μέρη όπου οι περισσότερες γυναίκες και νοικοκυρές έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση  ή δεν είναι αρκετά μορφωμένες για να εργαστούν, η ανησυχία θεωρείται δικαιολογημένη. Διότι κατά τη γνώμη τους η δυστυχία στο ζευγάρι, ξεκινάει μόνο από το οικονομικό.

Για τι τον άφησες;

Η άλλη ανησυχία που έχουν οι άνθρωποι είναι κοινωνική. Το να αφήνεις τον σύντροφό σου, επειδή δεν σου δίνει και δεν του δίνεις, καμία συναισθηματική, πνευματική και σωματική ικανοποίηση είναι λόγοι που οι περισσότερες οικογένειες δεν αντέχουν να πούν παραέξω. Θυμάμαι πως όταν είπα στην οικογένειά μου ότι παίρνω διαζύγιο, με ρώτησαν αν ο άντρας μου με χτυπάει ή δεν μου έδινε λεφτά ή με κεράτωνε, ώστε να δικαιολογήσουν τη πράξη μου. Όταν τους είπα πως τίποτα από αυτά δεν συνέβαινε, απογοητεύτηκαν. Δεν είχαν τίποτα να προσφέρουν στα κοράκια (=συγγενείς, περίγυρος, κουτσομπόλες της γειτονιάς) που περίμεναν να φάνε όλες τις καυτές λεπτομέρειες του διαζυγίου μου.

Από την άλλη πλευρά, είναι βαθιά επώδυνο για τον αντρικό εγωισμό, να λες στους ανθρώπους ότι η σύζυγος σε άφησε για λόγους οι οποίοι δεν τους επιτρέπουν να «οργιάσουν». Γιατί κάθε διαζύγιο, έχει και μία διαβολογυναίκα που βρίζει, κατηγορεί, θέλει να πάρει τα παιδιά από τον σύζυγο και ζητάει συνέχεια λεφτά για το μαλλί της και τα νύχια της. Είναι ο ευκολότερος τρόπος να  περιφρονήσεις μία γυναίκα και να την κρίνεις ακατάλληλη για γάμο ή να την αντιμετωπίσεις με την έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού. Όταν κατηγορούμαι επανειλημμένως για κακό χαρακτήρα, αναρωτιέμαι: Ποιος ακριβώς, είναι αυτός ο χαρακτήρας για τον οποίο μιλάνε;

Μία δυνατή ανεξάρτητη γυναίκα που θέλει μια γεμάτη ευτυχισμένη ζωή έχει κακό χαρακτήρα ενώ μία γυναίκα που διαλέγει να είναι μια ζωή θύμα και να δέχεται τις αδυναμίες του φύλου της, έχει καλό (ή κάλο;). Εάν αυτός είναι ο ορισμός του γυναικείου χαρακτήρα, επιτρέψετε μου να είμαι μόνο κακιά!

Παιδί όπως ενοχή!

Είναι γεγονός ότι οι περισσότερες γυναίκες νιώθουν ενοχές μπροστά στο διαζύγιο, ακόμη κι αν δεν το εκφράζουν ανοιχτά. Είτε αποτελούσαν τη κύρια αιτία διαζυγίου είτε όχι, τείνουν να ρίχνουν το φταίξιμο στον εαυτό τους. Αυτή η τάση ενθαρρύνεται και μέχρι κάποιο σημείο, πυροδοτείται και από τη γενικότερη συμπεριφορά του περίγυρου. Το καλύτερο όπλο με το οποίο μπορούν οι άνθρωποι να αυξήσουν τις ενοχές σου, είναι το ίδιο σου το παιδί. Το παιδί σου που γεννήθηκε από  τον δυστυχισμένο σου γάμο. Είναι πεπεισμένοι όλοι πως το παιδί σου θα καταστραφεί και μέχρι και σήμερα ορισμένοι προσπαθούν να με πείσουν γι΄αυτό, παρά το γεγονός ότι έχω πάρει διαζύγιο εδώ και κάτι χρόνια και έχω προχωρήσει στη ζωή μου. Κανείς δεν σκέφτεται πως μία ευτυχισμένη και πλήρης μαμά θα μεγαλώσει σωστά το παιδί της. Ίσως επειδή υποθέτουν πως μία διαζευγμένη γυναίκα δεν θα είναι ποτέ ικανοποιημένη ή ευτυχισμένη.

Ο «συμβιβασμός» είναι η πιο χρησιμοποιημένη και χειριστική λέξη μέσα σε ένα γάμο.  Αν χρησιμοποιήσεις το παιδί σου σαν δεκανίκι, σημαίνει ότι πρέπει να συμβιβαστείς και να μείνεις σε έναν δυστυχισμένο γάμο. Αν σκεφτείς τα οικονομικά σου προβλήματα, πρέπει να συμβιβαστείς και να αποδεχθείς έναν σύζυγο που μπορεί να σε υποτιμά και να σε «βιάζει» ακόμη και μέσα στα όρια της κρεβατοκάμαράς σας. Θέτοντας τη κοινωνική κατακραυγή σαν το πρωταρχικό κίνητρο και στόχο της ζωής σας, σημαίνει συμβιβασμό με το γεγονός ότι θα μείνετε σε ένα σπίτι όπου η μοναξιά ξεχειλίζει κι από τα παράθυρα. Το άλλο όνομα του συμβιβασμού είναι ο γάμος και του διαζυγίου, η ταμπέλα!

Συγγραφέας: Soofia Says
Πηγή: http://blogs.dw.de/womentalkonline/