fbpx

Αναζητώντας τον έρωτα μετά το θάνατο του άντρα μου

| 2 Απριλίου 2014
ADVERTISEMENT

Ένα απόγευμα έτσι όπως χάζευα στο Facebook, πρόσεξα ότι δεν είχα αλλάξει την οικογενειακή μου κατάσταση και στο status μου, έγραφε ακόμα «Παντρεμένη». Ο άντρας μου είχε πεθάνει στα 42 του από καρκίνο, κι έτσι σε μια σουρεαλιστική στιγμή της σύγχρονης εποχής που απαιτεί να απλώνεις τη ζωή σου στα μανταλάκια των social media, άλλαξα το status μου, σε «Χήρα».

Κι έτσι στα 39 μου, μετά από 7 χρόνια γάμου, ήμουν χήρα. Και για να γίνω από παντρεμένη, χήρα, πέρασα πολλά βλέποντας τον άνθρωπό μου να «λιώνει» απ’ την αρρώστια του, μέρα με τη μέρα και μάλιστα σε τόσο μικρή ηλικία. Όταν στην αρχή πάλεψε με τον καρκίνο και τον νίκησε, ήμουν εκεί και πανηγύριζα με τη χαρά του, κι όταν εμφανίστηκε ξανά, ήμουν κι εγώ εκεί να τον στηρίζω και να του λέω πως θα τον ξανακερδίσει. Τον έβλεπα δύο ολόκληρα χρόνια να παλεύει αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Και τη μοναδική μέρα που έφυγα από δίπλα του για να μαζέψω λίγο το σπίτι και να πληρώσω τους λογαριασμούς, «έφυγε» από τη ζωή. Σαν να μην ήθελε να είμαι εκεί για να μην με στενοχωρήσει και περίμενε να γυρίσω τη πλάτη μου. Μέχρι και σήμερα με τρώνε οι τύψεις που δεν ήμουν στο πλάι του εκείνη τη τελευταία ώρα.


ADVERTISEMENT

Παρ’ όλο που φορούσα τη βέρα μου και συνεχίζω και τη φοράω μέχρι σήμερα, 6 μήνες μετά το θάνατό του, ένιωσα έτοιμη να βγω με κάποιον. Ίσως επειδή όλο το διάστημα που είχα άρρωστο τον άντρα μου, είχα ήδη πενθήσει μέσα μου και το έπαιρνα σιγά σιγά απόφαση πολύ καιρό πρίν. Άρχισε να μου λείπει η συντροφικότητα και ένιωθα την ανάγκη να έχω έναν άντρα στο πλάι μου. Όμως στην αρχή, με όσους βγήκα, το θέμα «χηρεία» δεν ήθελαν να το αγγίξουν καθόλου. Κάτι άλλο που δεν μου άρεσε ήταν πως σε όποιον το έλεγα, μου έλεγε «Λυπάμαι». Εντάξει δεν ήταν παράλογο αυτό που μου έλεγαν οι άνθρωποι, αλλά κι εγώ δεν ήθελα άλλο να ακούω ότι λυπούνται έστω κι αν το έλεγαν από ευγένεια. Υπήρχαν βέβαια και άντρες που μόλις μάθαιναν το ιστορικό μου, εξαφανίζονταν ενώ ένας άλλος με τον οποίο βγήκαμε μια δυο φορές και περνούσαμε πολύ ωραία, μόλις τον έκανα φίλο στο facebook –και πιθανολογώ, είδε περισσότερα πράγματα από το παρελθόν μου-με διέγραψε με μπλόκαρε και εξαφανίστηκε. Ήταν σαφές ότι ήθελε κάτι λιγότερο πολύπλοκο στη ζωή του από μια χήρα μαμά. Ίσως να έφταιγα κι εγώ που στα ραντεβού μου με άλλους, μιλούσα για τον άντρα μου κι αυτό ίσως να ήταν σημάδι ότι δεν το είχα ξεπεράσει. Όμως, και όχι άδικα, ένιωθα ακόμη διχασμένη ανάμεσα στο θάνατό του και στο να προχωρήσω πια χωρίς εκείνον.

Κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει, σε όλους τους ανθρώπους και ειδικά στους άντρες, είναι πως όταν λέω ότι είμαι χήρα, αυτόματα αγιοποιούμαι στα μάτια τους κι εγώ και ο γάμος μου που αποκλείεται να μην ήταν τέλειος και που τον έληξε άδοξα ο θάνατος. Κι αυτό φυσικά δεν είναι αλήθεια γιατί ούτε οσία είμαι ούτε ο γάμος μου ήταν τέλειος. Μάλιστα ένα χρόνο πρίν αρρωστήσει ο άντρας μου, πήγαμε σε σύμβουλο γάμου γιατί ήμασταν έτοιμοι να το διαλύσουμε. Ο θάνατος όμως, στρογγυλεύει όλες τις μυτερές γωνίες μιας σχέσης, η οποία αυτόματα θεωρείται κάτι ιδανικό και άφταστο. Ίσως και άφθαρτο.

Φυσικά έχω γνωρίσει και άντρες που μόλις άκουσαν ότι είμαι χήρα, άρχισαν να παίζουν το παιχνίδι «Ποιανού η ζωή είναι δυσκολότερη;». Μάλιστα ένας, ασφαλιστής στο επάγγελμα, άρχισε να μου λέει για τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς και πόσο ανταγωνιστικό ήταν το επάγγελμά του, συμπληρώνοντας στο τέλος «Φυσικά αυτό δεν συγκρίνεται με τη δική σου περίπτωση». Μπορεί να είχε κάθε καλή πρόθεση αλλά άθελά του, έπεφτε στη σύγκριση, όταν στην ανακοίνωση της θλιβερής είδησης έβαζε τη δουλειά του σαν αντιπαραβολή, ακόμη κι αν το έκανε για να κερδίσει τη συμπάθειά μου, αν και με παράξενο τρόπο. Ένα κομμάτι του εαυτού μου, ήθελε να τον πιάσει από τους ώμους και να ουρλιάξει την ώρα που γκρίνιαζε για τη ρουτίνα της καθημερινότητάς του και για τη παράλογη διατροφή που ζητούσε η γυναίκα του, μήπως τον κάνω να συνέλθει, αλλά απ’ την άλλη με βοήθησε να καταλάβω πόσο παράξενη και ακατανόητη, φαίνεται η κατάστασή μου σε κάποιον που δεν έχει ζήσει μια παρόμοια απώλεια στη ζωή του.


ADVERTISEMENT

Βγαίνω εδώ και δύο χρόνια και πάντα υπάρχει ένα αόρατο «εμπόδιο» ανάμεσα σε μένα και σε αυτούς τους ανθρώπους κι αυτό το «εμπόδιο» είναι ο άντρας μου. Και δεν προλαβαίνω να εκφράσω όσα θέλω σε μια σχέση. Όταν ήμουν μικρή, συμπέραινα ότι οι χήρες είναι διαφορετικές από τις υπόλοιπες γυναίκες. Ώσπου έγινα ένα μαζί τους.

Πρίν μόλις λίγες εβδομάδες, γνώρισα κάποιον με τον οποίο «δέσαμε» από τη πρώτη στιγμή. Βγήκαμε 2-3 φορές για ποτό, γελάσαμε πολύ, είπαμε ιστορίες της παιδικής μας ηλικίας και συμπέρανα ότι οι κοινοί μας φίλοι που μας γνώρισαν, του είχαν πεί ότι είχα χάσει τον άντρα μου. Τελικά ανακάλυψα ότι δεν του το είχαν πεί, ωστόσο ένιωσα άνετα να του μιλήσω γι’ αυτό. Και πρώτη φορά δεν ένιωσα καμία πίεση ή αμηχανία από τον άλλον. Η συμπεριφορά του ήταν τόσο ουδέτερη και ώριμη, τόσο καθόλου επικριτική, που με έκανε να ανοιχτώ περισσότερο. Αντί λοιπόν να ανταποκριθεί με οίκτο, ανταποκρίθηκε με κατανόηση. Ήθελε να μάθει περισσότερα και καταλάβαινε πόσο σημαντικό ήταν να μιλήσω γι’ αυτό, κάτι που οι περισσότεροι απέφευγαν. Κάθε φορά που βγαίναμε η βραδιά μας τελείωνε εντελώς πλατωνικά, όμως μου θύμιζε ότι είμαι ακόμα ικανή να συνδεθώ συναισθηματικά με έναν άντρα. Νομίζω πως τον έχω ερωτευτεί.

Δεν ξέρω αν θα παντρευτώ ποτέ ξανά αλλά ακόμη κι αν το κάνω, πάντα θα κουβαλάω μαζί μου τον θάνατο του άντρα μου. Σαν μια εμπειρία ζωής και όχι σαν κάτι βαρύ διότι έτσι κι αλλιώς, με τον καιρό, το φορτίο γίνεται ελαφρύτερο. Και εκεί που η πιθανότητα μιας καινούριας σχέσης φαντάζει απίθανη, μπορεί ξαφνικά να φαντάζει και πιθανή. Διότι μια μέρα μπορεί να ανακαλύψεις πως ήσουν σαν έτοιμη από καιρό, σαν θαρραλέα αλλά έπρεπε να γνωρίσεις κάποιον ή να γίνει κάτι για να το καταλάβεις. Καλή ζωή!

Πηγή: MarieClaire.com

Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο, συμπλήρωσε την ηλεκτρονική σου διεύθυνση για να λαμβάνεις περισσότερα, στο email σου, χωρίς spam και με την απόλυτη προστασία των προσωπικών σου δεδομένων!


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ