Μου είπε ότι ο απών πατέρας του είναι η μόνη του οικογένεια. Του ζήτησα να μην ξαναγυρίσει στο σπίτι…

« Σε αγαπώ, αλλά δεν σε σέβομαι, και δεν θέλω να γυρίσεις σπίτι».

Αυτές είναι και οι τελευταίες κουβέντες που είπα στον 18χρονο γιό μου. Έκλεισα το τηλέφωνο γρήγορα, και ένιωσα το κλάμα του από χιλιόμετρα. Συχνά με καταριόταν, με αγνοούσε, μου έκλεινε το τηλέφωνο και δεν με σεβόταν. Δυσκολεύτηκα να ομολογήσω, ότι είχα μια κακοποιητική σχέση με το ίδιο μου το παιδί.

Δεν λέω ψέμματα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ήμουν έτοιμη να τον ξανακαλέσω, να τα πάρω όλα πίσω, και να τον ικετέψω να γυρίσει σπίτι. Αντί για αυτό, πήρα μια βαθιά ανάσα, και είπα στον εαυτό μου ότι έκανα το σωστό. Σκληρό είδος αγάπης. Αλλά ποιά άλλη επιλογή είχα;

Αν ρωτήσετε γονείς με μικρά παιδιά, η γενική απάντηση είναι « Δεν ξέρω. Απλά ελπίζω να μην συμβεί στο παιδί μου». Ναί σίγουρα, και εγώ έτσι νόμιζα.

Οι γονείς όμως με μεγαλύτερα παιδιά λένε « Συμβαίνει. Με τα χρόνια όμως, θα γυρίσει ο τροχός, και θα καταλάβει τι έκανε». Το ελπίζω, αλλά δεν με έχει βοηθήσει μέχρι σήμερα αυτή η σκέψη. Οι άνθρωποι που δεν έχουν παιδιά, είναι περισσότερο πρόθυμοι να πουν την γνώμη τους.

Ναι, όσο άχρηστες και αν είναι οι παραπάνω συμβουλές – είναι όλες κατά κάποιο τρόπο – σωστές. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα κατέληγα με ένα παιδί, που μου είπε ότι ο απών πατέρας του είναι η οικογένεια του, και πως ήθελε μόνο εκείνον στην αποφοίτηση του.

Παρόλο που ελπίζω μια μέρα να αναγνωριστεί η σκληρή δουλειά μου (και να εκτιμηθεί), δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο που νιώθω. Όσο το να του κόψω όλη αυτή την συμπεριφορά, όσο ψυχρή και άδικη αν ακούγεται – είναι το ίδιο ψυχρή και άδικη όσο το να μοιράζομαι το σπίτι μου με κάποιον που σίγουρα δεν το εκτιμά.

Όταν ήταν διακοπές, συνειδητοποίησα μερικά πράγματα. Αρχικά, δεν έχω μόνο ένα παιδί. Καθώς οδηγούσα από το ένα μέρος στο άλλο, κατάλαβα ότι σχεδόν κάθε φορά που είμαστε στο αυτοκίνητο, τσακώνομαι με τον Νίκο.. ενώ ο Πέτρος κάθεται ήσυχος στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Δεν ήμουν μόνο εγώ σε αυτή την γονεϊκή μάχη – αλλά είχα κάνει και τον μικρότερο μου γιό, θύμα της.

Δεύτερον, είμαι πολύ πιο χαρούμενη, χωρίς να είμαι μονίμως αγχωμένη. Ακούγεται εγωιστικό, αλλά έλα στη θέση μου. Δεν είναι το πρόβλημα μου ότι δεν καθάρισε το δωμάτιο του ή βγήκε έξω ενώ το απαγόρεψα. Λέει συνέχεια ψέμματα. Κλέβει. Κατηγορεί μονίμως τους άλλους, για όλα όσα γίνονται. Δεν σέβεται τίποτα, και είναι κακός μόνο με ένα άτομο. Εμένα.

Τρίτο – και πιο σημαντικό – δεν του κάνω χάρη, με το να τον αγνοήσω. Ήμουν μια νέα μαμά, και έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Δυστυχώς, κατάλαβα εκ των υστέρων, ότι ήμουν περισσότερο φίλη παρά μάνα του , για πολύ καιρό. Αυτό μας πλήγωσε και τους δύο.

Χρειάζεται μια ευκαιρία, να ζήσει τη ζωή του, χωρίς να είμαι εκεί μονίμως για να τον «πιάσω» όταν θα πέσει. Και πίστεψε με , με πονάει που το λέω, αλλά πρέπει να πέσει.

Όχι γιατί θέλω να πληγωθεί, αλλά γιατί πρέπει να μάθει ότι οι πράξεις του έχουν συνέπειες – και πως θα επηρεάσει αυτό την υπόληψη του. Στο σπίτι μας, η εικόνα του έχει καταστραφεί. Το καταλαβαίνω ότι ακούγομαι ψυχρή, σαν να ρίχνω τον πρωτότοκο μου στα λιοντάρια. Αλλά φίλη ή μαμά που με διαβάζεις, τα βασικά είναι για όλους τα ίδια. Η αντίληψη ανάμεσα στο σωστό και το λάθος – ο σεβασμός που πρέπει να δείχνουν  – η εκτίμηση για την οικογένεια τους… με αυτές τις αξίες μεγάλωσα τα παιδιά μου.

Ή θα βυθιστείς ή θα κολυμπήσεις. Άρπαξε την ευκαιρία ή παρέδωσε τα όπλα σου. Υπάρχουν επιλογές που μπορεί να κάνει μόνο εκείνος, αυτή τη στιγμή. Το να είμαι μαμά, είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει. Για εσάς τους νέους γονείς, μπορείτε να ελπίζετε σε όσα θέλετε, αλλά να ξέρετε ότι δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Για τους γονείς που έχουν ήδη βρεθεί στη θέση μου, σας ευχαριστώ που μου δίνετε την δύναμη να συνεχίσω. Για εσάς που δεν έχετε παιδιά, να ξέρετε ότι δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Ναι, το να γίνω μαμά ήταν επιλογή μου, και δεν το μετανιώνω… ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Μπορείτε να μου βρείτε κάποιον, που είναι αφοσιωμένος για 18 ολόκληρα χρόνια, αψεγάδιαστα και χωρίς προβλήματα;

Να η απάντηση σας. Η εξομολόγηση μου: Δεν ήμουν τέλεια μαμά, δεν είναι τέλειος γιός, και δεν τελειώνει η σχέση μου μαζί του στα 18, απλά φαίνεται ότι γίνεται πιο δύσκολη. Εσύ λοιπόν; Ποιό είναι το πιο δύσκολο εμπόδιο που έχεις αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα; Πως το χειρίστηκες; Τι θα έκανες διαφορετικά;

Πηγή: http://www.goodenoughmother.com/