Προετοίμαζα τη κόρη μου να γίνει ανεξάρτητη αλλά ξέχασα να προετοιμάσω τον εαυτό μου!

Το να έχω ένα έφηβο παιδί γνώριζα ότι θα είναι δύσκολο, όσο και αν το μεγαλώσαμε σωστά η σύζυγος μου και εγώ. Και είχα δίκιο.

Η Ράνια, που είναι σήμερα 17, έχει “εθιστεί” στο δικό της κοινωνικό κύκλο. Έχει προσπαθήσει να απομακρυνθεί από την μητέρα της και μένα, θέλοντας να ανακαλύψει την πραγματική της ταυτότητα, κάτι που μπορεί να σημαίνει διαφορετικές απόψεις και πιστεύω, από τους γονείς της. Τα μάτια της είναι πάντα καρφωμένα στο τηλέφωνο της, απαντάει σε όλα τα μέλη της οικογένειας μονολεκτικά, και σπάνια μας κοιτάει στα μάτια. Καταλαβαίνω ότι αυτό έχει να κάνει με την εφηβική της ηλικία, αλλά και πάλι δεν μου αρέσει.

Πάντα προσπαθούσα να μεγαλώσω τις κόρες μου σωστά, ώστε να μπορέσουν να σταθούν μόνες τους, όταν θα φύγουν από το σπίτι. Παρόλα αυτά, αυτό το στάδιο στη ζωή της δεν το περίμενα. Δεν έχει να κάνει τόσο με το γεγονός ότι είναι έφηβη, αλλά περισσότερο γιατί σε αυτό τη φάση απομακρύνεται και αρχίζει να γίνεται ανεξάρτητη.

Μένει έξω μέχρι αργά. Είναι στο σημείο της ζωής της, που ψάχνουμε για Σχολή, και συνειδητοποιούμε ότι θα είναι τελείως μόνη της σε 12 μήνες. Θα πρέπει να πλύνει μόνη της τα ρούχα της, θα πρέπει να πάει στην τράπεζα χωρίς βοήθεια, θα πρέπει να πληρώσει το κινητό της, να σηκώνεται στην ώρα της και να είναι εντάξει απέναντι στα μαθήματα της.

Μου είναι δύσκολο να την αφήσω να φύγει, και να πιστέψω ότι είναι έτοιμη. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι είναι πιο προετοιμασμένη από ποτέ. Τα πάει εξαιρετικά στο σχολείο. Μας ενημερώνει όταν είναι έξω και γυρνάει στην ώρα που πρέπει. Έχει επίσης αρκετά καλούς φίλους. Ίσως και να έχει καλύτερες ευκαιρίες από ότι είχα εγώ στην ηλικία της.

Γιατί όμως νιώθω έτσι; Ίσως γιατί πάντα χρειαζόταν τη μητέρα της και εμένα, από τη στιγμή που ήρθε στον κόσμο. Χρειαζόταν να την ταίσουμε, να την πλύνουμε, να της μάθουμε να μιλάει, να την βοηθήσουμε να κοιμηθεί και να περπατήσει, να της εξηγήσουμε τους κανόνες, να της μάθουμε τα καινούρια της παιχνίδια, να της διαβάσουμε βιβλία και να απαντήσουμε σε όλες τις ερωτήσεις της.

Τώρα που βρίσκεται στα πρόθυρα όσων την προετοιμάσαμε, νομίζω ότι παρέλειψα μια κρίσιμη πτυχή – ήμουν τόσο απασχολημένος να προετοιμάσω εκείνη που ξέχασα πως να προετοιμάσω τον εαυτό μου. Δεν ξέρω τι πατέρας πρέπει να είμαι στο καινούριο της βήμα, αλλά δεν ανησυχώ ότι δεν θα μπορέσω να μάθω.

Όταν γεννήθηκε πρίν 17 χρόνια, δεν είχα ιδέα πως να είμαι πατέρας ενός μωρού, αλλά έμαθα στην πορεία. Ξέρω ότι αυτό το επόμενο κεφάλαιο στην σχέση μας θα γραφτεί στη συνέχεια. Έχω εμπιστοσύνη ότι η Ράνια θα είναι καλά, θα προοδεύσει και θα πετύχει καθώς προετοιμάζεται γι αυτό το μεγάλο βήμα. Είναι απλά κάτι καινούριο και τρομακτικό (ίσως και για τους δυο μας). Νομίζω ότι αυτό το κάνει και τόσο διασκεδαστικό. Είναι ίσως το κομμάτι που υπέγραψα όταν έγινα πατέρας.

Πηγή : https://www.empoweringparents.com/