Όταν το παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, εξιδανικεύει τον απών γονιό

Όταν οι γονείς χωρίζουν τα παιδιά βιώνουν ανάμεικτα συναισθήματα. Μπερδεύονται και πρέπει να βρουν νέες ισορροπίες μέσα τους.

Ένας τρόπος για να βοηθήσουμε τα παιδιά σε πρώτη φάση είναι να εξηγήσουμε με απλά και κατανοητά για την ηλικία τους λόγια πως θα εξελιχθεί η καθημερινότητα από εδώ και πέρα και με ποιους τρόπους και συχνότητα θα βλέπουν τον γονιό που φεύγει.

Αυτή η επεξήγηση βοηθάει πολύ τα παιδιά να βάλουν μια σειρά στο μυαλό τους. Παρόλα αυτά, μπορεί να δείτε το παιδί σας να θυμώνει. Και κυρίως να θυμώνει με το γονιό με τον όποιον ζει περισσότερο απ’ότι με τον απόντα.

Τα παιδιά πονάνε. Ο θυμός κι ο πόνος που νιώθουν πρέπει κάπως να εκτονωθεί κι εξωτερικευτεί. Αυτή η έκφραση συναισθημάτων θα γίνει σε κοντινά πρόσωπα ή/και μέσα από επιθετικές συμπεριφορές στο σχολείο. Το πιο οικείο πρόσωπο του παιδιού είναι η μητέρα, που συνήθως έχει και την επιμέλεια. Ζώντας με τον έναν γονιό τα παιδιά έχουν μόνο “τη μία πλευρά του γηπέδου να παίξουν”. Έτσι οτιδήποτε τα απασχολεί θα εκφραστεί σε αυτό το έδαφος.

Η εξιδανίκευση του άλλου γονιού
Ένα παιδί που έχει και τους δύο γονείς κοντά του έχει τη δυνατότητα,  ασυνείδητα, να μοιράζει το ‘κακό’ και τον ‘καλό’ γονιό σε δύο ανθρώπους. Όταν δε έχουν υποστηρικτή τον έναν θεωρούν ότι θα έχουν τον άλλο. Όταν η καθημερινότητα τους εμπεριέχει ένα γονιό μόνο τότε βλέπουμε συχνά το παιδί να αποδίδει όλα τα αρνητικά στο γονιό με τον οποίον ζει και όλα τα θετικά στον απόντα. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ένας γονιός έχει το ρόλο του ‘καλού’ και του ‘κακού’ γονιού μαζί. Δηλαδή το παιδί δεν έχει επιλογή. Ο μονογονέας αναγκαστικά κάποιες στιγμές θα γίνει πιο αυστηρός με τα παιδιά του ώστε να τα προστατεύσει και να τους βάλει όρια. Ο απόντας γονιός γίνεται αυτομάτως ο ‘καλός’, καθώς από εκείνον δεν δέχονται κριτική και αυστηρότητα, είτε γιατί τον βλέπουν σπάνια, είτε γιατί δεν τον βλέπουν καθόλου και τον εξιδανικεύουν προσάπτοντας του θετικά χαρακτηριστικά μέσα από μια δική τους φαντασίωση. Μέσα σε αυτή τη φαντασίωση υπάρχει κι η ανάγκη του παιδιού να πιστεύει ότι ο απόντας γονιός είναι καλός και το αγαπάει και όχι κάποιος που το εγκατέλειψε ή που αδιαφορεί για αυτό.

Ένας μονογονέας μπορεί να νιώσει ενοχές για τον εαυτό του, θεωρώντας ότι δεν είναι καλός γονιός. Τα παιδιά είναι σε σύγχυση. Το παιδί δοκιμάζει τις αντοχές σας για να ελέγξει κατά πόσο το αγαπάτε και θα μείνετε κοντά του ότι κι αν συμβεί. Προσπαθήστε να μην επηρεάζεστε και σε καμία περίπτωση να θυμώνετε με το παιδί σας για αυτά που λέει. Δείξτε του πόσο το αγαπάτε και το νοιάζεστε. Ο δρόμος είναι δύσκολος αλλά όχι αδιάβατος.

Εφηβεία
Η εφηβεία είναι μια αρκετά ιδιαίτερη φάση. Αρχίζει η ανάγκη του πειραματισμού αλλά και της ανεξαρτησίας/αυτονομίας που διεκδικούν οι έφηβοι. Σε αυτή τη φάση ο άλλος γονιός είναι η ιδανική λύση ώστε να περάσουν το δικό τους μέσα από έναν συναισθηματικό εκβιασμό προς τον γονιό που τα μεγαλώνει. Και αν ο άλλος γονιός είναι αδιάφορος και βολεύεται να ξεμπερδεύει με τα παιδιά του μέσα από εύκολες λύσεις (δώρα, χρήματα, ελευθερία κινήσεων) τότε είναι ο ιδανικός γονιός στα ματιά ενός εφήβου.

Η θέση του γονιού πρέπει να παραμένει σταθερή. Όσο κι αν σας πληγώνει η στάση του έφηβου παιδιού σας, μην υποκύψετε σε συναισθηματικούς εκβιασμούς. Θα “κακομάθετε” το παιδί σας και φυσικά θα λάβει το μήνυμα ότι υπό την απειλή αυτή μπορεί να διεκδικήσει οτιδήποτε μιας και εσείς πέφτετε στη παγίδα. Αν, παρόλο τη δική σας αντίσταση, το παιδί φτιάχνει βαλίτσα για να φύγει, τότε καθίστε οι δυο σας και συζητήστε σοβαρά, ακούγοντας πρώτα το παιδί, τους λόγους που δεν είναι ευχαριστημένος στο σπίτι μαζί σας. Αν οι λόγοι που επιθυμεί διακαώς την συγκατοίκηση με τον άλλο γονιό είναι σημαντικοί τότε θα ήταν καλό να αφήσετε το παιδί σας να δοκιμάσει αφήνοντάς του τη πόρτα ανοιχτή να επιστρέψει αν το θελήσει.

Ίριδα Κρέμερ
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Πηγή: http://lifemade.gr/