fbpx

Όταν το παιδί φέρεται ακραία, έχει πιο μεγάλη ανάγκη τον γονιό

| 17 Δεκεμβρίου 2014
ADVERTISEMENT

Υπάρχουν γονείς που ανυπομονούν για τις γιορτές και γονείς που οι γιορτές συνήθως, τους φέρνουν απογοήτευση, θυμό και θλίψη. Πέρσι, 2 εβδομάδες πρίν τα Χριστούγεννα, έψαχνα πώς να καλύψω τη τρύπα που έκανε ο γιος μου στη γυψοσανίδα του σαλονιού, όταν πάνω στα νεύρα του, της έριξε μπουνιά. Αν περνάς κι εσύ μια ανάλογη κατάσταση με το παιδί σου ή γενικότερα μέσα στην οικογένειά σου, να ξέρεις πως σε νιώθω γιατί το έχω περάσει κι εγώ!

Το ρητό λέει πως ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα. Πράγματι, αν σήμερα μετά από 10 χρόνια κοιτάξω πίσω, έχω διαφορετική ματιά στα γεγονότα. Το δώρο μου προς όλους τους γονείς με παρόμοια βιώματα είναι ένα: Ελπίδα.  Και παρά τα όσα συνέβησαν στη ζωή μου, δεν θα άλλαζα τον τρόπο που μεγάλωσα τον γιο μου, με τίποτα στο κόσμο.


ADVERTISEMENT

Οι δύσκολες στιγμές,  σκληραίνουν τους ανθρώπους.
Ναι ο γιος μου ήταν αντιδραστικός και νευρικός. Και προσπαθούσε να με προκαλέσει και να με πονέσει με κάθε τρόπο. Έπαιζε με όλες τις αδυναμίες μου και με όλα όσα με πονούσαν. Με έκανε να φοβάμαι, να ανακαλύπτω ανασφάλειες που ποτέ δεν ήξερα ότι είχα. Όμως δυστυχώς καμιά φορά, μόνο μέσα από τη κρίση, έρχεται η αλλαγή και βρήκα δύναμη που επίσης ποτέ δεν ήξερα ότι είχα.

Ο γιος μου ήταν 13 ετών, όταν έριξε μπουνιά στη γυψοσανίδα του σαλονιού επειδή τον έβαλα τιμωρία. Η τιμωρία όμως ήταν κάτι που για τον Αλέξανδρο δεν σήμαινε τίποτα και το μόνο που μπορούσε να τον συνετίσει ήταν αν κάποιος του στερούσε είτε χρήματα ή προσωπικά του αντικείμενα.  «Θα πληρώσεις για τη ζημιά που έκανες» του φώναξα «Και δεν θα σου πάρω κανένα δώρο τα Χριστούγεννα για να πληρώσω τον μάστορα και τις μπογιές να φτιάξω τον τοίχο» του είπα. Επειδή όμως τα Χριστούγεννα αργούσαν ακόμη, πίστευε πως θα λύγιζα. Έκανε λάθος.

Το να μην πάρω Χριστουγεννιάτικο δώρο στο γιο μου, ήταν το πιο σκληρό πράγμα που έχω κάνει ποτέ. Όμως το μάθημα ζωής που ήθελα να του δώσω, το μήνυμα «Είσαι υπεύθυνος για τη συμπεριφορά σου και οι επιλογές σου έχουν συνέπειες» ήταν πιο πολύτιμα, από το τελευταίο video game ή κινητό τηλέφωνο. Το μόνο που έκανα ήταν να του φτιάξω μια Χριστουγεννιάτικη κάρτα και να του τη βάλω στο δέντρο «Χρόνια πολλά αγόρι μου. Για δώρο φέτος τα Χριστούγεννα, πήρα μπογιές και γύψο να φτιάξω τον τοίχο που χάλασες. Ο λογαριασμός σου, έχει εξοφληθεί». Από τότε δεν το ξαναέκανε.


ADVERTISEMENT

Επιστράτευσα όμως όλη μου τη δύναμη, πόνεσα πολύ μέσα μου και δοκιμάστηκα σκληρά, κάθε φορά που περνούσα από βιτρίνα καταστήματος και έλεγα μέσα μου «Μα ούτε ένα μικρό δωράκι;». Όχι, ούτε ένα μικρό δωράκι. Ήθελα να γίνει υπεύθυνος και νομοταγής στη ζωή του και να «πληρώνει» για τα λάθη του. Τα υλικά αγαθά χάνονται στο πέρασμα του χρόνου και αυτό που μένει είναι οι αρχές και οι αξίες. Κι αυτή η σκέψη ήταν που με κράτησε να μην ενδώσω.

Ο γιος μου με χρειαζόταν. Όταν τα παιδιά μας, φέρονται άσχημα ή ακραία, τότε είναι που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τους γονείς τους. Αυτό το θυμάσαι εύκολα όταν το παιδί φέρεται απλά άσχημα. Όταν όμως, σε ταπεινώνει, σε μειώνει, σε βρίζει, γρονθοκοπά εσένα ή αντικείμενα μέσα στο σπίτι κι αυτό σε καθημερινή βάση, είναι μεγάλη πρόκληση να μην αποτραβηχτείς συναισθηματικά από το παιδί σου. Κι αυτό που πάντα θυμόμουν, ό,τι κι αν μου έκανε ο γιος μου, ήταν πως με χρειαζόταν ακόμη κι αν ο ίδιος δεν το ήξερε ή πίστευε το αντίθετο, κατά βάθος με είχε μεγάλη ανάγκη.

Χρόνια μετά, αυτό το πεισματάρικο και αντιδραστικό παιδί, εξελίχθηκε σε έναν δυναμικό ενήλικα που δεν συμβιβάζεται όταν θέλει να πετύχει κάτι στη ζωή του. Μερικές φορές δεν συμφωνώ με τον τρόπο που χειρίζεται τις καταστάσεις αλλά είναι δική του η ζωή και όχι δική μου.

Τον αγαπώ και παρά τα όσα περάσαμε, είναι το παιδί μου. Δεν επικροτούσα πάντα τις συμπεριφορές και τις πράξεις του και υπήρχαν μέρες ή στιγμές που έπρεπε να σκάψω πολύ βαθιά μέσα μου για να βρω την αγάπη μου για εκείνον. Πολλές φορές που έφευγα από το σπίτι και πήγαινα στη διπλανή καφετέρια να ηρεμήσω, έγραφα σε χαρτοπετσέτες «Είναι ο γιος σου και τον αγαπάς. Στις καλές και στις κακές στιγμές, δεν παύει να είναι παιδί σου. Αίμα σου».

Αν βρίσκεσαι κι εσύ στη θέση που ήμουν εγώ κάποτε, η ευχή μου για σένα και την οικογένειά σου αυτές τις γιορτές, είναι να έχετε ελπίδα.  Αν η χαρά των Χριστουγέννων επισκιάζεται από ακραίες συμπεριφορές και αντιδράσεις του παιδιού σου, να ξέρεις πως δεν είσαι ο/η μόνος/η.

Πηγή: http://www.empoweringparents.com


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ