fbpx

Ο πατέρας μου, με άφησε για να κάνει νέα οικογένεια και πιστεύω ότι φταίω εγώ!

| 27 Οκτωβρίου 2016
ADVERTISEMENT

Είμαι και γω παιδί χωρισμένων γονιών.Ειμαι κ εγώ ενα “θύμα” που έρχομαι αντιμέτωπη με τον οίκτο και την λυπηση πολλών,οι οποίοι σε κοιτάνε στα ματια και σου λένε με παρηγορητικο βλέμμα πως όλα θα πάνε καλά…Παρολο που ξέρεις οτι  αυτο δεν είναι  παντα αλήθεια  και κατά βάθος το ξέρουν κι αυτοι…

Σε κοιτάνε στα ματια και σου λενε πως ο πατέρας που σε εγκατέλειψε θα το μετανιώσει κάποια στιγμη και θα γυρίσει σε σένα…Και σου λένε ακόμα οτι δεν τον εχεις ανάγκη… Όλα αυτά είναι πολύ εύκολα στην θεωρία αλλά όχι και στην πράξη. Εξω απο τον χορό όλοι ξέρουν να χορεύουν …μέσα σ αυτόν όμως τι γίνεται;


ADVERTISEMENT

Εγώ που είμαι μέσα λοιπόν ξέρω πως η απουσία του πατερα δεν καλύπτεται..Τον χρειαζεσαι, είναι έμφυτο,είναι πέρα απο τις δυνάμεις σου.. οσες φορες κι αν έχω συμφωνησει με τους παρηγορητες μου οτι όντως δεν τον χρειάζομαι, το έχω κανει μονο και μονο για να τους δείξω οτι είμαι δυνατή .. Ή τουλαχιστον αυτο πίστευα…

Η αλήθεια είναι πως ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου οτι είμαι δυνατή ..Είχα την εντύπωση πως αν έλεγα πολλές φορες στον εαυτό μου οτι δεν τον είχα, αναγκη αυτός κάποια στιγμη θα το πιστευε…Ελα όμως που δεν ξεγελαστηκε..Οσες φορες και αν ξυπνησα το πρωι όλο αυτοπεποίθηση λεγοντας στον εαυτο μου, οτι δεν τον χρειάζομαι,σχεδόν κάθε βράδυ κατέληγα σε μια γωνία του δωματίου μου, κουλουριασμένη κλαίγοντας…

Πολλοί συμμαθητές μου πιστεύουν αυτά για μένα: φυτο,ψωναρα,κακιά κλπ…και μπορεί και να ειμαι αλλά αυτο που δεν ξέρουν είναι οτι: είμαι “φυτο” επειδή διαβάζω συνεχώς όχι μονο για να μου εξασφαλισω ενα καλύτερο μέλλον αλλά για να αποδείξω κάτι σε εκείνον.Εκείνον που με άφησε για να κανει νέα οικογένεια…Ήθελα να τον κάνω να αισθανθεί περήφανος για μένα,έστω και για λίγο, ήθελα να του δείξω πως αξιζω, πως εκτός απο την καινούργια του οικογένεια για την οποία νιώθει περήφανος υπάρχω κ γω και πως θα έπρεπε να είναι και για μένα περήφανος… Γιατί ποτε δεν εμφάνισα παραβατικη συμπεριφορα και παντα οι βαθμοί μου κυμαίνονταν απο καλούς έως και άριστους. Ωστόσο ένιωθα παντα ενα αίσθημα “κατωτερότητας” απο τους υπόλοιπους,που σε αντίθεση με μένα αυτοι είχαν μπαμπά…Όμως οσες φορες και αν προσπάθησα να τον εντυπωσιασω ποτε δεν τα κατάφερα…έτσι έγινα η “ψωναρα” γιατί προσπάθησα να εντυπωσίασω τον εαυτό μου…


ADVERTISEMENT

Επομένως όσο θυμάμαι τα 17 χρόνια μου πανω στην γη πασχιζα να αποδείξω στον εαυτό μου οτι αξιζω κάτι και οτι δεν είμαι ενα τίποτα,όπως ο πατέρας μου με είχε κάνει να νοιώθω…Και έτσι κατέληξα να είμαι και “κακιά”. Ζηλευα τους πάντες και τα παντα και ξέρω πολύ καλά πως δεν ηταν σωστο…Μα πιστεψτε με δεν το εκανα σκόπιμα… Όλα αυτά τα έχω αναφέρει αρκετές φορες στον πατερα μου ο οποίος δεν εκανε τίποτα…Η μάλλον κάτι έκανε,σκοπίμως με έκανε να ζηλεψω τον αδελφό μου … Και τότε αισθάνθηκα ακόμα χειρότερα…αισθανομουν κακιά και πολλές φορες έλεγα στον εαυτό μου για να τον τιμωρησω “για αυτό σε άφησε ο πατέρας σου δεν εισαι αρκετά καλή για αυτον και ποτε δεν θα σε αγαπήσει όπως αγαπάει το άλλο του παιδι” …προσπάθησα να τον κάνω να με καταλάβει μα ποτε του δεν το έκανε…ποτε του δεν με αγάπησε και δεν μου εξήγησε τον λογο κι έτσι κατηγορούσα τον εαυτό μου οτι κάτι έχω κανει εγώ λάθος.

Παει αρκετός καιρός απο τοτε που είδα για τελευταια φορά τον πατερα μου..Ακόμα όμως κάθε μέρα τον θυμάμαι, κάθε μέρα μου λείπει…κανένας δεν έχει καταφέρει να “γεμισει αυτήν την τρύπα” που έχει ανοίξει μέσα μου και δεν λέει να κλεισει…Θυμάμαι το χαρακτηριστικο αρωμα του,θυμάμαι την ασφάλεια που ένιωθα κοντά του. Παρολο που η πλειοψηφία των στιγμών μας ήταν άσχημες και κατέληγαν συχνα σε κλάματα και τσακωμους οσο χαζό και αν σας ακουγεται, εγώ τον αγαπάω…Γιατί απλώς δεν μπορω να κάνω αλλιως…Και αυτό με σκοτώνει μέρα με την μέρα. Αρκεί μια μικρή αφορμή μου για να ξεπηδησουν απο το κεφάλι μου οι ελάχιστες ωραίες στιγμές που περάσαμε και να με βυθίσουν παλι στην θλίψη μου.

Σας ζήτω συγνωμη για αυτό τον καταθλιπτικό και μελοδραματικό μονόλογο μου αλλα εφόσον ο πατέρας μου δεν με ακούει σκέφτηκα πως εδώ κάποιος θα με ακούσει και θα με καταλάβει!

Παυλίνα

Απαντάει η Κυριακή Χαριτάκη

Καταρχάς μια ερώτηση προς ,αυτού του είδους, τους γονείς : Γιατί φτάνετε σ’ αυτό το σημείο τα παιδιά σας; Γιατί αντί να τους δημιουργείτε την ασφάλεια και την άνεση να σας μιλήσουν, τα φτάνετε σε σημείο να επικοινωνούν με τις ιστοσελίδες για να νιώσουν ότι κάποιος τα καταλαβαίνει και τ’ αγαπά;

Αγαπημένη μου Παυλίνα,

Πρέπει να δεις ειδικό για να μπορέσεις να αποδεχτείς την απόρριψη του πατέρα σου και κυρίως να χειριστείς τις σχέσεις σου (ερωτικές ή φιλικές) ώστε να είναι υγιείς στο μέλλον. Σκέψου πως ένα τέτοιο φορτίο, αν συνεχίσεις να το κουβαλάς, θα το μεταφέρεις και στα παιδιά σου αύριο και πιστεύω ότι δεν θέλεις να περάσουν, ότι πέρασες εσύ. Εδώ https://singleparent.gr/proti-episkepsi-dorean μπορείς να δεις πληροφορίες για το πρόγραμμα “Πρώτη επίσκεψη δωρεάν” που θα σε βοηθήσει να επισκεφθείς και να μιλήσεις με κάποιον ειδικό μας, τη πρώτη φορά δωρεάν.

Να σημειωθεί δε, ότι μου έχει κάνει αρκετά κακή εντύπωση το γεγονός ότι σε όλο σου το γράμμα, ΠΟΥΘΕΝΑ δεν αναφέρεις τη μητέρα σου, εκτός αν κάτι άλλο συμβαίνει, οπότε σου ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη.

Σε κάθε περίπτωση, να θυμάσαι πως το δίκαιο είναι, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των δικών μας πράξεων και όχι των πράξεων των άλλων. Κι εσύ, εδώ και χρόνια, έχεις αναλάβει μια ευθύνη που δεν είναι δική σου. Δώσ’ τη λοιπόν πίσω σ’ εκείνον που στη φόρτωσε με το έτσι θέλω και άσ’τον να τη πάρει ολόκληρη επάνω του. Γιατί πίστεψέ με, όλοι κάποια στιγμή, θέλουμε δεν θέλουμε, παίρνουμε τις ευθύνες μας επ ώμου και μάλιστα, κάθονται πάνω μας, μεγαλύτερες από πρίν.

Το να επουλώσεις τα τραύματά σου, είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Εδώ είμαστε να μας μιλάς όποτε θες. Εύχομαι την επόμενη φορά που θα μας γράψεις, να μας πεις πόσο πιο ελεύθερη αισθάνεσαι.

Σε φιλώ!

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ