Η θέση του παιδιού στο τελετουργικό του πένθους

Οι απόψεις σ’ αυτό το θέμα ποικίλουν, από γονείς, ειδικούς που ασχολούνται με την ψυχική υγεία των παιδιών, εκπαιδευτικών και εξαρτάται από τον γονιό, τι τακτική θα ήθελε να ακολουθήσει και βέβαια ρόλο σημαντικό έχει η ηλικιακή φάση στην οποία βρίσκεται το παιδί. Τον πρώτο καιρό, επειδή ο γονιός μπορεί να είναι σε μία κατάσταση έντονης συναισθηματικής φόρτισης να μην μπορεί να πάρει την ανάλογη απόφαση, προθυμοποιούνται στενοί συγγενείς ή λοιποί, που γνωρίζουν την οικογένεια και προβαίνουν εκείνοι στην προστασία του παιδιού. Μπορεί ο γονιός μπροστά στο παιδί να εκδηλώνεται με ψυχραιμία αλλά εκείνο που δεν μπορεί να αποφευχθεί είναι οι εκδηλώσεις των υπολοίπων γ’ αυτό και ορισμένοι αποφεύγουν να παίρνουν τα μικρά παιδιά μαζί τους, σε συγκεντρώσεις με πολύ κόσμο, όπου η εκδήλωση του πένθους μπορεί να γίνει με έντονο τρόπο. Την κύρια πάντως απόφαση την έχει ο γονιός, στο τι θα κάνει με το/τα παιδιά του, σε μεγαλύτερες ηλικίες πολλές φορές ζητούν τα ίδια τα παιδιά να παραβρεθούν στο μνημόσυνο του γονιού που «χάθηκε». Είναι ένας τρόπος να μοιραστεί μαζί του, σκέψεις του, να νιώθει ότι είναι μέρος του συνόλου και ειδικά το πρωτότοκο παιδί να «αποδείξει» στον γονιό που έφυγε ότι «είναι εκείνος τώρα εκεί!!!»

Τα παιδιά και ιδίως οι έφηβοι έχουν έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο να εκδηλώνουν εκείνο που τους δυσκολεύει, αναζητούν την μοναξιά τους, αποσύρονται για ένα διάστημα από τις ενασχολήσεις τους, ή καταφεύγουν στις παρέες τους. Μπορούν όποτε το θέλουν ή το ζητούν να επισκέπτονται το μέρος στο οποίο βρίσκεται ο νεκρός γονιός τους, να εκδηλώνουν την δυσκολία με όποιον τρόπο τους αντιπροσωπεύει χωρίς επικρίσεις και καθοδηγήσεις από τους ενήλικες. Κάποτε ένας νεαρός γιος που αγαπούσε την μουσική και συνέθετε στίχους, αποχαιρέτησε τον πατέρα του την ημέρα της κηδείας του με ένα τραγούδι που συνέθεσε εκείνη την ημέρα!

Το γεγονός του θανάτου ενός γονιού είναι αναμφίβολα μία από τις πλέον επώδυνες καταστάσεις που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα παιδί, που όσο πιο μικρό είναι σε ηλικία τόσο πιο δύσκολο θα του είναι να το διαχειριστεί –ίσως- στο μέλλον (A. Marcoli, 2001). Κάτω από την ηλικία των έντεκα χρόνων τα παιδιά είναι πιο εκτεθειμένα στους ψυχολογικούς κινδύνους που προκαλούνται από αυτό το γεγονός ιδίως όταν χάνεται ο γονέας ο οποίος αποτελεί το σημαντικό πρόσωπο αναφοράς για το παιδί. Σ’ αυτή την ηλικία το μεγαλύτερο μέρος των συναισθημάτων του παιδιού προέρχεται από τους γονείς του. Η στάση του περίγυρου στο παιδί που χάνει τον γονέα του έχει μέγιστη σημασία. Καλείται το παιδί να βοηθηθεί, να εκφράσει και να επεξεργαστεί τον θυμό του, τον οποίο θα νιώσει όταν αισθανθεί το αίσθημα της εγκατάλειψης και θα χρειαστεί να εκδηλώσει όλα του τα συναισθήματα ειδάλλως μπορεί να κατευθυνθεί προς επιθετικότητα απέναντι στον εαυτό του (Π. Φένατζι).Έχει παρατηρηθεί ότι μετά τον χρόνο υπάρχει μία αντιστροφή της επιθετικότητας του παιδιού που συνίσταται στο να πληγώνει τον εαυτό του ‘έναντι της μητέρας του. Δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να αποτρέψει σ’ ένα παιδί την δυσκολία και την δοκιμασία αυτής της νέας του πραγματικότητας. Εκείνο όμως που μπορεί να αποτραπεί είναι η προσθήκη περαιτέρω δυσκολιών μ’ εκείνη που από μόνη της είναι μία δυσχερέστατη δοκιμασία.

Τέλος, είναι σημαντικό να πούμε, ότι σε πολύ μικρά παιδιά η είδηση ενός χαμού βοηθάει αρκετά η αφήγηση μίας ιστορίας, ή το διάβασμα ενός παραμυθιού. Στο εμπόριο υπάρχουν πολλά βιβλία που βοηθούν πως με ένα συμβολικό τρόπο μπορούν να καταλάβουν την έννοια μίας απώλειας ενός πολύ σημαντικού-για εκείνα-ανθρώπου.

Δήμητρα Βαΐτσου 
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας BSc-Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία
Λευκωσίας 12, Νέο Ηράκλειο Αττικής, Τ.Κ. 14122
Τηλέφωνο: 213-0243040
Κινητό: 6942-817404
Email: dvaitsou@gmail.com
Web: http://dimitravaitsou.blogspot.gr/

Η κυρία Δήμητρα Βαΐτσου, συμμετέχει στο ειδικό πρόγραμμα “Πρώτη Επίσκεψη δωρεάν” που σου παρέχει τη πρώτη συνάντηση μαζί της, εντελώς δωρεάν. Περισσότερες πληροφορίες μπορείς να δείς εδώ ενώ μπορείς να υποβάλλεις το ερώτημά σου, μέσω της ειδικής φόρμας εδώ.