Πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό…

Σαν απόκληρος γυρίζω στην κακούργα ξενιτιά,
περιπλανώμενος δυστυχισμένος μακριά από της μάνας μου την αγκαλιά
Βασίλης Τσιτσάνης

Αυτός ο στίχος από το τραγούδι του Τσιτσάνη, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια την έκφραση του μικρού Γιώργου την πρώτη ημέρα που τον πήγαμε στον παιδικό σταθμό.

Ν.Μ.
http://www.mommy.gr/

Όχι δεν έκλαψε! Ήταν λιγότερο από 2,5 ετών αλλά ο εγωισμός του ήταν ισχυρότερος από οποιαδήποτε ανάγκη για δάκρυα. Αντίθετα, μας κοίταζε με ένα υπεροπτικό βλέμμα και με μία αυτοπεποίθηση που μας έκοβε τα πόδια. Εμείς νιώθαμε λες και μας κατηγορούσε για εγκατάλειψη ή παραμέληση και βαθιά μέσα μας πιστεύαμε ότι εάν ήξερε τον τρόπο, θα είχε πάρει την εισαγγελία ανηλίκων για να μας καταγγείλει. Εκείνος ένιωθε μάλλον περιέργεια για όσα έκρυβαν πίσω τους οι κλειστές πόρτες και για όλες αυτές τις παιδικές φωνούλες που άκουγε.

Εμείς τώρα σα γονείς το θέλαμε το δράμα μας. Τόσα και τόσα είχαμε διαβάσει για αυτήν την ημέρα. Τόση πρόβα είχαμε κάνει. Για να καταλάβεις, είχαμε πάρει και οι δυο άδεια ολόκληρη την εβδομάδα! Την περίφημη εβδομάδα προσαρμογής.
–Πόση ώρα θα μείνει σήμερα; ρώτησα την καλή κυρία του παιδικού σταθμού.
–Όση ώρα θέλει, μου απάντησε. Όταν μας πει ότι θέλει να φύγει, θα σας πάρουμε τηλέφωνο να έρθετε. Αν μπορείτε να είστε κοντά.

Ο Γιώργος μας αποχαιρέτησε κανονικότατα και εμείς αποφασίσαμε ότι δεδομένων των συνθηκών θα ήταν αστείο να περιμένουμε απέξω, οπότε φύγαμε.
Βγάλαμε τα κινητά και τα GPS για να βρούμε το κοντινότερο καφέ της περιοχής και ξεκινήσαμε για να σκοτώσουμε την ώρα μας. Καθίσαμε οι  φαρμακωμένοι γονείς  και παραγγείλαμε καφέ ελληνικό σκέτο.

Μετά από 2 ώρες χτύπησε το κινητό μου και πεταχτήκαμε όρθιοι σαν τους τρελούς.
–Κλαίει το παιδί μου; ρώτησα σαν ηρωίδα σε αρχαίο δράμα.
–Καθόλου, μου απάντησε η καλή κυρία του παιδικού σταθμού, απλά ήθελα να σας ενημερώσω ότι δεν έφαγε όλο του το φαγητό.
–Γιατί έφαγε το μισό, τη διέκοψα σοκαρισμένη.
–Ναι αλλά επειδή είναι φακές και είναι ημέρα προσαρμογής, εάν δεν έχετε πρόβλημα λέω να μην επιμείνω, μου απάντησε η καλή κυρία του παιδικού σταθμού και εγώ κυριολεκτικά σωριάστηκα.
– Μην τον πιέσετε καθόλου, της είπα, μπορεί να μην έχει ξαναφάει ποτέ του τόση ποσότητα!

Έκλεισα το τηλέφωνο και παρήγγειλα άλλο ένα καφέ…με παξιμαδάκι αυτήν τη φορά!
Ήπια γουλιά γουλιά όλες τις χαμένες ώρες που πάλευα με την άρνηση του Γιώργου για φαγητό. Όλες εκείνες τις απέλπιδες προσπάθειες για να κάτσει έστω μαζί μας στο τραπέζι. Θυμήθηκα τα ατελείωτα επιστημονικά άρθρα που είχα διαβάσει αλλά και κάτι παράλογες συνταγές που είχαν γίνει η καθημερινότητα μου, με ένα και μοναδικό σκοπό, να βάλει ο Γιώργος κάτι στο στόμα του.

Με αυτά και με αυτά και με άλλες ανάλογες αναμνήσεις πέρασαν δυο ακόμα ώρες. Ξανακοιταχτήκαμε μεταξύ μας με συμπάθεια αλλά αποφασίσαμε να μην πιούμε άλλο καφέ.
–Σκέφτομαι να πάω στο γραφείο, είπε διστακτικά ο μπερδεμένος πατέρας και εγώ συμφώνησα.
Στις 4 το απόγευμα (μετά από 6 ώρες!) αποφάσισα να πάω να τον πάρω. Είχα κι ένα κρυφό φόβο, μην τους έχει κλειδώσει όλους στις τουαλέτες και γκρεμίζει το ακίνητο.
–Ήρθα να πάρω το Γιώργο, είπα δειλά, γιατί πέρασε πολλή ώρα για πρώτη ημέρα.
–Φυσικά, μου είπε η καλή κυρία του παιδικού σταθμού, πάω να τον φωνάξω.
Και ξαφνικά, εμφανίστηκε ένα γελαστό, χαρούμενο παιδί γεμάτο ενέργεια και όρεξη να διηγηθεί πως πέρασε την ημέρα του.
–Πως πέρασες Γιώργο μου; ρώτησα εγώ.
–Πολύ καλά, απάντησε εκείνος, έφαγα και φακές με ψωμάκι συνέχισε ενθουσιασμένος για να με αποτελειώσει.
–Θέλεις να έρθεις κι αύριο; ξαναρώτησα.
–Ναι αμέ, αύριο θα παίξουμε με τις πλαστελίνες!

Προφανώς, την άλλη ημέρα γύρισα κι εγώ στη δουλειά και ο Γιώργος ερωτεύτηκε τη δασκάλα του, έγινε φίλος με το Νικόλα και τη Δήμητρα, κόλλησε όλες τις αρρώστιες που υπήρχαν στο σταθμό, δοκίμασε όποια γεύση του προσφέρθηκε στο μεσημεριανό και κάποια πρωινά μας έκανε τη χάρη να κάνει το δύσκολο για να νιώσουμε και εμείς ότι κάτι κάναμε σωστά!