fbpx

Κοιμόμουν μαζί με τα παιδιά μου επειδή είχα ανάγκη από ένα σύντροφο!

| 30 Μαρτίου 2016
ADVERTISEMENT

Πριν πάω για ύπνο, μπαίνω  κρυφά στο δωμάτιο των παιδιών μου για να τους δώσω ένα τελευταίο φιλί για καληνύχτα. Μου αρέσει να τα παρακολουθώ όσο κοιμούνται,τον Λουκά να κοιμάται με το ένα χέρι κάτω από το παχουλό μαγουλάκι του , και την Έλενα, αγκαλιά με το λούτρινο αρκουδάκι της. Τους χαϊδεύω τα μαλλάκια και τους ψιθυρίζω λόγια που οι μαμάδες λένε στα μωρά τους – λόγια που γίνονται  προσευχές για να τα κρατήσουν ασφαλή.

Ένα βράδυ , μετά από τα τελευταία φιλιά, έπιασα τον εαυτό μου να ξαπλώνει στο χαλί ανάμεσα στα κρεβάτια τους. Υπήρχε κάτι τόσο ικανοποιητικό στο να είμαι κοντά σε αυτά τα δύο ζεστά σώματα που αγαπώ τόσο πολύ. Ακριβώς δίπλα από την πόρτα,στο δωμάτιο μου,με περίμενε ένα άνετο κρεβάτι, αλλά προτίμησα εκείνη τη στιγμή να μείνω κοντά στα παιδιά μου.  Ο λόγος  ήταν απλός: στο υπνοδωμάτιο μου, λίγα βήματα μακριά, ήμουν μόνη.Ενώ στο παιδικό δωμάτιο όχι.


ADVERTISEMENT

«Είμαι μόνη μου και έτσι ψάχνω παρηγοριά στον ύπνο των παιδιών μου. Χρειάζομαι ένα φίλο» σκέφτηκα.

Πριν από χρόνια, διάβασα ένα βιβλίο με τίτλο “Το συναισθηματικό σύνδρομο της Αιμομιξίας: Τι να κάνετε όταν η αγάπη των γονιών σας ελέγχει την ζωή σας’’, για τους γονείς που βάζουν τα παιδιά τους στο ρόλο του συντρόφου μέσω διαφόρων νευρωτικών καταστάσεων:

Η μητέρα χρησιμοποιεί το παιδί για να ικανοποιήσει τις ανάγκες που πρέπει να ικανοποιούνται από άλλους ενήλικες, στρέφεται προς το παιδί για οικειότητα, συντροφικότητα, ρομαντική διέγερση, συμβουλές, επίλυση προβλημάτων, την εκπλήρωση του εγώ και την συναισθηματική τους απελευθέρωση. Περιττό να πούμε ότι αυτό έχει αρνητικές αρνητικές επιπτώσεις στα παιδιά.


ADVERTISEMENT

Δείτε σχετικά: Το παιδί σε θέση συντρόφου: Μια κρυφή όψη της οικογενειακής ζωής.

Όταν ένας γονέας στρέφεται σε ένα παιδί για συναισθηματική υποστήριξη, στο παιδί αυτό παύει να δίνεται επαρκής προστασία, φροντίδα, καθοδήγηση, αγάπη, επιβεβαίωση ή πειθαρχία. Είναι μια αντιστροφή της υγιούς ανατροφής των παιδιών: αντί της μητρικής κάλυψης των αναγκών του παιδιού, το παιδί φορτώνεται με τις ανάγκες της μητέρας.

Oι μονογονεϊκές οικογένειες είναι ιδιαίτερα ευάλωτες σε αυτές τις καταστάσεις. Με το διαζύγιο οι γονείς χάνουν τη συναισθηματική υποστήριξη που είχαν σε μια στιγμή που τη χρειάζονται περισσότερο. Εν τω μεταξύ, οι ανύπαντρες μητέρες επιβαρύνονται επιπλέον με την  ανατροφή των παιδιών και των οικιακών καθηκόντων, ενώ τα οικονομικά προβλήματα τις βαραίνουν περισσότερο. Παλιό το νέο, θα μου πείτε! Αλλά πώς αυτό επηρεάζει την ανατροφή των παιδιών μας;

“Συναισθηματικά στραγγισμένη, σωματικά εξαντλημένη και οικονομικά δεσμευμένη, η μονογονέας καταλήγει συχνά ότι η καλύτερη λύση είναι να μείνει στο σπίτι με το παιδί. Χωρίς να το καταλάβει, ο γονέας βλέπει το παιδί ως την κύρια πηγή συναισθηματικής υποστήριξης ” αναφέρει το βιβλίο.

Σκέφτομαι εξετάζοντας το όλο θέμα από την δική μου πλευρά, καθώς είμαι μεγαλωμένη από χωρισμένη μαμά που δεν ξαναπαντρεύτηκε και δεν έκανε μακροχρόνιες σχέσεις. Θα πρέπει όλοι μας να συνδεόμαστε συναισθηματικά με απόλυτα φυσικό τρόπο με τους ανθρώπους που νοιάζονται για εμάς. Οι γονείς και τα παιδιά χρειάζονται αυτά τα πράγματα ο ένας από τον άλλο, αλλά και οι ενήλικες χρειάζονται επίσης αυτήν την συντροφικότητα από άλλους ενήλικες.

Αν – όπως εγώ – βρεθείτε κάποια στιγμή στην ζωή σας χωρίς σύντροφο, μπορεί να βάλετε ασυνείδητα τα παιδιά σας σε αυτό το ρόλο. Να μοιράζεστε περισσότερο τα καθημερινά προβλήματα σας μαζί τους, να αισθανθείτε εντονότερη την ανάγκη για σωματική εγγύτητα ζητώντας περισσότερες αγκαλιές και χάδια. Μπορείτε να το αποφύγετε όλο αυτό, επενδύοντας στις σχέσεις με τους φίλους, τους γείτονες και τους συγγενείς. Επίσης θα πρέπει να βάλετε κάποια φυσικά όρια.

Μερικά χρόνια πριν έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου, όταν συνειδητοποίησα πως κοίμιζα τα παιδιά μου μαζί μου, επειδή αυτό που πραγματικά ήθελα ήταν έναν άνθρωπος στο κρεβάτι μου. Αυτό είναι αρρωστημένο από την μία αλλά απόλυτα φυσιολογικό από την άλλη.

Το θέμα είναι ότι οι μόνοι γονείς πρέπει να έχουν επιπλέον επίγνωση των αναγκών και των επιθυμιών τους- οι οποίες μπορεί να είναι πολύ περισσότερες από αυτές ενός παντρεμένου γονέα. Πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά μήπως η ανάγκη μας για συντροφικότητα, μας οδηγεί σε λανθασμένους τρόπους αναζήτησης της, μέσα στην οικογένεια.

Πηγή: http://www.wealthysinglemommy.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ