Σχέσεις: Αυτός που θα ήθελα να είσαι!

Ο Αλέξης ήταν από τους άντρες «παλαιάς κοπής», ή έτσι τουλάχιστον πίστευε η Σοφία. Ήταν πάντοτε «καθώς πρέπει», ευθυτενής και ευγενικός, από εκείνους που σου ανοίγουν την πόρτα του αυτοκινήτου και αισθάνεσαι ότι, με κάποιον τρόπο, θέλουν να σε προστατέψουν. Ο πατέρας της Σοφίας, αντίθετα, ήταν μάλλον πιο τραχύς, από εκείνους που δεν «σηκώνουν» συναισθηματισμούς και πιστεύουν ότι η ζωή είναι μια συνεχής πάλη επιβίωσης εναντίον όλων, ακόμη και εναντίον της οικογένειάς τους. Η Σοφία, λοιπόν, σαν κοριτσάκι, ονειρευόταν τον πρίγκηπα που θα την σώσει, θα της φερθεί τρυφερά, θα την προστατεύσει από όλες τις ασχήμιες αυτού του κόσμου. Και, κυρίως, δεν θα μοιάζει καθόλου στο πατρικό της πρότυπο. Η Σοφία είχε ορκιστεί στον εαυτό της ότι ποτέ δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο να συμβεί σε εκείνη.

Έτσι ο Αλέξης έγινε, ερήμην του, ο πρίγκηπάς της.

Γνωρίστηκαν – πού αλλού; – σε ένα μάθημα χορού. Τους ταίριαξε μαζί η δασκάλα τανγκό, τους θεώρησε όμορφο ζευγάρι. Αυτός ο καβαλιέρος της κι εκείνη η ντάμα του. Δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας, το αντίθετο…ξεκίνησε σαν μια φιλία και εξελίχθηκε σταδιακά σε κάτι περισσότερο. Όταν η Σοφία έμεινε έγκυος, αποφάσισαν αμέσως να παντρευτούν: στα μάτια τους αυτή ήταν η μοναδική αποδεκτή λύση.

Τα χρόνια περνούσαν και ο Αλέξης κι η Σοφία έμοιαζαν να είναι το τέλειο ζευγάρι. Όμορφοι, επιτυχημένοι, χαμογελαστοί, ευτυχισμένοι…

Μέχρι που έκλεινε πίσω τους  η πόρτα του σπιτιού τους.

Στην απομόνωση του σπιτιού τους, τα πάντα άλλαζαν. Ο καθένας πήγαινε στην γωνιά του και η μόνη τους επικοινωνία ήταν με καυγάδες. Βλέπετε, το μόνο σημείο στο οποίο πραγματικά συμφωνούσαν ήταν ότι έπρεπε, πάντα και με κάθε τρόπο, να κρατάνε τα προσχήματα. Κι ο καθένας είχε τους λόγους του.

Η αλήθεια ήταν ότι, για τη Σοφία, ο πρίγκηψ αποδείχθηκε βάτραχος: τελικά, επάνω του, δεν είχε τίποτα το συναρπαστικό, τίποτα παραμυθένιο. Ήταν ένας απλός άνθρωπος. Όμως όλοι γύρω τους τον έβλεπαν σαν τον τέλειο σύζυγο και πατέρα. Γιατί η ίδια είχε, πολύ επιτυχημένα, δημιουργήσει αυτή την εικόνα. Δεν θα ήθελε ποτέ να εκτεθεί στα μάτια των άλλων· εάν συνέβαινε αυτό, θα έπρεπε να παραδεχθεί ότι είχε κάνει λάθος επιλογή συντρόφου κι αυτό, με τη σειρά του, θα σήμαινε ότι είχε «χάσει» τόσα χρόνια από τη ζωή της. Για να μην εκτεθεί, λοιπόν, θεώρησε καλό να «διορθώσει» τα πράγματα, κάνοντας σκοπό της ζωής της να μεταμορφώσει τον Αλέξη στον πρίγκηπα που εκείνη ήθελε.

Από την άλλη, ο Αλέξης ήταν απλά ένας καθημερινός άνθρωπος. Μεγάλωσε ήσυχα, σε μια ήσυχη οικογένεια. Αγαπούσε την Σοφία αλλά πίστευε ότι ήταν πολύ αυταρχική. Πάντα του έλεγε τι να κάνει, τι να πει. Στην αρχή θεωρούσε χαριτωμένες αυτές τις παρεμβάσεις στην συμπεριφορά του. Με τον καιρό, όμως, αυτές γινόντουσαν πιο έντονες και τελικά εκείνη αποφάσιζε για όλα. Σκεφτόταν όμως, ότι, για χάρη της οικογένειάς τους, δεν πειράζει, θα έκανε ό,τι του ζητούσε, ακόμα κι αν αυτό τον δυσαρεστούσε.

Αποτέλεσμα; Καυγάδες εναλλάξ με διαστήματα νηνεμίας και απομόνωσης. Ήταν κι οι δυο δυστυχισμένοι. Όμως πίστευαν ότι, μέσα από τους τσακωμούς τους, θα πετύχαιναν τελικά τον απώτερο σκοπό τους: η Σοφία να μετατρέψει τον Αλέξη στον πρίγκηπα της φαντασίας της κι ο Αλέξης να διατηρήσει την ενότητα της – κατά τα άλλα διχασμένης – οικογένειάς τους. Κι οι δύο έγιναν θύματα των προσδοκιών τους, του «ιερού» σκοπού τους. Η σύγκρουση ήταν το όπλο τους.

Μέσα από την σύγκρουση επιβεβαίωναν τα κίνητρά τους και έδιναν νόημα στην δυστυχία τους. Αντίστοιχα, όταν έδιναν νόημα στην δυστυχία τους, δικαιολογούσαν τις συγκρούσεις τους και, γι αυτό, τις συνέχιζαν. Η σύγκρουση έκανε τον σκοπό τους να φαίνεται ιερός και ο σκοπός έκανε την σύγκρουση να φαίνεται δικαιολογημένη. Ένας φαύλος κύκλος ανατροφοδότησης της δυστυχίας τους.

Πίστευαν ότι δεν είχαν άλλη επιλογή: εάν απλά «κατέθεταν» τα όπλα τους, εάν δηλαδή σταματούσαν να τσακώνονται, αν εγκατέλειπαν τον σκοπό τους, αυτό θα σήμαινε ότι, όλα αυτά τα χρόνια, υπέφεραν εις μάτην, ότι ξόδεψαν τη ζωή τους προσπαθώντας για το τίποτα. Κι αυτό τους θύμωνε περισσότερο από όλα. Αντί, όμως, να θυμώνουν με τον εαυτό τους, θύμωναν ο ένας με τον άλλο.

Θύμωναν επειδή κανένας από τους δυο τους δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του άλλου. Επειδή αρνούνταν να παραδεχθούν ότι έκαναν λάθος και να αναλάβουν την ευθύνη του λάθους τους. Επειδή κανείς τους δεν άκουγε πραγματικά τον άλλο. Ήταν περισσότερο απασχολημένοι με το πώς θα αντιδράσουν σε όλα όσα λέγονταν.

Ζούσαν μέσα σε ένα στρόβιλο προσχημάτων, απογοήτευσης, χαμένων προσδοκιών,  θυμού και συγκρούσεων, όπου όλα ήταν αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα. Σαν μια αλληλουχία βημάτων στο τανγκό μεταξύ τους. Αυτός ήταν ο καβαλιέρος της κι εκείνη η ντάμα του. Απόλυτα αλληλένδετοι και αλληλοεξαρτώμενοι.

Τι θα γινόταν, όμως, αν κάποιος, κάπου, άλλαζε ένα βήμα στο χορό τους; Αν άλλαζε λίγο την αντίδρασή του στην επιθεση του άλλου; Εάν, για παράδειγμα, κάποιος από τους δύο έλεγε «τι μπορώ να κάνω να να σε βοηθήσω;»

Οι συγκρούσεις μας εξελίσσονται με τον τρόπο που εμείς θέλουμε να εξελιχθούν. Παίρνουν την κατεύθυνση που εμείς τους δίνουμε. Κάποιες φορές καταλήγουν σε πόλεμο και απώλειες, ενώ άλλες φορές γίνονται η αρχή μιας νέας, πιο συνειδητοποιημένης και ολοκληρωμένης ζωής. Αρκεί να τις «ακούμε» με την καρδιά μας. Να ακούμε αυτό που πραγματικά θέλουν να μας πουν. Αυτό προϋποθέτει να αφήσουμε πίσω μας τα προσχήματα, να εγκαταλείψουμε την ασφάλεια του γνώριμου και να αναζητήσουμε τι είναι αυτό που πραγματικά μας πληγώνει. Δεν είναι τυχαίο ότι οι συγκρούσεις ραγίζουν την καρδιά μας: εμείς τους το επιτρέπουμε, επειδή ίσως είναι πιο εύκολο να διαχωριζόμαστε σε «θύματα» και «θύτες» και να επιρρίπτουμε στους άλλους την ευθύνη της δυστυχίας μας. Δεν είναι, επίσης, τυχαίο ότι οι συγκρούσεις μας έχουν την τάση να επαναλαμβάνονται μέχρι να δούμε τελικά τι θέλουν να μας διδάξουν και να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από αυτές.

Υπάρχει ένα είδος αργεντίνικου τανγκό που λέγεται tango desnudο ή «γυμνό ταγκό». Είναι ο πιο στενός, ο πιο ενδόμυχος χορός. Οι χορευτές  γίνονται ευάλωτοι ο ένας μπροστά στον άλλο και, συγχρόνως, κυριολεκτικά αχώριστοι: απολύτως τίποτα δεν παρεμβάλλεται μεταξύ τους.

Στην σύγκρουση, όπως και στον χορό αυτό, όλοι είμαστε ευάλωτοι, επειδή η κάθε μας πράξη αντικατοπτρίζει εμάς τους ίδιους. Αφήνουμε λίγο πίσω την αυτοκυριαρχία μας και εκφράζουμε τα συναισθήματά μας με τον εντονότερο τρόπο. Κάθε μας επίθεση και κάθε άμυνα αφορά περισσότερο εμάς και λιγότερο τον αντίπαλό μας. Και ταυτόχρονα αποκαλύπτουμε στον άλλο τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε.

Αν κάποιος σας έλεγε ότι ο θυμός ή η επίθεση του άλλου εναντίον σας είναι μια συγκαλυμένη έκκληση βοήθειας, που δεν μπορεί – για διάφορους λόγους – να εκφραστεί διαφορετικά, αυτό θα σας έκανε να αλλάξετε λίγο την αντίδρασή σας;

Πριν, λοιπόν, βιαστούμε να αντεπιτεθούμε ή να απαντήσουμε αμυντικά στην επίθεση του (πρώην) συντρόφου μας, ας αναλογιστούμε

–          Ότι κάτι σοβαρό μπορεί να έχει συμβεί στο παρελθόν του, που καθορίζει την συμπεριφορά του

–          Ότι αυτό που συνέβη ίσως να μην ήταν αποκλειστικά δικό του λάθος

–          Ότι κάτι αντίστοιχα σοβαρό μπορεί να συμβεί και σε εμάς, επειδή κανείς δεν είναι αλώβητος και

–          Ότι ίσως κανείς από εμάς να μην ξέρει άλλο τρόπο να εκφράσει αυτό που βρίσκεται βαθειά στην ψυχή του

Εάν καταφέρουμε να ακούσουμε τον σύντροφό μας με την καρδιά μας, τότε ίσως ανακαλύψουμε μια αλήθεια που δεν γνωρίζαμε.

Εάν είμαστε γνήσια ειλικρινείς απέναντί του, τότε οι πιθανότητες είναι κι αυτός να ανταποκριθεί με ειλικρίνεια και από την καρδιά του.

Θυμηθείτε….χρειάζονται δύο για να χορέψουν τανγκό. Αλλά μόνο ένας μπορεί να καθοδηγήσει τα βήματα. Την επόμενη φορά, γιατί να μην είστε εσείς;

Δήμητρα Γαβριήλ
Δικηγόρος -Διαμεσολαβήτρια
Σύμβουλος επίλυσης συγκρούσεων
Web: http://dimitragavriil.gr/

Για οποιαδήποτε απορία σας, μπορείτε να απευθύνεστε στους ειδικούς στους ειδικούς του Singleparent.gr, υποβάλλοντας το ερώτημά σας εδώ!

Σημειώσεις :

Το παρόν άρθρο έχει σκοπό αμιγώς πληροφοριακό και ενημερωτικό, ως προς τον τρόπο που μπορείτε να διαχειρίζεστε τις συγκρούσεις σας.Σε καμία περίπτωση δεν συνιστά συμβουλή ή προτροπή.

Τα ονόματα και οι καταστάσεις που περιγράφονται στο παρόν άρθρο είναι προϊόν μυθοπλασίας και η οποιαδήποτε ομοιότητά τους με αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική.

Παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται στοιχεία από την επιστήμη της ψυχολογίας, ο σύμβουλος επίλυσης συγκρούσεων δεν είναι ψυχολόγος και η συμβουλευτική επίλυσης συγκρούσεων δεν συνιστά ψυχοθεραπεία, αλλά στοχευμένη προσπάθεια διαχείρισης, επίλυσης και πρόβλεψης συγκρούσεων, σε συγκεκριμένο πλαίσιο.

Σε περίπτωση που χρειάζεστε εξειδικευμένη, προσωπική συμβουλή, απευθυνθείτε σε έναν ειδικό και μην βασίζεστε στο παρόν άρθρο. Κάθε περίπτωση είναι μοναδική και τυγχάνει μοναδικής διαχείρισης.