Παντρεμένη με τον πρώην

Θα έλεγα ψέμματα αν ισχυριζόμουν πως δεν σκέφτομαι το διαζύγιο. Το σκέφτομαι κάθε φορά που απογοητεύομαι. Υπάρχουν καλές στιγμές που όμως έπαψαν να είναι σούπερ και τον τελευταίο καιρό οι κακές δεν είναι έντονες ιαλλά πολλές. Και δεν είναι η κούραση της καθημερινότητας ή της φροντίδας του μωρού. Είναι περισσότερο θυμός και πίκρα για κάτι που ο καθένας περίμενε απ’ τον άλλον και δεν βρήκε και λιγότερο διάσταση απόψεων, από το μεγάλωμα του μικρού και την πολιτική μέχρι τις δουλειές μας και μέχρι εκεί. Μιλάμε για όλα αυτά αλλά ποτέ για μας. Δεν βγαίνουμε. Δεν αγκαλιαζόμαστε. Δεν φιλιόμαστε. Δεν κάνουμε πράγματα μαζί. Δεν παίρνω αγάπη. Δεν δίνω ούτε εγώ. Δεν ξέρω τί να κάνω.

Έχω φίλες χωρισμένες που προχώρησαν τη ζωή τους και περνούν καλά.Έχω φίλες χωρισμένες που περνούν μέτρια διότι δεν έχουν την οικονομική άνεση να περνούν καλύτερα, αλλά είναι ήρεμες. Έχω φίλες χωρισμένες που μπήκαν σε μια ατέρμονη διαδικασία να ξεκατινιαστούν για την κηδεμονία τις καφετιέρες και τα ψυγεία αλλά παρόλο που θεωρητικά ηρέμησαν, ουσιαστικά βλέπεις την υστερία στο βλέμμα τους.Έχω φίλες που έχουν χωρίσει και δεν το ξέρουν κι άλλες που είναι παντρεμένες κι ευτυχισμένες. Ε, εγώ σε αυτές τις τελευταίες ήθελα να μοιάσω αλλά δεν είχα τις προϋποθέσεις, απλούστατα διότι παντρεύτηκα έναν άνθρωπο στα 32 μου με τα ίδια κριτήρια που τον επέλεξα στα 22 μου.

Δεν μετάνιωσα αν έτσι ακούγεται, καθόλου. Τον αγαπώ ακόμη τον άντρα μου και τον αγαπώ περισσότερο όταν βλέπω πόσο τέλειος πατέρας είναι ή όταν κάνει πλάκες κι αν τον αγάπησα για κάτι εκτός από το σεξ, ήταν για το τρομερό του χιούμορ. Αλλά μόνο γι΄αυτά. Σαν σύντροφος θα’ ταν βαρύ να πω πως έχει αποτύχει, διότι εγώ έχω αποτύχει πρίν από εκείνον και κυρίως επειδή δεν θέλω να πιστέψω πως ήρθε το τέλος και καλούμαι να κάνω απολογισμό.Τουλάχιστον όχι ακόμη.

Δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που μου είπε πως μ΄αγαπάει κι ακόμη περισσότερο που μου το έδειξε. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια πάνε από τότε που έχει να πεί καλή κουβέντα για μένα. Πολλές φορές μου δίνει την αίσθηση ότι δεν με γουστάρει καθόλου σαν άνθρωπο παρά μόνο σαν γκόμενα κι αυτό με πληγώνει.Με πληγώνει διότι δεν ήθελα σύζυγο αλλά σύντροφο. Δεν ήθελα κάποιον που θα πληρώνει τους λογαριασμούς, θα φροντίζει το παιδί και θα κάνει δουλειές πόσω μάλλον κάποιον που θα ειρωνευόταν τις ανάγκες μου ή θα ονόμαζε τα παράπονά μου “γκρίνια” και όχι ας πούμε “προειδοποίηση”. Κι όταν αγνοείς ή αμύνεσαι στις προειδοποιήσεις κάποια στιγμή και ο άλλος τις κάνει πράξη. Για το καλό το δικό του, το δικό σας και προπάντων του παιδιού σας. Τόσο απλά.

Καμιά φορά που μπορεί να είμαστε χαλαροί, πάω να ξεκινήσω με τη φράση “Θέλω να σου πω….” αλλά όταν με κοιτάζει έτοιμος να ακούσει, αντί για “Σκέφτομαι να χωρίσουμε” του λέω “Εεε… τα σκουπίδια τα πέταξες;”. Έχω πλάσει δε κι ένα τρομερό σενάριο στο μυαλό μου σύμφωνα με το οποίο δεν του λέω τίποτα, τον ενημερώνει ο δικηγόρος μου και μέσα σε μια βδομάδα έχω μετακομίσει με το μωρό μου σε άλλο σπίτι στον κάτω όροφο του οποίου μένει ένας γείτονας με τον οποίο ερωτευόμαστε κεραυνοβόλα και έκτοτε ζούμε happily ever after κι αν κάτι μου χαλάει το σκηνικό είναι που με 800 ευρώ τον μήνα δεν μπορώ να πάω ούτε μέχρι το περίπτερο.

Έχω βαρεθεί να ακούω ότι είναι κρίση που θα περάσει ή ότι πρέπει να κάτσω να του μιλήσω για όλα αυτά. Πρώτον διότι δεν έχω ξεκαθαρίσει αν είμαι μαζί του επειδή η ζυγαριά παρόλα αυτά γέρνει ακόμη υπέρ μας ή απλώς επειδή οικονομικά δεν έχω άλλη επιλογή. Δεύτερον διότι η κρίση για να ξεπεραστεί, χρειάζεται ανθρώπους να τη συζητήσουν κι αν δεν μιλάμε πια, δεν οφείλεται σε μένα. Όποια προσπάθεια κάνω πλέον, είτε αλλάζει για λίγο τα πράγματα είτε πέφτει εξαρχής στο κενό. Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι σοβαρά αν η ενέργεια που σπαταλάω στην προσπάθειά μου να κρατήσω κάτι που κάποιος φαίνεται να μην θέλει και τόσο τελικά, αξίζει την κούραση που νιώθω μεγαλύτερη μέρα με τη μέρα, τα νεύρα μου που τα παίζουν όλο και πιο πολύ ή τις απίστευτες ώρες στο γυμναστήριο για να αποφορτιστεί η κατάσταση στο σπίτι. Για τον τρόμο που νιώθω μπροστά στο προφανές, δηλαδή εκείνος να θέλει τον χωρισμό περισσότερο απ’ ότι εγώ, είναι περιττό να μιλήσω κι ίσως κιόλας να το περιμένω αφού εδώ που τα λέμε, εκεί που ο κόσμος παντρεύεται πρώτα από αγάπη, εμείς παντρευτήκαμε πρώτα από εγκυμοσύνη κι απ’ ότι φαίνεται πλέον μόνο από αυτή……

Κάτια

Θέλετε να μας μιλήσετε; Κι εμείς!
Στείλτε μας email στο info@singleparent.gr ή βρείτε μας στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική. Τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.