Μια φορά και έναν καιρό…

Κάποιες φορές, θεωρώ πως όλοι μας έχουμε βρεθεί σε ένα σταυροδρόμι, σε ένα σημείο που λέμε «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Ή βουτάς και ό,τι γίνει ή κάθεσαι στα ίδια και στα ίδια. Παίρνεις μια απόφαση. Με τα δεδομένα της στιγμής.

Περνάν τα χρόνια, κάνεις ένα flash back. Και σκέφτεσαι εκείνη την στιγμή. Αν όλα έχουν πάει καλά, αισθάνεσαι τυχερός, σοφός, έξυπνος. Αν όχι…. Αν ήταν η ρημάδα η κακιά στιγμή, μπαίνεις σε μια διαδικασία, του τι θα είχε γίνει, ΑΝ είχες επιλέξει τον άλλον δρόμο, αν είχες δώσει ( ή αν δεν είχες δώσει) ευκαιρία, αν είχες στρίψει δεξιά κτλ.

Υπάρχουν βέβαια και οι  σταυροδρομάκηδες. Αυτοί που κάθονται εκεί, για χρόνια στο σταυροδρόμι χωρίς καμία απόφαση ή κίνηση. Ούτε μπρος, ούτε πίσω.

Δείτε σχετικά: Οι γονείς μας, μας κορόιδεψαν;

Έμαθα να μην κλαίγομαι για τις εξελίξεις. Έμαθα να τις σκέφτομαι σιωπηλά και να τις ανακοινώνω αμετάκλητα. Μια και καλή, χωρίς φόβο και πάθος. Στο πεπρωμένο πιστεύω. Αλλά και στην ελεύθερη βούληση. Θεωρώ ότι συνυπάρχουν. Το κάθε ένα μέχρι ένα σημείο. Δεν μπορείς να αλλάξεις αυτά που έχουν ήδη συμβεί. Τα πάντα γίνονται για κάποιο λόγο. Για να μάθεις κάτι. Ένα μάθημα ζωής. Και θα γίνονται μέχρι να το μάθεις είτε με τον ίδιο τρόπο είτε με παραπλήσιο.

Πιστεύω στον Θεό της αγάπης. Στον Θεό όλου του κόσμου. Πιστεύω στον άνθρωπο και στην καρδιά. Όταν φοβάσαι κλείνεις τα μάτια σου. Σε καυγάδες, πολλοί κλείνουν τα αυτιά. Ή σκύβουν το κεφάλι. Η καρδιά όμως χτυπά σαν τρελή. Κάθονται χρόνια όμως με έναν άνθρωπο που δεν ταιριάζουν, για το τι θα πει ο κόσμος. Τρώνε ξύλο, ανέχονται αλκοολισμούς και εξαρτήσεις… για να μην τους πουν χωρισμένους.

Τα παραμύθια των μεγάλων πάντα τελείωναν στο «και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»… Στην απλή πραγματικότητα, υπάρχουν παραμύθια δίχως τέλος. Που μπορεί να ανέχεσαι τα πάντα γιατί απλά τον αγαπάς… Αν όμως κάτι σπάσει μέσα σου, αρχίζεις να μην ανέχεσαι ούτε την σφαλιάρα, αλλά ούτε και το χάδι. Το χειρότερο δεν είναι το μίσος. Είναι να σιχαθείς έναν άνθρωπο. Να τον βλέπεις και να σε γυρνάν τα συκώτια. Αλλά ο μεγαλύτερος ξεπεσμός, είναι το να προσπαθείς να πείσεις τον περίγυρο ότι έχεις τον τέλειο γάμο. Με το θέατρο του παραλόγου δεν γεμίζει το κενό μέσα σου… μεγαλώνει. Και φτάνεις σε σημείο να μην γνωρίζεις τον εαυτό σου.

Αγάπη είναι…. να συνυπάρχεις με έναν άνθρωπο, να ξέρεις κάθε του ελάττωμα και να τον λατρεύεις και να σε θαυμάζει γιατί είσαι εσύ χωρίς να θέλει να σε αλλάξει. Αγάπη είναι να μην μπορείς να αναπνεύσεις μακριά του, να δακρύζεις μόνο στην σκέψη του. Αγάπη είναι να μην σε νοιάζει η γνώμη του κόσμου για αυτόν γιατί για σένα είναι ο τέλειος.

Μήδεια [divider]

Στα καλά καθούμενα, έγινα μάνα. Ξέρω υπάρχουν και άλλες αλλά εγώ δεν ήμουν σε αυτή την κατηγορία. Εγώ έχω ρίζες από την Μήδεια, τον Ηρώδη και όλα τα καλά παιδιά. Έτσι άρπαξα την ευκαιρία.
Αυτό δεν συμβαίνει καθημερινά, είπα. Κάπου πρέπει να το γράψω. Αύριο μεθαύριο, μπορεί να πάθω ένα Αλτσχάιμερ και να το ξεχάσω, να μην ξέρω τι έζησα, τι βίωσα… τι νεύρα είχα. Άλλες έχουν πολλά. Εμένα ένα και φέρνει τα πάνω κάτω. Τελικά δύσκολη δουλειά να μεγαλώνεις έναν πρίγκηπα. Και μάλιστα μόνη σου.

*Η “Μήδεια” είναι blogger του Singleparent.gr και μπορείς να διαβάσεις όλα τα άρθρα της εδώ