Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες…

Τον είδα. Ήταν πράος, ήρεμος και σου ενέπνεε μια σταθερότητα. Ότι μου έλειπε, ύστερα από μια θυελλώδη σχέση.

Μείναμε μαζί 7 χρόνια. Εν τω μεταξύ κάναμε και ένα παιδί και παντρευτήκαμε κιόλας.

Και μαζί με τον γάμο και το παιδί ήρθαν και οι μέλισσες. Και δυστυχώς εγώ ήμουν αλλεργική.

Πράγματα που δεν τα έβλεπες ή μάλλον που τα παράβλεπες στον χαρακτήρα του, δεν μπορούσες γιατί θεωρούσες ότι σαν πατέρας έπρεπε να είναι πιο υπεύθυνος.

Ιδέες και αντιλήψεις που αγνοούσες τώρα βαρούσαν κόκκινο.

Μια γυναίκα πιστεύω ότι την αλλάζει το παιδί και όχι ο γάμος. Θεωρώ ότι για το παιδί της, δεν κάνει πίσω, θέλει τα πάντα, τα καλύτερα δυνατά και ότι τα μικροκουσουράκια και τα μικροπροβληματάκια γίνονται κουσούρια και προβληματάρες

Δεν με χωρούσε το σπίτι, πνιγόμουνα. Άκουγα το κλειδί στην πόρτα και κόντευα να πάθω ανακοπή. Στην αρχή όλη μέρα στο σπίτι. Απλά μια παρουσία στο σπίτι. Λίγες κουβέντες μεταξύ μας. Καμία ουσιαστική επικοινωνία. Μόνη. Σε όλα. Στα συναισθηματικά, στα οικονομικά, στα εντός εκτός και επι τα αυτά.

Άρχισα να τα ζυγίζω, άρχισα να δίνω ευκαιρίες. Τίποτα. Τα ίδια. Ίδιες αντιλήψεις, ίδιες θεωρίες.  Τα κρατούσα όλα μέσα μου για το παιδί. Να μην καταλάβει. Να μην ζήσει καυγά. Μα πόσο να αντέξεις. Πόσα να πνίξεις. Όταν ο και καλά «άλλος μισός εαυτός σου» είναι συγκάτοικος και χωρίς καμία συμμετοχή πουθενά. Άρχισε να φεύγει για να μην με κουράζει. Επέστρεφε για ένα φαί και ύπνο. «Hotel Χαβάη 5-0». Εγώ στο μηδέν.

Σταμάτησα να δίνω ευκαιρίες. Έγινα πιο αυστηρή στο ζύγισμα. Έτριξα τα δόντια. Τίποτα δεν άλλαξε. Τα έβαλα κάτω. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Και ότι αν αλλάξει θα είναι για πολύ λίγο και για τα μάτια του κόσμου.  Ζήτησα διαζύγιο.

Έπαθε σοκ. Σε 2 μήνες είχε φύγει, αυτός και τα πράγματα του σπιτιού.

Κατέβασα ρολά. Μόνο στο παιδί καλά και ύστερα φρίκη. Κοιμόταν και την έβγαζα στην γωνία. Καθιστή με βλέμμα στο κενό. Οικονομικά πάτος. Ψυχικά ράκος.

Κουτσά στραβά πέρασε 1,5 χρόνος. Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες και τι παράξενο λέει. Δεν είμαι πια αλλεργική…