Διακοπές Χριστουγέννων, ένα όνειρο

Να σας πω την αμαρτία μου, τις περιμένω πως κ πως. Όχι δεν θα κάνω κάτι συγκλονιστικό ή διαφορετικό. Και θα σας το εξηγήσω…

Κέικ, Πίτες, Λιχουδιές, κάνουμε συχνά πυκνά. Δεν περιμένουμε γιορτή για να τα «φτιάξουμε». Έχουμε το πάτημα ότι είναι για το μενού του σχολείου.

Μια ονειρική ατμόσφαιρα επικρατεί πάντα. Αφού  στο σπίτι μας ότι και να χαλάσει ή να σπάσει, δεν μας νοιάζει αφού δεν υπάρχει περίπτωση να το αντικαταστήσουμε τουλάχιστον με ισάξιας αξίας με το αρχικό. Στο σπίτι μας δεν υπάρχουν κρυσταλλιέρες, βιτρίνες, ακριβά ανθοδοχεία και ποιος ξέρει τι, αφού έχουμε την νοοτροπία ότι κάθε μέρα αξίζει και ότι χαιρόμαστε όλα μας τα υπάρχοντα. (τώρα που μπορούμε).

Αυτό όμως που είναι «ονειρικό» με χιουμοριστική βέβαια εκδοχή είναι ότι δεν έχει σχολείο. Άρα δεν ζούμε το δράμα του πρωινού ξυπνήματος που ισοδυναμεί με το νέα, γυναίκα, μάνα, στα πρόθυρα υστερίας. Θέλετε ένα παράδειγμα, μιας απλής καθημερινής προσπάθειας;

7 χτυπάει το ξυπνητήρι, Το αγνοώ. Θέλω να κοιμηθώ, να χουζουρέψω. Κάθε μέρα οι ίδιες σκέψεις «να μην το στείλω μωρέ;  Να το στείλω με την γειτόνισσα; Ουφ» και χίλιες τέτοιες θετικές σκέψεις!

Ξαναχτυπάει σε ένα τέταρτο. Πετάγομαι…

Προσπαθώ να ξυπνήσω τον μικρό… Αστειάκι.

Νυστάζει. Κρυώνει. Μουρμουράει.. Ξαναξαπλώνω. Φιλάκια, αγκαλίτσες, τρυφερά λογάκια. Δεν πιάνουν.

Τον παίρνω αγκαλιά, τον μεταφέρω στο σαλόνι. Βάζω παιδικό στην τηλεόραση…

Συνέρχεται. Επικοινωνεί. Παρακολουθεί….Τον ξεντύνω με κινήσεις νίντζα. Τον ντύνω.

Ετοιμάζω το πρωινό που θα πάρει στο σχολείο, καθώς και αυτό που θα φάει στο σπίτι.

Συνειδητοποιώ ότι δεν πήγα  τουαλέτα και πάω..

Βγαίνοντας του δίνω το πρωινό του. Χαζεύει το παιδικό και δεν τρώει.

Φωνάζω… με αγνοεί. Δεν ξέρω καν αν με ακούει. Ντύνομαι. Χτενίζομαι. Βάφομαι… και άλλα ρήματα σε …μαι

Ξαναφωνάζω… Τον ταίζω στο τέλος.

Θυμάμαι να του βάλω νερό για το σχολείο. Δεν τα θυμάμαι όλα με σειρά και γυρίζω γύρω από την κουζίνα σαν σβούρα.

Τελειώνει επιτέλους το παιδικό. Εϊναι 8.

Τον αρπάζω και πάμε στον μπάνιο. Πλένει μούτρα, δόντια, τον χτενίζω, τον αρωματίζω. Ξανά στο σαλόνι.

Ξαναφωνάζω για να βάλει παπούτσια… (ΖΑΡΤ). Θυμάται να μου πει κάτι αλαμπουρνέζικο για κάποιο παιδικό που εκείνη την ώρα θα απαντήσω με ένα Ναι;;;;

Έχω βάλει μπουφάν, μπότες. Του φοράω και τα παπούτσια και μπουφάν, σκούφο

Τσεκάρω τα κλειδιά μου, το κινητό μου.

Παίρνω τα σκουπίδια. Κλειδώνω. Ξεκλειδώνω να τσεκάρω αν έκλεισα την τοστιέρα, την κουζίνα, το ψυγείο, την μασιά στο μπάνιο. Ξανακλειδώνω.

Κατεβαίνουμε. Πάμε προς το σχολείο. Πετάμε τα σκουπίδια.

Συνήθως τον σέρνω στο δρόμο… Αρχίζουν τα καλημέρα, καλημέρα με μαμάδες κ μπαμπάδες πιο φυσιολογικούς στην όψη από εμένα. Μάλλον θα έχουν πιει και καφέ.

Φτάνω επιτέλους στην τάξη του, τον ξεντύνω κτλ, με φιλάει, κάτι μου λέει η δασκάλα που συνήθως μου το ξαναλέει και το μεσημέρι, φεύγω με τον αέρα μιας ντίβας.

Σε χρόνο «Κεντέρη» είμαι σπίτι.  Προγραμματίζω τις δουλειές αν έχω για κέντρο. Αλλιώς κάνω καφέ, ανοίγω υπολογιστή.

Μετράω 4 ώρες. Πάω να τον πάρω από το σχολείο

Δεν είναι χάρμα λοιπόν 15 μέρες χωρίς; Βέβαια επειδή και το 15 μέρες με παιδί 24ώρες το 24ωρο δεν θα το αντέξω, θα σας πω μετά τις γιορτές αν χάρηκα ή όχι που ξανάρχισε το σχολείο.

Καλές γιορτές σε όλους!