Συγχωρώ τη μητέρα μου

Πώς γίνεται μία κόρη, να συγχωρήσει τη μητέρα της επειδή δεν τη προστάτεψε; Δεν ήξερα, μέχρι που το έκανα!

Όταν ήμουν μικρή, η μητέρα μου, πήγαινε εμένα και τον αδερφό μου, διακοπές στο μέρος που έμενε ο πατέρας μου. Ένα βράδυ μπήκε ο πατέρας μου στο δωμάτιο και ύστερα ήταν σαν να ήμασταν στην παραλία, σαν να παλεύαμε με τα κύματα, μόνο που ήμασταν στο κρεβάτι όχι στη θάλασσα. Ένιωθα ναυτία, ζαλάδα, τρέλα, λύπη, φόβο.

Του ζήτησα να σταματήσει:
«Παρακάλεσέ με» μου απάντησε.
Κι έτσι συνεχίστηκε. Κάθε καλοκαίρι το ίδιο.
Παρακαλούσα, ικέτευα να σταματήσει αλλά τίποτα…
Πολλές φορές με παρενοχλούσε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου ενώ μπροστά οδηγούσε η μητέρα μου
«Σταμάτα, την τρομάζεις» του έλεγε η μητέρα μου.
«Έλα μωρέ πλάκα της κάνω» απαντούσε εκείνος.
Και η μητέρα μου σταμάτησε να προσπαθεί να κόψει τη πλάκα. Έστρεψε πάλι το κεφάλι της μπροστά, στο δρόμο και «χάθηκε».
Ο πατέρας μου σταματούσε μόνο όταν έκλαιγα πολύ ή έκανα εμετό.

Χρόνια αργότερα, στα 30 μου, είπα στη μητέρα μου ότι με κακοποιούσε σεξουαλικά σε όλη τη παιδική μου ηλικία

«Πότε έγινε αυτός» με ρώτησε «Εγώ που ήμουν;».
Της είπα πώς συνέβαιναν όλα με το πέρασμα του χρόνου. Ότι μερικές φορές ήταν στο διπλανό δωμάτιο ενώ κοιμόταν ή διάβαζε εφημερίδα.
«Το ‘ξερα, το ‘ξερα» φώναζε και έκλαιγε «Αλλά νόμιζα πως ήταν ιδέα μου, είχα δεί τα σημάδια κι έλεγα πως είναι η ιδέα μου».
Και μετά μου ζήτησε να μην το συζητήσουμε ποτέ ξανά. Δεν ήθελε να ακούσει ή να μάθει την αλήθεια. Γιατί αν ήξερε τα πάντα, δεν θα μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι, να πάει στη δουλειά της, να ζήσει τη ζωή της. «Δεν θα μπορώ να λειτουργήσω πια» μου είπε.
Κι έτσι ζήσαμε…και αποξενωθήκαμε!

Μαλώναμε πολύ συχνά από τότε.
«Γιατί θυμώνεις μαζί μου; Δεν σε κακοποίησα εγώ!» μου έλεγε.
«Ήσουν η μητέρα μου, όφειλες να με προστατέψεις, ήμουν παιδί, ήμουν αδύναμη», φώναζα.
«Κι εγώ αδύναμη ήμουν. Τι θα γινόταν αν παρενέβαινα; Τι θα συνέβαινε στην οικογένειά μας;».
Όταν είπα το μυστικό μου σε δύο πολύ στενούς φίλους, μου είπαν και οι δύο «Ελπίζω να συγχωρήσεις τη μητέρα σου» σαν η συγχώρεση να ήταν υποχρεωτική, επιτακτική, μία μέτρηση της καλοσύνης μου. Αλλά όσο πάλευα με τη κατάθλιψη, αναρωτιόμουν: Τι σήμαινε η συγχώρεση και για ποιόν έπρεπε να το κάνω;

Στα 36 μου, όταν η μητέρα μου ήταν 65 ετών, διαγνώστηκε με καρκίνο στη μήτρα. Οδήγησα 4 ώρες για να πάω να τη δω στη πόλη που έμενε και μου ζήτησε να της φέρω και ένα αντίγραφο του νέου μου βιβλίου. Έβλεπα τα μάτια της που έτρωγαν αχόρταγα την ιστορία μου καθώς την κράταγε σφιχτά στα χέρια της. Ώσπου έκλεισε το βιβλίο και ξέσπασε σε λυγμούς. Με αγκάλιασε και κρεμάστηκε πάνω μου σαν βαρύ χειμωνιάτικο παλτό.
«Συγγνώμη, χίλια συγγνώμη» μου είπε «Που δεν ήμουν εκεί για σένα. Δεν έφταιγες εσύ, σε τίποτα δεν έφταιγες εσύ»

Καθώς έβλεπα τη μητέρα μου να μου ζητάει συγγνώμη, κατάλαβα πως το εννοούσε. Αλλά δεν τη συγχώρεσα τότε όχι επειδή δεν ήθελα, αλλά επειδή δεν το ένιωθα.
Όταν τη ρώτησα αν είχε υπογράψει ένορκη διοικητική κατάθεση, μου απάντησε πως όχι «Πιστεύω ό,τι συνέβη αλλά…δεν το είδα με τα μάτια μου!» είπε.

Στη πορεία όλης της επόμενης χρονιάς, έβλεπα τη μητέρα μου να καταπέφτει. Φρόντιζε μόνη της τον εαυτό της, περνούσε μόνη της όλα τα χειρουργεία και τις χημειοθεραπείες και δεν το είχε πεί σε κανέναν. Όταν οι συγγενείς και οι γείτονες τη ρωτούσαν τι έκανε συνέχεια στο νοσοκομείο, έλεγε ότι είχε θέμα με το στομάχι της και τη περούκα, τη δικαιολογούσε ως «το νέο της λούκ». Όταν τη ρώτησα γιατί δεν έλεγε την αλήθεια,  μου είπε πως φοβόταν ότι αυτή η πληροφορία θα έφτανε στα αυτιά του πατέρα μου και δεν ήθελε να ξέρει ότι είναι ευάλωτη. Παρ’ όλο που είχαν χωρίσει εδώ και 25 χρόνια και ο πατέρας μου ζούσε μακριά και είχε ξαναπαντρευτεί, η μητέρα μου πίστευε πως ακόμη ήθελε να την πληγώσει. Το μπορούσε και θα το έκανε.

Η μητέρα μου επέτρεπε στο φόβο να καθοδηγεί τις αποφάσεις της. Όσο παρακολουθούσα από κοντά  τον ψυχικό και σωματικό της πόνο, είδα τα όριά της, τις αδυναμίες της, πόσο μικρός ήταν ο κόσμος της. Τότε ήταν που άρχισα να νιώθω τη συγχώρεση μέσα μου.

Σε μία επίσκεψή μου στο νοσοκομείο, της είπα «Το ξέρω πως έχει περάσει καιρός αλλά ήρθα να σου πω ότι σε συγχωρώ».
«Χαίρομαι κοριτσάκι μου» μου απάντησε «Γιατί θέλω πολύ να προχωρήσεις».
«Δεν έχει να κάνει με το αν θα προχωρήσω, έχει να κάνει με τη συγγνώμη» της είπα.
«Αν το ήξερα, θα είχα κάνει κάτι» μου είπε.
Και άλλαξε θέμα σαν να μην είχαμε ανταλλάξει ούτε λέξη, σαν αυτή η κουβέντα να μην έγινε ποτέ.

Την επόμενη μέρα, αποχαιρέτισα τη μητέρα μου.

«Σ’ ευχαριστώ που με επισκέφθηκες» μου απάντησε «Το καλύτερο ήταν που μου είπες ότι με συγχωρείς».
Με πήγε μέχρι το αυτοκίνητο. Δεν ήθελα να φύγω αλλά ήξερα πως έπρεπε.
«Σ’ αγαπώ πολύ» της είπα.
«Κι εγώ σ’ αγαπώ» μου απάντησε.
Μετά από λίγες μέρες πέθανε…

Μετά τη κηδεία, πήγα στο σπίτι της και ανάμεσα στα πράγματά της βρήκα ποιήματα που έγραφε όταν ήμουν μικρή, μία καταγραφή όσων σκεφτόταν και ένιωθε. Σε ένα σημειωματάριο, έγραφε για τη λεκτική κακοποίηση που υπέστη από το πατέρα μου «Είσαι κουφή και μουγκή», «Τα χέρια σου τα βάζεις εκεί κάτω, μόνο για να πάρεις λεφτά» «Θα το θυμάμαι αυτό και θα δείς τι θα πάθεις» ήταν μερικές από τις προσβολές και τις απειλές του στη μητέρα μου η οποία έγραφε δίπλα ημερομηνία και ώρα που της τα έλεγε.

Όσο αναρωτιόμουν γιατί η μητέρα μου τα κατέγραφε όλα αυτά αλλά ποτέ δεν τα είπε σε κανέναν, κατάλαβα ότι δεν μπορούσε να με βοηθήσει ακριβώς επειδή αισθανόταν θύμα. Και όντως, ήταν θύμα. Αυτό δεν τη δικαιολογεί στα μάτια μου, απλά την κάνει να φαίνεται ως ένας άνθρωπος που δεν αντέδρασε, όχι από κακία, αλλά από φόβο, από το αίσθημα επιβίωσης που έχουμε όλοι.

Το ότι συχώρεσα τη μητέρα μου δεν σημαίνει πως δεν είμαι θυμωμένη που δεν με προστάτεψε. Δεν σημαίνει πως αποδέχομαι την αμέλειά της. Σημαίνει ότι στη τωρινή μου ζωή, πολλές φορές τη φέρνω στο μυαλό μου και την κάνω να γυρίσει πίσω στο παρελθόν, για να με σώσει.

Για μένα, συγχώρεση σημαίνει συμπονώ το μικρό κορίτσι που κακοποιούνταν, σημαίνει είμαι μπροστά όταν η μητέρα μου γυρίζει το κεφάλι της και βλέπει το δρόμο, κάτι που έκανα κι εγώ όσο η ζωή μου δεν προχωρούσε διότι επέλεξα να στρέφω το κεφάλι αλλού. Συγχώρεση σημαίνει να διαχωρίζω τον εαυτό μου από τα άρρωστα κομμάτια της σχέσης μου με τη μητέρα μου, που ρίζωσαν μέσα μου το φόβο τον οποίο άφηνα να παίρνει όλες τις αποφάσεις της ενήλικης ζωής μου.

Πώς μια κόρη συγχωρεί τη μητέρα της;  Στο δικό της χρόνο, με το δικό της τρόπο.

Για μένα συγχώρεση ήταν η απόφαση να σταματήσω να υποφέρω, να κατεβάσω τη μπάρα σε κάτι που δεν με βοηθούσε πια και να δεχτώ την αλήθεια για να μπορέσω να ξεφύγω από τον τρόμο μέσα μου και να προχωρήσω. Μόνο τότε είχα ολοκληρωμένη εικόνα, μόνο τότε μπόρεσα να δω το δρόμο να απλώνεται μπροστά μου.

Περιμένουμε και τη δική σας εμπειρία με email, στο info@singleparent.gr
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική.