fbpx

Αυτός ήταν καλύτερος κι εγώ δεν ήμουν τίποτα…

| 17 Μαρτίου 2014
ADVERTISEMENT

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με χειριστικούς γονείς κι αυτό οδήγησε στο να μείνω και σε έναν χειριστικό γάμο όπου υπέστη λεκτική και συναισθηματική κακοποίηση. Ζούσα με αυτή τη κακοποίηση κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κι όμως την έκρυβα κάτω απ’ το χαλί για να μην φαίνεται. Και την έκρυβα καλά.

Παντρεύτηκα τον άντρα μου επειδή τον διάλεξαν οι γονείς μου. Δεν μπορούσα να πω όχι. Νόμιζα πως τον αγαπούσα. Παντρευτήκαμε μικροί, εγώ 21 αυτός 23. Οι γονείς του και οι γονείς μου, πίστευαν πως δεν θα παντρευόμασταν ποτέ, γι’ αυτό και μας ένωσαν.


ADVERTISEMENT

Το ταξίδι του μέλιτος, δεν είχε ούτε στάλα μέλι. Δεν σχεδίασε να πάμε κάπου, πήραμε απλά ένα δρόμο, στο δρόμο μας βρήκαμε ένα ξενοδοχείο και εκεί μείναμε για 3 μέρες οπότε και γυρίσαμε στο σπίτι μας. Μια εβδομάδα αφού επιστρέψαμε, κατάλαβα ότι δεν ήθελε να με παντρευτεί και δέκα μέρες μετά ήξερα ότι ούτε εγώ ήθελα και έπρεπε να φύγω. Όμως ήμασταν καλοί Χριστιανοί και οι καλοί Χριστιανοί δεν χωρίζουν. Ποτέ!

Οι εναλλαγές στη διάθεσή του ήταν συχνές και σπάνια ήταν καλές. Πολλά πράγματα συνέβησαν μέσα στα 16 χρόνια του γάμου μας, πάνω από τον οποίο υπήρχε συνέχεια μια τεράστια φωτεινή πινακίδα που αναβόσβηνε και μου φώναζε «ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ» αλλά με κάποιο τρόπο, κατάφερνα να την αγνοώ.

«Πώς είσαι έτσι; Στα 40 σου, δεν θα βλέπεσαι. Ποιος θα σε πάρει με 4 παιδιά αν φύγεις από δω μέσα; Δεν θα τα καταφέρεις μόνη σου. Πώς θα δουλέψεις και θα φροντίσεις 4 παιδιά μόνη σου; Αν ποτέ ζητήσεις διαζύγιο, παίρνω τα παιδιά μου και δεν θα τα ξαναδείς. Είναι δικά μου τα παιδιά, όποτε θέλω τα παίρνω και φεύγω!» έλεγε.


ADVERTISEMENT

Πίστεψα κάθε του λέξη, κάθε ψέμα του. Τον πίστευα για 16 ολόκληρα χρόνια.

Μια μέρα, η ζωή πήρε την απόφαση για μένα. Το μεγαλύτερο παιδί μας, διεγνώστηκε με καρκίνο. Ο άντρας μου θεώρησε σωστό να πεί στο γιατρό, ότι ο ίδιος γνώριζε καλύτερα τι έπρεπε να γίνει με το παιδί, ότι οι γιατροί δεν είχαν ιδέα και ότι εκείνος θα αποφάσιζε τι φαρμακευτική αγωγή θα ακολουθούσε το παιδί. Ο γιός μας ήταν άρρωστος και οι αποφάσεις του πατέρα του, που θεωρούσε ότι εκείνος γνώριζε την ιατρική καλύτερα από τον καθένα, έκαναν το παιδί μας, χειρότερα.

Βλέπαμε τους καλύτερους γιατρούς στο κόσμο κι όμως ο πατέρας του, ένιωθε ότι έπρεπε να τους ενημερώσει πως οι βαθμοί του στο σχολείο (δηλαδή το 11 και το 13) τον καθιστούσαν ικανό να ισχυρίζεται πως αυτός γνώριζε τα πάντα και οι γιατροί τίποτα. Κάθε φορά που βγαίναμε από κάποιο ραντεβού, ένιωθα ταπεινωμένη. Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Σε όλα τα θέματα όλα αυτά τα χρόνια, αυτός ήταν καλύτερος κι εγώ δεν ήμουν τίποτα.

Την επόμενη μέρα από το τελευταίο μας ραντεβού, με πήρε ο γιατρός που είχαμε δεί και ζήτησε να δεί μόνο εμένα. Σε εκείνο το ραντεβού, ο γιατρός μου εξήγησε ότι ήταν νομικά υποχρεωμένος να τον αναφέρει για εγκληματική αμέλεια του παιδιού και ότι θα μου έδινε την ευκαιρία να πάρω τα παιδιά μου από αυτόν τον άνθρωπο, αρκεί να το αποδείξω, κάνοντας αίτηση διαζυγίου και διεκδικώντας την επιμέλεια και τη γονική μέριμνα των παιδιών.

Ήμουν συγκλονισμένη και φοβισμένη. Όλα όσα μου είχε πεί, όλα τα ψέμματα, τσίριζαν μέσα στο κεφάλι μου. Δεν μπορούσα με τίποτα να το κάνω μόνη μου αυτό. Μπήκα σπίτι κι έκατσα κι έκλαψα μόνη μου, στον καναπέ. Δεν ήθελα να χάσω τα παιδιά μου.

Έκανα μια λίστα, ήδη πλήρωνα τους περισσότερους λογαριασμούς. Έκανα παράλληλα όλες τις δουλειές μέσα στο σπίτι και εκείνος είχε να δουλέψει χρόνια και το μόνο που έκανε ήταν να παίρνει τα παιδιά από το σχολείο και να τα φυλάει μέχρι να γυρίσω από τη δουλειά. Την επόμενη μέρα, επισκέφθηκα ένα δικηγόρο και έκανα αίτηση διαζυγίου. 3,5 χρόνια μετά, το διαζύγιό μας ήταν οριστικό.

Επειδή η οικογένειά μου, όπως και η δική του, ήταν βαθιά θρησκευόμενη, δεν μου μιλούσε για περίπου 18 μήνες εκτός από το να προσεύχεται για την αμαρτία μου να χωρίσω. Όλοι μου οι φίλοι επειδή ήταν της εκκλησίας, με εγκατέλειψαν. Δεν μπορούσαν να με καταλάβουν. Ήταν η πιο τρομακτική και μοναχική περίοδος της ζωής μου!

Σήμερα, αυτή η τρομακτική και μοναχική περίοδος, έχει εξελιχθεί στη πιο όμορφη που είχα ποτέ. Έμαθα ότι μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου και προπάντων έμαθα πώς να μην με επηρεάζει πια ο πρώην άντρας μου. Το δράμα, η πικρία του και ο εγωισμός του, ανήκουν σε εκείνον. Δεν απολογούμαι για τη συμπεριφορά του πια και δεν αισθάνομαι άσχημα εγώ για τα ξεσπάσματά του. Δική του η ζωή, δική του η επιλογή.

Κι έτσι άρχισα, έστω κι αργά, να μαθαίνω στα παιδιά μου τι σημαίνει να είσαι δυνατός. Ευτυχώς, σε αντίθεση με εμένα, εκείνα δεν σκοπεύουν να βιαστούν να παντρευτούν. Αν ποτέ βρεθούν σε μια δυστυχισμένη ή χειριστική σχέση, ελπίζω να αναγνωρίσουν τα σημάδια και να φύγουν με τη πρώτη ένδειξη. Όχι μετά από 16 χρόνια κακοποίησης…

Πηγή: divorcedmoms.com

Θέλετε να μας μιλήσετε; Κι εμείς!
Στείλτε μας email στο
 info@singleparent.gr ή βρείτε μας στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική. Τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ