Χώρισα και πέρασα από αυτά τα στάδια μέχρι να βρω ξανά τον εαυτό μου!

Το να γίνω μόνη μαμά ήταν το χειρότερο και το καλύτερο πράγμα, που μου συνέβη ποτέ. Εκείνη την στιγμή, μου διέλυσε την ψυχολογία. Ένιωθα ότι είχε καταστρέψει την ζωή μου, αλλά και των παιδιών μου, ριζικά και αμετάκλητα.

Τώρα πλέον, μετά από μια δεκαετία απόστασης, μπορώ να κοιτάξω πίσω σε εκείνον τον πρώτο χρόνο και να καταλάβω τα στάδια του ταξιδιού μου μέσα από αποδοχή και συγχώρεση, για τον εαυτό μου. Αυτή λοιπόν, είναι η μεταβατική μου ιστορία.

Στάδιο 1: Άρνηση.

Kάθε αλλαγή ξεκινά με άρνηση. Στην δική μου περίπτωση, η περισσότερη άρνηση ήρθε με το διαζύγιο. Από όταν το πρώτο μου παιδί ήταν 6 μηνών, ήξερα μέσα μου ότι δεν θα τα καταφέρναμε. Αλλά για τρία χρόνια, έκανα ότι μπορούσα για να αγνοήσω τα σημάδια, και να αποδείξω ότι ήταν λάθος.

Ποτέ δεν το έβαζα κάτω – και όταν αποκτάς παιδιά, αυτή η απόφαση είναι ακόμα πιο δύσκολη. Πόσο πιο άσχημα να γίνουν τα πράγματα πριν να υπάρξει μια εναλλακτική λύση; Πόσα να ανεχτώ; Πόσο να μειώσω τις προσδοκίες μου πριν εγκαταλείψω τις ελπίδες μου για να τους προσφέρω μια χαρούμενη παιδική ηλικία; Γιατί να έκανα κάτι, που θα διέλυε τον κόσμο τους;

Μετά από χρόνια, ο μεγαλύτερος γιός μου, μου είπε πως η πιο χαρακτηριστική ανάμνηση της παιδικής του ηλικίας, ήταν να κάθεται στα σκαλιά και να μας ακούει να τσακωνόμαστε. Είναι κάτι που μακάρι να μπορούσα να πάρω πίσω.  Ποτέ όμως δεν θα μάθω τι με κράτησε τόσο πολύ και δεν έφυγα: Μια νύχτα ο σύζυγος μου μάζεψε τα πράγματα του σε μια τσάντα, και η απόφαση απλά είχε παρθεί.

Στάδιο 2 : Ψεύτικες προσδοκίες.

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να ανακουφιστώ. Δεν υπήρχε κανείς, για να μου φωνάξει πια. Μπορούσα να πάρω τον έλεγχο, να κάνω σχέδια και να ξαναχτίσω την ζωή μου. Πίεσα τον εαυτό μου να γίνει μια μόνη μαμά, σαν μανιακή εργασιομανής, ψάχνοντας να βρώ λύσεις σε πρακτικά εμπόδια. Ήξερα ότι δεν ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη, αλλά τουλάχιστον πλέον είχα ελπίδα.

Στάδιο 3 : Ζοφερή πραγματικότητα.

Δίχως να με εκπλήσσει, κατάλαβα ότι σαν μόνη μαμά δύο παιδιών χωρίς χρήματα, η ζωή μου δεν θα ήταν εύκολη. Όταν είσαι μόνη, είναι πάντα η σειρά σου. Όταν θα ξυπνήσουν στις 5 το πρωί, είναι η σειρά σου. Όταν κάποιον πρέπει να αλλάξει την πάνα του μωρού, είναι η σειρά σου. Το να αδειάσεις τα σκουπίδια, να πλύνεις τα πιάτα, να διαβάσεις μια ιστορία, να μαζέψεις τα παιχνίδια και να παίξεις μαζί τους, είναι πάντα η σειρά σου.

Η σιωπή πήρε και την δική της σειρά. Έβαζα τα παδιά 7:30 για ύπνο, και είχα μια στιγμή ησυχίας, αλλά ένα μεγάλο βράδυ να ξετυλίγεται μπροστά μου, να με βρεί πάνω από ηλεκτρικές συσκευές, πλυντήρια, ραδιόφωνο – και μόνο ο ήχος τους έσπαγε την σιωπή. Έψαξα παντού για να βάλω ξανά την ζωή μας σε μια σειρά: σκεφτόμουν να αλλάξω χώρα, να παντρευτώ για τα λεφτά, να κάνω ότι μπορώ καθώς είχα καταλάβει ότι δεν υπήρχε μια γρήγορη λύση που θα μπορούσε μαγικά να μας λύσει το πρόβλημα και να δημιουργήσει μια νέα όμορφη ζωή για εμάς.

Στάδιο 4 : Αποδοχή.

Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά, μια στιγμή. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα του Ιουνίου, έξι μήνες μετά τον χωρισμό. Είχαμε την παραλία δική μας. Τα αγόρια είχαν βρεί έναν τεράστιο λάκο, που πρέπει να είχαν σκάψει μεγαλύτερα παιδιά το Σαββατοκύριακο, και έπαιζαν με την ψυχή τους. Έτρεχαν στην παραλία, έπαιζαν με τα κύμματα, γελούσαν και περνούσαν υπέροχα. Και εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν είχαν χαθεί όλα. Μπορούσα ακόμα να τους προσφέρω μια χαρούμενη παιδική ηλικία.

Βλέποντας τα να παίζουν και να γελούν, κατάλαβα ότι θα ήμουν πάντα μόνη σε αυτές τις στιγμές. Ποτέ δεν θα μπορούσα να μοιραστώ αυτές τις στιγμές με κάποιον που θα έβλεπε τα παιδιά με το ίδιο πρίσμα της δικής μου αγάπης. Με κάποιον που θα ήταν επίσης δικός τους γονιός. Αυτό ήταν που είχα χάσει, και δεν μπορούσα να έχω ξανά.

Υπήρχαν φυσικά, πολλά πάνω και κάτω, και στην πραγματικότητα μου πήρε λίγο παραπάνω να εγκαταλείψω τις ελπίδες μου, για το μαγικό ραβδί που θα τα έφτιαχνε όλα ξαφνικά.

Πλέον είμαι μια παντρεμένη μαμά, και ο καινούριος μου σύντροφος με έχει βοηθήσει να καταλάβω ότι δεν υπάρχει ιδανικό στήσιμο. Απλά πρέπει να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για να βρείς έναν τρόπο, ώστε όλοι να νιώσουν καλύτερα.

Ότι και να σου πετάξει η ζωή.

Πηγή : http://www.huffingtonpost.co.uk/