Θέλω να βρω μια single mom να τη ρωτήσω “Πώς διάολο τα καταφέρνεις χωρίς φαρμακευτική αγωγή;”!

Είναι μια από εκείνες τις μέρες που θέλω να βρω μια single mom, να την αγκαλιάσω μέχρι να σκάσει και να την ρωτήσω το πολύ απλό: ‘’πες μου ΠΩΣ? πως στο διάολο τα καταφέρνεις χωρίς φαρμακευτική αγωγή;’’

Δεν είμαι single parent, δεν ξέρω αληθινά τι σημαίνει σε όλη του την έκταση και μία μικρή εκδοχή του που βιώνω με τρομάζει ανεπανάληπτα. Κάποτε διάβασα ότι για να γίνεις πιο δυνατός πρέπει να κάνεις κάθε μέρα κάτι που σε τρομάζει.
‘’every day do something that scares you’’.

‘’Φάε έναν ζωντανό βάτραχο” είπε κάποιος. Μετά ό,τι πάθεις θα σου φαίνεται εύκολο.
Θέλω να πω σ’ αυτόν τον κάποιον ‘’φίλε είσαι πολύ δημιουργικός με το τρομακτικό σου πράγμα αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν είσαι πατέρας. Πόσο μάλλον μόνη μητέρα με παιδί. Γι’ αυτό εξάλλου σε φοβίζει τόσο το να φας έναν ζωντανό βάτραχο’’.

Υπάρχουν μέρες που μία μόνη μητέρα θα θεωρούσε ευκολάκι να φάει ένα βάλτο με ζωντανούς βατράχους μπροστά σ’ αυτό που περνάει.

Για να μην σε κουράζω, ας πούμε ότι τους τελευταίους μήνες είμαι ΣΑΝ single mom. Έχει τύχει ο μπαμπάς του παιδιού μου να χρειάζεται να απουσιάσει. Οι οικογενειακές μας στιγμές περιορίζονται σε Σαββατοκύριακο παρά Σαββατοκύριακο όπως φαντάζομαι μίας οικογένειας σε διάσταση, χωρίς τις Τετάρτες τα βράδια και χωρίς να είμαστε πραγματικά σε διάσταση.
Έχουμε λοιπόν όλο το παιδικό δράμα ‘’πότε θα ‘ρθει ο μπαμπάς’’ και ‘’γιατί δεν βρήκες φθηνό εισιτήριο;’’ και το επικό ‘’και τι έγινε που δεν βρίσκεις φθηνό εισιτήριο; Πάρε ένα ακριβό! δεν αξίζει ο μπαμπάς ένα ακριβό εισιτήριο;’’

Ε; καλό; Πόσο κοστίζει ένα ‘’ακριβό’’ εισιτήριο; Και πόσο τελικά ‘’αξίζει’’;

Ευτυχώς ενδιάμεσα σε αυτές τις απορίες ένας εξάχρονος έχει την ίδια αγωνία και για τις παρακάτω:
• τι είναι επίγειος παράδεισος;
• τι σημαίνει ‘’δι ευχών’’
• τι είναι παρορμητικός; (εξήγησέ μου εσύ κύριε με τον βάτραχο με απλά λόγια τι σκατά σημαίνει παρορμητικός…και το νου σου…γαλουχείς έναν 6χρονο…δε λέμε ότι μας κατέβει…)

Όταν είσαι single parent στην σημερινή εποχή και αν εξαιρέσουμε την πιθανότητα να ζεις σε πύργο το χειμώνα και σκάφος το καλοκαίρι, τότε έχεις παντρευτεί μια ρουτίνα ανεπανάληπτη. Μια ρουτίνα που κάνει το πηγαινέλα των μυρμηγκιών από γλάστρα σε γλάστρα να φαίνεται σαν τριήμερο στο Monte Carlo με τον χωρισμένο Brad Pitt.
Δεν μπορείς να παρεκκλίνεις από τη ρουτίνα σου γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική.
Το πρωινό ξύπνημα ας πούμε ότι το παλεύεις.

Αρχικά υπερεκτιμάς τις δυνάμεις σου. Υπάρχουν κάπου βαθιά μέσα σου τα ψήγματα του φανταστικού single που ήσουν πριν από 10 χρόνια που βλακωδώς σου υπαγορεύουν να ξενυχτήσεις μια καθημερινή και ‘’έλα μωρέ τι έγινε ένα ποτήρι ακόμα πως κάνεις έτσι, κανείς δεν έπαθε τίποτα με ένα ξενύχτι’’ και ‘’παιδί είναι θα κοιμηθεί στο αυτοκίνητο’’ και διάφορα τέτοια χιουμοριστικά.

Περνάει έτσι η πρώτη βδομάδα μπορεί και η δεύτερη της νέας σχολικής χρονιάς με την κεκτημένη του Αυγούστου που σε κάνει λίγο πιο τολμηρό.

Την τρίτη εβδομάδα και αφού έχεις περάσει ήδη ένα Σάββατο και μία Κυριακή με γκότζι μπέρι, ιπποφαές και ότι σε lanes παίζει στο ντουλάπι σου, συνετίζεσαι και εντείνεις την ρουτίνα σου αποφασιστικά.
Ξαφνικά δεν σου φαίνεται και τόσο άσχημη.
Δεν υπάρχει ξενύχτι, οτιδήποτε μετά τις 12 παρά τέταρτο είναι αγρυπνία και απαγορεύεται. Ακόμη και στην περίπτωση που μπορεί να πιστέψεις ότι αντέχεις, έχεις κοιμηθεί στον καναπέ και πετάγεσαι στη 1 έντρομος.

Μια φορά πριν χρόνια είχα πάει στη Μύκονο, τότε που άμα δεν πήγαινες μία φορά το καλοκαίρι στη Μύκονο αισθανόσουν ότι δεν έκανες διακοπές. Πέρασαν 4 μέρες συνεχούς ξενυχτιού. Κοιμόμασταν περίπου 2 ώρες κάθε μέρα. Την 5η μέρα κατά τις 9 το βράδυ πέσαμε για ύπνο. Για 2 ώρες ώστε να βγούμε και να μην ‘’χάσουμε’’ το βράδυ. Ξύπνησα έντρομη στις 5 το πρωί και έξαλλη άρχισα να φωνάζω σε όλους ‘’ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΠΩΣ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΑΜΕ ΕΤΣΙ, ΔΕΝ ΒΓΗΚΑΜΕ..’’

Ενός λεπτού σιγή για τον ηλίθιο 30χρονο εαυτό μου με τα χαριτωμένα του προβλήματα..

Παρ’ όλα αυτά, όταν με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ και ξυπνάω στη 1 τη νύχτα μόλις, νιώθω τον ίδιο ακριβώς τρόμο που είχα νιώσει τότε. Για κλάσματα δευτερολέπτου δεν ξέρω αν πρέπει να τρέξω στην κρεβατοκάμαρα ή να ντυθώ και να φύγω τρέχοντας.
Υπερισχύει ασφαλώς η κρεβατοκάμαρα. Με πρώτη στάση το παιδικό. Γιατί μπορεί το παιδί να είναι 6,5 χρονών αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην τσεκάρουμε ότι αναπνέει στον ύπνο του όπως το πρώτο βράδυ που το φέραμε σπίτι από την κλινική…
(με είπες νευρωτική…; δεν έχεις δει τίποτα ακόμα χρυσό μου..).

Πάμε λοιπόν στην συνέχεια του προγράμματος.
Ξεκίνησα από το βράδυ -ανάποδος άνθρωπος σε όλα μου- οπότε συνεχίζουμε τη ρουτίνα.
Τσεκάρεις 72 φορές αν κλείδωσες όοοολες τις μπαλκονόπορτες και την εξώπορτα εξονυχιστικά.
Γιατί στο κάτω κάτω μόνη μάνα με παιδί είσαι, πόσο απίθανο είναι να μπει στον 3ο κλέφτης/spiderman από μπαλκόνι σε μπαλκόνι ενώ η απέναντι πολυκατοικία απέχει 30 μέτρα και όλα τα φώτα στα μπαλκόνια είναι ανοιχτά;

Αν είναι καθημερινή, τσεκάρεις αν όλα τα τάπερ έχουν το όνομα του παιδιού γραμμένο επάνω πριν τα βάλεις στο ψυγείο. Αν τα βγάλεις απ’ το ψυγείο και πας να το γράψεις θολώνει από την θερμοκρασία και χρειάζεαι άλλο ένα τέταρτο να ξεθολώσουν για να το γράψεις. Δεν έχεις την πολυτέλεια γι’ αυτό το άλλο ένα τέταρτο χωρίς ύπνο οπότε φρόντισέ το από πριν.

Από πριν φρόντισε και τα δικά σου τάπερ, αφού δουλεύεις και κάτι πρέπει να φας στο γραφείο. ΟΧΙ αυτά που αφήνει το παιδί την προηγούμενη. Γιατί μπορεί να είναι ένα παξιμάδι και 6 κουταλιές φακή αλλά θα φανούν στην ζυγαριά σου σαν τηγανισμένο bacon ενώ αυτός θα συνεχίζει να πεινάει ανά μισή ώρα χωρίς να βάζει γραμμάριο.

Όλη αυτή την ώρα που ετοιμάζεις τάπερ, βάζεις πλυντήρια, κάνεις διάφορα φαγητά στο σπλάχνο σου, λες 65 φορές τη φράση ‘’πλύνε τα δόντια σου’’ και ‘’κοιμόμαστε τώρα’’ και απαντάς σε επαγγελματικά mail ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, πρέπει να μιλάς στο τηλέφωνο χαρούμενη, ξεχυλίζοντας μητρότητα και ευτυχία, στον πατέρα του παιδιού σου που ‘’είναι μακριά μωρέ, δουλεύει και του λείπουμε, ζει το δράμα του’’. Όχι δεν το υποβαθμίζω προς Θεού. Προφανώς και ζει το δράμα του. Δεν θα ‘θελα να το περνάω σίγουρα όχι….
ή ναι..;

Και εδώ είναι το αγαπημένο μου σημείο αυτού του ποστ. Το σημείο που αρχίζει η κριτική του αναγνώστη. Το γλυκό σημείο της αμφισβήτησης των ακράδαντων γονεϊκών μας ενστίκτων. Μέχρι τώρα όλα καλά, έχει χιούμορ, μας λέει αλήθειες, αλλά όχι και να μας πει ότι ΔΕΝ προτιμάμε να είμαστε με τη ρουτίνα του παιδιού μας!!! Αυτό πάει πολύ!
ή μήπως όχι… ; λέω μια εκδοχή ταμπού αγαπητή/έ…kill me now, thank me later

Anyway, θα το ξεπεράσεις σε λίγο.
Θα συνεχίσουμε την περιγραφή της υπέροχης ρουτίνας σε άλλο ποστ αν αντέχεις.

Ήθελα να σου πω πως το αποτέλεσμα της ρουτίνας είναι η παντελής έλλειψη χειρισμού και αντοχής σε οτιδήποτε απρόοπτο συμβεί. Συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι η ζωή μας είναι κατά βάση μία ακολουθία απρόοπτων γεγονότων καταλήγουμε στην απόλυτη κατάρρευση.
Σήμερα λοιπόν ήταν μια υπέροχη μέρα ρουτίνας. Μέχρι το απόγευμα. Παρασκευή, άρα το παιδί δεν χρειάζεται να κοιμηθεί νωρίς. Για την ακρίβεια όσο πιο αργά κοιμηθεί τόσο πιο αργά θα ξυπνήσει αν είμαστε λίγο τυχεροί. Άρα κανόνισα να βγω σε φιλικό μπαρ με εξωτερικό χώρο/πλατεία που μπορεί να τρέχει και να το βλέπω ενώ πίνω καφέ με φίλη. Όμως πηγαίνοντας εκεί αποφάσισα να ακολουθήσω άλλο δρόμο. Λάθος. Μεγάλο λάθος. Γιατί πειράζεις κάτι που σου πάει καλά; Γιατί ενοχλείς τη ρουτίνα σου;

Σε μια στροφή σ’ ένα στενό δεν είδα καλά τη νησίδα του δρόμου, έπεσα στη γωνία του πεζοδρομίου. Έσκασε το λάστιχο, ήρθε οδική βοήθεια, ο μικρός ενθουσιάστηκε με όλο αυτό ενώ εγώ ήμουν μεταξύ τρέλλας και παροξυσμού. Κάτι στάζει μπροστά από τη ρόδα μου και το αυτοκίνητο έχασε τελείως την ευθυγράμμισή του. Όλα αυτά για να τα συνειδητοποιήσω πέρασε μιάμιση ώρα. Παρ’ όλα αυτά το παιδί επειδή του το είχα τάξει, ήθελε να βγει βόλτα. Έκανα τον καραγκιόζη, οδήγησα ένα αμάξι που δεν πήγαινε με τίποτα ευθεία, πάρκαρα και τον πήγα βόλτα. Μέσα στην επόμενη μισή ώρα που ήθελε κακά, φαγητό και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, άρχισε να βρέχει.
Με κατακλυσμό.
Και αστραπές.
Και δυνάμωνε.
Και ο μικρός γελούσε.

Γύρω στις 11 παρά, έφυγα με την βροχή, τον άφησα στη φίλη μου ώστε να φέρω το τρακαρισμένο αυτοκίνητο και να τον πάω σπίτι. Μέχρι να φέρω το αυτοκίνητο ο μικρός κοιμήθηκε.

Οδήγησα όσο πιο σιγά μπορούσα, τον ανέβασα επάνω (είναι 25 κιλά) μαζί με τα χιλιάδες πράγματα που πάντα κουβαλάει μια μάνα μόνη -μη ρωτάς-.
Σε όλη τη διαδρομή η βροχή δυνάμωνε.
Και οι αστραπές
Ο μικρός κοιμόταν.
Κι εγώ έκλαιγα.
Για ένα χαλασμένο αμάξι, μια καταιγίδα, πολλή κούραση και κυρίως επειδή χάλασε η ασφαλής ρουτίνα μου.

Το δεύτερο παιδί του κολλητού μου γεννήθηκε με κάποιο πρόβλημα. Δεν θα μπω στον κόπο να σου εξηγήσω τι είναι. Πριν λίγες μέρες ένας ακόμη γιατρός τους είπε ‘’το παιδί σας δεν θα γίνει ποτέ φυσιολογικό’’. Δεν τον άκουσα μία μέρα να κλαίει.
Κι εγώ έκλαιγα, για μία καταιγίδα, ένα χαλασμένο αμάξι, πολλή κούραση και κυρίως επειδή χάλασε η ασφαλής ρουτίνα μου.
Με λυγμούς.
Αναρωτιόμουν συνέχεια γιατί δε με καταλαβαίνει κανείς σε αυτό που περνάω.

Πόσο παράλογο σου φαίνεται αυτό;
Δεν είναι αυτό το θέμα όμως. Ας πούμε ότι συνέρχομαι και περνάει όλο αυτό γιατί θα περάσει, όλα περνάνε. Και θα ρθει ο μπαμπάς του μικρού και όλα θα φαντάζουν κανονικά και ωραία.

Το θέμα είναι αν στην επόμενη καταιγίδα και αναποδιά νιώσω ακριβώς το ίδιο..
Γιατί αυτό που λυγίζει περισσότερο είναι η κούραση, η ευθύνη και η αίσθηση του ‘’είμαι μόνη, δεν το πιστεύω κι εγώ πως αντέχω και Θεέ μου πως άφησες ένα τέτοιο καταπληκτικό πλάσμα να βασίζεται εξολοκλήρου σ’ εμένα..;’’

to be continued…

Πι.Ες. Μην τρελλαίνεσαι, ασφαλώς και γνωρίζω πως δεν έχω ‘’πραγματικά’’ προβλήματα. Δεν είμαι εδώ για να σου κλαφτώ, είμαι εδώ για να σου πω για τη ρουτίνα. Αυτή που μισείς να αγαπάς. Απλό
Πι.Ες.2 (γέλασες με τη Μύκονο πες αλήθεια…είναι επειδή πιθανότατα ήσουν κι εσύ εκεί).

Αριάδνη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ