fbpx

Άλλος ένας να με ξαναρωτήσει γιατί δεν προχωράω τη ζωή μου μετά το διαζύγιο θα τσιρίξω. Δεν είναι τόσο απλό!

| 26 Ιανουαρίου 2017
ADVERTISEMENT

Έστω και με ξαναρωτήσει κανείς , ” Για ποιό λόγο δεν προχωράς την ζωή σου;” νομίζω θα αρχίσω να τσιρίζω!

Είμαι αηδιασμένη με την κοινή άποψη, ότι πρέπει να προχωρήσουμε μετά το διαζύγιο – να νιώσουμε καλά, έστω και επιφανειακά, και με όλες τις όλο νόημα συμβουλές που λένε ότι δεν μπορείς να ζήσεις ευτυχισμένα, μέχρι να προχωρήσεις.

Πως να το κάνεις λοιπόν όταν έχεις κολλήσει με αισθήματα θυμού, θλίψης, αμηχανίας, και βιώνεις τις συνέπειες τους ακόμα και μετά από χρόνια; Όταν χωρίζεις με μεγάλους καυγάδες, και η εποχή μετά το διαζύγιο, σου αφήνει πίσω σημάδια που δεν μπορούν να κρυφτούν κάτω από το χαλί; Όταν αντιμετωπίζεις παιχνίδια του μυαλού, που δεν λένε να εξαφανιστούν – άσχετα από τη συμπεριφορά των πράξεων σου;  Τότε σίγουρα το να προχωρήσεις, δεν αποτελεί το πρώτο θέμα στη συζήτηση.


ADVERTISEMENT

Δεν είσαι θύμα. Δεν είναι ότι έχεις συναισθήματα για τον πρώην σου. Δεν ζείς στο παρελθόν. Κυρίως αντιμετωπίζεις το παρόν – τις πράξεις και τις επιρροές που συμβαίνουν ακόμα -και αν επηρεάζουν εσένα, τα παιδιά σου, την υγεία, τη ζωή σου, τον βιοπορισμό σου, και αν έχεις – και την κοινωνική σου ζωή.

Αυτά τα συναισθήματα μένουν στο παρόν, γιατί είναι το “τώρα” που ζείς, και οι συνέπειες τους το ίδιο.

Αν ζείς με τη μακροχρόνια επιρροή, ενός δύσκολου διαζυγίου.

Σε μερικές καταστάσεις, το διαζύγιο αφήνει εμάς και τα παιδιά μας με πληγές, αλλά κατά τη διάρκεια του χρόνου μαζεύουμε τα κομμάτια μας με τρόπους, που μας οδηγούν σε μια καλύτερη ζωή. Είμαστε πολιτισμένοι, επουλώνουμε τις πληγές μας, και είμαστε σωστοί γονείς απέναντι στα παδιά μας.


ADVERTISEMENT

Ίσως να είμαστε ευγνώμονες που δεν βρισκόμαστε πια σε μια αισθηματική ή σωματική σχέση κακοποίησης, και βρισκόμαστε πραγματικά σε καλύτερη κατάσταση. Ίσως να έχουμε βρεί τον δρόμο μας, και να έχουμε φύγει από έναν κενό γάμο, όπου όλα τα μέλη του είναι ανακουφισμένα που ζουν μόνα τους, και μπορούν να λειτουργούν οικονομικά ανεξάρτητα. Αυτό είναι μια προσωπική “νίκη” για μένα.

Ίσως να δημιουργούμε νέες οικογένειες, να ανακατεύουμε τα παιδιά μας με νέους συντρόφους, και τα πράγματα να πηγαίνουν πάρα πολύ καλά. Αλλά δεν είναι ίδιο το πρόβλημα σε όλους. Για μερικούς από εμάς, τα οικονομικά προβλήματα, μας παιδεύουν για χρόνια, όπως και τα προβλήματα υγείας. Η καριέρα μας μπορεί να έχει διακοπεί επανειλλημμένα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, και να παίζει ρόλο κλειδί στην οικονομική αδυναμία που βρισκόμαστε. Οι οικονομικές υποχρεώσεις θα προσθέσουν άγχος μέσα σε όλο το χάος, οι οποίες θα συσσωρευτούν και θα μας λυγίσουν ολοένα και περισσότερο κάθε χρόνο.

Ίσως ακόμα να παλεύουμε να αντιληφθούμε την σχέση που είχαμε με τον σύντροφο μας. Ίσως να ενώνουμε κομμάτια από το παρελθόν, τα οποία δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα με την ελπίδα να ανακαλύψουμε κάτι καινούριο, ή σημάδια τα οποία βλέπαμε αλλά δεν θέλαμε να κάνουμε κάτι για αυτά.

Ζείς με θυμό, τύψεις και ακούς τι λέει ο κόσμος.

Τιμωρούμε τον εαυτό μας γιατί δεν “είδαμε”, δεν “αντιδράσαμε” με κάποιο τρόπο, γιατί δεν ξέραμε τι συνέβαινε. Και εκείνοι που μας λένε να προχωρήσουμε, απλά μας τιμωρούν επίσης.

Είσαι θυμωμένη;

Σίγουρα.

Θλιμμένη επίσης;

Ίσως.

Εκφράζοντας όμως τον θυμό μας, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας, έναν νέο σύντροφο, τα παιδιά μας και τους φίλους μας. Είναι απλά ένας μύθος.

Και για τον θυμό που έχει προέλθει από πράξεις χειραγώγησης, ειδικά αν υπάρχουν και παιδιά στο πλάνο, τι ακριβώς δεν μπορείς να καταλάβεις; Ποιός γονιός δεν είναι εκείνος, που δεν θα πολεμήσει για να προστατέψει τα παιδιά του; Ο θυμός και η πικρία όλη την ώρα είναι ένα διαφορετικό θέμα φυσικά, και δεν εννοώ ότι δεν κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, για να ξαναχτίσουμε τη ζωή μας και των παιδιών μας. Η εμπιστοσύνη είναι όμως δύσκολο να χτιστεί, όταν το έδαφος τρέμει ακόμα.

Αντιμετωπίζεις την κατάσταση αλλά δεν προχωράς.

Ξέρω αρκετές μαμάδες που τα διαζύγια τους ήταν αρκετά δύσκολα, και σε μερικές περιπτώσεις, είναι ακόμα. Η διαμάχη που κρατάει ακόμα και μετά το διαζύγιο, είναι ένα απαίσιο συναίσθημα. Φαντάσου να πολεμάς για το διαζύγιο – και για σχετικά θέματα με αυτό, λογιστικά, οικονομικά, και αισθηματικά – ακόμα και για χρόνια μετά.

Φαντάσου να σκέφτεσαι τον πόλεμο του διαζυγίου που βρίσκεται στο παρελθόν σου, μόνο και μόνο για να ανακαλύψεις ότι έγιναν νόμιμες πράξεις εκεί που δεν τις περίμενες, ή το παιδί σου να δέχεται πλύση εγκεφάλου από έναν άνθρωπο, που μπορεί να έχει κάποιου είδους διαταραχή. Πως μπορείς να χωρίσεις έναν τέτοιο άνθρωπο; Εφιάλτης και μόνο.

Το γεγονός είναι πως για κάποιους από εμάς, το τέλος ενός γάμου δεν σημαίνει απαραίτητα ότι σταματάει την κατάσταση εκεί. Αν κάτι δεν έχει τελειώσει, δεν γίνεται να προχωρήσεις, γιατί αντιμετωπίζεις ίσως μια κατάσταση υπεργρήγορσης, που δεν μπορείς να εξηγήσεις σε κανέναν. Καθώς περιμένουμε το επόμενο χτύπημα της μοίρας, αναρωτιόμαστε : Πως θα προστατέψω τα παιδιά μου; Που θα βρώ τα χρήματα για να κινηθώ δικαστικά; Πόσο θα στοιχίσει ο δικηγόρος; Θα φτάσουν να πληρώσω το ενοίκιο μου;

Μπορείς να αντιμετωπίσεις την κάθε πρόκληση. Κλέβεις τον εαυτό σου. Ίσως να γίνεις και απόμακρος/η. Οι φίλοι που ήταν μαζί σου τον τελευταίο χρόνο, έχουν εξαφανιστεί. Παραδίδεις τα όπλα σου. Προστατεύεις τα παιδιά σου όσο καλύτερα μπορείς. Κάνεις δύσκολες επιλογές που προσφέρουν μαθήματα, αλλά ποτέ μια ” νίκη”.

Καυγάδες μετά το διαζύγιο.

Μια μόνη μαμά που γνωρίζω εδώ και καιρό, ζεί με την κληρονομιά ενός πρώην, που δεν την κακοποιούσε μόνο συναισθηματικά πριν εγκαταλείψει την οικογένεια του, αλλά που οι χειρισμοί του είχαν μεγάλη επιρροή στα παιδιά του, και ειδικά στην υγεία του ενός από αυτά.

Εκείνο το παιδί και η μητέρα του – θα ζήσουν με αυτές τις συνέπειες για την υπόλοιπη ζωή τους. Εκείνος με μια ασθένεια, και εκείνη με την ανησυχία, της φροντίδας και των εξόδων – που δεν είναι σε θέση να αντέξει. Ο πρώην; Δεν έχει προσπαθήσει ποτέ να διορθώσει την ζημιά που έχει κάνει – όχι συναισθηματικά αλλά έστω και οικονομικά. Πως λοιπόν να μην νιώθουν θυμό, χωρίς καν να προσθέσω την σύγχιση και την προδοσία; Να της πούμε απλά να το ξεπεράσει, να αφήσει πίσω της το παρελθόν, και να τον συγχωρέσει; Δεν το νομίζω.

Σίγουρα αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να νιώσει ευγνωμοσύνη για όλες τις καλές μέρες που έχει περάσει. Αλλά να προχωρήσει;

Είμαι σίγουρη ότι ενοχλείται όσο και εγώ όταν ακούει εκείνη την γνώριμη ερώτηση: ” Πόσος καιρός έχει περάσει από το διαζύγιο σου; Γιατί δεν πας παρακάτω;”

Πηγή : http://divorcedmoms.com/

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ