Αν τα αγαπημένα σου πρόσωπα μεταναστεύουν, αυτό το γράμμα είναι για σένα!

«Αγαπημένοι μου γονεις, θα ήθελα να σας ανακοινώσω πως μεταναστεύουμε σε ενα μήνα, μαζι με τα παιδια, το σκύλο και τις χελώνες!»

Τα πρόσωπα παγώνουν. Αρχίζουν οι ερωτήσεις για τη χώρα διαμονης, τα χρονια παραμονής, τις δουλειες. Η Ελληνίδα μάνα δε θέλει να ακούσει αλλα. Ξεςπα σε κλάματα, ξεκινάει η οργή, ο συναισθηματικος πόλεμος του γιατι και πως.

«Πως ειναι δυνατόν, παιδι μου, να φεύγεις; Γιατι μου παίρνεις τα εγγόνια μακριά; Πως θα ζήσετε σε ξένα μέρη, χωρίς την αγαπη μας, εμένα και του πατέρα σου; Ποιος θα τρώει τα λαχταριστά μου φαγητά και σε ποιον θα δίνω λεφτά στα κάλαντα; Γιατι αφήνετε την πιο ομορφη χώρα του κόσμου, για να πάτε σε ξένα μέρη;Γιατι εκει θα είσαστε πάντα ξένοι, να το ξέρετε! Και τα παιδια; Δε θα ξέρουν ούτε το σταύρο τους να κάνουν! Θα σας φέρουν τους άπιστους και τις πορνες στο σπιτι, θα παρασυρθούν απο τις συμμορίες, θα τους κυνηγούν οι ακροδεξιοί, θα τους εκφοβίζουν, θα πέσουν στα ναρκωτικά….Θα περάσετε χαλια, μονοι σας, θα δουλεύετε απο το πρωι μέχρι το βραδυ, μεροδουλι-μεροφαι για τους άκαρδους ξένους…Γιατι ποτε δε θα σας πονέσουν οσο εμεις, οι Ελληνες ειναι οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου, που πάτε στους ξενέρωτους…».

Ο Έλληνας πατέρας μένει σιωπηλός. Κοιτάει με ενα βλέμμα τα ντουβάρια, για τα οποία μόχθησε τόσα χρονια και πληρώνει τωρα ΕΝΦΙΑ της αρκούδας.

«Κι αυτά τι θα τά κανω εγώ; Για σας μόχθησα μέχρι τα εβδομήντα, για να έχετε μια σκεπή να βάλετε το κεφάλι σας, αλλα εσείς του κεφαλιού σας, θα πάτε στο νοίκι, στα χαλια κτίρια, ταλαιπωρώντας και τα παιδια σας, που δε θα ζουν σε πατρικό, οπως είχατε εσείς. Ήθελα να ξερά, τι σας λείπει και φεύγετε; Δουλειες έχετε, θα βοηθούσαμε κι εμεις, να, ο,τι παίρνω απο τη σύνταξη και τα νοίκια να σας τα δώσω, δεν καταλαβαίνω τι σας έπιασε, άμυαλη νεολαία, σέρνετε και τα παιδια σας στο χάος…» .

Το ζευγάρι των παιδιων, μαζι με τα εγγονια, τα παιδια, το σκύλο και τις χελώνες χαμογέλασαν. Ήξεραν πως μια τέτοια ανακοίνωση ποναει τους αγαπημένους ανθρωπους, απλά δεν είχαν καταλάβει πόσο πολυ οι ίδιοι οι γονεις τους, που τους υπεραγαπούν, ζητουν υποσυνείδητα την θυσία των επόμενων γενεών στο βωμό των δικων τους επιθυμιών. Θα έφευγαν χωρίς «ευχή», με μονη δύναμη τα δικα τους χέρια και τα δικα τους μυαλά.

Αγαπημένοι συγγενείς και φίλοι των Νεοελλήνων που μεταναστεύουν, να ξέρετε πως το μόνο πράγμα που θέλουν να ακούσουν όσοι φεύγουν ειναι το εξής: «Καλη δύναμη, παιδια, η σκέψη μου ειναι μαζι σας!» Η απόφαση του να ξεριζωθεί κανεις δεν ειναι ούτε εύκολη, ούτε του ποδαριού. Όσοι μεταναστεύουν, πονούν στην καρδια, έχουν απίστευτο άγχος γι αυτο που τους περιμένει, ξέρουν πως θα ειναι πάντα ξένοι εκει και, αρχικα, ολα θα ειναι πολυ δύσκολα . Δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη σας, τους ενδιαφέρει η πραγματική σας συμπαράσταση.

Χαμογελάστε τους, αγκαλιάστε τους σφιχτά, χτυπήστε τους στον ώμο, προσφερθειτε να τους βοηθήσετε στις εκατομμύρια εκκρεμότητες που πρεπει να κλείσουν και φυσήξτε τους το πανί για να φύγει το καράβι, με συγκίνηση μεν, με αγαπη δε. Κι οταν θα έχετε κλεισει την πόρτα πισω σας, ξεσπάστε τα συναισθήματα του μικρόκοσμου σας εν οίκω και με αξιοπρέπεια, δυνατά για σας, βουβά για κεινους!

*Ευχαριστούμε την αναγνώστρια με το ψευδώνυμο Εροέσσα, που μας έστειλε το πολύ όμορφο αυτό κείμενο!

Photo credit: Pillowfights.gr