Αυτή είναι η αλήθεια για τη μονογονεϊκή μου ζωή

Υπάρχει αυτό το κενό πάντα απέναντι μου.

Η μια μου κόρη κάθεται από τη μία πλευρά, η άλλη μου κόρη από την άλλη και ενδιάμεσα υπάρχει αυτή η τρύπα που με ακολουθεί παντού, στο τραπέζι, στο υπνοδωμάτιο, εκείνες τις νύχτες χωρίς υποχρεώσεις, όταν πραγματικά θέλω να μιλήσω και να τρίψω τα πόδια κάποιου και να μου τρίψει και τα δικά μου.

Αυτός ο κενός χώρος είναι εκεί όταν θέλω να μοιραστώ την εικόνα ή όταν τα κορίτσια παίρνουν μέρος σε μια χορευτική παράσταση και δεν υπάρχει ηχώ στο χειροκρότημα μου.

Αυτός ο κενός χώρος στοιχειώνει την κουζίνα όταν μαγειρεύω για τέσσερα άτομα, ενώ είμαστε μόνο τρεις. Ποτέ δεν τους αρέσει αυτό που φτιάχνω, έτσι κάνω κάτι άλλο γι’ αυτές και πάντα καταλήγω με περισσεύματα. Κάθε φορά που ανοίγω το ψυγείο υπάρχει αυτή η βρωμερή υπενθύμιση. Είμαι μόνη.

Δεν έχω ένα σύντροφο. Δεν έχω κάποιον να ακουμπήσω,να στηριχτώ. Κάποιον να με προστατεύει.

Υπάρχουν ημέρες που αισθάνομαι πως όλος ο κόσμος είναι μια τεράστια σπηλιά και εγώ δεν ξέρω καν γιατί είμαι μέσα,γιατί κάνω αυτό που κάνω, χωρίς ανταπόδοση. Όταν πρέπει να πάρω μια απόφαση μόνη μου. Όταν δεν υπάρχει κανείς να τον συμβουλευτώ για καθημερινά πράγματα: “Μπορείς να περάσεις  και να πάρεις το φάρμακο της μικρής, επειδή έχω φάει ατέλειωτες ώρες σήμερα στο πήγαινε-έλα;”. Αυτή ας πούμε είναι μια ερώτηση που δεν υπάρχει πια.

Τότε είναι που υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι είμαι μια μητέρα που τα κάνει όλα μόνη της.
Αισθάνομαι την καρδιά μου μουδιασμένη και παραμορφωμένη, όπως γίνονται τα δάχτυλά μου όταν μένουν μέσα στο νερό πάρα πολύ ώρα.

Κάποιες μέρες είμαι εντάξει. Κάποιες μέρες είμαι χαρούμενη και μερικές ημέρες είμαι δυστυχισμένη. Έτσι ακριβώς κυλάει η ζωή μου. Και το έχω δεχτεί.
Όμως σήμερα, νιώθω σαν να μην μπορώ να το κάνω αυτό μία ακόμη ημέρα. Αυτό. Αυτό το ”είμαι μόνη μαμά και πρέπει να τα κάνω όλα εγώ”.
“Μήπως χρειάζεσαι βοήθεια, γλυκιά μου;» Η μαμά μου με ρώτησε στο τηλέφωνο σήμερα το απόγευμα.
Όχι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Είμαι έτοιμη να στρίψω στην γωνία, να το βάλω στα πόδια. Έχω φρικάρει επειδή χρωστάω τα δίδακτρα των παιδιών, γιατί έπρεπε να βάλω τα χρήματα στο σπίτι τον περασμένο μήνα.

Να αποφοιτήσω από το σχολείο, να γράψω ένα βιβλίο, να βοηθήσω τους ανθρώπους να θεραπεύσουν το σώμα τους και να μεγαλώσω δύο παιδιά, όλα ολομόναχη. Μπορώ να το κάνω αυτό, αλλά είμαι εξαντλημένη.
Αυτό το σενάριο δεν είναι φυσικό ή βιώσιμο.
Καταλαβαίνω γιατί τόσες πολλές γυναίκες αρπάζονται από τον πρώτο άνθρωπο που φαίνεται πιστός και εύπορος και πρόθυμος να βοηθήσει, επειδή, αυτή η κατάσταση δεν αντέχεται, αλλά ποια είμαι εγώ να παραπονεθώ;

Είμαι μία από τις τυχερές. Έχω έναν πρώην σύζυγο που είναι θαυμάσιος πατέρας, φιλικός,πληρώνει διατροφή και στηρίζει τα παιδιά.
Δεν έχω κανένα λόγο να διαμαρτύρομαι για την κατάσταση μου.  Ακούγομαι σαν να είμαι αχάριστη αλλά η αλήθεια είναι πως ακόμα και για μένα, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.

Κάθε εβδομάδα, τις χάνω. Ξαπλώνουν τα κεφάλια τους σε  διαφορετικό μαξιλάρι,σε διαφορετική διεύθυνση δύο νύχτες την εβδομάδα. Το μισώ αυτό. Το μισώ. Μισώ να περπατώ στα υπνοδωμάτια τους και να μην υπάρχει ζωή,να μην υπάρχει ήχος, ούτε χάος, μόνο γκρι – μπλε γκρι, ροζ γκρι. Κενό. Νεκρό.

Οι νύχτες είναι πιο δύσκολες από ό, τι οι ημέρες. Οι μέρες παλεύονται – είμαι απασχολημένη τρέχοντας γύρω γύρω, αλλά πάντα γυρίζω σε ένα άδειο σπίτι. Εκτός αν έχω προσλάβει νταντά, το οποίο είναι σπάνιο, δεν ξέρω τι είναι  να γυρίζεις στο σπίτι βρίσκοντας την οικογενειακή θαλπωρή, με κάποιον που αγαπάς.

Όσο για τα ραντεβού…Παναγία μου! Δεν μπορώ να μιλήσω για το τι πραγματικά θέλω γιατί δεν θα ήταν σκόπιμο! Ειδικά για τη μικρή μου κόρη, ​​που κάνει για πέντε παιδιά μαζί…!
Έτσι είναι η ζωή μου,  εκτός ορίων επειδή είναι ατόπημα να μιλάς για τα παιδιά σου, όταν βγαίνεις με κάποιον. Ή, βγαίνω βράδυ,στο μοναδικό ρεπό μου, όταν αυτό που θέλω πραγματικά, είναι να βυθιστώ σε μια μπανιέρα γεμάτη ζεστό νερό αντί να έρθω αντιμέτωπη με  τυχόν σεξουαλικές προτάσεις που πρέπει να αποφύγω, επειδή δεν έχω διάθεση. Επιπλέον πρέπει την επόμενη μέρα να σηκωθώ νωρίς να πάω τα παιδιά στην χορωδία και δεν έχω καμία ενέργεια , επειδή έχω περάσει τις τελευταίες ώρες πίνοντας ουίσκι.

Αυτή είναι η ιστορία μου.
Η ιστορία μου είναι σκοτεινή  και στη συνέχεια φωτεινή, και μετά δυσοίωνη και στην κορυφή της εγώ, ένα καθόλου συμμετρικό άτομο.Ποτέ δεν θα είμαι.
Ποιος θα με θέλει;  Ενδεχομένως κανείς, ποτέ.
Είμαι πολύ κουρασμένη και μεγάλη για όλα αυτά.
Πού είναι το σταθερό χέρι που με κρατούσε και τα μάτια που με κοίταζαν όλο αγάπη;

Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι νοσταλγία,σκέφτομαι την τελευταία μου αγάπη και για μια στιγμή, μου λείπει.Το να αγαπώ κάποιον που δεν μπορεί να είναι μαζί μου,είναι ένα σκληρό αστείο – είναι νεκρός χωρίς να έχει πραγματικά πεθάνει, αυτό είναι που το κάνει βασανιστικό μερικές φορές.

Η σχέση μας είναι νεκρή, αλλά είναι ζωντανός και περνάει καλά φλερτάροντας με κάποια ή γελώντας πάνω από ένα ποτήρι κρασί μαζί της και εγώ είμαι εδώ, ολομόναχη.

Μόλις τελείωσα την προετοιμασία του πρωινού για αύριο. Τα σάντουιτς είναι έτοιμα,το ίδιο και το μείγμα για τις τηγανίτες που θα τους φτιάξω το πρωί. Θα καθίσω στην μπλε καρέκλα βλέποντας τα κεφάλια τους να πηγαίνουν πάνω κάτω, καθώς πασπαλίζουν τα ψίχουλα σε όλο τον πάγκο και το πάτωμα. Ο σκύλος θα πηδήξει επάνω μου, ζητιανεύοντας για ακόμη ένα μπισκότο και έτσι θα μου χυθεί ο καφές στο νυχτικό  ενώ προσπαθώ να τελειώσω ένα άρθρο.

Σήμερα μπορεί να ήταν μια άθλια μέρα, αλλά ποιός ξέρει; Ίσως αύριο ξημερώσει μια καλύτερη. Για όλους τους μονογονείς!

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/