fbpx

Υπάρχει έρωτας μετά το παιδί;

| 14 Φεβρουαρίου 2014
ADVERTISEMENT

Η μετάβαση δύο ανθρώπων από ζευγάρι σε γονείς, μπορεί να τερματίσει και τις καλύτερες σχέσεις. Η απόκτηση παιδιού αποτελεί από τις πρώτες αιτίες διαζυγίου σύμφωνα με στατιστικές ενώ όταν τα πράγματα μεταξύ του ζευγαριού δεν πάνε καλά, κανείς από τους δύο δεν ξέρει πώς να το εκμυστηρευτεί στον περίγυρό του, ακόμη και ο ένας στον άλλον. Ειδικά οι πρώτοι μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού είναι περίπλοκοι και απογοητευτικοί και στο τραπέζι μπαίνουν  ζητήματα όπως η δουλειά (ή η ανεργία), το σεξ κ.α.

Σύμφωνα με πρόσφατες δημογραφικές μελέτες, ένα 40% των παιδιών που γεννιούνται σε διγονεϊκή οικογένεια, θα μεγαλώνουν σε μονογονεϊκή οικογένεια μέχρι την ηλικία των 18 ετών. Τα αλλοτινά χάπι εντ μεταξύ ζευγαριών που γερνούσαν μαζί ωσότου ο θάνατος να τους χωρίσει, επισκιάζονται συνήθως από έλλειψη επικοινωνίας, συμβιβασμούς μέχρι και βία.


ADVERTISEMENT

Γιατί είναι τόσο δύσκολο για δύο ανθρώπους να γίνουν οικογένεια σήμερα; Γιατί πολλά ζευγάρια σήμερα, επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά από φόβο ότι αυτά θα “απειλήσουν” μακροπρόθεσμα τη καριέρα ή το γάμο τους;  Γιατί το να κρατήσεις μια οικογένεια ενωμένη είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι ήταν παλιότερα;

Τις τελευταίες τρείς δεκαετίες, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και ψυχίατροι έχουν ξεκινήσει να αναζητούν απαντήσεις. Αποτελέσματα πρόσφατων μελετών, όπως η δική μας, δείχνουν ότι οι σύντροφοι που γίνονται γονείς περιγράφουν:

  • Μια ιδεολογία που περιλαμβάνει πιο ισότιμους ρόλους ανάμεσα σε δουλειά και οικογένεια, απ’ ότι είχαν οι γονείς τους.
  • Λιγότερο ισότιμη συμμετοχή στις δουλειές του σπιτιού και στη φροντίδα του μωρού, απ’ ότι περίμεναν.
  • Περισσότερες εντάσεις και διαφωνίες μετά την απόκτηση παιδιού.
  • Μεγαλύτερη απογοήτευση για το σύνολο της σχέσης.

Σε όλα τα παραπάνω, έρχεται να προστεθεί και το γεγονός ότι οι νέοι γονείς είναι πιο επιρρεπείς στη κατάθλιψη, κυρίως τους πρώτους μήνες μετά τον ερχομό του παιδιού. Στις Η.Π.Α. το 50% των ζευγαριών, καταλήγουν σε διαζύγιο. Παρ’ όλα αυτά θεωρούμε ότι η απόκτηση παιδιού, αδίκως ενοχοποιείται για το άγχος και τη κακή σχέση των γονιών, δεδομένου ότι βάσει μελετών, τα προβλήματα στη σχέση ή στο γάμο, προϋπάρχουν του παιδιού και δύο άνθρωποι που γίνονται γονείς, δεν αντιμετωπίζουν νέα προβλήματα στη σχέση τους αλλά προβλήματα που είχαν από πάντα και που απλώς ο ερχομός του παιδιού, έφερε στην επιφάνεια.


ADVERTISEMENT

Βάσει της ίδιας μελέτης, η πλειοψηφία των συζύγων, απογοητεύεται από το γάμο όσο αυτοί διανύουν τη μετάβαση από ζευγάρι σε γονείς.  Οι περισσότερες νέες μητέρες, αντιμετωπίζουν το δίλημμα αν και πότε πρέπει να επιστρέψουν στη δουλειά και για εκείνες που επιλέγουν να επανέλθουν στην εργασία τους, ο αντίκτυπος που αυτό έχει στις οικογένειές τις, εξαρτάται από το τι κάνουν οι μαμάδες αυτές στη δουλειά και τι κάνουν αντίστοιχα, οι σύζυγοι στο σπίτι. Όσο πιο δυστυχισμένοι είναι οι γονείς μέσα στο γάμο τους, τόσο μεγαλύτερο θυμό, ανταγωνιστικότητα και αποστασιοποίηση εκδηλώνουν κατά τη προσχολική ηλικία των παιδιών, όχι μόνο οι γονείς μεταξύ τους αλλά και κάθε γονιός με το παιδί ξεχωριστά. Τα παιδιά που οι γονείς τους, έχουν μεγαλύτερες εντάσεις κατά τη προσχολική του ηλικία, δυσκολεύονται περισσότερο να προσαρμοστούν στις προκλήσεις του βρεφονηπιακού σταθμού και του νηπιαγωγείου.

Από την άλλη, το θετικό είναι ότι η απόκτηση παιδιού μπορεί να ανανεώσει τα ζευγάρια που «δουλεύουν» για να βελτιώσουν τη σχέση ή το γάμο τους.  Οι άνθρωποι που έχουν πιο ευτυχισμένους γάμους, συνεργάζονται πιο αποτελεσματικά με τα παιδιά τους κατά τη προσχολική ηλικία, με αποτέλεσμα τα παιδιά αυτά να προσαρμόζονται πιο εύκολα στις ακαδημαϊκές και κοινωνικές απαιτήσεις του σχολικού τους περιβάλλοντος. Η σχέση των γονιών μεταξύ τους, παίζει βασικό ρόλο στη σχέση τους μετα παιδιά.

Η μετάβαση στο γονεϊκό ρόλο είναι στρεσογόνος ακόμη και για το πιο ευτυχισμένα και λειτουργικά ζευγάρια. Οι αλλαγές στους βασικούς τους ρόλους, επηρεάζουν τα συναισθήματά τους απέναντι στο σύνολο της σχέσης τους. Και οι δύο σύντροφοι, καλούνται να προσαρμόσουν την ενέργεια και το χρόνο τους στη νέα τους πραγματικότητα, με το κοιμούνται λιγότερο ή να έχουν λιγότερες ευκαιρίες να είναι μαζί. Έχουν λιγότερη υπομονή με πράγματα που πρίν δεν τους ενοχλούσαν ενώ ο εκνευρισμός του ενός, είθισται να εστιάζει στον άλλον. Ειδικά για τα ζευγάρια που πρίν κάνουν παιδί, θεωρούσαν ότι η απόκτησή του θα τους έφερνε πιο κοντά, η απογοήτευση είναι ακόμα μεγαλύτερη. Μία από τις πιο δύσκολες πλευρές δύο ανθρώπων που γίνονται γονείς, είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα από όσα βιώνουν, είναι πράγματα και καταστάσεις που δεν περίμεναν. Το να γνωρίζουν οι γονείς εκ των προτέρων, τις μελλοντικές προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουν, τους καθιστά λιγότερο ευάλωτους, με λιγότερες πιθανότητες να ρίχνουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον και με περισσότερες πιθανότητες να αποφασίσουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν πρίν ο θυμός και η απελπισία, επηρεάσουν όλες τις σχέσεις μέσα στην οικογένεια.

Ωστόσο, όταν η σχέση κλονίζεται, ελάχιστοι σύζυγοι γνωρίζουν πώς να το εκμυστηρευτούν στο περίγυρό τους, και ειδικά πώς να το πούν ο ένας στον άλλον,ότι δηλαδή νιώθουν απογοήτευση ή φόβο. «Υποτίθεται ότι διανύω τη καλύτερη φάση της ζωής μου, τι μου συμβαίνει;» φαίνεται να αναρωτιούνται κλαίγοντας οι περισσότερες νέες μητέρες που αδυνατούν να δούν ότι μέρος της έντασης που αισθάνονται, οφείλεται στις αντικρουόμενες απαιτήσεις ακριβώς αυτής της φάσης που διανύουν και όχι σε έναν πεισματάρη, εγωϊστή ή αδιάφορο σύζυγο.

Η δημιουργία οικογένειας είναι πιο δύσκολη σήμερα. Οι μικρές πυρηνικές οικογένειες ζούν σε μεγαλουπόλεις και με πιο απομονωμένο τρόπο ζωής, συνήθως αποκομμένες από άλλες οικογένειες και φίλους. Οι μαμάδες των μικρών παιδιών, συνήθως επανέρχονται νωρίτερα στη δουλειά, μοιράζοντας τον εαυτό τους ανάμεσα στις παραδοσιακές και στις μοντέρνες αντιλήψεις σχετικά με το πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή τους. Οι περισσότερες μητέρες έχουν πλέον πιο ενεργό ρόλο στην εργασία ενώ οι μπαμπάδες συμμετέχουν περισσότερο στις δουλειές του σπιτιού. Ωστόσο, η έντονη αυτή ανισότητα των ρόλων μεταξύ αντρών και γυναικών, απογοητεύει το ζευγάρι. Ενώ δηλαδή ο ρόλος των γυναικών στον εργασιακό στίβο έχει αλλάξει, δεν έχει αλλάξει ο ρόλος τους στην οικογένεια. Οι άντρες σύζυγοι από τη μία αισθάνονται ενοχές ενώ από την άλλη, οι γυναίκες σύζυγοι επιφορτισμένες με διπλάσιες ευθύνες, νιώθουν θυμό. Δεν χρειάζεται λοιπόν πολλή φαντασία για να δεί κανείς πως αυτά τα συναισθήματα μπορούν να πυροδοτήσουν εκρήξεις μέσα στο γάμο.

Ο Άρης και η Στεφανία, γονείς της 18 μηνών Λυδίας, μιλούν για τις συνέπειες που είχε η απόκτηση παιδιού στις ισορροπίες του γάμου τους και για τις προκλήσεις που είχαν να αντιμετωπίσουν ως γονείς, σύντροφοι αλλά και εργαζόμενοι.

Στεφανία: Προς το παρόν τα καταφέρνουμε με τη Λυδία αλλά από τότε που ο Άρης πήρε προαγωγή και από δάσκαλος έγινε διευθυντής του σχολείου το ίδιο διάστημα που εγώ έπρεπε μετά τη γέννα να γυρίσω γρήγορα στη δουλειά, νιώθω ενοχές που δεν μεγαλώνω τη Λυδία αποκλειστικά εγώ και φυσικά έχουμε ελάχιστο χρόνο για εμάς σαν ζευγάρι. Προσπαθώ να βρώ χρόνο μόνο για τους δυο μας, αλλά δεν έχει νόημα αν ο άλλος δεν θέλει. Μερικές φορές όταν κάνουμε τις δουλειές και η Λυδία κοιμάται, θέλω να κάτσουμε με τον Άρη να μιλήσουμε αλλά τότε ο Άρης αποφασίζει ότι είναι η κατάλληλη ευκαιρία να προετοιμαστεί για το μήτινγκ της επόμενης μέρας, στο σχολείο.Ή αρχίζει να φτιάχνει κάποιο από τα παιχνίδια της Λυδίας που χάλασε και γενικότερα κάνει πράγματα που που είναι πιο σημαντικά για εκείνον από το να περάσει χρόνο μαζί μου!

Άρης: Πράγματι αυτό που λέει η Στεφανία, συμβαίνει. Αλλά δεν έχει δίκιο όταν λέει ότι αυτά που κάνω είναι πιο σημαντικά από εκείνη. Το τέλος της μέρας είναι η στιγμή που θέλω να ξεκουραστώ και όχι να πιάσω μια τόσο βαθιά συζήτηση. Πολλές φορές της έχω ζητήσει να προσλάβουμε μια μπέιμπι σίτερ για να πάμε για φαγητό ή ποτό και να μιλήσουμε αλλά πάντα βρίσκει λόγο να αρνείται. Σαν να ζητάς ραντεβού από μια γυναίκα-τη γυναίκα σου-και εκείνη να σε απορρίπετει κάθε εβδομάδα!

Στεφανία: Ξέρεις ότι θα ήθελα να βγαίνουμε αλλά δεν μπορούμε να αφήνουμε τη Λυδία τόσο συχνά.

Η Στεφανία και ο Άρης, βλέπουν το πρόβλημα, ο καθένας  από τη δική του σκοπιά. Ο Άρης είναι πολύ αφοσιωμένος στη πατρότητα αλλά ψυχολογικά, επενδύει περισσότερο στη σχέση του με τη Στεφανία παρά στη σχέση του με τη κόρη του. Στη προσπάθειά του να παραμείνει ενεργός στο ρόλο του συντρόφου, ζητάει το λογικό, δηλαδή να περάσει λίγο χρόνο με τη Στεφανία ώστε να κρατήσουν τη σχέση τους ζωντανή. Από την άλλη η Στεφανία, «παλεύει» με  άλλους τομείς του εαυτού της. Παρ’ όλο που ο Άρης γνωρίζει ότι η Στεφανία περνάει αρκετό χρόνο με τη Λυδία όταν επιστρέφει στο σπίτι από τη δουλειά, δεν καταλαβαίνει ότι με το να  «υποτιμά» την αυξανόμενη συμμετοχή της ως μητέρα τη στιγμή που παράλληλα προσπαθεί να είναι και σωστή στη δουλειά της, ουσιαστικά ασκεί μεγαλύτερη πίεση στη γυναίκα του. Το μόνο όμως που ο Άρης αναγνωρίζει, είναι ότι η Στεφανία δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του, με αποτέλεσμα η συμπεριφορά της απέναντί του, να του φαίνεται παράλογη και αναίσθητη και εν τέλει να νιώθει ότι η Στεφανία τον απορρίπτει.

Η Στεφανία από την άλλη, γνωρίζει ότι η εικόνα που έχει ο Άρης για τον εαυτό του ως πατέρας, έχει αλλάξει. Αυτό όμως που δεν ξέρει είναι ότι δεν έχει αλλάξει με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό με της Στεφανίας. Ενώ δηλαδή η επένδυση του Άρη στη σχέση του με τη γυναίκα του έχει ελαττωθεί από τότε που έγινε πατέρας, η εργασιακή του ταυτότητα δεν έχει αλλάξει και πολύ, τουναντίον! Είναι χαρούμενος που είναι μπαμπάς αλλά αυτά τα συναισθήματα δεν παραγκωνίζουν την αίσθηση που έχει για τον εαυτό του ως σύντροφος.  Το μόνο λοιπόν που γνωρίζει η Στεφανία είναι ότι ο άντρας της, της ζητάει συνέχεια να βγούν έξω αγνοώντας το εσωτερικό της μπέρδεμα. Για εκείνη, η συμπεριφορά του Άρη είναι παράλογη και αναίσθητη και εν τέλει νιώθει ότι την απορρίπτει!

Είναι φυσιολογικό ο ρόλος του συντρόφου για τους νέους γονείς, να εξασθενεί με το πέρασμα του χρόνου, ωστόσο αυτό δεν συμβαίνει με τα ζευγάρια που δεν έχουν παιδιά και είναι γεγονός ότι οι εσωτερικές αλλαγές αυτών των γονιών, αρχίζουν να έχουν αντίκτυπο στη μεταξύ τους σχέση. Όταν οι γυναίκες γίνονται μητέρες, οι ρόλοι τις ως ερωμένες και εργαζόμενες, πιέζονται και όσο ο ρόλος της μητέρας μεγαλώνει, τόσο αφήνεται όλο και μικρότερος χώρος για τους υπόλοιπους ρόλους. Η πρόκληση σε αυτή τη περίπτωση είναι να είσαι γονιός χωρίς να παραμελείς τους υπόλοιπους ρόλους σου και τα ζευγάρια που το καταφέρνουν αυτό, νιώθουν καλύτερα με τον εαυτό τους και το γάμο τους.

Ποιος κάνει τι
Το ζήτημα του «Ποιός κάνει τι» παίζει κεντρικό ρόλο στο πώς νιώθουν οι σύζυγοι για τον εαυτό τους και τη σχέση τους. Τον αμέσως επόμενο κεντρικό ρόλο, τον διαδραματίζει ο τρόπος που εκφράζεται, η οικειότητα και η  φροντίδα αλλά και το πώς διαχειρίζεται το ζευγάρι, τις ενστάσεις και τις διαφωνίες, γεγονός που έχει και άμεση επίδραση στο πόσο ευτυχισμένος νιώθει ο κάθε ένας μέσα στο γάμο του.

Παρ’ όλο που περισσότερες από τις μισές μητέρες με παιδιά κάτω των 5 ετών έχουν εισβάλλει στον εργασιακό στίβο και όλο και περισσότεροι άντρες, συμμετέχουν ενεργά στο μαγείρεμα, στο καθάρισμα του σπιτιού και στη φροντίδα των παιδιών, οι γυναίκες συνεχίζουν να φέρουν τη κύρια ευθύνη του νοικοκυριού και των παιδιών αλλά και της εύρυθμης λειτουργίας της οικογένειας ακόμη κι όταν και οι δύο σύζυγοι είναι εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης.

Τα ζευγάρια της μελέτης μας, που δεν μοιράζονταν ισότιμα τις δουλειές του σπιτιού από πρίν γίνουν γονείς, συνέχισαν στο ίδιο μοτίβο και μετά την απόκτηση του παιδιού. Από τη στιγμή δηλαδή που τα ζευγάρια αυτά δεν μοιράζονταν τις δουλειές 50-50, δεν περίμεναν να μοιράζονται στη μέση και τη φροντίδα του παιδιού, περίμεναν όμως να δουλεύουν ομαδικά για το μεγάλωμά του. Ωστόσο, μόλις γεννήθηκαν τα παιδιά, οι γυναίκες έκαναν περισσότερες δουλειές από πρίν και οι άντρες φρόντιζαν τα παιδιά τους λιγότερο απ’ ότι περίμεναν οι ίδιοι ή οι γυναίκες τους.  Απόδειξη ότι μετά την εμφάνιση του παιδιού στο προσκήνιο, ο προγραμματισμός των ρόλων στο ζευγάρι αλλά και το πώς νιώθει ο ένας για τον άλλον και ο κάθε ένας για τον εαυτό του, κάνει την οικειότητα μεταξύ τους μια αρκετά περίπλοκη υπόθεση.

Ουτοπία VS Πραγματικότητα

Το δεύτερο ζευγάρι της μελέτης μας είναι ο Τάκης και η Τάνια, γονείς του μικρού Κώστα. Όταν το μωρό έγινε εννέα μηνών, εξηγεί η Τάνια, ο Τάκης άρχισε να κάνει περισσότερες δουλειές στο σπίτι απ’ ότι πρίν, αλλά να ασχολείται πολύ λιγότερο με τον Κώστα απ’ ότι θα ήθελε η ίδια.

Τάνια: Ο Τάκης ποτέ δεν ήταν ο άνθρωπος που περίμενε να τα κάνει όλα η γυναίκα και εκείνος τίποτα. Ωστόσο χρειάστηκε να θέσω τους δικούς μου κανόνες για να συμμετέχει ενεργά. Υπήρξαν φορές που φώναξα και σήμερα έχει σημειώσει τεράστια πρόοδο. Όταν γεννήθηκε ο μικρός, ο Τάκης πήρε άδεια από τη δουλειά του και έκατσε για δύο εβδομάδες στο σπίτι αλλά μετά από αυτό, τίποτα. Από τότε είμαστε μόνο γονείς και καθόλου σύντροφοι.

Η Τάνια θίγει ένα θέμα που προκύπτει ανάμεσα στα ζευγάρια ξανά και ξανά: Η διαφωνία των γονιών σχετικά με τη συμμετοχή του πατέρα στην οικογένεια, «απειλεί» την οικειότητα μεταξύ τους. Γεγονός είναι ότι οι μαμάδες κάνουν περισσότερα από όσα χρειάζονται για τη φροντίδα του μωρού, τους πρώτους μήνες ζωής του. Τα περισσότερα ζευγάρια φαίνεται να μην περίμεναν και να μην έχουν επιλέξει τον τρόπο που γίνονται οι δουλειές και γενικότερα το πώς λειτουργεί η οικογένειά τους.

Άντρες και γυναίκες, είθισται να θεωρούν ότι κάνουν περισσότερα μέσα στο σπίτι απ’ ότι ο άλλος. Η αίσθηση ότι η μία πλευρά δεν εκτιμά τις δουλειές που κάνει η άλλη πλευρά, αναμφισβήτητα αυξάνει την ένταση μεταξύ των δύο. Συγκριτικά με τα άτεκνα ζευγάρια, η συνολική ικανοποίηση  των νέων γονιών με την απαιτητικότητα του ρόλου τους, μειώνεται δραματικά από την εγκυμοσύνη και μέχρι 6 μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού.

Υπάρχει σεξ μετά τον ερχομό του παιδιού;
Οι περισσότεροι νέοι γονείς αισθάνονται αποσυνδεδεμένοι ο ένας από τον άλλον και είναι δελεαστικό να ρίξουμε το φταίξιμο σε δύο σχετικούς παράγοντες που παίζουν ρόλο σε κάθε ζευγάρι. Ο πρώτος παράγοντας είναι η έλλειψη χρόνου ενώ ο δεύτερος έχει να κάνει με τη κούραση που ακόμη κι όταν υπάρχει έστω και λίγος ελεύθερος χρόνος, παίζει ρόλο στη μείωση του αυθορμητισμού που άλλοτε κρατούσε τη σχέση των συζύγων ζωντανή όταν ήταν μόνο οι δυο τους.

Οι σύζυγοι, φαίνεται να αλλάζουν προς το χειρότερο σε ό,τι αφορά τη σεξουαλική τους ζωή μετά την απόκτηση του παιδιού, με τη συχνότητα των ερωτικών επαφών, να μειώνεται από τους πρώτους κιόλας μήνας του μωρού. Το τι συμβαίνει μέσα στη κρεβατοκάμαρα του ζευγαριού, φαίνεται να εξαρτάται άμεσα από ό,τι συμβαίνει έξω από αυτή. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία του Μάριου και τη Σοφίας.

Ο Μάριος εξηγεί ότι από τότε που γεννήθηκε η Έλλη, η σεξουαλική του ζωή με τη γυναίκα του Σοφία, έχει γίνει προβληματική. Για παράδειγμα, όταν ο Μάριος επιστρέφει στο σπίτι μετά από μία δύσκολη μέρα στη δουλειά, η Σοφία αρχίζει να του μιλάει για τις ζημιές που έκανε η Έλλη, τον υδραυλικό που ήρθε να φτιάξει το καζανάκι και για τη μπέιμπι σίτερ που αρρώστησε. Κάθονται να φάνε, σχεδόν τσακώνονται την ώρα του φαγητού και περνάνε τη βραδιά τους σε ξεχωριστά δωμάτια, ο ένας στη κρεβατοκάμαρα και ο άλλος στο σαλόνι. Όταν ο Μάριος πηγαίνει στο κρεβάτι τους και αγγίζει τη Σοφία για να θερμάνει την ατμόσφαιρα, η Σοφία τραβιέται νιώθοντας ενοχές που δεν είναι έτοιμη να κάνουν έρωτα.

Όπως πολλά άλλα ζευγάρια, έτσι και εκείνοι, συσσωρεύουν τις εντάσεις των προηγουμένων ωρών χωρίς να έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν για οτιδήποτε, με συνεργάσιμο και οικείο τρόπο. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για έναν ή και για τους δύο γονείς, να μην έχουν διάθεση για σεξ.  Επιπλέον, ένα 92% των νέων γονιών, αναφέρουν ότι έχουν περισσότερους καυγάδες και εντάσεις απ’ ότι πρίν γίνουν γονείς. Ειδικά η κατανομή των εργασιών μέσα και έξω από το σπίτι, είναι η νούμερο ένα αιτία τσακωμών τα πρώτα δύο χρόνια μετά την απόκτηση παιδιού, οι γυναίκες νιώθουν τη μετάβαση πιο έντονη από το πρώτο κιόλας εξάμηνο που γίνονται μητέρες ενώ οι άντρες τους, τη νιώθουν πιο έντονη ένα χρόνο μετά. Ο βασικότερος λόγος που η ικανοποίηση του ζευγαριού μειώνεται, όχι μόνο στο σεξ αλλά στο σύνολο του γάμου γενικότερα, οφείλεται στις προσδοκίες που έχει ο καθένας από τον άλλον μετά το γάμο και κυρίως μετά τη γέννα. Και είναι ειρωνικό που η πιο ενεργή συμμετοχή των αντρών στις δουλειές του σπιτιού και στο μεγάλωμα των παιδιών,  αποτελεί και το βασικότερο λόγο απογοήτευσης των γυναικών.

Τι χρειάζεται να γίνει
Τα περισσότερα ζευγάρια, πρέπει να αναθεωρήσουν τις ισορροπίες τους μέσα στη σχέση και να κατανοήσουν ότι οι ολοένα και αυξανόμενες διαφορές τους σε αυτό το μεταβατικό για εκείνους στάδιο, μπορούν να δημιουργήσουν αγεφύρωτη απόσταση μεταξύ τους.

Τα αποτελέσματα της μελέτης μας, δείχνουν ότι η συμμετοχή σε ομάδες στήριξης όπου συμμετέχουν γονείς με παρόμοια προβλήματα,βοηθούν τους συμμετέχοντες να προσαρμοστούν στις δυσκολίες και να θεωρήσουν την ένταση ως κάτι  «φυσιολογικό» και αναμενόμενο, σε αυτή τη φάση της ζωής τους. Αυτή η θεώρηση μπορεί να δυναμώσει το δεσμό των συζύγων και να μειώσει σημαντικά, την τάση τους να ρίχνουν ο ένας το φταίξιμο στον άλλον. Οι ομαδικές συζητήσεις που ενθαρρύνουν τους συντρόφους να εστιάσουν στη σχέση τους, βοηθούν τις γυναίκες να διατηρήσουν τη ταυτότητα της συντρόφου-ερωμένης και τους άντρες να καταλάβουν πόσο απαιτητική δουλειά είναι η φροντίδα του σπιτιού και του παιδιού, μέρα με τη μέρα.

Το μοντέρνο ταξίδι της μητρότητας και της πατρότητας, όσο ενθουσιώδες και πλήρες να είναι,  ταλανίζεται από πολλά οδοφράγματα. Τα περισσότερα ζευγάρια βιώνουν έντονο στρες τα πρώτα χρόνια της νέας τους οικογένειας και τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες, πρέπει να επιστρατεύουν όλες τις ικανότητες και τις δυνάμεις τους για να κάνουν αυτό το ταξίδι. Οι χαρές του ταξιδιού υπερτερούν και τα μαθήματα που παίρνει κανείς στη διαδρομή, είναι δυνατά και αξίζουν το κόπο. Αρκεί να προσπαθήσετε να φτάσετε ή τουλάχιστον να αγγίξετε το προορισμό!

Πηγή: http://www.psychologytoday.com/

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ