fbpx

Το πένθος μετά την αυτοκτονία, τα ερωτηματικά και το “στίγμα”

| 27 Αυγούστου 2014
ADVERTISEMENT

Είναι δύσκολο να χάνεις τον γονιό, τον σύζυγο ή οποιοδήποτε αγαπημένο σου πρόσωπο που αυτοκτόνησε ενώ το «στίγμα» της αυτοκτονίας ως γεγονός, μοιάζει αβάσταχτο.

Το πένθος μετά την αυτοκτονία είναι μια πολύ περίπλοκη υπόθεση. Μετά από οποιαδήποτε απώλεια, ενήλικες και παιδιά, χρειάζονται ασφάλεια για να νιώσουν και να  εκφράσουν τα δυσάρεστα συναισθήματά τους. Μέρος της ανάρρωσης είναι και το να διηγείται κανείς, την ιστορία του θανάτου του αγαπημένου του προσώπου, προσπαθώντας έτσι να ενσωματώσει την απώλεια στη ζωή του. Όμως το γεγονός της αυτοκτονίας είναι τόσο ακραίο, που δεν αφήνει περιθώρια για υποστήριξη και ασφάλεια. Η ιστορία είναι πολύ τρομακτική για να τη διηγηθεί κάποιος και γενικότερα η αφήγησή της είναι δύσκολη, όταν ούτε οι ίδιοι οι οικείοι του ανθρώπου που αυτοκτόνησε, δεν έχουν καταλάβει τί ακριβώς έχει συμβεί. Η αυτοκτονία είναι κάτι που εναντιώνεται στον τρόπο που δενόμαστε οι άνθρωποι, κάτι που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει ή να αντιληφθεί.


ADVERTISEMENT

Όταν κάποιος αυτοκτονεί, δεν υπάρχει καμία προετοιμασία ή προσδοκία από τα υπόλοιπα άτομα της ζωής του. Πολλές φορές, ακόμη κι οι πιο κοντινοί άνθρωποι όσων αυτοκτόνησαν, δεν είχαν ιδέα ότι το άτομο αυτό περνούσε δύσκολα. Γι’ αυτό και όταν ένα αγαπημένο πρόσωπο δίνει τέλος στη ζωή του, ο θάνατός του πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία και οι δικοί του, πρίν ξεκινήσουν να αναρρώνουν από το πένθος, πρέπει πρώτα να αναρρώσουν από το σοκ.

Ο θάνατος από αυτοκτονία είναι ένα τραυματικό γεγονός και πολλές φορές βίαιο και δύσκολο να το πεί κανείς στους άλλους, κυρίως γιατί δεν θέλει οι τρίτοι να κρίνουν τον άνθρωπό σου ή να αμφισβητήσουν τη σχέση σου μαζί του. Δεν είναι λίγες οι φορές, που γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους, η οικογένεια του ανθρώπου που αυτοκτόνησε, κρύβει την αλήθεια.

Μετά την αυτοκτονία, οι επιζώντες μένουν πίσω με πολλά αναπάντητα ερωτηματικά που αν μπορούσαν να απαντηθούν, θα συμπλήρωναν το πάζλ και θα τους βοηθούσαν να καταλάβουν γιατί ο άνθρωπος τους, ήθελε να βάλει τέλος στη ζωή του. Ποιο πρόβλημα αντιμετώπιζε, γιατί δεν τους είχε μιλήσει και γιατί οι ίδιοι δεν το είχαν αντιληφθεί. Στη προσπάθειά τους να καλύψουν αυτά τα ερωτηματικά, γίνονται ενός είδους «ντετέκτιβ» ψάχνοντας τραπεζικούς ή τηλεφωνικούς λογαριασμούς του θανόντος , «ανακρίνοντας» άλλα άτομα του περιβάλλοντός του και γενικότερα, βρίσκονται σε μια διαρκή αναζήτηση απαντήσεων. Όμως καμία απάντηση δεν αρκεί για να κάνει το γεγονός κατανοητό. Οι επιζώντες, βιώνουν τα γεγονότα μέχρι τον θάνατο του αγαπημένου τους, ξανά και ξανά, μήπως πιάσουν την άκρη του νήματος ενώ το «τι θα γινόταν αν», τους στοιχειώνει τη ζωή γεμίζοντάς τους με ακόμη μεγαλύτερο άγχος και ακόμη περισσότερες ενοχές.


ADVERTISEMENT

Τα αγαπημένα πρόσωπα του ανθρώπου που αυτοκτόνησε, αρχίζουν να αμφισβητούν τον εαυτό τους και να αναρωτιούνται «αν αυτοκτόνησε χωρίς να το καταλάβω νωρίτερα, ποιος από όλους όσους ξέρω, δεν έχω καταλάβει ότι θα μπορούσε επίσης να αυτοκτονήσει;» ή «γιατί δεν ήρθε να μου μιλήσει και να μου πεί τι συνέβαινε;». Ειδικά το τελευταίο ερώτημα, θυμώνει τον άνθρωπο που μένει πίσω, θεωρώντας ότι αυτός που αυτοκτόνησε δεν τον εμπιστευόταν ή δεν ήξερε πόσο τον αγαπούσε.

Ένα άλλο συναίσθημα που προκαλεί η αυτοκτονία στους οικείους του θανόντος, είναι αυτό της ντροπής. Όσοι χάνουν αγαπημένα τους πρόσωπα κατ’ αυτό τον τρόπο, είθισται να ακούν φήμες και κουτσομπολιά, εικασίες και επικρίσεις όχι μόνο γι΄αυτόν που αυτοκτόνησε αλλά και για τους οικείους του. Οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν πως οι άνθρωποι που αυτοκτονούν, υποφέρουν από κάποια ψυχική ασθένεια. Οι άνθρωποι δεν βάζουν τέλος στη ζωή τους εν θερμώ ή επειδή είχαν μια κακή μέρα ή επειδή απολύθηκαν ή χώρισαν ή δεν έχουν λεφτά. Αυτά είναι οι αφορμές. Η βασική αιτία είναι ότι εκείνοι που αυτοκτονούν, νιώθουν την ανάγκη να το κάνουν σε μια προσπάθειά τους να σταματήσουν το πόνο.

Η ασφάλεια και η υποστήριξη προς τους ανθρώπους που χάνουν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο από αυτοκτονία, είναι παράγοντες πολύ σημαντικοί. Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται το χώρο και τον χρόνο τους να ερευνήσουν και να κάνουν όλες τις δύσκολες ερωτήσεις στον εαυτό τους και στους άλλους, με το δικό τους ρυθμό, αντιλαμβανόμενοι ότι οι απαντήσεις που θα λάβουν είναι πολύ πιθανό να μην επαρκούν. Οι επιζώντες πρέπει να ενημερωθούν περισσότερο για τις ψυχικές ασθένειες που οδηγούν στην αυτοκτονία και να καταρρίψουν τους μύθους γύρω από αυτή ενώ είναι σημαντικό να γνωρίζουν ότι αυτό το πένθος ενέχει διαφορετικά συναισθήματα από ότι το πένθος οποιασδήποτε άλλης απώλειας. Έχουν την ανάγκη να ακούσουν πως δεν είναι οι μόνοι που αναβιώνουν τα γεγονότα τα οποία οδήγησαν στον θάνατο του αγαπημένου τους προσώπου και που αναρωτιούνται τι έκαναν και τι δεν έκαναν καλά, ώστε να έρθουν σιγά σιγά στο στάδιο της αποδοχής. Η αποδοχή, θα τους επιτρέψει να εμπιστευθούν τον εαυτό τους, να του πούν πως έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν και ότι η αγάπη δεν έχει σχέση με την απόφαση που πήρε ο άνθρωπος που έφυγε με αυτό τον τρόπο απ’ τη ζωή. Το άτομο που έφυγε, αγάπησε και αγαπήθηκε και αυτός που απλά κέρδισε στο τέλος, ήταν η ασθένεια.

Ο τρόπος που πεθαίνει ένας άνθρωπος, δεν πρέπει να καθορίζει τη ζωή του. Είναι μέρος της ιστορίας του αλλά πολύ μακριά από ολόκληρη την ιστορία. Και αυτό που τονίζουν πολλοί από όσους έχουν βιώσει παρόμοιο θάνατο στο περιβάλλον τους, είναι η ανάγκη που έχει κάποιος να  συναναστραφεί με άτομα που έχουν παρόμοια εμπειρία. Διότι αυτή η συναναστροφή θα τους επιτρέψει να βγάλουν πράγματα από μέσα τους, να βρούν κατανόηση και υποστήριξη, να νιώσουν ότι μπορούν να κάνουν δύσκολες ή σκληρές ερωτήσεις και να αισθανθούν λιγότερο μόνοι.

Πηγή: Hellogrief.org


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ