Το διαζύγιο δεν είναι ο “εύκολος” δρόμος!

Ποτέ δεν ήθελα να πάρω  διαζύγιο. Ήθελα ο σύζυγός μου να με βλέπει και να με ακούει. Ήθελα να βρούμε έναν τρόπο ν’ ανακτήσουμε την επαφή που είχαμε χάσει. Δυστυχώς, δεν τα καταφέραμε. Το πρώτο μου λάθος ήταν που του είπα τι μου είχε πει η ψυχολόγος – όχι επειδή δεν θα έπρεπε να του το πω, αλλά επειδή θα έπρεπε να του το είχα πει με δικά μου λόγια. Καμία από τις προσπάθειες μου για επικοινωνία δεν είχε αποτέλεσμα. Ήταν σαν να υπήρχε ένα κομμάτι πλεξιγκλάς μεταξύ μας, που περιόριζε τους θορύβους και στρέβλωνε κάθε απόπειρα επαφής μας. Ήταν αδύνατο για εμάς να επικοινωνήσουμε πραγματικά.

Δεν μπορώ καν να σου πω τι θα ήθελα να είχα κάνει αλλιώς. Να μην είχα κάνει αίτηση διαζυγίου; Όχι … φαινόταν και ένιωθα σαν να ήταν η μόνη κίνηση που μπορούσα να κάνω εκείνη την εποχή. Όμως, δεν ήθελα πραγματικά να πάρω διαζύγιο. Ήθελα απλώς μια καινούρια αρχή για εμάς, κι αυτή ήταν η τελευταία μου ελπίδα. Ξέρω ότι ακούγεται τρελό, αλλά ο γάμος μας ήταν τόσο κατεστραμμένος που δεν έβρισκα άλλη λύση. Υπήρχε τόσος πολύς πόνος και τόσα πολλά μπερδέματα και όταν είσαι στα όρια σου, η λογική σου μπορεί να είναι λίγο μπερδεμένη.

9 μήνες αφού κατέθεσα τα χαρτιά του διαζυγίου, βρεθήκαμε στο γραφείο ενός συμβούλου για μία τελευταία προσπάθεια. Όταν τον ρώτησε ποιο ήταν το πρόβλημα, είπε ότι είχα πιστέψει κάτι που η ψυχολόγος μου, μου είχε πει, οπότε βρέθηκα πάλι στην ίδια κατάσταση, να μην με ακούει και να μην με βλέπει. Το πρόβλημα δεν ήταν αυτό που είπε η ψυχολόγος. Το πρόβλημα ήταν ότι είχα πιστέψει αυτό που κάποιος μου είπε και που ήξερα μέσα μου αλλά δεν παραδεχόμουν.

Για ένα περίπου χρόνο τον είδα ν’ αναλαμβάνει περισσότερες ευθύνες και να φροντίζει το σπίτι που κάποτε μοιραζόμασταν. Τον είδα ν’ ασκείται και να είναι πιο ενεργητικός. Παρά το διαζύγιο, είχα την ελπίδα ότι θα ξαναφτιάχναμε τον γάμο μας – ακόμα και αν ήταν (στην αρχή) για χάρη του γιου μας. Όταν όμως προσπάθησα να τον προσεγγίσω, μου είπε ότι ήταν αργά. Δεν πίστευε ότι η σχέση μας ήταν δυνατή.Το περασμένο Σαββατοκύριακο έκανε πρόταση γάμου στην σύντροφο του. Με πόνεσε αυτό. Με πόνεσε όπως τίποτα άλλο!

Τι απ’ όλα αυτά λοιπόν είναι εύκολο; Είναι εύκολο να μεγαλώνεις ένα παιδί κυρίως μόνος σου; Είναι εύκολο να ακούω τον γιο μου (4ετών) να μου λέει ότι θα ήθελε εγώ και ο πατέρας του να ήμασταν ακόμα παντρεμένοι; Είναι εύκολο για ‘μένα να βλέπω ότι είναι λυπημένος που ο πατέρας του και η σύντροφος του, παντρεύονται; Ότι τα Σαββατοκύριακα που δεν θα είναι μαζί μου θα είναι μαζί της; Ότι εκείνη θα μετακομίσει σε αυτό που ήταν κάποτε το σπίτι μας; Σου φαίνεται τίποτα από αυτά εύκολο;

Υπάρχουν πράγματα που έχω ζήσει μετά το γάμο μου , που ποτέ δεν θα είχα ζήσει εάν είχα μείνει παντρεμένη. Είχα μια υγιή σχέση αγάπης με κάποιον για ένα διάστημα. Έχω στήσει τη δική μου επιχείρηση. Έχω μεγαλώσει και μάθει τόσα πολλά για το πώς να αγαπάω τον εαυτό μου. Έχω νιώσει όμως και πόνο που δεν θα ευχόμουν σε κανέναν. Αν έχεις χωρίσει ή χωρίζεις, ελπίζω ότι το κείμενό μου, θα σε βοηθήσει να αισθανθείς λιγότερο μόνος/η.  Ακόμα και όταν νιώθεις πιο μόνος/η από ποτέ, να ξέρεις ότι δεν είσαι. Είναι αλήθεια ότι ο γάμος θέλει σκληρή δουλειά. Αλλά το ίδιο σκληρή δουλειά θέλει και το τέλος του. Κανένας δρόμος δεν είναι “εύκολος”! 

Συγγραφέας: Kim Caloca
Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/