fbpx

Πέθανε το αγοράκι μας και ο περίγυρος αντιδρά περίεργα. Πώς να το χειριστούμε;

| 3 Ιουνίου 2016
ADVERTISEMENT

“Ο μοναχογιός μας πέθανε ξαφνικά και απρόσμενα σε ηλικία 19 μηνών, πέρσι τέτοια εποχή. Νιώθουμε ευλογημένοι και ευγνώμονες για το χρόνο που περάσαμε μαζί του, αλλά από τη στιγμή που τον χάσαμε έχουμε έρθει αντιμέτωποι με διάφορες περίεργες και θα έλεγα, δύσκολες αντιδράσεις από τους γύρω μας. Τον πρώτο καιρό, οι άνθρωποι ήταν πολύ τρυφεροί και προστατευτικοί. Τώρα η ευαισθησία τους έχει εξασθενίσει. Μερικοί μας αγνοούν όταν τους συναντάμε στο δρόμο, ενώ άλλοι μας λένε ότι ο άνθρωπος μόνος του φτιάχνει την ευτυχία του. Έχουμε, επίσης, αποκλειστεί από χαρούμενα γεγονότα της ζωής των φίλων και των συγγενών μας, για παράδειγμα δεν μας καλούν σε γενέθλια, γάμους και βαπτίσεις. Πόσα μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους γύρω μας; Και ποια θα μπορούσε να είναι μια λογική ή κοινωνικά αποδεκτή απάντηση σε μερικές από τις ανοησίες που μας λένε;”

Αγαπητέ φίλε,


ADVERTISEMENT

Η απώλειά σας με τρομάζει. Είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστεί κανείς τον πόνο σας και το θάρρος που έχετε για να επικεντρωθείτε στο δώρο της σύντομης ζωής του γιου σας. Μόλις ένα χρόνο αργότερα οι συναισθηματικές πληγές σας θα πρέπει να εξακολουθούν να  είναι ανοιχτές. Το γεγονός ότι είστε ευάλωτοι απέναντι σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι κοιτούν την δουλειά τους αδιαφορώντας για την εμπειρία της ακραίας τραγωδίας σας,δεν αποτελεί έκπληξη.

Χωρίς να έχω υποστεί παρόμοιο δράμα με το δικό σας, χωρίς πίστη στη μετά θάνατον ζωή και ανεκπαίδευτη στην παροχή συμβουλών γύρω από το πένθος, νιώθω ανίκανη να σας παρηγορήσω. Ο θάνατος του πατέρα μου πριν από λίγο καιρό, και φίλων πιο πρόσφατα, δεν με βοηθούν να κατανοήσω την απώλεια που έχετε υποστεί. Υποθέτω ότι έχετε απευθυνθεί σε επαγγελματίες, αποδεχόμενοι ότι αξίζετε και χρειάζεστε στήριξη για να αντιμετωπίσετε τον πόνο σας.

Το τι δείχνει φυσιολογικό με το τι είναι φυσιολογικό, μπορεί εύκολα να συγχέονται όταν ο κόσμος σας έχει κλονιστεί τόσο δυνατά. Ως μη ειδικός αναμφίβολα εμπίπτω στην κατηγορία των πολλών καλοπροαίρετων χαρακτήρων, που είναι αξιοθρήνητα αναλφάβητοι, όταν πρόκειται να μιλήσουν για το θάνατο. Οι περισσότεροι από εμάς απλά δεν μπορούμε να αντέξουμε να συμμετάσχουμε με οποιοδήποτε λειτουργικό τρόπο σε τραγικά γεγονότα της ζωής. Αντιμέτωποι με την ευθραυστότητα της ζωής και τον εφιάλτη της απώλειας, είμαστε σε σύγχυση. Είμαστε πρόθυμοι να προσφέρουμε παρηγοριά αλλά φοβόμαστε να πλησιάσουμε πολύ κοντά σε παρόμοιες καταστροφές και να έρθουμε αντιμέτωποι με τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.


ADVERTISEMENT

Η απώλεια του  παιδιού σας πρέπει να σας άφησε την αίσθηση ότι είστε παγιδευμένοι σε μια φούσκα και προσπερνάτε την ροή της «κανονικής» ζωής, ενώ έχετε το συναίσθημα πως είστε εντελώς αποσυνδεδεμένοι από το ίδιο σας το σώμα. Φαντάζομαι δε, πως νιώθετε ότι κανείς δεν μπορεί να σας πλησιάσει με τον σωστό τρόπο και τα λίγα άτομα που το κάνουν, αν και έχουν καλές προθέσεις, φαίνεται να κάνουν συνεχώς γκάφες λέγοντας τα πιο ακατάλληλα πράγματα.

Ο θάνατος παραμένει αδιανόητος για τους περισσότερους από εμάς, μέχρι να τον συναντήσουμε σε κοντινή απόσταση. Ευτυχώς δεν μου ζητάτε να αισθανθώ ή να ερμηνεύσω τον πόνο σας – απλά να προσφέρω τη γνώμη μου για το πώς να αλληλεπιδράσετε με τον κόσμο χωρίς να σας πληγώνουν οι αντιδράσεις του. Λίγοι από εμάς είμαστε σε θέση να συζητήσουμε το θάνατο με οποιονδήποτε ουσιαστικό τρόπο, εκτός εάν είμαστε επαγγελματικά εκπαιδευμένοι. Αν’αυτού προσπαθούμε να ξεγλιστρήσουμε από το παρελθόν, διακριτικά, λέγοντας κοινοτοπίες και ελπίζοντας πως μια τέτοια τρομερή, αφάνταστη τραγωδία θα μείνει μακριά από εκείνους που αγαπάμε αν διατηρήσουμε την άγνοιά μας.

Προσπαθήστε να μην κρίνετε όσους αδυνατούν να βρουν τις σωστές λέξεις. Μπορεί να στερούνται το σωστό λεξιλόγιο και να αποφεύγουν να σας μιλήσουν από φόβο μην πουν το λάθος πράγμα, γεγονός που κρύβει τις καλές τους προθέσεις. Και οι δύο ξέρουμε ότι δεν υπάρχει κανένα θαύμα που μπορεί να αναιρέσει ότι έχει γίνει και ποτέ δεν θα είστε οι ίδιοι άνθρωποι που ήσασταν πριν χάσετε το παιδί σας, αλλά ο χρόνος θα κατευνάσει τελικά τον πόνο σας. Όπως και το μικρό αγόρι σας, έτσι και εσείς οι δύο έχετε μόνο μια ζωή, μεγάλη ή μικρή, ευτυχισμένη ή τραγική.

Σίγουρα το καλύτερο πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι να αγνοήσετε την αδεξιότητα των άλλων και να απαλλαγείτε από ανούσιες συναναστροφές. Έχετε το δικαίωμα να καθορίσετε τα όρια αυτών των αντιδράσεων. Και στη συνέχεια προσπαθήστε να είστε γενναιόδωροι με τον εαυτό σας και το σύντροφό σας – το πως βιώνει ο καθένας το πένθος μπορεί να είναι εντελώς υποκειμενικό, αλλά ο πόνος σας είναι κοινός.

Δώστε ο ένας στον άλλο την άδεια να βυθιστείτε στην θλίψη γιατί μόνο έτσι μια μέρα θα ξαναβγείτε στην επιφάνεια και θα είστε σε θέση να κοιτάξετε μπροστά και να συμμετέχετε στον ευρύτερο κόσμο, ενώ πάντα θα θυμάστε και θα γιορτάζετε τη σύντομη ζωή του χαμένου αγοριού σας.

Πηγή: http://www.theguardian.com/

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ