Ομοφυλόφιλος μονογονέας: Πώς μπορεί να προχωρήσει στη ζωή του;

Πάνε πια 8 χρόνια που άφησα πίσω μου την Αγγλία. Μέσα σε αυτά τα 8 χρόνια μεγάλωσα, έκανα την δική μου οικογένεια, απέκτησα νέες επαγγελματικές εμπειρίες, έκανα νέους φίλους. Όμως, ακόμα υπάρχουν μέρες που κοιτάω πίσω και επαναδιαπραγματεύομαι τις καταστάσεις που έζησα στα χρόνια που με φιλοξένησαν το Λονδίνο, το Σαουθχάμπτον και το Πόρτσμουθ.

Θα μοιραστώ μαζί σας λοιπόν μια τέτοια εσωτερική διαπραγμάτευση, την ιστορία του Steven. O Steven ήταν ψυχιατρικός νοσηλευτής και προϊστάμενος σε τμήμα ψυχιατρικής κλινικής. Μέχρι εδώ όλα καλά θα μου πείτε. Ο Steven όμως ήταν και ομοφυλόφιλος. ΟΚ, τι με πείραζε εμένα θα με ρωτήσετε. Η αλήθεια είναι ότι δεν με πείραζε. Μια μέρα όμως χαμογελώντας με πλησίασε και μου έδωσε ένα φάκελο. Τον άνοιξα και έκπληκτος είδα ένα προσκλητήριο γάμου «Σας προσκαλούμε να γιορτάσετε μαζί μας την αγάπη μας, Steven και Andrew». Για ένα άτομο που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γιάννενα αυτό ήταν σοκ αλλά που να ήξερα ότι στο γάμο του θα γνώριζα και το 13χρονο γιο του!

Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα, στην δική μου εσωτερική διαπραγμάτευση και δίνω την ευκαιρία στον εαυτό μου και στον Steven να μιλήσουμε για τα θέματα που τότε ντράπηκα να τον ρωτήσω.

Δείτε σχετικά: Η Μαρίνα μεγαλώνει με τη σύντροφό της ένα αγοράκι και διηγείται τη ζωή της.

O Steven με κοιτάει και απορεί «τι εννοείς πώς είπαμε στο παιδί ότι είμαι ομοφυλόφιλος;».

Όταν χώρισα με την τότε σύζυγο μου ο μικρός ήταν 3 ετών. Οι συζητήσεις που έγιναν ήταν πολύ περιορισμένες γιατί το παιδί δεν καταλάβαινε πολλά. Αυτό που θέλαμε να του πούμε, ήταν ότι και οι δύο, θα είμαστε εκεί για αυτόν και ότι όποτε θέλει θα βλέπει τη μαμά του και όποτε θέλει θα βλέπει τον μπαμπά. Του είπαμε ότι η μαμά και ο μπαμπάς τον αγαπάνε και θα τον αγαπούν πάντα και ότι απλά δεν μπορούν να είναι πλέον στο ίδιο σπίτι.

Στην αρχή τα πράγματα κύλησαν ομαλά και περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί και οι τρεις μας, μετά όμως η πρώην μου άρχισε να απομακρύνεται γιατί μάλλον δεν μπορούσε να καταλάβει ή να αποδεχτεί αυτό που συνέβαινε. Οι γονείς μου ήταν έξαλλοι μαζί μου. Αισθάνονταν ότι ο γιος τους, τους είχε προδώσει, ότι ήταν ένα ψέμα. Αυτό με έκανε και μένα να νιώθω ενοχές αλλά ευτυχώς σχετικά γρήγορα κατάλαβα ότι το ζήτημα ήταν να καταλάβουν ότι ακόμα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος και όχι να με δουν διαφορετικά. Ήμουν ακόμα ο πρώτος τους γιος, ο νοσηλευτής, αυτός που θα έτρεχε να τους βοηθήσει στα ψώνια του Σαββατοκύριακου, αυτός που τους έδωσε το πρώτο εγγόνι τους. Η σεξουαλική μου προτίμηση ουσιαστικά δεν επηρέαζε την σχέση μας. Άλλωστε ποτέ δεν έφερνα κορίτσια στο σπίτι ούτε συζητούσα με τους γονείς για τις ετεροφυλικές σχέσεις που είχα. Γιατί να το έκανα τώρα;

«Και το παιδί; Πώς το έμαθε τελικά;»
Oπως σου είπα η πρώην σύζυγος μου άρχισε να απομακρύνεται. Αυτό σήμαινε ότι περνούσα όλο και περισσότερο χρόνο με το μικρό σε σημείο μάλιστα που η προσωπική μου ζωή ήταν αρκετά περιορισμένη λόγω χρόνου. Είχα κάποιες εφήμερες σχέσεις αλλά δεν πίστευα ότι ήταν τόσο σοβαρές ώστε να τις εμπλέξω στη ζωή του παιδιού μου.

Όταν ο μικρός πήγε σχολείο άρχισαν οι ερωτήσεις. Γιατί δε μένεις και εσύ με τη μαμά γιατί χωρίσατε και άλλα τέτοια. Του εξήγησα ότι αγαπούσα πολύ τη μητέρα του γιατί μου είχε δώσει το καλύτερο δώρο αλλά δεν μπορούσαμε να μείνουμε μαζί γιατί δεν αισθανόμουν το ίδιο όπως αυτός για την συμμαθήτρια του. Του άρεσε σαν απάντηση και για αρκετό διάστημα δεν με είχε ξαναρωτήσει τίποτα. Με ρωτούσε βέβαια για το πώς γεννιούνται τα παιδιά, γιατί δεν έχει αδερφάκι και του απαντούσα φυσιολογικά χωρίς να κάνω καμία αναφορά σχετικά με την ομοφυλοφιλία. Μέχρι που γνώρισα τον Andrew, την πρώτη ουσιαστικά σημαντική σχέση.

Ο μικρός ήταν τότε 9 χρονών. Ο Andrew άρχισε σταδιακά να έρχεται στο σπίτι και να περνάμε χρόνο μαζί. Τότε του θύμισα τις παλιές μας συζητήσεις για το τι αρέσει σε κάθε άνθρωπο και τι κάνει το κάθε άνθρωπο χαρούμενο. Έτσι του αποκάλυψα ότι ο Andrew αγαπούσε πολύ τον πατέρα του και τον έκανε χαρούμενο. Στην αρχή ήταν πολύ επιφυλακτικός, με πολλές ερωτήσεις. Απάντησα σε όλες τις ερωτήσεις του με ειλικρίνεια και φυσικά σεβάστηκα την ηλικία του. Άφησα απέξω λεπτομέρειες και χαρακτηρισμούς και επικεντρώθηκα στο να καλύψω τα κενά σε πράγματα που ήδη γνώριζε από την τηλεόραση από το σχολείο από βιβλία.

«Και η κοινωνία;».
Την κοινωνία την φτιάχνουμε εμείς. Αν ο ίδιος απορρίπτεις τον εαυτό σου, τότε πιθανότατα να σε απορρίψει και η κοινωνία. Αν κλειστείς στον εαυτό σου κρατώντας μυστικά τότε και η κοινωνία θα κλειστεί και θα σε αφήσει απέξω ή θα αφήσεις εσύ τον εαυτό σου απέξω. Η κατάσταση μετά το διαζύγιο ήταν δύσκολη γιατί έπρεπε πρώτα εγώ να αποδεχτώ το τι είμαι και μετά να ζητήσω από τους άλλους να καταλάβουν. Για το λόγο αυτό υπήρξα καλός γιος, καλός πατέρας, καλός εργαζόμενος, καλός φίλος. Ανταποκρίθηκα δηλαδή ξεχωριστά στο κάθε ρόλο που είχα αναλάβει. Όταν κατάλαβα ότι η σεξουαλική μου προτίμηση αφορούσε μόνο τις ερωτικές μου σχέσεις, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν ένας ομοφυλόφιλος αλλά ένα άτομο.

Κοιτάω το προσκλητήριο του Steven και χαμογελώ. Όχι επειδή το βρίσκω αστείο ή περίεργο αλλά επειδή είμαι χαρούμενος που μου έδωσε την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί του μια τόσο σημαντική για αυτόν ημέρα. Δύσκολα τα πράγματα στην Ελλάδα σκέφτομαι. Δύσκολα, όπως και για τον μονογονέα, τον μετανάστη, τον άνεργο, τον εργαζόμενο, τον νέο γονιό, την χήρα, τον ανάπηρο, αυτούς που φτιάχνουν «την κοινωνία».

“Θεραπεύω-Σύν, Σύν-Θεραπεύω”
Ιωάννης Ζήνδρος, Ελένη Τσάκωνα
Κέντρο Ψυχολογικής Παρέμβασης “Θεραπεύω-Συν,Συν-Θεραπεύω”
Ελισάβετ Καστρισόγια 38, Ιωάννινα
Τηλέφωνα: 6972079311 – 6938353625
Email : therapeuw.syn@gmail.com