fbpx

Είναι χήρος με ένα παιδάκι 7 ετών. Ήμασταν ευτυχισμένοι μέχρι που εκείνος άλλαξε…

| 22 Ιουλίου 2016
ADVERTISEMENT

Καλησπέρα σας.
Με λένε Αλίκη και διαβάζοντας κατά καιρούς διάφορες ιστορίες αισθάνομαι την ανάγκη να σας πω και εγώ τη δικιά μου.

Είμαι 40 ετών και παντρεμένη 2 χρόνια. Με τον άντρα μου κάναμε σχέση πριν 3 χρόνια. Εκείνος ήταν χήρος αρκετά χρόνια πριν κάνει σχέση με μένα και με ένα παιδάκι τότε 7 ετών. Η σχέση μας προχωρούσε απίστευτα καλά κι έτσι γρήγορα αποφασίσαμε να συζήσουμε, εννοείται μαζί μας και ο μικρός. Όλα πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο και  σύντομα είπαμε να προχωρήσουμε σε γάμο. Όλα ήταν τέλεια. Ο μικρός που του είχε λείψει πολύ το γυναικείο πρότυπο μέσα στο σπίτι με αποδέχτηκε αμέσως, με μεγάλη χαρά και οι σχέσεις όλων μας μεταξύ μας ήταν άψογες. Εγώ με τον σύζυγό μου πολύ καλά κι ερωτευμένη κι εκείνος αντιστροφα το ίδιο. Ο μικρός χαιρόταν που ήταν σε μια ολοκληρωμένη οικογένεια περισσότερο από όλους. Ο καθένας μας ήταν πολύ ευτυχισμένος.


ADVERTISEMENT

 

Είμαι άτομο αρκετά δυναμικό και τα βγάζω συνήθως πέρα ακόμα κι αν κάτι είναι δύσκολο. Παρά το γεγονός ότι οι ρυθμοί μου άλλαξαν από τη μια μέρα στην άλλη και βρέθηκα με υποχρεώσεις μιας μαμάς ενός 7 χρονου παιδιού,εκεί που ήμουν ελεύθερη, ανεξάρτητη, με τη δουλειά μου, το σπίτι μου και τις παρέες μου ποτέ δεν δυσανασχέτησα και ποτέ δεν είπα θα τα παρατήσω. Κι ας υπήρχαν πολλοί που προσπαθούσαν να μου βάλουν τρικλοποδιές. Βλέπετε ζω στην επαρχία κι εδώ όλοι έχουν άποψη για τη ζωή του άλλου, ακόμα κι αν δεν τον ξέρουν… Είχα την αμέριστη συμπαράσταση, κατανόηση και υποστήριξη του συζύγου μου και έπαιρνα ακόμη περισσότερη δύναμη. Έδειχνε πολύ ερωτευμένος, με αγαπούσε, με θαύμαζε. Αν και δυναμική δεν θα σας κρύψω ότι είμαι και αρκετά ανασφαλής ενίοτε. Πολλές φορές είχα σκεφτεί μήπως με θεωρεί σανίδα στο μεγάλωμα του παιδιού. Βλέπετε ως χήρος είχε βοήθεια από το οικείο περιβάλλον, δεν μπορούσε μόνος του.

 


ADVERTISEMENT

Όλα αυτά μέχρι και που κλείσαμε ένα χρόνο γάμου. Λίγο μετά την πρώτη μας επέτειο άρχισα να βλέπω έναν άνθρωπο άγνωστο σε μένα… Από που να αρχίσω… Άρχισε να αδιαφορεί για εμάς και τη σχέση μας σε βαθμό που μπορεί και ολόκληρο μήνα να μην είχαμε κάνει σεξ. Δεν το αποζητούσε καν και άρχισε να γίνεται και τρομερά εγωιστής και εγωκεντρικός. Θα κάναμε σεξ μόνο αν το ζήταγα εγώ…

Αρκετά βράδια τον έπαιρνε ο ύπνος στον καναπέ. Άρχισε να δουλεύει πάρα πολλές ώρες (λόγω της κρίσης το οικονομικό τον άγχωνε πάντα) με αποτέλεσμα να έχουμε να πάμε έστω για ένα καφέ μπορεί και πάνω από 3 μήνες. Δουλειά, παιχνίδια στον υπολογιστή και τηλεόραση, ύπνος στον καναπέ… Άρχισε να μην ασχολείται ούτε με την καθημερινή του υγιεινή. Αν κάπου – κάπου έβγαζε τη ζήλια ενός ερωτευμένου, νομίζω ήταν περισσότερο από εγωισμό. Σταμάτησε να ασχολείται και με το παιδί. Φανταστείτε υπήρχαν φορές που του το έλεγε και το ίδιο ότι δεν ασχολείται πια μαζί του. Υποψιάστηκα στην αρχή ότι υπήρχε άλλη. Μετά ότι περνά κάποια μορφή κατάθλιψης καθότι η δουλειά του δεν πήγαινε και τόσο καλά. Του τα συζήταγα όλα αυτά που έβλεπα συχνά-πολλές φορές γινόμουν και γκρινιάρα γιατί παρέμενα και παραμένω ακόμα ερωτευμένη.

Αρνούμαι να δεχτώ ότι έκρινα λάθος τη σχέση μας…. Μπορεί να εθελοτυφλώ, μπορεί και να τον αγαπώ απλά πολύ… Εκείνος άλλα τα παραδέχεται, και σε άλλα υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να είμαστε το ίδιο όπως όταν πρωτογνωριστήκαμε. Μετά από άπειρες συζητήσεις αλλάζουν λίγο κάποια πράγματα, ενώ κάποια άλλα επανέρχονται δυστυχώς. Ζω με έναν άνθρωπο που δεν έχει καμία μα καμία σχέση με αυτόν που ήξερα στην αρχή. Μα τόσο πολύ να έπεσα έξω..;

 

Σε αυτό το σημείο πρέπει να σας πω ότι κάποια φορά που ένιωσα ότι δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, είχαμε πει να χωρίσουμε. Όταν αποφασίσαμε να το ανακοινώσουμε στο μικρό μας αποστόμωσε λέγοντάς μας με περισσή ωριμότητα ότι δευτερή απώλεια μαμάς δεν θα την άντεχε… Έκλαιγα μέρες με τα λόγια του. Κι έτσι αποφασίσαμε να βάλουμε νερό στο κρασί μας και να δουλέψουμε κι άλλο τη σχέση μας.  Προσπαθήσαμε. Άλλες φορές στα πάνω μας, άλλες φορές στα κάτω μας.

Αυτήν την περίοδο η κατάσταση έχει πάλι ξεφύγει. Εγώ έχω αρχίσει να μην έχω άλλες ψυχικές αντοχές. Αισθάνομαι μόνη. Με παραμελεί συχνά. Εχω αρχίσει να αμφιβάλλω-δεν ξέρω αν είναι από ανασφάλεια- και για τα συναισθήματά του. Ο μικρός μεγαλώνει και αποκτά σιγά σιγά συμπεριφορά εφήβου. Και για τα δικά του συναισθήματα αμφιβάλλω γιατί καθότι ασχολούμαι περισσότερο εγώ με τον μικρό και λιγοτερο ο συζυγός μου είμαι αυτή που τον κατσαδιάζει περισσότερο όταν χρειάζεται (ενώ σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε!) με αποτέλεσμα να έχω και με τον μικρό συχνά κόντρες..

 

Δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω. Τον αγαπώ και είμαι ερωτευμένη μαζί του, αλλά δεν γίνεται κουπί στη σχέση να τραβώ μόνο εγώ... Και πιστέψτε με για εμάς τις μαμάδες της καρδιάς και όχι της κοιλιάς οι αποφάσεις πρέπει να είναι ακόμη πιο ώριμες. Το αγαπώ το πιτσιρίκι μου και δε θέλω να του τραυματίσω την καρδούλα του. Προσπαθησαμε πολύ για να μην τον κάνουμε να νιώθει διαφορετικός από τα άλλα παιδιά. Τώρα πως θα του πω ότι η σχέση μου με τον μπαμπά του δεν είναι όπως παλιά για να ζούμε όλοι μαζί αρμονικά;

 

Η συμβουλή σας θα μου ήταν χρήσιμη. Συγνώμη αν σας κούρασα.

 

Απαντάει η ψυχολόγος και συστημική ψυχοθεραπεύτρια κυρία Ελένη Τσανανά

Αγαπητή Αλίκη,

Διαβάζοντας την ιστορία σου διαπιστώνω ότι ανακύπτουν πολλά θέματα και σημαντικά που είναι δύσκολο να απαντηθούν σε λίγες γραμμές. Όμως έχω κάποιες σκέψεις που ελπίζω να σε βοηθήσουν να σκεφτείς διαφορετικά.

Αρχικά καταλαβαίνω το πόσο δύσκολο είναι να πάρεις μια απόφαση για την πορεία της σχέσης σου αλλά και της ζωής σου. Φαίνεται ότι έχεις να αντιμετωπίσεις αρχικά δυο ζητήματα και το τι θα κάνεις με τον γάμο σου αλλά και πως θα σταθείς απέναντι στο παιδί και στη σχέση που έχετε αναπτύξει. Αυτό που ίσως θα βοηθούσε για αρχή θα είναι να δεις και να αντιμετωπίσεις αυτά τα δύο ζητήματα ξεχωριστά.

Περιγράφεις τον σύζυγό σου ως έναν άνθρωπο που ξαφνικά άλλαξε και ως πατέρας και ως σύζυγος. Μοιάζει να έχει παραιτηθεί και από τη σχέση σας και από το παιδί του. Συχνά όμως υπάρχουν γεγονότα που μπορεί να συμβάλλουν στο να αλλάξει η συμπεριφορά κάποιου. Έτσι και στην δική σου περίπτωση ίσως κάτι να συνέβη εκείνη την περίοδο που εσύ μπορεί να μην το αξιολόγησες ως σημαντικό αλλά να ήταν για τον σύζυγό σου. Αυτό επίσης που θα ήταν χρήσιμο να σκεφτείς είναι την περίοδο που άρχισε να αλλάζει, πως ήσουνα εσύ. Φαίνεται για πολύ καιρό να εστιάζεις σε όλες τις αδυναμίες, αλλαγές και παράξενες συμπεριφορές του συζύγου σου, που δεν μπορείς να κατανοήσεις και εξαιτίας αυτού είναι φυσιολογικό να μην έχεις παρατηρήσει μήπως κι εσύ έχεις αλλάξει από τότε που γνωριστήκατε. Βέβαια όταν κανείς είναι ερωτευμένος και πληγωμένος ταυτόχρονα είναι ακόμη πιο δύσκολο να δει καθαρά τα πράγματα.

Από όλα αυτά που αναφέρεις για τον σύζυγό σου, ένας άνθρωπος που αδιαφορεί για την οικογένειά του, εργάζεται πολύ, δεν φροντίζει πια τον εαυτό του, χωρίς διάθεση για ερωτική ζωή και διασκέδαση,  φαίνεται να είναι ένας άνθρωπος παραιτημένος από τη σχέση και από τις απολαύσεις της ζωής. Αυτές συνήθως είναι συμπεριφορές που ταιριάζουν και εκφράζονται από κάποιον που βρίσκεται σε πένθος. Είναι μια υπόθεση που κάνω καθώς δεν έχω πληροφορίες για το πόσα χρόνια πριν πέθανε η σύζυγός του, αν έγινε ξαφνικά, πόσα χρόνια ήταν μαζί. Μπορεί όλα αυτά να αφορούν το παρελθόν αλλά καμιά φορά οι άνθρωποι κουβαλάνε στην ψυχή τους συναισθήματα και γεγονότα που αν δεν τα αποχωριστούν μέσα από μια διαδικασία, αυτά εμφανίζονται ξαφνικά και μπορεί να τους ταράξουν τη ζωή χωρίς να το καταλάβουν. Επίσης οι άνθρωποι που έχουν ζήσει ένα τραυματικό γεγονός, όπως ο σύζυγος σας, και μετά έρχεται κάτι πολύ ωραίο στη ζωή τους, όπως η σχέση σας τον πρώτο καιρό, έχουν συχνά τον φόβο μήπως βρεθούν ξανά αντιμέτωποι με την απώλεια.

Καταλαβαίνω επίσης ότι κάποια στιγμή αποφασίσατε να χωρίσετε αλλά η στάση του παιδιού σας οδήγησε να προσπαθήσετε ξανά για τη σχέσης σας. Αναρωτιέμαι αν το παιδί δεν έφερνε αντίρρηση, θα μένατε ακόμη μαζί; Και αναρωτιέμαι, γιατί συχνά τα ζευγάρια που έρχονται αντιμέτωπα με την ευθύνη ενός χωρισμού κερδίζουν χρόνο βάζοντας μπροστά την θέληση του παιδιού. Είναι αλήθεια ότι κανένα παιδί δεν θέλει τους γονείς χωριστά, πόσο μάλλον ένα παιδί που έχει χάσει την μητέρα του και κινδυνεύει να χάσει και τη θετή του μητέρα, αλλά είναι αυτή μια απόφαση που την παίρνουν τα παιδιά; Αναμφίβολα κανείς σε μια τέτοια απόφαση χρειάζεται να συνυπολογίσει το τι σκέτεται και πως νιώθει το παιδί, αλλά σε καμία περίπτωση να αποφασίσει αυτό για σας.

Επίσης αναρωτιέσαι πως θα του πεις ότι η σχέση σου με τον μπαμπά του δεν είναι όπως παλιά. Αρχικά θα πρέπει να σκεφτείς αν είναι μια ανάγκη δική σου να μιλήσεις στο παιδί και τι θα κερδίσετε όλοι ως οικογένεια από αυτό ή αν το έχει ανάγκη το παιδί να ξέρει πως είναι η σχέση σου με τον μπαμπά του. Αν νομίζεις ότι πρέπει να πεις κάτι στο παιδί, ότι κι αν είναι αυτό, είναι καλύτερα να του μιλήσετε μαζί με τον σύζυγο, γιατί αφορά και τους δύο. Θα ήθελα επίσης να σου πω ότι κατανοώ τον φόβο σου να μην πληγώσεις το παιδί και ότι η ανάγκη σου να το προστατέψεις από κάθε δυσάρεστο συναίσθημα είναι μεγάλη. Όμως στην ηλικία που είναι ο γιος σας και από την στιγμή που ήδη μια φορά του έχετε πει ότι σκεφτήκατε τον χωρισμό, σίγουρα καταλαβαίνει ότι η σχέση σου με τον μπαμπά του δεν είναι όπως παλιά.

Αναφέρεις στην περιγραφή σου ότι έχετε κάνει προσπάθειες το παιδί σας να μην νιώθει διαφορετικό από τα άλλα παιδιά. Και φαντάζομαι γι’ αυτό σου είναι ακόμη πιο δύσκολο να του βάζεις όρια ή να τον μαλώνεις όταν χρειάζεται. Όμως από τη στιγμή που έχεις τον ρόλο της μαμάς γι’ αυτό το παιδί σκέψου ότι είναι χρήσιμο να το κάνεις, γιατί και μέσα από αυτόν τον τρόπο, όσο παράδοξο και να φαίνεται, δείχνεις την αγάπη και την φροντίδα σου γι’ αυτό. Παράλληλα όμως χρειάζεται και ο μπαμπάς να συμμετέχει σ’ αυτό και οι αποφάσεις που αφορούν το παιδί σας είναι απαραίτητο να παίρνονται από κοινού. Διαφορετικά θα νιώθεις εσύ ότι φέρεις όλη την ευθύνη για το μεγάλωμά του ενώ είναι κάτι που αφορά και τους δυο.

Τελειώνοντας θα ήθελα να σου πω ότι για να μπορέσεις να πάρεις αποφάσεις σχετικά με όλα τα ζητήματα που σε απασχολούν χρειάζεται να δεις και τις δικές σου επιθυμίες και αντοχές. Οι άνθρωποι όταν είναι μπερδεμένοι και νιώθουν πόνο, θυμό ή απογοήτευση συνήθως εστιάζουν στο τι κάνουν οι άλλοι λάθος και τι θα έπρεπε να κάνουν διαφορετικά και ξεχνούν να δουν τον εαυτό τους.

Για οτιδήποτε χρειαστείς μην διστάσεις να επικοινωνήσεις μαζί μου!

Ελένη Τσανανά 
Ψυχολόγος- Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια
Παύλου Μελά 35, 3ος όροφος
Θεσσαλονίκη, Τ.Κ. 54622
Τηλέφωνο: 2310-231122
Κινητό: 6972108797
E-mail: eleni_tsanana@yahoo.gr

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ