Ο άντρας μου είναι υπόδειγμα συζύγου αλλά νιώθω πεθαμένη σε αυτό το γάμο

«Ανακάλυψα τη σελίδα σας το τελευταίο διάστημα και θέλω να σας δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για την όμορφη δουλειά σας.

Είμαι 28 χρονών παντρεμένη τα τελευταία 6 χρόνια. Συνολικά μετράμε μαζί ήδη 10 χρόνια. Πρόσφατα αποκτήσαμε και ένα παιδάκι μετά από πολύ κόπο. Γνωριστήκαμε τυχαία σε σχετικά πολύ νεαρές ηλικίες (εγώ με σχεδόν καθόλου εμπειρίες) κι ερωτευτήκαμε παράφορα.

Διστάζω να εκφράσω το πώς νιώθω γιατί φοβάμαι πως θα παρεξηγηθώ. Έχω έναν άντρα πρότυπο θα έλεγε κανείς, είναι πολύ καλός πατέρας και σύζυγος μας παρέχει μια άνετη οικονομικά ζωή και φυσικά δεν δουλεύω. Μας αγαπά και μας προσέχει. Είναι ήπιος και κατά βάση υποχωρητικός. Με αγαπά αποδεδειγμένα και ανιδιοτελώς, δεν είναι εγωϊστής, δεν έχει προσωπικά θέλω ή φίλους και μας βάζω από μόνος του, πάνω απ’ όλους. Κοινώς γίνεται πάντα αυτό που θέλω, χωρίς καν να το ζητήσω. Ποιό είναι το προβλημα;

Νιώθω πεθαμένη σε αυτό το γάμο. Από τότε ειδικά που ήρθε το παιδί δεν νιώθω κανένα πάθος για εκείνον. Μόνο συμπόνια και οικειότητα. Όλα τα κάνω στον αυτόματο. Εξακολουθώ να τον αγαπώ αλλά όχι ερωτικά, περισσότερο συντροφικά θα έλεγα. Με εξοργίζουν πλέον αυτά που ερωτεύτηκα σ’ εκείνον.

Φυσικά το έχουμε συζητήσει πολλάκις έχει στενοχωρηθεί, έχει προσπαθήσει να το κατανοήσει κι έχει παλέψει να το αλλάξει μα για λίγο. Μετά χαλαρώνει πάλι. Αυτό με κάνει να επιθυμώ άλλον άντρα (όχι κάποιον συγκεκριμένο γιατί δεν το έχω επιδιώξει) και γενικά με κάνει να νιώθω πως αν είχαμε απλώς μια σχέση θα είχα χωρίσει και θα είχα ανοίξει τα φτερά μου να γνωρίσω άλλον, να ζήσω, να βγω, να ξενυχτίσω, να μεθύσω, να ταξιδέψω, να γελάσω. Αντιθέτως μαζί του αργοπεθαίνω σε μια σχέση που για τον ίδιο φαντάζει ιδανική.

Όσες φορές έχει τεθεί το θέμα χωρισμός, έχει πέσει στα πόδια μου και κλαίει με αναφιλητά. Νιώθω πως είναι αδιέξοδο όλο αυτό, πως δεν πρόκειται να μου δημιουργήσει ξανά έντονα συναισθήματα. Δεν μπορώ να δεχτώ το κοινότυπο “Έτσι είναι ο γάμος” γιατί συγγνώμη αλλά δεν είναι έτσι. Γάμος είναι να επιθυμείς ξανά και ξανά τον ίδιο άνθρωπο μέσα από καταστάσεις ευχάριστες ή δυσάρεστες. Να ζεις μαζί του, να ταξιδεύεις, να μεθάς, να γίνεσαι παιδί, να μοιράζεσαι και να ονειρεύεσαι. Όταν έχεις πια πάψει να κάνεις όνειρα μαζί του τί σημαίνει;

Άραγε υπάρχει αιτία διαζυγίου “παύση έρωτος”; Και αν υπάρχει, δεν ακούγεται κωμικοτραγικό για μένα για εκείνον και το παιδί μας;»

Άννυ

Απαντάει η  Σύμβουλος Σχέσεων κυρία Βίκυ Κάουλα

Αγαπητή φίλη,

Διάβασα το μήνυμα που έστειλες στη σελίδα. Από τα λεγόμενά σου καταλαβαίνω ότι βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Από τη μια έχεις την ανάγκη να ζήσεις και από την άλλη νιώθεις εγκλωβισμένη σε έναν γάμο, με έναν σύντροφο, που χαρακτηρίζεις “πρότυπο”.  Από τη μια θέλεις να ακολουθήσεις αυτό που σου λέει η καρδιά σου και από την άλλη η λογική σε κρατάει.

Θα ήθελα να τα πάρω από την αρχή τα θέματα που θέτεις. Είσαι μόνο 28 χρονών και ήδη σε σχέση 10 χρόνων, δηλαδή από 18 χρονών, χωρίς εμπειρίες, όπως λες. Ουσιαστικά από την οικογένεια , όπου είχες τη θέση του παιδιού, μπήκες στη δική σου οικογένεια, με ευθύνες και υποχρεώσεις. Δεν έδωσες στον εαυτό σου την ευκαιρία να ζήσει με ξεγνοιασιά κάποια χρόνια.  Ερωτεύτηκες, όμως, παράφορα, όπως λες, τον άντρα σου. Και υποθέτω ότι αφού κάνατε παιδί πρόσφατα  είχατε το χρόνο να ζήσετε τα πρώτα του γάμου σας όμορφα με τον άντρα σας. Θα ήθελα να σκεφτείς εάν είναι όντως έτσι και αν ναι να προσπαθήσεις να θυμηθείς πώς ήταν η ζωή σου τότε και πώς ένιωθες.

Στη συνέχεια μου κάνει εντύπωση η περιγραφή που κάνεις για τον άντρα σου. Τον χαρακτηρίζεις “πρότυπο” και τα αυτά που μας περιγράφεις έχουν να κάνουν κυρίως με το ότι κάνει ό,τι θέλεις εσύ και προσπαθεί να ικανοποιήσει κάθε σου ανάγκη. Αναρωτιέμαι εάν αυτό οφείλεται σε δική σου επιθυμία, που την έχεις επιβάλει με τον τρόπο σου ή σε δική του ανάγκη να μην λέει ποτέ όχι και να μην μπαίνει σε αντιπαραθέσεις, ακόμη και καταπιέζοντας τον εαυτό του. Έχεις σκεφτεί μήπως εσύ έχεις κατά κάποιο τρόπο “απαιτήσει” να γίνεται το δικό σου πάντα, η επιθυμία σου να είναι προσταγή για εκείνον; Επίσης, σου έχει πει ποτέ τι θα ήθελε ο ίδιος, ξέρεις τι πραγματικά θέλει; Συζητάτε για τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες; Μοιράζεστε τις σκέψεις και τα όνειρά σας ή περιορίζεστε σε αυτά που αφορούν τις ανάγκες του παιδιού και τις υποχρεώσεις σας ως γονείς;

Επίσης, εντύπωση μου έκανε η φράση σου “…και φυσικά δεν δουλεύω.” Ποιος επέλεξε να μην δουλεύεις; Ήταν κοινή επιλογή, δική σου ή του συζύγου σου; Η δουλειά δεν καλύπτει μόνο βιοποριστικές μας ανάγκες, αλλά και ανάγκες για δημιουργία, προσωπική ικανοποίηση και εξέλιξη. Και αν δεν θέλεις να εργάζεσαι έχεις άλλα ενδιαφέροντα, που να αφορούν εσένα ή έχεις περιοριστεί στο ρόλο της συζύγου και μαμάς και ασχολείσαι αποκλειστικά με την οικογένεια και το σπίτι;

Νιώθεις, όπως αναφέρεις, πεθαμένη μέσα σε αυτόν τον γάμο από τότε που ήρθε το παιδί, πρόσφατα όπως αναφέρεις. Πόσο πρόσφατα; Ποια είναι η ηλικία του παιδιού, δεν λες. Υπάρχει περίπτωση να είσαι σε επιλόχεια κατάθλιψη; Θα ήταν πολύ καλό να αποκλείσεις αυτό το ενδεχόμενο.

Επιπλέον θα ήθελα να σκεφτείς για ποιο λόγο δεν θα ήθελες να να βγεις, να ξενυχτίσεις, να μεθύσεις, να ταξιδέψεις, να γελάσεις  μαζί με τον άντρα σου; Το έχετε σιωπηρά αποκλείσει από τη ζωή σας ή νιώθεις ότι δεν έχετε πράγματα να πείτε; Βρίσκετε χρόνο για τους δυο σας ή από τη στιγμή που γεννήθηκε το παιδί ασχολείστε μόνο με αυτό, είτε εσύ, είτε και οι δύο, είτε ο σύζυγός σου; Από τη στιγμή που γίνατε γονείς, μήπως παραμελήσατε το ρόλο του συντρόφου;

Υπάρχουν πολλά θέματα που πρέπει να σκεφτείς. Ο γάμος δεν είναι έτσι. Ο γάμος μπορεί να έχει και ενδιαφέρον και ζωή και να μην είναι βαρετός. Αρκεί ο κάθε ένας από τους συντρόφους να πατάει καλά στα πόδια του, να τα έχει καλά με τον εαυτό του και να υπάρχει αληθινή και ειλικρινής επικοινωνία μεταξύ τους, να μοιράζονται τις εμπειρίες τους και τις σκέψεις τους. Ακόμα και αντιπαραθέσεις να υπάρξουν αυτό δεν είναι απαραίτητο να φέρει το τέλος, αλλά μπορεί και να πάει τη σχέση πιο κάτω.

Πριν αποφασίσεις εάν θα μείνεις ή θα φύγεις από τη σχέση σου και το γάμο σου, καλό θα είναι να εξαντλήσεις όλα τα περιθώρια, προσπαθώντας όμως με ειλικρίνεια. Κάνε δουλειά με τον εαυτό σου, εντόπισε τι πραγματικά σου λείπει, τι στ’ αλήθεια θέλεις και προσπάθησε να το εξηγήσεις όσο πιο ξεκάθαρα μπορείς στο σύντροφό σου και αν κι εκείνος θέλει να προσπαθήσει να είσαι ανοιχτή να δεις την προσπάθειά του. Διάβασε βιβλία προσωπικής ανάπτυξης και αυτογνωσίας, παρακολούθησε σεμινάρια που θα σε βοηθήσουν να έρθεις σε επαφή μ’ εσένα και μετά θα σου είναι πιο ξεκάθαρο τι ακριβώς σε ενοχλεί και τι θέλεις να κάνεις.

Να είσαι καλά.

Βίκυ Κάουλα
Life & Business Coach
Σύμβουλος Διαπροσωπικών Σχέσεων
Προσωπικής Ανάπτυξης & Ενδυνάμωσης
Εκπαιδεύτρια Διαζυγίου
Κινητό: 6936-820600
Email: Vicky.Kaoula@gmail.com