fbpx

Γιατί το Πάσχα χωρίς τα παιδιά να΄ναι ο σταυρός του μαρτυρίου;

| 14 Απριλίου 2014
ADVERTISEMENT

Πλησιάζουν οι γιορτές και είναι οι μέρες που σκέφτεσαι με τρόμο. Είναι οι μέρες που θέλεις να πάρεις τα παιδιά σου να πάτε όλοι μαζί στη Θεία Λειτουργία, στον Επιτάφιο και στην Ανάσταση και να γιορτάσετε μαζί. Αλλά είναι η «σειρά» του άλλου γονέα να κάνει γιορτές με τα παιδιά, με αποτέλεσμα είτε να πρέπει να είσαι στην Ανάσταση μόνη σου, λαμπάδα αναμμένη, ή επειδή έχασες πρόσφατα ή πιο παλιά τον σύζυγό σου να καταλήγεις, εκείνες τις μέρες με τα παιδιά, να τις «γιορτάζεις» μέσα σε πολλά εισαγωγικά.

Κάποτε ένα Πάσχα πρίν πολλά χρόνια, μια θεία μου χωρισμένη,  μου είχε πεί πόσο στενοχωρημένη ήταν που πήγε στην εκκλησία μόνη της το βράδυ της Ανάστασης και που δεν είχε κανέναν-ούτε τα παιδιά της, ούτε σύντροφο, ούτε φίλο- να αγκαλιάσει και να φιλήσει όταν χτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες. Και γύρισε σπίτι μόνη της, χωρίς τις φωνές των παιδιών της να ανταγωνίζονται ποιος θα κάνει το σταυρό στο κατώφλι της πόρτας, χωρίς μαγειρίτσα και κουλουράκια και τσουρέκια, παρά μόνο με καταθλιπτικά δήθεν «εορταστικά» μουσικά προγράμματα στη τηλεόραση.  Έπεσε για ύπνο νωρίς και την επόμενη μέρα, έβλεπε βίντεο στη τηλεόραση και έτρωγε μπιφτέκια.  Όλα αυτά για δύο συνεχόμενες χρονιές. Το τρίτο χρόνο, και πλέον κάθε χρόνο, έχει σταματήσει να πηγαίνει στην εκκλησία όταν τα παιδιά δεν είναι μαζί της, διότι αισθάνεται πως δεν έχει νόημα να «γιορτάσει» όταν εκείνα είναι με τον μπαμπά τους.


ADVERTISEMENT

Από τη μία το καταλαβαίνω απόλυτα. Το Πάσχα είναι μια-ας το πούμε- μια κάπως «βαριά» γιορτή που φέρει μαζί της μια θλίψη και μια κατάνυξη και έρχεται να προστεθεί στο ήδη επιβαρυμένο κλίμα που έχεις στο σπίτι σου λόγω πένθους ή διαζυγίου. Μπορεί δηλαδή να έχεις χάσει τον/τη σύζυγό σου και μεν να είσαι με τα παιδιά σου αλλά να σκέφτεσαι πώς περνούσατε το περσινό ή προπέρσινο Πάσχα σαν οικογένεια και να γίνεσαι τόσο χάλια, που το μόνο που βρίσκεται στη σούβλα, είναι η ψυχολογία σου. Και ειλικρινά σε νιώθω, έχω περάσει από πολλά «κανάλια» και σε νιώθω. Σκέψου όμως αυτό.

Το Πάσχα είναι μια γιορτή που κρατάει μερικές μέρες. Μόνο. Ναι είναι ευκαιρία να δείς περισσότερο τα παιδιά, τους φίλους ή τους συγγενείς σου αλλά είναι και ευκαιρία να δείς τον εαυτό σου. Εκτός δουλειάς, διαζυγίου και πένθους. Να γνωρίσεις εσένα, να ξεκουραστείς, να κάνεις ένα διάλειμμα για να μπορείς να πας παρακάτω με μεγαλύτερη όρεξη. Δεν είναι δυνατόν μια στιγμή 2 ωρών όπως είναι η Ανάσταση ή πέντε ημερών όπως είναι το Πάσχα, να σε καθορίζουν ως άνθρωπο και ως γονιό και να σηκώνεις το σταυρό του μαρτυρίου μία εβδομάδα πρίν και μία μετά. Γιατί να μην δείς τις μέρες αυτές, ως μια ευκαιρία για ανασυγκρότηση; Γιατί να πρέπει σώνει και ντε να βάψεις αυγά, να κάνεις μαγειρίτσα ή να σουβλίσεις αρνί; Δεν σου λέω να μην τηρήσεις τις παραδόσεις αλλά ακόμη και το έθιμο για να έχει αξία, πρέπει οι άνθρωποι που το ακολουθούν, να έχουν μια Χ διάθεση. Αν εσύ έχασες τον άντρα σου ή τα παιδιά σου πάνε με τον πατέρα τους ή τη μητέρα τους στο χωριό ή μετά το διαζύγιο σε «πούλησαν» καμιά εκατοστή άτομα και δεν έχεις να πάρεις άνθρωπο στο τηλέφωνο, πώς μπορείς μετά να έχεις όρεξη για τσάμικα; Είναι δυνατόν;

Πήγαινε λοιπόν στην εκκλησία-αν φυσικά πιστεύεις-άναψε το κεράκι σου, προσευχήσου Ο Θεός ή όπως αλλιώς ονομάζεται για σένα-να έχει την οικογένειά σου καλά και ύστερα κάτσε σπίτι σου, φάε μπιφτέκια, δες βίντεο, κάνε μανικιούρ, πήγαινε για τρέξιμο, κάτσε κάπου για έναν καφέ, διάβασε ένα βιβλίο. Η Ανάσταση και το Πάσχα είναι μια εποχιακή γιορτή. Η μόνιμη γιορτή που πρέπει να σε ακολουθεί τις υπόλοιπες 350 μέρες του χρόνου, είναι το αίσθημα ασφάλειας, ελευθερίας, αυτοπεποίθησης και σιγουριάς πως έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες και πως τελικά, είτε περάσεις το Πάσχα με τα παιδιά είτε όχι, όλα θα πάνε καλά!


ADVERTISEMENT

Υ.γ. Στο κάτω κάτω, θα είμαστε εμείς εδώ μαζί σου, τις γιορτές. Λίγο το΄χεις;


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ