Αυτοί που λείπουν στις γιορτές

Πέρσι ή πρόπερσι τέτοια εποχή στολίζατε μαζί το δέντρο, πηγαίνατε τα παιδιά στα μαγαζιά να τους πάρετε δώρα και κανονίζατε σε ποιούς συγγενείς θα πάτε και τί φαγητό θα φτιάξετε για τους φίλους που θα έρχονταν να σας δούν. Σήμερα ένα, δύο ή πέντε χρόνια μετά, ο/η σύντροφός σας έχει “φύγει” και μαζί του/της πήρε όλη σας τη χαρά, τα όνειρα και τους “φίλους” που άλλοτε γέμιζαν το σπίτι σας.

Δεν στολίζετε πια, παίρνετε τα δώρα των παιδιών βιαστικά και όπως να΄ναι, δεν σας καλούν ή δεν καλείτε και αναπολείτε. Κάθε στιγμή είναι και μία ατελείωτη υποθετική “πραγματικότητα” που εκφράζεται με πολλά “Αν” και “Άμα”. “Αν ο Κώστας ήταν εδώ θα έλεγε αυτό” ή “Άμα η Κατερίνα ήταν εδώ θα έκανε εκείνο”, με αποτέλεσμα όλο αυτό να σας τραβάει προς τα κάτω. Δεν υπάρχει πιο πικρό συναίσθημα από αυτό της απώλειας ενώ ο κόσμος γιορτάζει γύρω σας-ένα συναίσθημα που σας κάνει να θέλετε να ουρλιάξετε “Καλά πώς μπορείτε και γιορτάζετε, είναι δυνατόν;”-  και τίποτα δεν μπορεί να σας θυμώσει περισσότερο από τα λόγια παρηγοριάς ανύπαρκτων ατόμων που και καλά “συμπάσχουν”.

Όμως υπάρχει τρόπος να διαχειριστείτε το πένθος και τα συναισθήματά σας, με πρώτο απ’ όλους να μην μπαίνετε σε καλούπια. Τα καλούπια είναι έτσι κι αλλιώς κάτι περιοριστικό για όλους τους ανθρώπους αλλά για εσάς που είστε ήδη συναισθηματικά περιορισμένοι, μπορούν να σας κάνουν ακόμη περισσότερο κακό. Αντί λοιπόν να είστε σιωπηροί, να τρώτε κλαίγοντας ή να κρύβεστε στα δωμάτια του σπιτιού για να κλάψετε χωρίς να σας δούν τα παιδιά, μπορείτε να κάνετε τα εξής:

Κάντε ό,τι σας κάνει να νιώθετε άνετα
Τίποτα δεν σας υποχρεώνει να μαγειρέψετε γαλοπούλα, να πείτε κάλαντα και γενικότερα να ακολουθήσετε συγκεκριμένα έθιμα και παραδόσεις. Πάρτε τα παιδιά και πηγαίνετε μια βόλτα για σινεμά και μπέργκερ όπως οποιοδήποτε άλλο Σαββατοκύριακο. Ή μείνετε σπίτι, φτιάξτε πατάτες με αυγά και δείτε DVD. Ή αν έχετε κάποιο συγγενή που μένει σε άλλη πόλη, είναι μια καλή ευκαιρία να φύγετε τελείως από το περιβάλλον που αυτές τις μέρες σας ξυπνάει έντονες αναμνήσεις και να αλλάξετε παραστάσεις. Μην δίνετε στις μέρες αυτές μεγαλύτερη βαρύτητα απ’ όση αντέχετε.

Αποδεχτείτε τα συναισθήματά σας
Όποια κι αν είναι, να είστε προετοιμασμένοι ότι μπορεί το πρωί να σηκωθείτε μες στη καλή χαρά, το μεσημέρι να είστε χάλια, το απόγευμα να είστε απλά καλά και το βράδυ ράκος. Η εναλλαγή συναισθημάτων είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό ειδικά αν το γεγονός είναι πρόσφατο. Σε περίπτωση που αντιλαμβάνεστε ότι ξεπερνάτε τα όρια, είτε τα δικά σας προσωπικά ή τα όρια της ανθρώπινης λογικής, ίσως να πρέπει να δείτε κάποιον ειδικό.

Μείνετε κοντά στους δικούς σας ανθρώπους
Όταν λέμε “δικοί σας άνθρωποι” δεν εννοούμε απαραίτητα την οικογένειά σας. Μπορεί να είναι κάποιοι φίλοι γείτονες ή ακόμη και συνάδελφοι. Προσεγγίστε τους και μιλήστε τους, εφόσον σας αγαπούν, είναι έτοιμοι να σας ακούσουν οποιαδήποτε μέρα και ώρα. Ή πάρτε τους και βγείτε όλοι μαζί για έναν καφέ.

Εστιάστε στα παιδιά
Οι επιλογές σας, έχουν αντίκτυπο στα παιδιά, το ίδιο και ο τρόπος που επιλέγετε να περάσετε αυτές τις γιορτές. Όσο κι αν δεν θέλετε, καλό είναι να ξανασκεφτείτε εκείνο το “Όχι” που είπατε στη φίλη σας όταν σας κάλεσε σπίτι της να περάσετε μαζί, τις γιορτές. Εσείς μπορεί να μην θέλετε αλλά η επαφή και η συναναστροφή των παιδιών σας με άλλα παιδιά, μπορεί να τους κάνει καλό. Από το να μην πάτε πουθενά, μπορείτε να πάτε κάπου για μια ωρίτσα κι αν δεν δείτε ότι δεν αντέχετε περισσότερο, να φύγετε. Έτσι και εσείς δεν θα πνίξετε τα συναισθήματά σας και τα παιδιά θα “ξεφύγουν” λίγο από το βαρύ κλίμα του σπιτιού.

Σχεδιάστε το μέλλον
Όχι απαραίτητα το πού θα πάνε Πανεπιστήμιο τα παιδιά ή τί θα κάνετε του χρόνου. Πιο βραχυπρόθεσμα σχέδια, όπως το σε ποιά θεατρική παράσταση θέλουν να πάνε τα παιδιά ή τί δουλειές πρέπει να γίνουν μετά τις γιορτές, θα σας βγάλουν από το εορταστικό κλίμα και θα σας βάλουν ξανά στη καθημερινότητα. Μπορείτε κάλλιστα να φτιάχνετε σιγά-σιγά τις αποδείξεις για την εφορία (καθόλου ευχάριστη δραστηριότητα αλλά θα σας απασχολήσει για ώρες) ή να μαζέψετε εκείνα τα ρούχα που όλο λέτε ότι θα δώσετε και όλο αναβάλλετε. Προσοχή: Μακριά από αποθήκες και συγυρίσματα παλιών πραγμάτων ή πραγμάτων που ανήκαν στον άνθρωπο που έφυγε και που μπορεί να σας ξυπνήσουν αναμνήσεις. Όχι πως δεν είστε φορτισμένοι έτσι κι αλλιώς, αλλά καλό είναι να μην επιδεινώσετε περισσότερο αυτό που νιώθετε.

Δώστε και σώστε
Μιλώντας για παλιά ρούχα, μπορείτε τις μέρες αυτές να προσφέρετε εθελοντική εργασία σε κάποιο σύλλογο ή στο δήμο της περιοχής σας. Οι άστεγοι, οι άρρωστοι, οι άνεργοι και γενικότερα οι άνθρωποι που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, δεν γνωρίζουν γιορτές και είναι ευκαιρία να βοηθήσετε. Θα εκπλαγείτε από το πόσο όμορφα θα σας κάνει να νιώσετε, η προσφορά στους συνανθρώπους σας. Μπορείτε μάλιστα να πάρετε και τα παιδιά σας μαζί, για να πάρουν ένα πολύ καλό παράδειγμα και μήνυμα, σχετικά με το πόσο σημαντικό είναι να βοηθάμε αλλά και πόσοι άνθρωποι μπορεί να βρίσκονται σε χειρότερη θέση από τη δική μας.

Ευχές μετά τις γιορτές
Εάν δεν έχετε τη ψυχική διάθεση να στείλετε ευχές, μην το κάνετε. Οι άνθρωποι που σας γνωρίζουν και σας αγαπούν δεν θα σας παρεξηγήσουν. Έχετε όλο τον χρόνο μπροστά σας, όταν νιώσετε έτοιμοι να αναζητήσετε την παρέα τους, να τους δείτε και να τους ευχηθείτε. Εξάλλου ξέρουν ότι τους αγαπάτε και ότι αυτή σε αυτή τη δύσκολη περίοδο για εσάς, οι τυπικότητες περνάνε σε τρίτη και τέταρτη μοίρα.

Φυσικά όλα τα παραπάνω είναι θεωρητικά και δυστυχώς δεν υπάρχουν διακόπτες που με ένα πάτημα θα σας κάνουν ξαφνικά να νιώσετε καλά, εξάλλου ένα τέτοιο συναισθηματικό “βραχυκύκλωμα”, δεν ξέρουμε και πόσο καλό θα σας έκανε.  Κάθε χρόνο τα τελευταία 7 χρόνια, φέρνω στη μνήμη μου τις γιορτές εκείνες που το κοριτσάκι δύο καλών οικογενειακών μας φίλων, έφυγε σε τροχαίο στα 20 του χρόνια, μάλιστα οι άνθρωποι αυτοί είχαν ήδη χάσει το πρώτο τους παιδί και είχαν μόνο αυτό το κορίτσι. Την έλεγαν Αριάδνη και ενώ τη σκέφτομαι συχνά, ειδικά τα Χριστούγεννα τη σκέφτομαι έντονα. Σκέφτομαι ότι ήταν πραγματικά ένας άγγελος, ότι δεν γνώρισε σύντροφο, ότι δεν άσκησε το επάγγελμα της νοσοκόμας που είχε σπουδάσει και τόσο αγαπούσε, ότι δεν πρόλαβε να κάνει ταξίδια, οικογένεια, παιδιά. Κι ύστερα κοιτάζω το παιδί μου και νιώθω τυχερή που έχω ζήσει τα διπλά και που είμαστε εδώ και είμαστε καλά. Αυτοί που έφυγαν είναι πίσω και όσο πιο πίσω κοιτάς, τόσο πιο πίσω πηγαίνεις. Κάθε τραγωδία είναι μια δυστυχία αλλά και ένα μάθημα.

Κυριακή Χαριτάκη