Αποπληρωμή στεγαστικού δανείου, στο διαζύγιο

Η λήψη στεγαστικού, επισκευαστικού ή άλλου δανείου από το ζευγάρι είναι σύνηθες φαινόμενο και  ένα ακόμη πιο σύνηθες πρόβλημα στην περίπτωση διαζυγίου. Τα ερωτήματα που λαμβάνουμε για το συγκεκριμένο θέμα είναι πολλά, για αυτό επιλέξαμε ένα ενδεικτικό email αναγνώστη μας προκειμένου να καταλάβουμε πως μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στην κατανομή των κοινών περιουσιακών στοιχείων αλλά και των τραπεζικών υποχρεώσεων, σε περίπτωση διαζυγίου.

Ερώτημα

«Ένα χρόνο πριν την αίτηση διαζυγίου από την σύζυγό μου με την οποία έχουμε ένα ανήλικο τέκνο, είχα πάρει στεγαστικό δάνειο ανακατασκευής της παλαιάς κατοικίας της (ανήκει σε αυτήν από κληρονομιά) για το οποίο μπήκε υποθήκη το σπίτι. Για το δάνειο αυτό θα πληρώνω κάθε μήνα ένα ποσό για 25 έτη. Εγώ είμαι δημόσιος υπάλληλος ενώ η σύζυγος δεν εργαζόταν. Μετά το διαζύγιο το οποιο έγινε “συναινετικά”  συμφωνήσαμε να πληρώνω ένα ποσό διατροφής για το τέκνο και ότι στο σπίτι αυτό θα έμενε η σύζυγος και το τέκνο. Εξάλλου είναι στο όνομά της. Τώρα με την κρίση, ο μισθός μου μειώθηκε αρκετά. Εκτός αυτού η πρώην μου με το τέκνο έφυγαν και μετακόμισαν σε άλλη μακρινή πόλη, σε οικία του φίλου της. Ως αποτέλεσμα τώρα εγώ να πληρώνω διατροφή και δόσεις ενός σπιτιού που δεν μου ανήκει και δεν μένει κανείς. Ανήκει όμως στην πρώην μου. Τι μπορώ να κάνω τώρα, είτε για να απαλλαχτώ από το δάνειο είτε για να μειωθεί η διατροφή ή να απαλλαγώ από αυτή, λαμβάνοντας υπόψη ότι α) πληρώνω δόσεις και θα πληρώνω επί 22 έτη για ένα σπίτι που δεν έχω ούτε είναι δικό μου και β) πληρώνω διατροφή και δεν έχω το παιδί μου, κοντά μου; Σας ευχαριστώ!».

Απαντάει η δικηγόρος παρ’ εφέταις, κυρία Όλγα Σαββίδου

Μέχρι περίπου τα τέλη του 2009, ήταν συνηθισμένο πολλά ζευγάρια να αγοράζουν από κοινού το δικό τους «κεραμίδι» με δάνειο. Σύμφωνα με την συνήθη τραπεζική πρακτική, η δανειοδότρια τράπεζα έδινε τα χρήματα ακόμη και για τα συμβολαιογραφικά έξοδα και το ζευγάρι λάμβανε δάνειο είτε κατά ποσοστό 50% είτε ως πρωτοφειλέτης ο ένας και εγγυητής ο άλλος και αγόραζε ένα σπίτι “μισό-μισό” ή στο όνομα του ενός εκ των δύο, με δέσμευση να το πληρώνουν από κοινού  για τα επόμενα 30 ή 40 χρόνια υψηλότατες δόσεις.

Σε περίπτωση διαζυγίου, προκύπτει πάντοτε η ανάγκη να διαμοιράσει το ζευγάρι τα όποια περιουσιακά στοιχεία αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια του γάμου, μεταξύ των οποίων και το στεγαστικό δάνειο καθώς και την κυριότητα της κοινής τους συζυγικής εστίας. Η πλέον δυσβάσταχτη όμως, αναγκαιότητα είναι σε κάθε περίπτωση η διαμοίραση ανάμεσα στο ζευγάρι του συνήθως επαχθούς για τον ένα σύζυγο χρέους του στεγαστικού τους δανείου.

Οι τράπεζες βέβαια, ουδόλως ενδιαφέρονται για την όποια ρήξη επήλθε στο γάμο μας, ούτε για τις προσωπικές μας διενέξεις με τον πρώην σύντροφο της ζωής μας. Για την Τράπεζα το διαζύγιο δεν έχει καμία συνέπεια. Τη δανειακή σύμβαση έχουν υπογράψει δύο ανεξάρτητα φυσικά πρόσωπα που έχουν δεσμευθεί απέναντι της ο καθένας εις ολόκληρον. Με πιο απλά λόγια,  ο κάθε σύζυγος οφείλει σε αυτήν ολόκληρο το δάνειο και δεν μπορεί να αποδεσμευτεί παρά μόνο με την αποπληρωμή του.

Αλλά και  τα δικαστήρια αντιμετωπίζουν το στεγαστικό δάνειο που έχει λάβει από κοινού ζεύγος (ή στο οποίο ο ένας είναι πρωτοφειλέτης και ο έτερος εγγυητής) με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Το θεωρούν ως επαύξηση της περιουσίας των συζύγων και δεν μειώνει την απαίτηση του τέκνου για διατροφή (εφόσον υπάρχουν τέκνα). Ως εκ τούτου ακόμα και η επίκλησή του δανείου ως λόγο που θέτει σε διακινδύνευση την διαβίωση του συζύγου που πληρώνει το δάνειο («ένσταση ίδιας διακινδύνευσης) δεν συγκινεί τον δικαστή!

Στους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε, από πλευράς οικονομικής συγκυρίας, οι πιστωτικοί οργανισμοί δεν έχουν καμία απολύτως «διάθεση» να βοηθήσουν στην επίλυση του ανωτέρω προβλήματος, αλλά ούτε και υπάρχει καμία πιθανότητα να συνεργαστούν σε μία ενδεχόμενη ρύθμιση της αποπληρωμής ενός στεγαστικού δανείου. Ως εκ τούτου, η λύση πρέπει να αναζητηθεί «εκ των έσω»!

Μια προσφερόμενη λύση είναι το σπίτι να νοικιασθεί, το μίσθωμα να δίνεται κατευθείαν για τη δόση του δανείου και οι πρώην σύζυγοι να συμπληρώνουν, εάν χρειάζεται, το ποσό από κοινού.

Σε περίπτωση που υπάρχουν ανήλικα τέκνα, συχνά αποφασίζεται η μεταβίβαση του ακινήτου σε αυτά – ώστε οι γονείς να αποπληρώνουν το χρέος αλλά να ξέρουν ότι στο τέλος το ακίνητο θα καταλήξει στα παιδιά τους.

Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι ένα ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ των πρώην συζύγων που θα ορίζει όλα τα παραπάνω, αλλά και ένα συμβόλαιο μεταβίβασης το ακινήτου στα ανήλικα τέκνα, μπορεί πραγματικά να σας «λύσει» τα χέρια, χωρίς να ταλαιπωρείστε περισσότερο με χρονοβόρους και δαπανηρούς δικαστικούς αγώνες, οι οποίοι εξάλλου πάντα ενέχουν και τον κίνδυνο της αποτυχίας.

Άλλη λύση είναι η πώληση του ακινήτου, όμως δεδομένων των οικονομικών συγκυριών αυτή η λύση είναι πολύ δύσκολη. Επιπλέον, θα πρέπει να υπάρχει γι’ αυτό η συναίνεση της τράπεζας και το  τίμημα της πώλησης θα πρέπει να εξοφλεί το δάνειο (δηλαδή να το υπερκαλύπτει). Διαφορετικά, για το εναπομείναν ποσό η τράπεζα διατηρεί αμείωτες τις αξιώσεις της προς τους συζύγους από κοινού, ενδεχομένως ζητώντας πρόσθετες γι’ αυτούς εγγυήσεις.

Τώρα σε περίπτωση που ο ένας σύζυγος εξοφλεί το δάνειο καθ ολοκληρίαν χωρίς την συμμετοχή του έτερου συζύγου και σε περίπτωση που το ακίνητο είναι είτε εξ ημισείας είτε στο όνομα του συζύγου που δεν εξοφλεί, ο εξοφλών σύζυγος μπορεί να ζητήσει με αγωγή  ένα ποσό από τα χρήματα που έχει καταβάλει στην τράπεζα ως αδικαιολόγητο πλουτισμό και να τα απαιτήσει από τον τέως σύντροφό του, επιβάλλοντας αναγκαστική κατάσχεση στο επίδικο ακίνητο σε περίπτωση μη εξόφλησής του ορισθέντος από την δικαστική απόφαση ποσού.

Δικηγορικό Γραφείο
Όλγας Σαββίδου και Συνεργατών
Αγίου Σπυρίδωνος 21, T.K. 18535,
Πειραιάς (6ος όροφος)
Τηλέφωνα: 210 4221371
Email: info@lawsavvidou.gr
Web: http://lawsavvidou.gr/

Μπορείτε κι εσείς να υποβάλετε το ερώτημά σας, στους ειδικούς του Singleparent.gr εδώ!