Συνέντευξη: Ένα παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, αφηγείται…

Με έναν πατέρα που τους εγκατέλειψε, δύο ετεροθαλή αδέλφια που του γύρισαν τη πλάτη και μια μητέρα με διπλό ρόλο, ο Κώστας μέχρι και σήμερα παλεύει με τα “γιατί”. Τον γνωρίσαμε σε μια κοινή παρέα, του ζητήσαμε να μας μιλήσει για τη ζωή του και είχε την καλοσύνη να δεχτεί. Ένα παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, σε μία συγκλονιστική συνέντευξη!

-Κώστα πες μας λίγα λόγια για σένα, πώς συνέβη να είσαι παιδί μονογονεϊκής οικογένειας;
Οι γονείς μου χώρισαν λίγους μήνες μετά τη γέννηση μου. Ο πατέρας μου διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μητέρας μου σε μένα. Δεν μπορώ να ξέρω αν οι γονείς μου είχαν άλλες διάφορες μεταξύ τους αλλά ο κύριος λόγος του χωρισμού και φυγής του πατέρα μου απ’ το σπίτι κάποιους μήνες μετά αφού γεννήθηκα, ήταν η ύπαρξη αυτού του τρίτου προσώπου.

-Έχεις άλλα αδέρφια;
Έχω ένα αδελφό τέσσερα χρόνια μεγαλύτερο μου και δυο ακόμα αδέλφια που απέκτησε ο πατέρας μου με την δεύτερη γυναίκα του, αλλά δεν έχουμε καθόλου επαφές μεταξύ μας.

-Με τον αδερφό σου το συζητούσατε;
Όσο ήμασταν μικρά δεν μιλούσαμε ποτέ γι’ αυτό, ήταν σαν να μην υπήρχε πρόβλημα. Για πρώτη φορά στην ουσία αναφερθήκαμε στο γεγονός κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού. Ήμασταν εντελώς μόνοι μας και το έφερε η κουβέντα. Επί 8 ώρες μιλάγαμε για αυτό και τότε κατάλαβα πόσο τον είχε πονέσει, πόσο τον πονούσε ακόμα, ιδιαίτερα αυτόν. Έζησε τον χωρισμό, έζησε την ύπαρξη και στην συνέχεια την έλλειψη του πατέρα, κάτι που εγώ δεν έζησα ποτέ. Από τότε μπορώ να ομολογήσω πως ήρθαμε και πιο κοντά σαν αδέλφια, όχι πως δεν ήμασταν, αλλά γίναμε ένα. Μάθαμε να μοιραζόμαστε τον πόνο και να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες μαζί. Να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους.

-Η μητέρα σου πώς σας το ανακοίνωσε, τι σας έλεγε; Με ποιό τρόπο προσπάθησε να αναπληρώσει το κενό του άλλου γονέα;
Προσωπικά σε εμένα δεν μου ανακοινώθηκε ποτέ κάτι συγκεκριμένο σχετικά με τον χωρισμό τους ,γιατί όπως προείπα ο πατέρας μου έφυγε απ’ το σπίτι όταν εγώ ήμουν μωρό, μόλις 6 μηνών, άρα και δεν θυμόμουν κάτι από τότε ώστε να ρωτήσω. Στην ουσία ο αδελφός μου έζησε τον χωρισμό, την φυγή του πατέρα μου απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Εγώ απ’ την άλλη μεγάλωνα νομίζοντας πως αυτή είναι η σωστή δομή της οικογένειας, δηλαδή μαμά – αδελφός – και εγώ. Η έννοια πατέρας δεν υπήρχε για εμένα, μέχρι τη στιγμή που η μητέρα μου, μου είπε πως έχω και εγώ ένα μπαμπά αλλά είναι μακριά, με αγαπάει και με σκέφτεται, λόγια που έλεγε και ας μην τα πίστευε. Γιατί τίποτα απ’ όλα αυτά δεν γίνονταν και αυτό φάνηκε με τον καιρό κατά την ολική απουσία του. Η μάνα μου προσπαθούσε να είναι και μάνα και πατέρας μαζί, έλυνε κάθε απορία που μπορεί να είχαμε, κάθε τί που μας προβλημάτιζε και που μπορεί να ήταν αντρική υπόθεση. Έμπαινε μπροστά σε όλους για εμάς, φίλους, συγγενείς, γείτονες κλπ. Μέχρι κάποια ηλικία δεν τον αναζήτησα, δεν μου έλειψε ο πατέρας μου γιατί είχα, και έχω ακόμα, δόξα Το Θεό, μια μάνα που κάνει για πολλούς πατεράδες μαζί. Προσπαθούσε όσο μπορούσε να μην μας λείπει τίποτα, είτε υλικό είτε συναισθηματικό.

-Αντιμετωπίσατε οικονομικό πρόβλημα εξαιτίας αυτού;
Μεγάλο! Υπήρξαν δικαστικές διαμάχες για να δώσει διατροφή, γιατί από μόνος του δεν έστειλε ποτέ τίποτα. Ακόμα και για την διατροφή που είχε ορίσει το δικαστήριο, 10 χιλιάδες δραχμές τότε για εμένα και τον αδελφό μου ,αυτός έστελνε είτε τα μισά είτε απ’ τους δώδεκα μήνες τους οχτώ και ποτέ μα ποτέ τίποτα παραπάνω, για παράδειγμα τα Χριστούγεννα ή στα γενέθλια μας. Το είχε αποδεχθεί η μητέρα μου αυτό, όπως και εμείς, πως είμαστε μόνοι μας άρα δεν ζητούσαμε ποτέ κάτι παραπάνω ακόμα και αν ήταν κάτι βασικό. Η μητέρα μου έκανε δυο δουλειές για να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε και προσπαθούσε να μην μας λείψει τίποτα, αλλά και εμείς είχαμε μάθει με τα λίγα. Δεν ζητούσαμε πράγματα και αν ζητούσαμε μας έλεγε πως όταν θα είχε χρήματα θα μας το έπαιρνε, και έτσι γινόταν. Δεν αθετούσε ποτέ το λόγο της.

-Τη νέα οικογένεια του πατέρα σου, τη γνώρισες ποτέ;
Εγώ ναι μια φορά σε μεγαλύτερη ηλικία κάπου στα 17 μου. Έπρεπε να δώσω εξετάσεις για μια σχολή και αναγκαστικά έπρεπε να μείνω κάπου για κάποιες μέρες. Προσφέρθηκε ο πατέρας μου να με φιλοξενήσει για όσες μέρες θα ήμουν στην πόλη. Αν και δεν ήθελα να μείνω εκεί επειδή πλέον είχα μεγαλώσει και ήξερα αλλά και έζησα  γεγονότα και καταστάσεις, αναγκάστηκα να μείνω λόγω έλλειψης χρημάτων.  Έτσι με φιλοξένησαν για όσες μέρες διήρκησαν οι εξετάσεις. Κατά την παραμονή μου εκεί γνώρισα και από κοντά για πρώτη φορά τη γυναίκα αυτή αλλά και τα αδέλφια μου. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν η καλύτερη εμπειρία μου και ούτε επαναλήφθηκε ποτέ. Δεν υπήρξε καμία προσέγγιση από μεριά τους και εγώ ένιωθα μόνιμα κουμπωμένος. Όσο και να ήθελα, δεν μου άφηναν περιθώρια να αισθανθώ δικός τους άνθρωπος και αυτό σαφώς δεν το λέω  μόνο για την μητριά μου αλλά για τα αδέλφια μου και τον πατέρα μου. Ήταν από μια μεριά αυτοί και από την άλλη εγώ.

-Πώς σας αντιμετώπιζε ο περίγυρος; Στο σχολείο για παράδειγμα αντιμετωπίσατε κάποια διάκριση από δασκάλους, συμμαθητές ή τους γονείς τους;
Έζησα την παιδική και εφηβική μου ηλικία στη δεκαετία 80-90 άρα καταλαβαίνεις πως ο ρατσισμός προς τις μονογονεϊκές οικογένειες ήταν μεγάλος. Απ’ τη γειτονία, απ’ τους γονείς των φίλων μου και σχεδόν απ’ όλους. Στα μάτια τους  ήμουν ο Κώστας που η μανά του είναι χωρισμένη, λες και είχα κάποια ανίατη κολλητική ασθένεια. «Μην πλησιάζετε γιατί είναι επικίνδυνο για την υγεία σας». Όσο και να γελάω πλέον με αυτά, τότε με πείραζαν και μάλιστα πολύ. Θα σου πω κάποια παραδείγματα για να καταλάβεις. Μια σχολική χρονιά ο δάσκαλος με έβαλε να καθίσω στο ίδιο θρανίο με ένα παιδί που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα κάτσει ποτέ ξανά μαζί του. Την επόμενη μέρα η μητέρα  του ήρθε και έκανε παρατήρηση στο δάσκαλο να μην βάλει το παιδί της στο ίδιο θρανίο με εμένα γιατί θα έπαιρνε κακά παραδείγματα από εμένα. Βλέπεις, για ορισμένους τότε, παιδί χωρισμένων γονιών =μελλοντικός εγκληματίας. Αυτή τη διάκριση την έβλεπα και από μόνος μου στα στη γειτονιά.  Παρ’ότι ήμουν καλός και κοινωνικός, στα παιχνίδια πάντα με επέλεγαν τελευταίο. Σε αυτό βέβαια δεν έφταιγαν τα παιδιά αλλά οι γονείς που τους έλεγαν πως πρέπει να κάνουν παρέα με παιδιά που έχουν «νορμάλ» οικογένεια. Δύσκολη εποχή τότε, όχι πως τώρα δεν υπάρχουν τέτοιες διακρίσεις, απλά τότε τα διαζύγια και οι μονογονεϊκές οικογένειες ήταν λιγότερες και ξεχώριζαν στο πλήθος! Σαν να ήταν κάτι κακό!

-Ένιωσες ποτέ ότι διαφέρεις σαν παιδί;
Να σου πω την αλήθεια, πέραν του ρατσισμού που πολλές φορές είχα νιώσει, δεν ένιωσα διαφορετικός. Ένα μεγάλο μέρος πιστεύω το οφείλω στη μάνα μου γιατί δεν μας άφηνε να νιώσουμε διαφορετικοί, μας αντιμετώπιζε πιστεύω όπως θα μας αντιμετώπιζε αν υπήρχε και ο πατέρας στην οικογένεια. Με την καλή έννοια, ένιωθα κάποιες φορές διαφορετικός, ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα αρκεί να πιστεύω στις δυνάμεις μου και στον εαυτό μου και αυτό μου το πέρασε η μάνα μου και το οφείλω σε εκείνη.

-Έχεις φίλους ή γνωστούς με παρόμοια εμπειρία;
Και ποιος δεν έχει πλέον! Κατά τα παιδικά μου χρόνια όμως, μεγάλωσα μαζί με μια κοπέλα που έμενε για καλή μου τύχη στο διπλανό από εμάς σπίτι.  Ήταν και εκείνη στην ίδια κατάσταση με τη δική μου. Μεγαλώσαμε σαν αδέλφια, με τις ίδιες εμπειρίες εκτός του οικονομικού προβλήματος, που εκείνη δεν αντιμετώπιζε σε αντίθεση με εμένα. Γεγονός όμως που όταν είσαι παιδί δεν σε ενδιαφέρει τόσο πολύ γιατί σε νοιάζει μόνο  να παίζεις και να περνάς καλά, χωρίς να σε δείχνουν με το δάχτυλο.

-Σαν παιδί, σαν έφηβος αλλά και σαν ενήλικος αργότερα, είχες ξεσπάσματα εξαιτίας της οικογενειακής σου κατάστασης;
Σαφώς και είχα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθομαι σιωπηλός ή να κλαίω χωρίς να με βλέπει κανείς και αυτό συνήθως συνέβαινε όταν μου είχε τάξει κάτι ο πατέρας μου και δεν το είχε κάνει, να μην με είχε πάρει τηλέφωνο στα γενέθλια μου κτλ. Κυρίως δηλαδή τα ξεσπάσματά μου οφείλονταν στα ψέματα που μπορεί να είχε πει εκείνος για να βγει από τη δύσκολη θέση ή απλά για να φανεί καλός για μια στιγμή.

-Το όλο γεγονός πιστεύεις πως έχει αφήσει κατάλοιπα, μέσα σου; Σκέφτηκες π.χ. να επισκεφθείς κάποιον ψυχολόγο να μιλήσεις για όλα αυτά;
Πλέον στα 30 μου μπορώ να κρίνω από μόνος μου ποιος και τι έφταιξε στην όλη υπόθεση. Ο καθένας τους έδειξε το χαρακτήρα του και πόσο κοντά ή μακριά μας ήταν. Παρόλα αυτά όμως έχουν μείνει μέσα μου πολλά αναπάντητα «γιατί;». Γιατί αυτός ο άνθρωπος έκανε ότι έκανε και γιατί δεν έκανε κάποια άλλα; Είχα μόνιμα ένα θυμό μέσα μου που πιστεύω έχει καταλαγιάσει πια. Κάποτε επισκέφθηκα έναν ψυχολόγο για ένα εντελώς διαφορετικό πρόβλημα. Στην ουσία πήγα για να με συμβουλέψει να αντιμετωπίσω μια κατάσταση που δεν ήταν καν δική μου, στο τέλος όμως βρέθηκα να μιλάω για μένα και έτσι ανακάλυψα πως όλος αυτός ο θυμός που βγάζω οφείλεται αποκλειστικά όχι τόσο στην έλλειψη του πατέρα, όσο στον ίδιο τον πατέρα μου. Δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβω πως δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα από ότι έχω ζήσει και πως όσα ερωτήματα και αν θέσω στο μυαλό μου δεν θα έχουν ποτέ απάντηση, πόσο μάλλον απάντηση από τον ίδιο.

-Η μητέρα σου σκέφτηκε ποτέ να κάνει σχέση με άλλον άνθρωπο; Εσύ θα το ήθελες αυτό;
Η μητέρα μου όταν έμεινε μόνη της ήταν 29 χρόνων. Ήταν απόλυτα λογικό για μένα να κάνει σχέση με ένα νέο σύντροφο αν όχι αμέσως, σίγουρα μετά από ένα διάστημα. Η εποχή όμως πιστεύω δεν άφηνε περιθώρια, για κάτι τέτοιο.  Γυναίκα-χωρισμένη= κάτι πρόστυχο. Όταν την ρώτησα μικρός «γιατί μαμά δεν ξαναπαντρεύτηκες;» η απάντηση της ήταν πως δεν ήθελε να βάλει ξένο άνθρωπο στο σπίτι με δυο μικρά παιδάκια. Σαφώς έκανε κάποια σχέση, νέα γυναίκα ήταν, αλλά ποτέ δεν έμεινε κάποιος στο σπίτι μας. Προσπαθούσε πιστεύω να μην μας φέρει σε δύσκολη θέση ή να μην έρθει η ίδια. Πάντα ήθελα να ξαναφτιάξει τη ζωή της και επιμένω ακόμη και τώρα. Η απάντηση της όμως είναι μια, πως την ζωή της ποτέ δεν τη χάλασε για να την ξαναφτιάξει γιατί μέσα από αυτή τη ζωή που έζησε έχει εμάς και της είναι αρκετό αυτό. Να μας βλέπει πλέον εμάς καλά και ευτυχισμένους.

-“Χρέωσες” ποτέ στη μαμά σου, τη λανθασμένη επιλογή πατέρα για τα παιδιά της;
Ναι δυστυχώς! Πάνω σε μια κουβέντα που είχαμε για τα περασμένα, της είχα πει πως εφόσον τον έβλεπε τι άνθρωπος ήταν, πως είχε δείξει δείγματα του χαρακτήρα του, γιατί έκανε και δεύτερο παιδί μαζί του, δηλ. εμένα. Θεωρώ πως κακώς το έκανα αυτό, να την κρίνω για την επιλογή της, γιατί εγώ το έβλεπα σαν παιδί ενώ αυτή σαν μια ερωτευμένη γυναίκα που ο σύντροφος της είχε δυο ελαττώματα που μέχρι τότε δεν έβλαψαν κανέναν.

-Τι πιστεύεις πως πρέπει να προσέχει ο οποιοσδήποτε-γυναίκα ή άντρας- θελήσει να προχωρήσει με κάποιον και να κάνει παιδιά μαζί του;
Πέραν της αγάπης και του έρωτα που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, θεωρώ πως πρέπει να υπάρχουν γερές βάσεις σε μια σχέση. Από κάποια ηλικία και μετά δεν βλέπεις μόνο την ομορφιά ή την καλοσύνη στο σύντροφο της επιλογής σου αλλά και κατά πόσο θα είναι καλός πατέρας ή μάνα των παιδιών σου. Αν αυτό που βλέπεις στον άλλον σου βγάζει αυτό το συναίσθημα, τη σοβαρότητα του να φέρεις στον κόσμο μαζί του ένα παιδί και να μπορέσετε μαζί να το κάνετε έναν αξιόλογο άνθρωπο. Αν θα μπορεί ο σύντροφος που έχεις επιλέξει για συνοδοιπόρο σου, να προσφέρει στο παιδί σου όλα αυτά που θεωρείς εσύ απαραίτητα κ.ο.κ. Το θέμα παιδί δεν είναι για μένα «απλά έτυχε».  Είναι επιλογή και μάλιστα αυτή τη στιγμή που σου μιλάω νιώθω πως είμαι πιο έτοιμος από ποτέ να γίνω πατέρας γιατί βρήκα τον άνθρωπο που μπορώ να μοιραστώ μαζί του μια τόσο μεγάλη ευθύνη αλλά και χαρά!

-Δεδομένης μιας τέτοιας πικρής εμπειρίας στη ζωή σου, ανησυχείς για το τι είδους πατέρας θα είσαι εσύ για τα παιδιά σου και πώς πιστεύεις ότι θα σου βγεί;
Ποιος δεν φοβάται τι είδους πατέρας θα είναι;  Ίσως μόνο όσοι δεν έχουν σκεφτεί ποτέ τον εαυτό τους σε αυτό το ρόλο και ίσως δεν τον θέλουν κιόλας! Σαφώς φοβάμαι μήπως δεν αντεπεξέλθω στις προσδοκίες της συντρόφου μου αλλά και στις προσδοκίες που έχω εγώ για μένα. Μεγάλο ρόλο πιστεύω θα παίξει και το πόσο αρμονική θα είναι η σχέση μου με τη γυναίκα μου και στο πως θα αντιμετωπίζουμε τα τυχόν προβλήματα από κοινού. Θέλω να πιστεύω  πως θα γίνω ένας καλός μπαμπάς και θα δώσω όλο μου το είναι για να το κάνω αυτό πραγματικότητα. Θέλω και ελπίζω να δημιουργήσω μαζί με τη γυναίκα μου, άξιους και δυνατούς ανθρώπους στην κοινωνία . Με αξίες και βαθιά συναισθήματα. Βλέπω τον αδελφό μου προς το παρόν που έχει γίνει ένας αξιοθαύμαστος πατέρας και είμαι περήφανος για εκείνον!

-Έχεις σκεφτεί τι ρόλο θα ήθελες να έχεις στη ζωή των παιδιών σου είτε είστε καλά με τη γυναίκα σου αύριο είτε πχ χωρίσετε;
Το ρόλο που μου ανήκει; Αρμόζει μάλλον! Του πατέρα με όλη την έννοια της λέξης. Πατέρας, φίλος και δάσκαλος. Δεν θέλω με κανένα τρόπο να με φοβούνται αλλά να με σέβονται, όπως ήμουν δηλαδή εγώ με τη μητέρα μου. Θα ‘ θελα να μπορώ να είμαι δίπλα τους σε οτιδήποτε, να με εμπιστεύονται και να με συμβουλεύονται. Ένα ξέρω σίγουρα, πως είτε είμαι με τη μαμά τους είτε όχι θα είμαι δίπλα τους και ποτέ δεν θα τα βάζω στην μέση σε όσα θα αντιμετωπίζω με την μητέρα τους. Θα είμαι πάντα παρόν.

-Αν μπορούσες σήμερα να ξαναγεννηθείς θα άλλαζες κάτι από όλα αυτά που πέρασες και αν ναι, τι;
Χμμ! Νομίζω πως δεν θα άλλαζα τίποτα και ο λόγος είναι πως ότι έχω γίνει, αν σήμερα είμαι πιο δυνατός, οφείλεται σε αυτά τα βιώματα.  Αν έγινα καλός άνθρωπος το οφείλω στη μάνα μου και στον τρόπο που με μεγάλωσε. Ίσως αν μεγάλωνα μαζί με τον πατέρα μου, δηλ. δεν χώριζαν,  να ήμουν εντελώς διαφορετικός. Έζησα με απόλυτη ηρεμία όσο και αν ακούγεται παράξενο αυτό.  Αν μεγάλωνα σε ένα σπίτι με τσακωμούς και φωνές σε καθημερινή βάση δεν ξέρω πόσα κόμπλεξ και ανασφάλειες ίσως να είχα βγάλει. Άρα όχι, δεν θα άλλαζα τίποτα, ακόμα και τα πιο άσχημα, γιατί αυτά είναι που μας κάνουν πιο δυνατούς!

-Τι θα ήθελες να πείς στη μητέρα σου και στον αδερφό σου;
Τι άλλο από ένα μεγάλο ευχαριστώ! Που ήταν εκεί όταν όλοι οι άλλοι έλειπαν, που δεν με άφησαν ποτέ να νιώσω μόνος. Ότι τους ευχαριστώ  πολύ και τους αγαπώ και τους δυο. Ιδιαίτερα τη μάνα μου που με έκανε έναν σωστό άνθρωπο και άντρα, παρ’ότι υπήρχαν δυσκολίες! Αν έμαθα να αγαπώ, το οφείλω σε εκείνη!

-Ένα μήνυμα για τους αναγνώστες του Singleparent.gr ;
Να προσπαθούν να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο δίπλα στα παιδιά τους. Να τα ακούν και να αφουγκράζονται τα πάντα. Να μην τα βάζουν στη μέση σε τυχόν διαμάχες για να πληγώσουν τον/ την πρώην σύζυγο. Να είναι δυνατοί  σε οποιαδήποτε δυσκολία και αν αντιμετωπίζουν, γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα. Και να συζητάνε πολύ, παρά πολύ με τα παιδιά τους. Να προσπαθήσουν να τα κάνουν ευτυχισμένους και άξιους ενήλικες. Να φτιάξουν ξανά τη ζωή τους αλλά με έναν άνθρωπο που θα θεωρούν πως είναι άξιος να μπει στη ζωή των παιδιών τους!

Ευχαριστούμε τον Κώστα που δέχτηκε να μας μιλήσει και περιμένουμε και τη δική σας εμπειρία με email, στο info@singleparent.gr
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική.