fbpx

Κωνσταντίνα και Γιώτα: “Χάσαμε τη μητέρα μας, αλλά η ζωή προχωράει!””

| 28 Μαρτίου 2014
ADVERTISEMENT

Είναι η Κωνσταντίνα και η Γιώτα, δύο αδερφές που έχασαν τη μητέρα τους σε ηλικία 25 ετών από καρκίνο, η οποία ήταν επίσης παιδί μονογονεϊκής οικογένειας. Τα κορίτσια έχουν άλλη μια μεγαλύτερη αδερφή, ο πατέρας τους είναι στη ζωή με κάποια προβλήματα υγείας αλλά πάντα δίπλα στα παιδιά του, ενώ η κάθε μία έχει τη δική της οικογένεια. Η συνέντευξη που μας έδωσαν και όσα μας είπαν για τη μητέρα τους, το θάνατο αλλά και τη ζωή,  μας δείχνει πώς μπορεί να εξελιχθεί ένα παιδί που χάνει τη μητέρα του έστω και σε μεγαλύτερη ηλικία, πώς επιβιώνει αλλά και πώς συνδέει το γεγονός με τη δημιουργία της δικής του οικογένειας. Είναι η Κωνσταντίνα και η Γιώτα, από τα πιο αισιόδοξα και δυνατά πλάσματα που έχουμε γνωρίσει!

Πώς είναι να μεγαλώνει κάποιος έστω και στα 25 ή στα 30 του, με τον έναν γονιό και κυρίως να είναι κορίτσι και να μεγαλώνει με τον πατέρα;


ADVERTISEMENT

Κωνσταντίνα: Πάντα υπάρχει το κενό της μαμάς, ο,τι ηλικία και να είναι κάποιος…ο μπαμπάς μου δε με ενόχλησε σε τίποτα…δε χρειάστηκε κάτι πάρα μόνο όταν έπαθε εγκεφαλικό. Η μαμά χρειάζεται για να σου δίνει συμβουλές, με τον μπαμπά μου δε συζητάμε θέματα ερωτικά ή πολύ προσωπικά.
Γιώτα: Πιστεύω ότι είχαμε μεγαλώσει ήδη αρκετά.. Βέβαια, μας λείπει πολύ η μητέρα μας, αλλά κυρίως ως παρουσία. Μας είχε προετοιμάσει γαι πάρα πολλά. Εμένα η απώλεια μου φάνηκε κυρίως όταν έγινα μαμά. Επίσης, ο μπαμπάς μας (ως χαρακτήρας) δεν δίνει παρά πολύ σπάνια προσωπικές συμβουλές. Άρα, μερικές φορές λείπει η συμβουλή της μαμάς.

Ήταν ξαφνικός ο θάνατός της;
Κωνσταντίνα: Δεν ήταν καθόλου ξαφνικό.
Γιώτα: Όχι, είχε εμφανίσει καρκίνο στο μαστό όταν ήμασταν μικρές (4-5). Μετά από μαστεκτομή/θεραπείες ήταν καλά για πολλά χρόνια και αρρώστησε ξανά όταν ήμασταν στο πανεπιστήμιο με καρκίνο των ωοθηκών. Πέθανε μετά από 6 χρόνια περίπου.

Όταν ένας γονιός αρρωσταίνει και πεθαίνει, ιδίως η μητέρα, κάνει το παιδί και σε μεγάλη ηλικία ακόμη, να φοβάται για τη δική του ζωή. Έχετε αυτή την ανασφάλεια ειδικά τώρα που είστε κι οι ίδιες μαμάδες;
Γιώτα: Οχι καθόλου. Εμείς είμαστε αισιόδοξες γενικά.


ADVERTISEMENT

Ο μπαμπάς σας πώς σας στήριξε εκείνο τον καιρό; Τί σας λέει τώρα;
Κωνσταντίνα: Τίποτα. Δεν μπορώ να πω ότι το συζητάει γενικά. Δεν αντέχει.
Γιώτα: Ο μπαμπάς μας δεν μιλάει πολύ για τέτοια θέματα, αλλά είναι σημαντικό που ξέρουμε ότι είναι πάντα εδώ και διαθέσιμος.

Πιστεύετε ότι έχει παίξει ρόλο το γεγονός αυτό στην υγεία του ή δεν έχει καμία σχέση;
Κωνσταντίνα: Ναι πάρα πολύ. Αλλά είχε και προδιάθεση από μικρός, με υψηλή πίεση.  Έχει  το καλό ότι είναι πάντα παρών και μας στηρίζει με άλλους τρόπους, π.χ. δεν μας κατακρίνει ποτέ.

Υπάρχει κάποια συμβουλή από τη μητέρα σας που εφαρμόζετε μέχρι και σήμερα;
Κωνσταντίνα: Πολλές. Τη μαμά μας γενικώς την έχω  για πρότυπο και τα ίδια θα πώ και στην κόρη μου.
Γιώτα: Εγώ  γενικώς την έχω ως πρότυπο και στην επαγγελματική ζωή, αλλά και ως μαμά (όσο μπορώ).
Κωνσταντίνα: Μας έλεγε να είμαστε δεμένες και να μην τσακωνόμαστε.
Γιώτα: Να  μην κουραζόμαστε υπερβολικά.
Κωνσταντίνα: Ως μαμά θα κάνω τα ίδια με εκείνη, ήταν φοβερή. Πολύ τρυφερή, ήταν σημαντικό που ισορροπούσε δουλειά και μεγάλη οικογένεια.
Γιώτα: Ναι, αλλά χωρίς τις υπερβολές που πολλές φορές βλέπουμε από τις σημερινές μαμάδες. Εννοώ τις πολλές δραστηριότητες και τα καταναγκαστικά “παιχνίδια”. Να φανταστείς δεν μας είχε διαβάσει ποτέ!

Τι αναμνήσεις έχετε από εκείνη;
Κωνσταντίνα: Θυμάμαι που βλέπαμε τηλεόραση όλες μαζί, είχαμε αγαπημένες σειρές!
Γιώτα: Είχαμε και πολλές αγκαλιές! Συναντιόμασταν στον διάδρομο και φιλιόμασταν. Και εγώ με την κόρη μου είμαι πολύ τρυφερή, αν και δεν περνάω πάρα πολύ χρόνο μαζί της.
Κωνσταντίνα: Έλειπαν πολλά ταξίδια με τον μπαμπά μας αλλά κατάφερνε να κρατάει τις ισορροπίες και πάντα γυρνούσαν τρισευτυχισμένοι.
Γιώτα: Εντάξει εγώ είχα μια φοβία μην πέσει το αεροπλάνο, μερικές φορές. Πάντως τώρα λείπει και ως γιαγιά, στη κόρη μου.
Κωνσταντίνα: Ε καλά και εγώ έκλαιγα όταν έβλεπα τις σειρές χωρίς εκείνη. Ναι ως γιαγιά μας λείπει πολύ.

Στα δικά σας παιδιά τί έχετε πεί για τη γιαγιά τους;
Γιώτα: Εγώ της λέω ότι έχει πεθάνει, αλλά προσπαθώ να μην δείχνω στεναχωρημένη και το έχει δεχτεί.
Κωνσταντίνα: Τα ίδια θα πω κι εγώ στη κόρη μου όταν μεγαλώσει λίγο.

Η μαμά σας ήταν παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, σωστά;
Κωνσταντίνα: Ναι, ο μπαμπάς της πέθανε όταν εκείνη ήταν ακόμη στη κοιλιά. Η πλάκα είναι πως η μαμά της μαμάς μας, ήταν αναλφάβητη και η μητέρα μου, έγινε καθηγήτρια Πανεπιστημίου.
Γιώτα: Ήταν πολύ φτωχή οικογένεια, μεγάλωσαν σε ένα δώμα στην Ομόνοια!

Νιώθετε ευθύνη απέναντι στον μπαμπά σας; Φοβάστε π.χ. μην πάθει κάτι;
Γιώτα: Περισσότερο νιώθει έτσι η μεγάλη μας αδερφή.
Κωνσταντίνα: Τον νταντεύουμε αλλά δεν φοβάμαι. Τώρα που η αδερφή μας λείπει στο εξωτερικό, τον έχουμε περισσότερο έννοια αλλά μέχρι εκεί, δεν φοβόμαστε.
Γιώτα: Είναι καλά, χαρούμενος αλλά δεν ζητάει πολλά, γενικά είναι πολύ αυτόνομος άνθρωπος.

Του είπατε ποτέ “Βρε μπαμπά, βρες καμιά σύντροφο, φτιάξε τη ζωή σου;” τουλάχιστον πρίν το εγκεφαλικό; Έδειξε να θέλει να πάει παρακάτω;
Γιώτα
: Είχε βρει μία για κάποιο καιρό (πριν το εγκεφαλικό), η οποία ήταν πάρα πολύ καλή.
Κωνσταντίνα: Ναι προσπάθησε, εμείς θέλαμε, αλλά δεν κράτησε πάρα πολύ.
Γιώτα: Είχαμε πάει και εκδρομή, όλοι μαζί! Ήταν διαζευγμένη, δεν ξέρω όμως γιατί αυτή δεν ήθελε να το κρατήσει πολύ. Εμείς πάντως ήμασταν κατα-ευχαριστημένες.

Δεν νιώσατε δηλαδή κάποια ας πούμε “απειλή”, ότι πχ “αντικαθιστά” τη μαμά σας
Γιώτα: Εγώ ποτέ.
Κωνσταντίνα: Ούτε εγώ.

Μια ανάμνηση,μια μικρή στιγμή που θυμίζει μαμά;
Κωνσταντίνα: Οι ελίτσες στην πλάτη της.
Γιώτα: Ναι, ασχολούμασταν πολύ με το σώμα της.
Κωνσταντίνα: Παίζαμε με την “ψεύτικη” μύτη όπως λέγαμε γιατί είχε κάνει πλαστική, και την εκνευρίζαμε που την πιέζαμε για να δούμε αν είναι αληθινή χαχα! Και με την κοιλιά της που ήταν πλαδαρή και τη θεωρούσαμε τέλεια!!!
Γιώτα: Η μυρωδιά της μαμάς δεν ξεχνιέται, οι βόλτες στη θάλασσα κ.α.

Υπάρχει ζωή μετά τη χηρεία; Μπορεί ένας άνθρωπος να πενθήσει και να προχωρήσει;
Κωνσταντίνα: Εννοείται!
Γιώτα: Βέβαια, αυτό είναι το φυσιολογικό. Δεν μπορείς να ζεις συνέχεια μέσα στη θλίψη για κάτι που δεν αλλάζει. Βέβαια δεν ξεχνάς τον άνθρωπό σου ποτέ…άλλο αυτό. Φαντάζομαι βέβαια ότι τελικά παίζουν πολλοί παράγοντες ρόλο. Το πένθος έχει συγκεκριμένες χρονικές περιόδους. Εγώ δεν είμαι θρήσκα (η μαμά μας ήταν), αλλά αναγνωρίζω στην εκκλησία ότι έχει καθορίσει πολύ σωστά τις περιόδους του πένθους και οι ψυχίατροι συμφωνούν μαζί μου σε αυτό.
Κωνσταντίνα: Και πρέπει να προχωρήσεις αλλιώς δεν τα καταφέρνεις!

Ευχαριστούμε πολύ τη Κωνσταντίνα και τη Γιώτα για το χρόνο τους, την υπέροχη συνέντευξη που μας έδωσαν αλλά κυρίως για την αισιοδοξία και τη δύναμη που μας μετέδωσαν!

 Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας το email σου, στο
 info@singleparent.gr ή βρες μας στη σελίδα μας στο facebook εδώΣημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ