fbpx

Υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να είσαι μονογονέας;

| 25 Φεβρουαρίου 2016
ADVERTISEMENT

Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα γινόμουν μόνη μαμά. Όταν έμεινα έγκυος στα 19, ο σύντροφος μου και εγώ αναρωτηθήκαμε: “Πως θα το πούμε στους γονείς μας; Που θα ζήσουμε; Πως θα βγάλουμε τα προς το ζην;” Ξέραμε ότι το να μεγαλώσουμε ένα παιδί θα ήταν δύσκολο αλλά νόμιζα ότι θέλαμε τα ίδια πράγματα: γάμο, μια καλή δουλειά και μια ωραία οικογένεια.

Σταδιακά ωστόσο, συνειδητοποίησα ότι ζούσα τη ζωή των γονιών μου: ο σύντροφος μου ήθελε να με ελέγχει, να καθορίζει εκείνος με ποιους θα βγω και που θα πάω. Αν αργούσα να του τηλεφωνήσω μου έβαζε τις φωνές. Όταν τσακωνόμασταν με χαστούκιζε και μετά μου ζητούσε συγνώμη: “Σ’ αγαπώ. Συγγνώμη.”


ADVERTISEMENT

Ο πατέρας μου πάντα εμπόδιζε την μητέρα μου να κάνει αυτά που ήθελε. Εκείνη είχε όνειρο να πιάσει δουλειά και να σπουδάσει. Ο πατέρας μου όμως δεν της το επέτρεπε. Στο σπίτι, ήταν επιθετικός: “Το φαγητό είναι χάλια, για ποιόν μαγειρεύεις; Για τα γουρούνια;” της έλεγε. Συχνά τον άκουγα να πετά κάτω κατσαρολικά από τον θυμό του. Το χειρότερο ήταν να βλέπω την μητέρα μου, ντυμένη με το νυχτικό της, να του φέρνει ένα δίσκο με φαγητό, προσπαθώντας να τον ευχαριστήσει.

Είμαι περήφανη για τους γονείς μου. Ήρθαν μετανάστες εδώ όταν ήταν 20 ετών και έδωσαν πολύ αγάπη στα τέσσερα παιδιά τους. Αλλά η ζήλια του πατέρα μου και ο έλεγχος που ασκούσε στη μητέρα μου, μας τρόμαζε. Ο κόσμος είχε αρχίσει να αλλάζει για τις γυναίκες αλλά ο πατέρας μου δεν ήθελε αυτή την αλλαγή. Αν ρωτούσα την μητέρα μου, “Είσαι καλά;” θα μου έλεγε, προσπαθώντας να μην κλάψει, “εμείς οι γυναίκες πρέπει να κάνουμε αυτό που θέλουμε και να μην επιτρέπουμε σε κανένα άντρα να μας εμποδίσει”.

Είχα φανταστεί ότι ο σύζυγος μου και εγώ θα ήμασταν ισότιμοι μέσα στον γάμο. Ο πατέρας του γιου μου όμως προτιμούσε να αράζει με τους φίλους του, να πίνει στον δρόμο και να παίζει μπάσκετ αντί να είναι πατέρας. Σαν τον δικό του πατέρα, θεωρούσε ότι η φροντίδα του παιδιού ήταν γυναικεία δουλειά.  Όταν επέστρεφε στο σπίτι, προσπαθούσε να μου επιβάλει τι να κάνω με τον μισθό μου ενώ ο ίδιος δεν συνεισέφερε δεκάρα καθώς δεν δούλευε. Κάποια στιγμή είπα λοιπόν στον εαυτό μου, “Δεν υπάρχει χώρος στη ζωή μου για έναν άνθρωπο που με πληγώνει”.


ADVERTISEMENT

Τώρα συνειδητοποιώ ότι είμαι μέρος μιας νέας τάσης. Ναι οι μαμάδες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους όλο και αυξάνονται αλλά από το 1990, η ενδοοικογενειακή βία έχει μειωθεί. Μεγαλώνοντας, όπως και άλλες γυναίκες στην κοινωνία, έμαθα να αλλάζω πάνες, να βάζω σε δεύτερη μοίρα το σχολείο και ότι το να τρως ξύλο από τον σύντροφο σου, ήταν κάτι φυσιολογικό.

Από την άλλη όμως υπήρχε αυτό που μου είχε πει η μητέρα μου, που αν και δεν το τηρούσε μου φαινόταν σωστό: “Αν ένας άντρας σε αγαπά πραγματικά, θα σε ενθαρρύνει να κυνηγήσεις τα όνειρα σου”.  Μια μέρα, ένας συμμαθητής μου παρουσίασε στην τάξη την εργασία του για την ενδοοικογενειακή βία. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι δικαιούμουν να γίνω ευτυχισμένη, ότι είχα φωνή και ότι δεν ήμουν μόνη. Παρόλα αυτά μου πήρε χρόνια να αποβάλλω τα αρνητικά πρότυπα που είχα από παιδί.

Καταλαβαίνω γιατί η κοινωνία βλέπει αρνητικά μια γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της το παιδί της. Θεωρεί ότι είναι δύσκολο για το παιδί να μεγαλώνει σε μια μονογονεϊκή οικογένεια, πράγμα που ισχύει. Όταν γέννησα την κόρη μου, πέντε χρόνια μετά τη γέννηση του γιου μου, ήμουν αρραβωνιασμένη. Πάντα ήμουν περήφανη που προερχόμουν από οικογένεια με δυο γονείς και ότι δεν είχα παραιτηθεί από το όνειρο μου να γίνω η σύζυγος κάποιου. Αλλά πολλοί άντρες αλλάζουν μετά την γέννηση των παιδιών. Στα πρώτα γενέθλια της κόρης μου, κατάλαβα ότι και αυτή η σχέση, μου είχε στερήσει πολλά. Ο πατέρας της κόρης μου δεν ήθελε να δουλεύω και ερχόταν και έφευγε από το διαμέρισμα μου όποτε ήθελε, λες και ήταν ξενοδοχείο.

Το άγχος και ο αγώνας είναι κομμάτι της ανεξαρτησίας. Όταν η κόρη μου ήταν μικρή, έκανα δυο δουλειές αλλά και πάλι τα χρήματα που έβγαζα, δεν έφταναν για να καλύψουν όλες μας τις υποχρεώσεις. Κάθε μήνα καθυστερούσα να πληρώσω το νοίκι, συχνά αναγκαζόμουν να ζητήσω φαγητό από την μητέρα μου και μερικές φορές είχα αναγκαστεί να πουλήσω κάποια από τα πράγματα μου για να αγοράσω τρόφιμα. Υπήρξαν φορές που δεν άφησα τον γιο μου να πάει στο σχολείο επειδή δεν είχα χρήματα να του δώσω για κολατσιό. Έκλαιγα συχνά αλλά προσπαθούσα να μην με δουν τα παιδιά μου. Συνέχιζα να λέω στον εαυτό μου, “Για να φροντίσω τα παιδιά μου πρέπει να φροντίσω τον εαυτό μου”.

Κάποια στιγμή κατάφερα να νιώσω ότι είχα και πάλι τον έλεγχο της ζωής μου και της μικρής μου οικογένειας. Δούλευα, είχα το σπίτι μου και τα παιδιά μου πήγαιναν σχολείο. Είχαμε την ρουτίνα μας. Δεν έψαχνα για σχέση. Δεν ήθελα να κάνω σχέση.

Φυσικά τότε ήταν που γνώρισα έναν άντρα που από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι δεν θα προσπαθούσε ποτέ να με ελέγξει. Ο Άγγελος ήταν μόνος μπαμπάς που μεγάλωνε δυο παιδάκια. Πριν από τρία χρόνια αποφασίσαμε να ενώσουμε τις οικογένειες μας. Τα παιδιά μου είναι πλέον 8 και 13 ετών και έχω ένα σύντροφο με τον οποίο μπορώ να γελάω και να μοιράζομαι τη ζωή μου.

Πέρσι την Άνοιξη, είχαμε βγει για φαγητό και καθώς περπατούσαμε για να πάμε στο αμάξι, μου έπιασε το χέρι και με ρώτησε, “Θες να παντρευτούμε;” Χαίρομαι που τα παιδιά μου θα δουν τι σημαίνει πραγματικός γάμος.

Δεν μετανιώνω που για 10 χρόνια, μεγάλωσα μόνη μου τα παιδιά μου. Η κόρη μου έμαθε από το παράδειγμα μου ότι η ανεξαρτησία είναι καλύτερη από το να έχεις δίπλα σου έναν άντρα που σε χτυπά και ο γιος μου έμαθε ότι αν θέλει μια γυναίκα να τον αγαπήσει πραγματικά, πρέπει να της φέρεται καλά και να σέβεται τα όνειρα της.

Πηγή: http://parenting.blogs.nytimes.com/

 

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ