fbpx

Χώρισα και βγήκα από τη κόλαση με το κεφάλι ψηλά

| 27 Ιανουαρίου 2014
ADVERTISEMENT

Όταν γέννησα τον δεύτερο γιό μου το 2001, αποφασίσαμε με τον άντρα μου να μείνω στο σπίτι και να τον μεγαλώσω και ο άντρας μου να συνεχίσει φυσικά να δουλεύει για να ζήσει την οικογένειά μας. Μου άρεσε πολύ που έμενα σπίτι και φρόντιζα τα παιδιά και δεν μετανιώνω αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι αγνοούσα το ποια πραγματικά ήμουν εγώ και ποιος ήταν εκείνος.  Χαμένη μέσα στο νοικοκυριό, στα παιδιά που αρρώσταιναν ή ζητούσαν και στους λογαριασμούς του σπιτιού, δεν είχα δώσει σημασία.

Με τον καιρό αρχίσαμε να μαλώνουμε όλο και περισσότερο κι έτσι σκεφτήκαμε να επισκεφθούμε έναν σύμβουλο γάμου, τουλάχιστον για χάρη των παιδιών. Μια μέρα, έτυχε να δω στον δρόμο τον οικογενειακό μας γιατρό και σε μια στιγμή αδυναμίας, λύγισα και του τα είπα όλα. Ότι δεν τα πηγαίναμε καλά με τον Γιώργο, ότι μάλλον χωρίζαμε, ότι μου ήταν πολύ δύσκολο. Ο γιατρός μας ήταν υπομονετικός και καθόλου επικριτικός. Είχε εξάλλου και εκείνος χωρίσει πρίν πολλά χρόνια, τότε που η κόρη του ήταν 3 ετών και μπορούσε να με καταλάβει. Πράγματι, με αγκάλιασε και μου έδωσε την καλύτερη συμβουλή που μου έχει δώσει ποτέ κανείς σε όλη τη διάρκεια του διαζυγίου:


ADVERTISEMENT

«Όταν είσαι στη κόλαση, πρέπει να βάζεις το κεφάλι κάτω και να τρέχεις. Μη σταματήσεις να κοιτάξεις γύρω σου γιατί δεν θα βγείς ποτέ!».

Τελικά, μας πήρε περισσότερο από δύο χρόνια να τελειώσουμε τη διαδικασία νομικά και συναισθηματικά. Μερικές φορές φαινόταν ότι μπορούσαμε να το σώσουμε αλλά επειδή δεν τα καταφέραμε, προσπαθήσαμε να σώσουμε ό,τι μπορούσαμε όπως προσπαθήσαμε πολύ σκληρά να αποχωριστούμε. Δεν ήταν εύκολο.

Όταν έφυγε από το σπίτι, τότε συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό το διάστημα είχα πόλεμο με έναν άνθρωπο που ήμουν ερωτευμένη τη μισή μου ζωή. Πώς γινόταν ο άνθρωπος που επέλεξα για πατέρα των παιδιών μου, να γίνει τόσο ψυχρός και να προσπαθεί επίμονα να με κάνει να ζω δυστυχισμένα; Μήνες μετά, όταν τα παιδιά δεν έβλεπαν και δεν άκουγαν, μαλώναμε για ό,τι μπορείτε και δεν μπορείτε να φανταστείτε, όπως:
Ήσουν κακός/ιά με τα παιδιά αυτό το Σαββατοκύριακο
Έφυγες για να κάνεις τη ζωή σου
Ποτέ δεν νοιάστηκες για εμάς
Ποτέ δεν νοιάστηκες για μένα
Δεν σ’ αγάπησα ποτέ
Μακάρι να μην σε είχα παντρευτεί.
Και όλα τα παραπάνω, εννοείται ότι είναι τα πιο light και ειπώθηκαν και από τους δύο.


ADVERTISEMENT

Όταν λοιπόν ξεκινήσαμε να ζούμε χωριστά, μπήκαμε ο κάθε ένας στη διαδικασία του απολογισμού, τι είχε πάει στραβά όσο ήμασταν μαζί σε σημείο και όταν βρισκόμασταν στις συνεδρίες, ανασύραμε όλα τα λάθη του παρελθόντος, γιατί ήταν το μόνο μέρος όπου δεν ήταν μπροστά τα παιδιά. Κι έτσι, εκεί στο γραφείο του ψυχοθεραπευτή, κάναμε τα πάντα για να πληγώσουμε ο ένας τον άλλον. Όμως πώς θα έφτιαχνα μια νέα ζωή όταν το μόνο που έκανα ήταν να αμύνομαι στις επιθέσεις του;

Θυμήθηκα τότε εκεί, προς το τέλος του διαζυγίου, τη συμβουλή του γιατρού μας. Ήμουν στη κόλαση και υπήρχε έξοδος οπότε αν ήθελα να βγω, έπρεπε να βάλω το κεφάλι κάτω και να τρέξω.

Σταμάτησα να κοιτάζω τι έκανε και τι δεν έκανε ο πρώην. Σταμάτησα να ψειρίζω τις συζητήσεις μας, τι εννοούσε και τι δεν εννοούσε και του μιλούσα μόνο για τα τυπικά, τους λογαριασμούς, τις εξετάσεις των παιδιών, τα μαθήματά τους και μέχρι εκεί. Συνέχιζε να με παίρνει αργά τα βράδια που τα παιδιά κοιμόντουσαν-πιθανότατα για να με βρίσει-αλλά σταμάτησα να απαντώ.

14 μήνες μετά την αίτηση διαζυγίου, περνούσαμε τη πόρτα του δικαστηρίου και βγαίνοντας δεν σταμάτησα να κλαίω με αναφιλητά. Θρήνησα για άλλη μια φορά τον άντρα που αγάπησα και έχασα, τα όνειρα και τις προσδοκίες που είχαμε από την οικογένειά μας, τις επιθέσεις και τις βρισιές των τελευταίων ετών. Εκεί στο πάρκινγκ του δικαστηρίου, αποχαιρέτισα μια για πάντα τη παλιά μου ζωή και βγήκα από αυτό όπως θα έβγαινα από τη κόλαση. Με το κεφάλι ψηλά!

Ένα μήνα μετά, προσπαθούμε να είμαστε πολιτισμένοι για χάρη των γιών μας και προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο γι’ αυτά. Μπορεί να χωρίσαμε αλλά θα μας δένουν πάντα τα παιδιά. Υπάρχουν ακόμη πράγματα που με θυμώνουν αλλά επιλέγω να μην τα σκέφτομαι. Δεν θέλω να πιαστώ πάλι με αυτά τα θέματα και δεν θέλω να ξαναμπώ στη κόλαση, ούτε για μια στιγμή. Μπορεί οι δαίμονες και τα φαντάσματα να είναι ακόμη σε απόσταση αναπνοής, αλλά εγώ επιλέγω να μην τα βλέπω. Γιατί με αυτόν τον τρόπο βγήκα από τη κόλαση!

Πηγή: http://divorcedmoms.com/

Θέλετε να μας μιλήσετε; Κι εμείς!
Στείλτε μας email στο
 info@singleparent.gr ή βρείτε μας στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική. Τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ