fbpx

Χώρισα για μια καλύτερη ζωή χωρίς ποτέ να φανταστώ το τέλος…

| 3 Φεβρουαρίου 2014
ADVERTISEMENT

Έπειτα από μια προβληματική σχέση ακολουθεί κι ένας προβληματικός γάμος..τσακωμοί κι επανασυνδέσεις ώσπου ήρθε και το παιδί μας..Ένα Μάιο  ήρθε στην αγκαλιά μας το αγοράκι μας και μαζί του και οι ελπίδες πώς ο σύζυγός μου θα αγαπήσει την οικογένειά μας Πότε με ήλιο και πότε μα βροχή αυτή η σχέση κράτησε για άλλα σχεδόν τέσσερα χρόνια με καθημερινούς πολέμους όχι μόνο μαζί του αλλά και με την οικογένεια του ,που κατοικούσαν ακριβώς δίπλα μας!

Εκείνος είχε αποσυρθεί από τα καθημερινά (φαγητό,καφές,παρέα,βόλτες ,παιδικός,ψώνια κτλ). Ερχόταν σπίτι μετά τη δουλειά του μόνο για ύπνο,μπάνιο και φαγητό(μόνος του).Περνούσα ώρες με  το παιδί μόνη.Στα κοινωνικά,στο σχολείο,στο σπίτι.Μεταξύ μας υπήρχε πάντα ένας θυμός στην ατμόσφαιρα.Ευτυχώς μπροστά στο παιδί δεν γινόταν ποτέ κουβέντα. Όχι πως δεν είχε αντίκτυπο στην ψυχική ισορροπία του,απλά ήταν μια άγραφη συμφωνία που είχαμε μεταξύ μας: Όχι φασαρίες μπροστά στο παιδί..Ώσπου βυθίστηκα στην κατάθλιψη! Το παιδί,τριών και κάτι ετών,άρχισε να μου λέει μανουλίτσα μου,γέλασε μου….


ADVERTISEMENT

Μια ωραία 25η Μαρτίου μαζεύω τα ρούχα που φορούσα και αφού είχα αφήσει το παιδί στον παιδικό σταθμό,μετακομίζω για το πατρικό μου χωρίς να γίνει από τη μεριά του μια ουσιαστική κίνηση να με κρατήσει..Συμφωνήσαμε να μου φέρει το παιδί εκείνος το μεσημέρι.Θα έφευγα και απο την επαρχία που μέναμε.

Ξεκινάω λοιπόν στα 26 και κάτι μου μια καινούρια ζωή,με τον 3,5ετών γιό μου μακρυά από τους ανθρώπους που δεν σκέφτηκαν ποτέ εμένα και το παιδί μου παρά μόνο τα θέλω τους και τα θέλω του περίγυρου τους. Με τις όσες δυσκολίες και χωρίς δουλειά,χωρίς σπίτι και με μερικά ευρώ από τα δώρα του ΙΚΑ μετά που γέννησα,ξεκινάω στην πόλη που μεγάλωσα να χαρίζω χαμόγελα στο παιδάκι μου από τη μια και από την άλλη να πασχίζω για την διαβίωσή μας. Βοήθεια είχα από την αδερφή μου ,που μαζί ουσιαστικά μεγαλώσαμε το παιδί. Χρήματα από αυτόν δεν έπαιρνα. Πλήρωνε μετέπειτα μόνο τον παιδικό σταθμό που έγραψα το παιδί.Ο καιρός περνούσε,το παιδί μεγάλωνε χαρούμενο και γελαστό και ανέμελο.Πίσω του ήμουν εγώ,που έτρεχα σαν τρελή από την μία δουλειά στην άλλη να προλάβω,πότε θα σχολάσει το παιδί, να το δώ,να φάει,να το πάω στις δραστηριότητές του,στους παιδότοπους και τις εκδρομές,στα κρυολογήματα …..

Κάπως έτσι ερχόταν το Σαββατοκύριακο όπου το πήγαινα στον πατέρα του να το δεί,μην του δημιουργώ επιπλέον άγχη και στεναχώριες που “το είχα πάρει μακριά από το μπαμπά του και που ο ίδιος δεν “γνώριζε” τους λόγους που είχαμε χωρίσει…δεν θυμόταν ότι δεν μου έδινε σημασία σαν γυναίκα,ότι τον τελευταίο χρόνο πριν χωρίσουμε κοιμόμασταν εγώ στον καναπέ κι εκείνος στην κρεβατοκάμαρα..ότι δεν έδινε δεκάρα για τις ανούσιες επιθέσεις των γονιών του απέναντι μου πως δεν αφήνω το παιδί στη μάνα μου και τη δουλειά για να βοηθάω στις αγροτικές δουλειές τους. Ότι δεν αφιέρωνε ούτε 10′ από το χρόνο του να παίξει με το παιδί, ότι για διάστημα πέντε μηνών συνεχόμενα ερχόταν σπίτι στις 5 το πρωί(είχε κι ένα καφενείο ….παράλληλα με την κύρια δουλειά του)ούτε τον ωραίο τρόπο που χρησιμοποιούσε για να μου μιλάει θυμόταν…ότι λέει μας τάιζε…στο σπίτι που του είχαν συνεισφέρει και οι δικοί μου για να το χτίσει…και δεν πήρα ποτέ τα έπιπλα μου για να μην δημιουργήσω θέμα στο μικρό…και ούτε να έμενα μπορούσα γιατί ήταν στης μάνας του το χωράφι…κ.α.


ADVERTISEMENT

Κι έπειτα από τον πόλεμο…..το θυμό και την απογοήτευση συμφωνήσαμε να είμαστε φίλοι και να συνενοούμαστε για τα θέματα του παιδιού.Κι έτσι έγινε. 2-3 χρόνια αφού είχαμε χωρίσει,εκείνος ερχόταν από το σπίτι μας στην πόλη που έμενα με το παιδί και το έπαιρνε για Σ/Κ και στις γιορτές και στις αργείες και όποτε άλλοτε υπήρχε δυνατότητα πάντα με τηλέφωνο πριν χωρίς να δημιουργηθεί ξανά θέμα μεταξύ μας.Είχε τις σχέσεις του,είχα τις δικές μου αλά το παιδί μας ποτέ δε το βάλαμε στη μέση.

τα χρόνια πέρασαν,το παιδί ήταν στα 13 όταν αποφάσισα αφού είχα τακτοποιηθεί κι επαγγελματικά να πάρω το παιδί και να γυρίσουμε στην επαρχία.Εγώ με τη δουλεία μου είχα την άνεση να ασκώ καλύτερα το επάγγελμα μου χωρίς τους τρελούς ρυθμούς της πόλης(δουλειά,σχολείο,δραστηριότητες,ξανά δουλεία τ απογεύματα κτλ…)και το παιδί πιο κοντά στον πατέρα του  λόγο και της εφηβείας  θεώρησα πώς καλό είναι να είμαστε πιο κοντά να έχω κι εγώ μια ουσιαστική βοήθεια..

Ανοίγω γραφείο,γίνεται η μετακόμιση μας,παρά τις αντιρρήσεις του πρώην-τί γυρίσαμε στην επαρχία να κάνουμε που τα σχολεία δεν είναι τόσο καλά κτλ…)και ξεκινάει μια περίοδος όνειρο για μένα. Εμένα με το παιδί μου στο πατρικό μου.Μόνο με τη μητέρα μου,ο μπαμπάς μου έχει πεθάνει 2 χρόνια τώρα.Η ζωή μας έγινε ξεκούραστη,χωρίς αυτοκίνητο,θάλασσα,βόλτα καθημερινά,το παιδί ήταν με το μπαμπά του πιο κοντά όχι μόνο λόγο της χιλιομετρικής απόστασης κι εγώ είχα βρεί ανθρώπινους ρυθμούς ενός φυσιολογικού ατόμου αφού είχα βοήθεια στον καθημερινό αγώνα μου.

Και εκεί που άρχισε το όνειρο….τέλειωσε……ένα μεσημέρι Παρασκευής σχόλασε το παιδάκι μου και με το σχολικό λεωφορείο και πήγε στο μπαμπά του.Εγώ με τη μητέρα μου αφού σχολάσαμε από τις δουλειές μας(η μαμά μου είναι πολύ νέα)πήγαμε περπάτημα σε μια παραλία 7 περίπου χλμ. από το σπίτι μας…Εκεί χτύπησε το τηλέφωνό μου,που παραλίγο να μην είχα πάρει μαζί μου επειδή το παιδί ήταν με το μπαμπά του…κι ακούω τη φωνή του γιού μου να μου λέει να τρέξω ότι ο μπαμπάς του δεν είναι καλά και να πάρω το γιατρό…και ότι μάλλον πέθανε…….και πέθανε…..δεν πρόλαβα τίποτα…ούτως ή άλλως όταν είδα το νούμερο της πρώην πεθεράς μου στην οθόνη του δικού μου τηλεφώνου…σταμάτησε κάθε σκέψη μου εκεί…

Σε όποιον από εσάς το διαβάσει στέλνω δύναμη σε κάθε βήμα της ζωής σας γιατί οι ευχές μου τέλειωσαν…..

Ελπίζω για όσους έχουν αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο να με θεωρήσουν συντρόφισσα τους…όλοι οι άλλοι μη πείτε πως καταλαβαίνετε…γιατί δεν μπορείτε….να είστε όλοι καλά!

Καλυψώ

Θέλετε να μας μιλήσετε; Κι εμείς!
Στείλτε μας email στο
 info@singleparent.gr ή βρείτε μας στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική. Τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ