Ξαναπαντρεύτηκα για να μην θυμάται ο γιος μου ότι η μητέρα του ήταν μόνη

Η τηλεόραση και το ραδιόφωνο ήταν κλειστά. Τίποτα δεν μπορούσε να διακόψει τις αναμνήσεις ενός ευτυχισμένου γάμου που κατέκλυσαν το μυαλό μου – η μυρωδιά της κολόνιας του, οι οικογενειακές μας γιορτές, τα αστεία που μόνο εμείς ξέραμε,  το αυτοκίνητο του στο γκαράζ, οι ψιθυριστές λέξεις αγάπης και ο γιος μας χαμογελαστός, στη μέση αυτού του όμορφου, χρωματιστού κόσμου που μόνο εμείς δημιουργήσαμε. Και μετά ξέχασα. Να φάω, ν’ αναπνεύσω, να ζήσω. Ξέχασα ποια ήμουν.

Θυμόμουν το χαμόγελο του πρώην άντρα μου, τον ήχο του γέλιου του.  Τα χέρια του που τυλίγονταν προστατευτικά γύρω από το παιδί μας. Ήταν τόσο απτό το αίσθημα της ενότητας, της ικανοποίησης και της ασφάλειας που αντλούσα από το γάμο μας που ναι, ήμουν ευτυχισμένη. Ήμουν ευτυχισμένη και ένιωθα ότι με αγαπούσαν τόσο πολύ, που ακριβώς από αυτό το συναίσθημα κρατήθηκα ακόμα και όταν η αγάπη μας δεν υπήρχε πια. Τότε που άρχισα πια να κρατιέμαι από ένα άπιαστο όνειρο.

Όταν η αγάπη αυτή στέρεψε, εγώ ζούσα ακόμα στο παρελθόν, νιώθοντας μουδιασμένη στο παρόν και ζώντας μια ζωή που δεν μπορούσε ν’ ανήκει σ’ εμένα. Ανησυχούσα ότι εάν σταματούσα να θυμάμαι αυτό που κάποτε υπήρχε, η άνετη ζωή και η ασφάλεια που ένιωθα θα εξαφανίζονταν για πάντα και δεν θα την έβρισκα ποτέ ξανά. “Πως θα μπορούσα να δημιουργήσω απ’ την αρχή αυτό το αίσθημα ασφάλειας και ολοκλήρωσης; Πώς θα μπορούσα να ανακατασκευάσω τον κόσμο στον οποίο θα μεγάλωνε ο γιος μου; Μα θα έβρισκα νέο σύζυγο!” σκέφτηκα…

Εάν ξαναπαντρευόμουν, ο γιος μου δεν θα μεγάλωνε σ’ ένα σπίτι με μια μόνη μητέρα που κοίταζε τους τοίχους. Κι έτσι βρήκα κάποιον γρήγορα, για να μην θυμάται ο γιος μου ότι η μητέρα του ήταν μόνη. Όμως αυτός ήταν ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο έφτασα να παντρευτώ για δεύτερη φορά – πληγωμένη, με κατάθλιψη και θέλοντας απελπισμένα έναν κόσμο που δεν ήταν ποτέ δικός μου.

Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό που ζητούσα σε έναν νέο σύζυγο, ήταν ν’ αγαπά το παιδί μου. Ο δεύτερος άντρας μου λοιπόν, είχε μόνο αυτό. Είχε ψυχή μικρού παιδιού. Ήταν κάποιος που γνώριζα εδώ και χρόνια, πίστευα πως δεν θα με πλήγωνε ποτέ και κυρίως, πως δεν θα πλήγωνε ποτέ το παιδί μου. Επειδή είχα βγει με άντρες που δεν ήθελαν τον γιο μου, το να αγαπήσει κάποιος το παιδί μου ήταν πιο σημαντικό απ’ τη δική μου ευτυχία. Εκεί έκανα το λάθος…

Όταν αυτή η μικρή φωνή μέσα στο κεφάλι μου (αυτή που πλέον δεν εμπιστευόμουν αφού είχε κάνει λάθη στο παρελθόν) μου είπε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, διαφώνησα μαζί της. Μα ήταν καλό παιδί. Ήταν τόσο καλός με το παιδί μου. Αλλά…

Το τραγικό λάθος που κάνουμε πολλοί άνθρωποι μετά το διαζύγιο είναι η έντονη ανάγκη για σταθερότητα  που μας οδηγεί σε λάθος επιλογές ανθρώπων, φίλων ή συντρόφων, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει  να παντρευτούμε κάποιον που δεν αγαπάμε. Αυτό το λάθος έκανα κι εγώ. Ζητούσα τη σταθερότητα, όχι την οικονομική, όχι. Ζητούσα τη σταθερότητα της βέρας στο δάχτυλο , της «αληθινής οικογένειας» η οποία περιελάμβανε έναν άντρα στο πλάι μου. Πόσο άδικο είχα να΄ξερα!

Γιατί απ’ ότι φάνηκε, ένα κομμάτι χαρτί που λέει «άδεια γάμου» δεν μου έδωσε ξαφνικά κανένα συναίσθημα ολοκλήρωσης ή αγάπης. Μέσα σε ένα χρόνο χωρίσαμε και με τον δεύτερο σύζυγο, με την ταπείνωση και τη ντροπή να με κατακλύζουν για δεύτερη φορά μπροστά στα μάτια του παιδιού μου.

Έχω βάλει το παιδί μου στη διαδικασία ήδη μια φορά και δεν με παίρνει δεύτερη. Έχω αλλάξει 2 διαφορετικά επώνυμα στην ζωή μου, έχω φορέσει 2 βέρες, 2 νυφικά, έχω ανέβει σκαλιά σε 2 διαφορετικές εκκλησίες, έχω κρατήσει δύο ανθοδέσμες και έχω φάει 2 δικές μου γαμήλιες τούρτες. Απ’ ότι φαίνεται είμαι πολύ καλή στο να σχεδιάζω γάμους. Όταν μιλάω γι΄αυτό με χιούμορ, εξηγώ ότι είναι ένα σχέδιο που το έχω ονομάσει «Ελίζαμπεθ Τέιλορ». Όταν δεν κάνω χιούμορ, κλαίω μέσα μου.

Καταλαβαίνω γιατί κάποιοι άνθρωποι κάνουν πολύ άσχημες επιλογές μετά το διαζύγιο και αναγνωρίζω στον παλιό μου εαυτό το πόσο άδεια φαίνονται τα μάτια μιας πρόσφατα διαζευγμένης γυναίκας, το ψεύτικο χαμόγελό της,  την κίνηση του στήθους της όσο προσπαθεί ν’ αναπνεύσει. Θέλω τόσο να την αγκαλιάσω και να της μεταφέρω την εμπειρία μου και τη σοφία μου, μόνο και μόνο για να της δώσω μια καθαρή σκέψη που μπορεί να την γλιτώσει από την δική μου ταπείνωση.

Ο γάμος μου με κάποιον που δεν αγαπούσα,  είχε ως επακόλουθο να νιώσω ακριβώς το ίδιο που ένιωσα και με το πρώτο διαζύγιο, ότι δηλαδή απέτυχα. Αλλά ήταν ακριβώς αυτή η εμπειρία που με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι η αγάπη δεν μπορεί να σκηνοθετηθεί ή να “εκβιαστεί” και ότι η ζωή είναι για να τη ζούμε και να την αγκαλιάζουμε ακόμα και αν αυτό σημαίνει να είμαστε μόνοι.

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com

*Tα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.